Je hebt altijd het gevoel gehad dat de Democratische Partij er een hekel aan had iets te moeten leren van de nederlaag in 2016.
Het lijdt geen twijfel dat al het excuus dat daarop volgde – Rusland, James Comey, de media, iedereen behalve Hillary Clinton en haar campagne de schuld geven – de wanhopige poging van de partij was om de verantwoordelijkheid voor het laten winnen van Donald Trump te ontlopen en de woede van hun achterban te sussen. en indienen, opdat ze de partijleiding niet ter verantwoording roepen.
Maar als je onophoudelijk een leugen vertelt, begin je erin te geloven. En je kunt niet anders dan het gevoel hebben dat de Democraten echt geloven dat ze een geweldige campagne hebben gevoerd die zou en had moeten winnen, ware het niet dat de lafhartige schurken het tapijt eruit hadden getrokken. Dit jaar lijken ze vastbesloten om die stelling te bewijzen.
In eerste instantie bestond er de hoop dat de opkomst van Kamala Harris voor de Democratische kandidatuur een soort nieuwe, opwindende visie in de verkiezingsstrijd zou brengen, waarbij mogelijk het vroege, stoppende economische populisme van Joe Biden zou worden gecombineerd met het persoonlijke charisma, optimisme en geschiedenismakende aspecten van de campagne van Barack Obama in 2008. Voorbij was de ‘kelderstrategie’ om de kandidaat te verbergen voor niet-gescripte media. Dat gold ook voor de inmiddels flauwe waarschuwingen over de Republikeinen die de democratie en de dictatuur bedreigen, ten gunste van het nieuwe, leeglopende label ‘raar’. Harris’ slogan ‘we gaan niet terug’ suggereerde dat ze het land niet alleen uit het moeras van het Trumpisme zou leiden, maar ook in een andere richting dan Bidens rampzalige afgelopen twee jaar.
Tot zover. Het is al weken duidelijk dat de Harris-campagne heeft besloten de Clinton 2016-strategie opnieuw uit te voeren, omdat de kans groot is dat dat jaar echt een toevalstreffer was en dat Trump werkelijk zo gehaat wordt dat de Amerikanen geen andere keus hebben dan op hen te stemmen. zijn tegenstander. In 2016 werkte het niet, maar deze keer . . .
Hoe ziet dat er in de praktijk uit? Het lijkt erop dat je in plaats daarvan het ‘negatieve’ label van rare en burgerlijke meningsverschillen laat vallen. Het lijkt erop dat je de progressieve flank van de partij moet opgeven – je neus er actief voor moet ophouden – en in plaats daarvan expliciet moet proberen de Republikeinen voor zich te winnen. Het lijkt op het uitrollen van witboeken en beleidsstandpunten die maar weinigen zullen lezen, terwijl je zelden publiekelijk praat over wat je eigenlijk zou doen als je de kans krijgt op een openbaar forum. Alsof je op het gebied van immigratie en buitenlands beleid naar de rechterzijde van Trump loopt, Iran zelfs absurd genoeg de gevaarlijkste tegenstander van het land noemt en suggereert dat je er een preventieve aanval op zou kunnen lanceren.
Oké, zouden de Democraten zeggen, maar hoe zit het met enkele beleidsaankondigingen van Harris? Zoals haar woningbouwplatform bijvoorbeeld, dat belooft drie miljoen huizen te bouwen en nieuwe huizenkopers een subsidie van maximaal 25.000 dollar te geven? Of hoe zit het met haar recente aankondiging dat ze Medicare zou uitbreiden met thuiszorgdiensten, zicht en gehoor? Wijst dat niet in de richting van een andere, meer progressieve beleidsrichting dan Clintons campagne in 2016, ook al praat ze er nauwelijks over?
Het antwoord daarop is: niet echt, omdat dit platform eigenlijk een grote stap terug is ten opzichte van de Biden-jaren. Het is waar dat de zittende president vaak terughoudend leek om met geweld de populistische agenda te verwezenlijken die hij had opgepakt als een manier om aardig te zijn met de kiezers van Bernie Sanders, maar die agenda was behoorlijk ambitieus: het omvatte onder meer universele pre-K, gratis community college (voor twee jaar), subsidies voor kinderopvang, betaald verlof, Medicare-uitbreiding en een genereuzer kinderbelastingkrediet. Alles behalve de laatste twee staat nu in Harris’ agenda voor dag één.
Zelfs haar Medicare-uitbreiding is een stap terug ten opzichte van de ambities van eerdere Democratische vaandeldragers: Biden had beloofd Medicare ook uit te breiden naar de tandheelkunde, en de kiesgerechtigde leeftijd te verlagen naar zestig jaar, terwijl zelfs Clinton had aangeboden mensen boven de vijftig te laten inkopen in het programma (iets wat haar man bijna twintig jaar eerder had voorgesteld).
Verder heeft Harris geen echt gezondheidszorgbeleid voor degenen die nog geen vijfenzestig jaar oud zijn, wat leidt tot scènes zoals die in het gemeentehuis van Univision van de afgelopen week, met wanhopig arme en worstelende mensen die haar vragen hoe ze het probleem kan oplossen. het disfunctionele, op hebzucht gerichte gezondheidszorgsysteem van het land of hen helpen een verzekering af te sluiten, en Harris antwoordde met lange non-antwoorden of bood aan dat ze hun medische schulden niet zou laten meetellen voor hun kredietscores.
Harris zegt dat ze voorstander is van een verhoging van het minimumloon, maar weigert koppig te zeggen hoe hoog ze het zou verhogen. En noch zij, noch haar running mate spraken hierover in hun respectieve debatten, in tegenstelling tot Biden. Dan heb ik het nog niet eens over de manier waarop haar campagne de crypto-industrie en het Amerikaanse bedrijfsleven heeft benaderd, haar afzien van Biden’s hogere belastingverhoging op kapitaalwinsten, en haar schijnbare flirten met het dumpen van voorzitter van de Federal Trade Commission, Lina Khan, terwijl ze omgaat met de bedrijfskrachten die Khan is. aanklagen.
Het resultaat van dit alles was voorspelbaar: verschillende peilingen van hoge kwaliteit laten nu zien dat de race in de strijdtonelen is verscherpt, waarbij Harris nipt leidt of zelfs verliest van Trump in staten als Michigan, Pennsylvania, Wisconsin en Nevada, terwijl hij ernstig ondermaats presteert met belangrijkste democratische kiesdistricten.
Het is zeker mogelijk dat Harris een overwinning zou kunnen behalen met deze luie en zelfgenoegzame strategie – Trump heeft een enorme hekel aan en is onstabiel, en zijn beleidsprogramma is extreem en vervreemdend. Maar het is een grote gok die in de recente geschiedenis één keer is mislukt, en waarbij de Democraten, zoals altijd, de levens van werkende mensen en de meest kwetsbare Amerikanen als onderpand gebruiken.
Bron: jacobin.com
