Hoe het voelt om Gaza te verliezen

Ik was in Bellingham, Washington, toen de aanvallen op Israël een jaar geleden, op 7 oktober, begonnen.

Ik was net klaar met het geven van een lezing over de toekomst van Gaza als onderdeel van een spreektour voor het boek Licht in Gazadat werd gesponsord door het American Friends Service Committee. Tijdens de lezing benadrukte ik de noodzaak om Gaza, dat al zeventien jaar onder Israëlische belegering staat, te verbinden met de buitenwereld.

Ik merkte op dat het niet duurzaam is om Palestijnen in kooien te houden; het zal op een dag tot een explosie leiden.

Hoewel ik ben opgegroeid in Gaza en veel Israëlische escalaties heb meegemaakt – waarbij enkele leden van mijn familie zijn omgekomen als gevolg van de bezetting en het beleg – had ik nooit gedacht dat er een aanval van de omvang van 7 oktober zou kunnen plaatsvinden.

Ik dacht dat iets soortgelijks als de Grote Mars van de Terugkeer in 2018 zich opnieuw zou voordoen in Gaza, een protest dat Israël eveneens neersloeg, waarbij honderden Palestijnen omkwamen en meer dan 36.000 anderen gewond raakten. De Grote Mars van de Terugkeer begon toen Palestijnse vluchtelingen zich verzamelden aan de grens met Gaza en hun terugkeer eisten door daar tenten op te zetten.

Toen ik het nieuws las, kon ik mijn ogen niet geloven. Een aanval op deze schaal had nog nooit eerder plaatsgevonden.

Het kostte me een paar dagen om te accepteren dat er een aanval van deze omvang had plaatsgevonden. Ik was diep bezorgd in mijn hart. Mijn eerste opmerking tegen mijn vrienden toen ik hoorde van de aanval was dat Israël Gaza met de grond gelijk zou maken.

Deze beoordeling was gebaseerd op mijn ervaringen in Gaza en de wreedheid van de Israëlische oorlogsmachine jegens de Palestijnen. Ik was zo bezorgd om mijn familie en vrienden. Wetende dat Gaza nooit meer hetzelfde zou zijn, hield mijn gedachten bezig.

Gaza is vele malen verwoest en herbouwd, maar om te zien hoe een heel gebied van 2,3 miljoen mensen wordt vernietigd, de bevolking wordt ontmenselijkt en vervolgens wordt uitgehongerd, was iets waar ik nooit op was voorbereid.

In één jaar tijd heeft Israël zo’n 85% van de huizen en bijna alle ziekenhuizen in Gaza verwoest en zo’n 1,9 miljoen Palestijnen ontheemd. Alle universiteiten in Gaza zijn opzettelijk vernietigd door het Israëlische leger, en de meeste scholen, die nu zijn omgebouwd tot schuilplaatsen, zijn vernietigd of beschadigd.

Ik voelde me hulpeloos en zag hoe mijn eigen familie ontheemd raakte. Ik las de namen van mijn jeugdvrienden, klasgenoten en buren op het nieuws dat ze vermoord waren. De dood werd zo normaal dat de Palestijnen zich verdoofd begonnen te voelen bij het nieuws dat hun dierbaren waren vermoord of onder het puin belandden.

Ik zag in totaal dertig leden van mijn uitgebreide familie vermoord worden. Mijn vriend Hassan Al-Najjar, die op dezelfde basisschool zat, werd samen met zijn gezin ook gedood bij een Israëlische luchtaanval. Mahmoud Shukur, de jongere broer van mijn vriend Ayman, die in 2014 door het Israëlische leger werd vermoord, werd onder het puin van hun huis vandaan gehaald. Zijn neef werd gedood, zijn moeder gewond. Mahmoud zelf was gehandicapt en kon niet lopen nadat hij in 2019 gewond raakte op een bouwplaats.

Ik las het nieuws dat mijn buurman Samer Abu Yousef was gedood door een Israëlische granaat ten noorden van het vluchtelingenkamp Al-Nuseirat, dat nu een bufferzone is nadat Israël de Netzarim Corridor heeft gebouwd om Gaza in noord en zuid te verdelen en te voorkomen dat ontheemde Palestijnen terugkeren naar hun verwoeste huizen in het noorden.

In november werd mijn vriend Raed Qaddoura, die een diploma politieke wetenschappen had behaald aan de Universiti Kebangsaan Malaysia, samen met 53 leden van zijn familie vermoord. De vier kinderen van Raed kwamen om bij de luchtaanval, waaronder zijn twee weken oude tweeling, wiens moeder hen ter wereld bracht na een keizersnede zonder verdoving in het Kamal Edwan-ziekenhuis in het noorden van Gaza.

Refaat Alareer, de bekende verhalenverteller en leraar van Gaza, schreef mij dat hij “geschokt” was dat Raed samen met zijn familie was vermoord. Een paar weken later, op 6 december, werd Refaat gedood bij een nieuwe Israëlische luchtaanval op Gaza. Zijn geschriften en poëzie, vooral zijn gedicht ‘If I Must Die’, werden een inspiratie voor zoveel mensen.

‘If I Must Die’ ging viraal, omdat het zijn laatste woorden uitsprak aan de wereld die op zijn updates wachtte. Het sprak tot alle mensen over de noodzaak om de Palestijnse stem te verheffen en hun verhalen te vertellen.

Nu probeer ik de erfenis van Refaat, mijn mentor en goede vriend, te behouden. Ik heb een boek uitgegeven waarin zijn geschriften zijn verzameld met de titel Als ik moet sterven: poëzie en proza die op 6 december uitkomt.

Om ook de nalatenschap van Refaat te eren, hebben het American Friends Service Committee waar ik werk, en het Hashim Sani Center for Palestine Studies aan de Universiti Malaya in Maleisië samengewerkt om 27 verhalen over ontheemden in Gaza te publiceren.

Ik voel dat Refaat naar ons kijkt en deze verhalen leest, en ik ben er trots op dat zijn erfenis van het vertellen van verhalen wordt voortgezet door zijn studenten.

Een van de bijzondere dingen aan Refaat is dat hij voor zijn studenten en hun gezinnen bleef zorgen als de studenten Gaza verlieten. Ik was een van deze studenten.

Toen mijn vader ziek werd, bracht Refaat mij in contact met een arts die de exacte toestand van mijn vader vaststelde. Door het gebrek aan medicijnen in Gaza, en ondanks mijn pogingen om medicijnen te sturen, stierf mijn vader op 21 mei aan een beroerte. Hij is een van de duizenden Palestijnse ouderen die het leven lieten in de oorlog.

Ik probeerde mijn vader uit Gaza te evacueren, maar het Turkse consulaat in Jeruzalem vertelde ons dat zijn naam niet was goedgekeurd voor reizen. Mijn vader hield van Gaza, en drie maanden voordat hij stierf, vertelde hij me dat hij ‘in Gaza wilde sterven’. Het was moeilijk voor mijn vader om Gaza, een plek waar hij 67 jaar heeft gewoond, te verlaten en elders een nieuw leven te beginnen. Mijn vader wilde niet als vreemdeling leven in een land dat hem vreemd was en hij wilde zijn leven beëindigen waar het begon: in Gaza.

Nu, een jaar na 7 oktober 2023, zijn mijn gedachten verdeeld tussen mijn eigen familie in Turkije, mijn familie in Gaza, en mijn moeder en broer die uit Gaza zijn geëvacueerd en nu in Turkije wonen.

Ik moet hier voor mijn gezin zorgen, mijn broer en moeder meenemen naar hun medische afspraken en ervoor zorgen dat ze zich goed en op hun gemak voelen.

De Palestijnen in Gaza hebben altijd gezegd dat Gaza ons niet zal verlaten, ook al verlaten wij het land.

Het schuldgevoel van de overlevenden achtervolgt de inwoners van Gaza waar ze ook gaan. We kunnen Gaza eenvoudigweg niet vergeten, omdat we weten hoeveel onrecht daar plaatsvindt – en dit voelt precies waar, een jaar nadat Israël zijn genocide in Gaza begon – in een poging ons uit te wissen.

Verwant