Een van de kernactiviteiten van elke zelfs maar vaag serieuze socialistische organisatie is het rekruteren van mensen. De reden zou duidelijk moeten zijn. Met ideeën alleen kun je de wereld niet veranderen. Als je denkt dat je het wel kunt, ben je als de ‘dappere kerel’ waar Karl Marx naar verwijst in het voorwoord van de Duitse ideologieiemand die “het idee had dat mensen alleen in water verdronken waren omdat ze bezeten waren door het idee van de zwaartekracht”.
Net zoals je jezelf niet kunt beschermen tegen verdrinking door te vechten tegen “de illusie van de zwaartekracht”, zo is het ook onmogelijk om het kapitalisme te overwinnen met het idee van socialisme. Kapitalisme bestaat, net als de zwaartekracht, als een realiteit die onafhankelijk is van onze individuele ideeën en bedoelingen. We zouden ons hele leven kunnen besteden aan het bedenken, schrijven en praten (of tegenwoordig het maken van Instagram-reels) over hoe dingen zou kunnen of zou moeten anders zijn, maar als we het daarbij laten, is het onwaarschijnlijk dat we zelfs maar de kleinste deuk in het gebouw van de status quo zullen slaan.
Ideeën zijn belangrijk. Het is bekend dat Marx zelf vele jaren van zijn leven heeft besteed aan het onderzoeken, nadenken en schrijven over de dynamiek van het kapitalisme en hoe dit omvergeworpen kan worden. Dat besefte hij echter al vroeg, zoals hij het in 1844 in zijn conceptinleiding bij de zijne verwoordde Bijdrage aan de kritiek op Hegels rechtsfilosofie“Het wapen van de kritiek kan de kritiek niet vervangen door wapens”, en dat “materiële kracht moet worden omvergeworpen door materiële kracht”.
Hoe kunnen we dan het soort ‘materiële kracht’ creëren dat een uitdaging zou kunnen vormen voor het kapitalistische systeem? Marx zei verder dat de theorie ‘ook een materiële kracht wordt zodra ze de massa in haar greep heeft’. Als je antikapitalisme beperkt blijft tot de binnenkant van je eigen hoofd, is het nutteloos, maar als je je kunt aansluiten bij voldoende mensen met een vergelijkbare mentaliteit, kun je beginnen met het organiseren van protesten, stakingen en andere potentieel krachtige ‘materiële’ uitingen. van de socialistische politiek.
Met andere woorden: socialistische ideeën worden door socialistische organisatie een materiële kracht. En hoe groter de organisatie, hoe krachtiger de kracht.
Organisaties kunnen putten uit de collectieve kennis en ervaring van hun leden om nieuwe lagen van activisten op te leiden en te trainen (vandaar de opmerking van Leon Trotski: “De herinnering aan de arbeidersklasse zit in haar partij”). Ze kunnen politieke strategieën bespreken en testen, en acties coördineren om de effectiviteit ervan te maximaliseren. Ze kunnen middelen en vaardigheden bundelen om het bereik van hun organisatie-, publiciteits- en wervingsinspanningen te vergroten (het vermogen om regelmatig een publicatie zoals Rode vlag is een voorbeeld).
Het is omdat zij dit begrepen dat Marx en zijn oude medewerker Friedrich Engels seriematige schrijnwerkers en bouwers van organisaties waren. In 1847 sloten ze zich aan bij de in Londen gevestigde groep, de Communistische Liga. De bond, zo schreef Engels, “bestond uit gemeenschappen, kringen, leidende kringen, een centraal comité en een congres”. Het had een reeks regels en produceerde socialistische publicaties. Het meest bekende was dat er vanaf februari 1848 een manifest bestond, geschreven door Marx: de Manifest van de Communistische Partij (beter bekend als De Communistisch Manifest).
Later in hun leven, in 1864, hielpen Marx en Engels bij de oprichting van de Internationale Arbeidersassociatie. De Internationale was, net als de Communistische Liga ervoor, een formele, op lidmaatschap gebaseerde organisatie met een grondwet, een programma, verschillende niveaus van leiderschap, regelmatige congressen en publicaties. Het had tot doel de verschillende onderdelen van de socialistische beweging in Europa samen te brengen tot één enkel, samenhangend en dus krachtiger geheel.
Marx en Engels en Co. hebben dit wellicht met iets meer flair gedaan dan (helaas) veel van de huidige socialistische organisaties kunnen opbrengen. De basisprincipes blijven echter hetzelfde. Socialisten willen niet alleen maar bij de pakken neerzitten denken of over praten veranderende samenleving; we willen het eigenlijk veranderen. En net als in de tijd van Marx is de belangrijkste voorwaarde daarvoor (afgezien van de realiteit van de kapitalistische uitbuiting die eerst de voorwaarden schept voor verzet van de arbeidersklasse) het samenbrengen van een kritische massa van gelijkgestemde mensen in een organisatie.
Natuurlijk hoef je geen marxist te zijn om het belang van het opbouwen van politieke organisaties te begrijpen. De Groenen, de Labour Party, vakbonden, milieu-ngo’s – ze steken allemaal tijd en middelen in het werven van nieuwe leden en aanhangers. Het is bijvoorbeeld een van de ABC’s van de gewone vakbonden dat u aantekeningen moet maken over de gesprekken die u met uw collega’s voert, zodat u de problemen die zich voordoen kunt bijhouden en uw wervingsinspanningen individueel kunt afstemmen.
Hoe meer rekrutering er plaatsvindt onder organisaties van links, zoals vakbonden, hoe beter. Hoe minder en kleiner we zijn, hoe gemakkelijker het is voor de gevestigde instellingen van de kapitalistische samenleving om te regeren in het belang van de rijken en machtigen. Hun kant is zeer georganiseerd. Naast de kapitalistische staat, met zijn leger van bureaucraten, zijn politie en gevangenissen en zijn vele instrumenten voor ideologische controle (door de staat gefinancierde media, het onderwijssysteem enz.), is er een massa toporganen uit de industrie, denktanks en conservatieve NGO’s. enzovoort om de status quo te helpen verdedigen. Hoe meer ongeorganiseerd en geatomiseerd onze kant is, hoe minder potentieel er voor ons is om dat imposante bouwwerk op een serieuze manier uit te dagen.
Organisaties werven mensen op manieren die passen bij hun omstandigheden. Partijen als de Groenen kunnen voor een groot deel mensen rekruteren louter en alleen dankzij het hoge profiel dat zij in het politieke leven hebben. Dat werkt niet zo goed voor revolutionaire socialisten, omdat we, voorlopig althans, niet echt een profiel hebben. De groep mensen die open zouden kunnen staan voor deelname aan een revolutionaire socialistische organisatie, met het relatief hoge niveau van betrokkenheid dat dat met zich meebrengt, is ook veel kleiner dan bij partijen als de Groenen. Dat is de reden waarom socialisten onze inspanningen concentreren op studenten (die historisch gezien een sleutelrol hebben gespeeld in veel radicale strijdbewegingen), deelnemers aan protestbewegingen en bestaande vakbondsactivisten.
Klagen, zoals sommigen doen, dat het ongepast is voor socialisten om te proberen mensen te ontmoeten en te rekruteren tijdens bijeenkomsten, of ze nu tegen de genocide in Gaza zijn of rond welke andere kwestie dan ook, wordt uiteindelijk alleen maar een argument tegen het rekruteren van socialisten, punt uit. Protesten trekken de meest radicale en toegewijde mensen uit de samenleving aan, en dit is precies het soort mensen dat socialisten willen rekruteren. We willen dit niet doen uit een verlangen om “te profiteren van de beweging” of “een agenda van buitenaf op te leggen” of een van de andere antisocialistische stijlfiguren die naar voren komen. We willen dit doen omdat we – met de kwestie Palestina als voorbeeld nemen – denken dat het opbouwen van een grotere socialistische beweging in Australië en de rest van de wereld de sleutel is om de strijd aan te gaan met de immens machtige militaire, economische en ideologische krachten die de Palestijnse bevrijding in de weg staan. .
Als u zich tegen de socialistische politiek verzet en bijvoorbeeld denkt dat er een betere manier is om de Palestijnse bevrijding te bewerkstelligen, argumenteer, organiseer en rekruteer dan op die basis. Als je gelijk hebt, kun je dat hopelijk in de praktijk bewijzen. Als je, in plaats van dat te doen, gewoon wilt klagen over het rekruteren van socialisten, alsof dat zo is op zichzelf iets verwerpelijks is (ervan uitgaande dat je niet alleen maar een reactionair bent die de bestaande orde tegen uitdagingen wil verdedigen), dan ben je niet alleen maar socialisten schadelijk; Door argwaan te wekken over het idee van rekrutering en organisatie in het algemeen, beschadig je heel links.
Bron: redflag.org.au
