AP-afbeeldingen
Voor lezers van In de westerse media lijken de Israëlische manoeuvres sinds het begin van de invasie van Libanon een verblindend succes te zijn. De Israëlische militaire woordvoerder Daniel Hagari filmde een persbericht vanuit het bezette Zuid-Libanon, en Israëlische troepen gaven een rondleiding door een veroverde wijk in Blida aan een groot aantal verslaggevers, zowel internationaal als binnenlands. Een gedetineerde Libanese man, waarvan de Israëli’s beweerden dat hij lid was van Hezbollah, vertelde de ondervragers dat zijn kameraden uit angst waren gevlucht en hem als lafaards hadden achtergelaten.
Wat dit PR-offensief heeft verdoezeld, zijn de werkelijke kosten van de invasie tot nu toe.
Terwijl het Israëlische leger Libanees grondgebied is blijven binnendringen, is de werkelijke afstand zelden groter dan de steden aan de grens. In tegenstelling tot de beweringen die ontvoerde Libanezen onder dwang hebben gedaan voor de camera’s, hebben Hezbollah-strijders de grens niet verlaten, en schermutselingen met Israëlische strijdkrachten blijven dodelijke ondernemingen, waarbij vorige week vijf Israëlische soldaten omkwamen tijdens de gevechten. Hezbollah heeft de reikwijdte van zijn operaties uitgebreid, met drones die soldaten diep op Israëlisch grondgebied aanvallen, waaronder een aanval op een militaire basis bij Haifa op 13 oktober waarbij vier soldaten omkwamen en minstens 58 mensen gewond raakten. Raketten met een gewicht van maar liefst drie ton worden afgevuurd op Tel Aviv. Hoewel een groot deel van de leiding van Hezbollah is vermoord, zijn de geruchten over de ondergang van de organisatie voorlopig sterk overdreven.
Ondanks de complexe realiteit ter plaatse denken Israëlische functionarissen en hun Amerikaanse achterban al ver in de toekomst. Hoewel de totale vernietiging in Gaza en de moord op Yahya Sinwar en Ismail Haniyeh er tot nu toe niet in zijn geslaagd Hamas te verdrijven, spreken Israël en de Verenigde Staten al over een Libanon na Hezbollah.
Premier Benjamin Netanyahu en de Israëlische regering hebben maandenlang – en vooral intens naarmate de invasie voortduurt – gepleit voor een soort burgeropstand tegen Hezbollah. Het wordt voorgesteld als een bijna filmische gebeurtenis waarin alle sekten van de Libanese Republiek het juk van de organisatie afwerpen en Libanon bevrijden van zijn vermeende slavernij. Het is een doelbewust vage aanroep, een aanroep waar elke Hezbollah-tegenstander, Libanees of niet, zijn eigen verlangens op zou kunnen baseren. Hoewel Netanyahu en de staat relatief licht blijven over details, zijn andere Israëlische politici zeer specifiek geweest in wat zij voorzien.
Yair Lapid, de voormalige Israëlische premier en huidige oppositieleider, heeft de invasie van Libanon zeer gesteund – ondanks zijn ernstige meningsverschillen met de regering van Netanyahu. In een Engelstalig opiniestuk in The Economist legt Lapid een plan uit dat niet te onderscheiden is van dat van Netanyahu. Lapid pleit voor de heroprichting van het Zuid-Libanese leger, het Israëlische proxy-leger dat bestond van de jaren tachtig tot 2000. Het zou bestaan uit Libanese soldaten die met hogere salarissen waren omgekocht om te vechten, en die niet zouden worden opgeleid door Israëli’s maar door “Fransen, Emiraten, en Amerikaanse militaire officieren.” Het meest kritische is dat Lapid pleit voor het ontbinden van de Libanese regering en het plaatsen van het hele miljoenenland onder een internationaal mandaat, waarna er nieuwe verkiezingen zullen worden gehouden en “een nieuwe regering de controle kan overnemen” – een regering die vrijwel zeker zonder Hezbollah in de buurt komt.
De absurditeit van deze stelling, om nog maar te zwijgen van het intrinsieke oriëntalisme ervan, zou voor iedereen die bekend is met de regio duidelijk moeten zijn. Hezbollah beschikt over een enorme militaire macht – zeker meer dan het Libanese leger. Maar zij oefent deze macht niet alleen uit via macht. Hoewel haar bondgenoten in de Alliantie van 8 maart niet de meerderheid in het Libanese parlement hebben, kreeg Hezbollah bij de laatste verkiezingen de meeste stemmen van alle partijen in Libanon, en geniet zij aanzienlijke steun van de bevolking in Zuid-Beiroet en een groot deel van Zuid-Libanon. Hoewel er velen in Libanon zijn die zich tegen Hezbollah en haar ideologie verzetten, beschouwen aanhangers van de organisatie de groep als een kritische ruggengraat van het verzet tegen de Israëlische militaire macht, die een belangrijke rol heeft gespeeld bij de verdrijving van de Israëlische strijdkrachten uit het zuiden in 2000. en de wederopbouw van Zuid-Beiroet na het bombardement tijdens de oorlog van 2006. Hoewel de meerderheid van de Libanese bevolking een oorlog met Israël niet steunt en ook niet steunt, is Hezbollah een onafscheidelijk en inheems onderdeel van de Libanese samenleving.
Zelfs als dit voor waarnemers een duidelijke realiteit zou kunnen zijn, hebben de Verenigde Staten geen bezwaar tegen de publiekelijk geformuleerde plannen van Israël. Zij is gestopt met het pleiten voor een staakt-het-vuren in Libanon, maar ziet in plaats daarvan een kans om de macht van Hezbollah te verkleinen en te verslaan. Het land is begonnen met manoeuvreren om aan te dringen op de verkiezing van een nieuwe Libanese president, terwijl de aandacht van Hezbollah naar verluidt is verzwakt en ergens anders op is gericht, waarbij de Amerikaanse gezant Amos Hochstein een fout maakte toen hij met de Libanese tv-zender LBC sprak en zei: “Totdat we selecteren – zodra Libanon selecteert een voorzitter.” Toen de parlementaire voorzitter van Libanon aan een VN-coördinator vroeg hoe Hezbollah-parlementsleden in dit scenario überhaupt zouden worden beschermd, aangezien Israël moordaanslagen heeft gelanceerd op politieke functionarissen van Hezbollah in Beiroet, antwoordde de coördinator eenvoudigweg: “Niemand kan garanderen dat dit niet zal gebeuren.”
De Verenigde Staten creëren een fantasievisie over Libanon, communiceren tegelijkertijd met de Libanese premier en andere functionarissen en gaan diplomatie met hen aan, terwijl het ministerie van Buitenlandse Zaken tegelijkertijd spreekt over een toekomstig Libanon waar het Libanese volk ‘kan kiezen’. hun eigen vertegenwoordigers” – een weerspiegeling van de taal van George W. Bush over Irak onder Saddam Hoessein. Het Libanese volk kan zijn eigen vertegenwoordigers kiezen, maar er is geen bewijs dat het soort vertegenwoordigers dat de meerderheid van de Libanezen wil, degenen is die de goedkeuring van Israël en de Verenigde Staten zouden kunnen krijgen.
Terwijl de VS deze fantasie verzinnen, handelen de Israëlische staat en zijn leger in overeenstemming met het inzicht dat de Libanezen niet kunnen worden vertrouwd met democratie, en dus volledig uit Zuid-Libanon moeten worden verdreven. Toen Hagari vanuit Zuid-Libanon sprak, zei hij dat elk huis in het dorp waar hij zich bevond deel uitmaakte van de infrastructuur van Hezbollah. Er zijn al videobeelden opgedoken van Israëlische troepen die met geplaatste explosieven in één klap een heel Libanees dorp vernietigen. Waar de VS en Israël binnenkort voor zullen gaan pleiten, zodra de realiteit niet langer kan worden genegeerd, is het soort Libanese staat dat de voormalige Israëlische minister van Defensie Moshe Dayan ooit voorzag: een staat waarin het zuiden onder Israëlische controle staat en in de zetel van macht in Beiroet, een geïnstalleerde leider die niets liever wil dan Israël alles geven wat het wil.
Bron: theintercept.com
