Een fascistisch spook waart door Amerika

“Staatsracisme in naam van de belangen van de werknemers.” Dat is niet het enige antwoord op de eeuwige vraag “Wat is fascisme?” – maar het is een overtuigende. Nu de massale deportatie – te beginnen met de Haïtiaanse inwoners van Springfield, Ohio – zich heeft aangesloten bij gesloten grenzen en “drill, baby, drill” als hoekstenen van het platform van de Republikeinse Partij, valt niet te ontkennen dat de veelbesproken poging van de Republikeinse Partij om zich om te vormen tot de De “partij van de arbeiders” is onlosmakelijk verbonden met haar aanval op de rechten en veiligheid van immigranten. Hoewel de Trump-campagne zich heeft gebaseerd op beschermende tarieven, en sommige MAGA-Republikeinen het antitrustwerk van de voorzitter van de Federal Trade Commission, Lina Khan, hebben geprezen, blijft het kernpunt van de Republikeinse Partij eenvoudiger en krachtiger: het wegnemen van de angsten van de ‘Amerikaanse arbeider’ door de terreur tegen hun “niet-Amerikaanse” leeftijdsgenoten.

Zoals de sombere verschijning van Teamsters-president Sean O’Brien op de Republikeinse Nationale Conventie bevestigde, draagt ​​niet iedereen in de arbeidersbeweging antilichamen tegen het chauvinistische virus bij zich. Sommige cheerleaders van Trump hebben expliciet gebruik gemaakt van deze erfenis van ‘pro-worker’-racisme, dat, zoals historicus Gabriel Winant heeft opgespoord, diepe wortels heeft in Springfield zelf. Een recente Nieuwsweek opiniestuk – waarvan de titel ‘Springfield is emblematisch voor Amerika’s immigratie-doodspiraal’ niet zou misstaan ​​in de blanke supremacistische uitlaatklep Stormfront– referenties AFL-CIO-oprichter Samuel Gompers die in 1924 de ineenstorting van eerlijke lonen voor Amerikaanse werknemers in verband bracht met het stijgende aanbod van goedkope arbeidsmigranten. Het artikel negeert de echte geschiedenis van de Amerikaanse arbeidersstrijd – waarin geïmmigreerde en geracialiseerde arbeiders het vaakst aan de voorhoede stonden – en gaat verder met het bespreken van de vrolijke zekerheid van bedrijven dat ‘de Haïtianen die ze hebben ingehuurd nooit zullen klagen over hun loon, noch over hun loon. proberen zich te verenigen.”

Gompers – zelf een joodse immigrant uit het Londense East End – was een groot voorstander van de Chinese Exclusion Act van 1882 en was co-auteur van het enorm racistische pamflet uit 1902, ‘Some Reasons for Chinese Exclusion. Vlees versus rijst. Amerikaanse mannelijkheid tegen Aziatisch koelieïsme. Welke zal overleven?” Het veel bespotte debat van Trump liegt dat de Haïtiaanse immigranten in Ohio ‘de honden opeten’ en de katten van Springfield een groteske afstammeling is van Gompers’ laster over Chinese arbeiders: ‘Wat hun moraliteit betreft, hebben ze geen standaard waaraan een blanke macht kan voldoen. oordeel over hen.”

Nu, bijna 150 jaar later, werpt de arbeidersbeweging Sinophobia nog steeds vruchten af, zoals vice-presidentskandidaat JD Vance op de Republikeinse conventie duidelijk maakte. Vance beloofde ‘zich in te zetten voor de werkende man’ en beweerde dat Trump ‘niet in de zak van de grote bedrijven zit’ (Project 2025 zou graag een woord willen), en verankerde zijn toespraak in de bewering dat Joe Biden ‘ons land had toegestaan’ ‘overspoeld te worden met goedkope Chinese goederen’ en ‘goedkope buitenlandse arbeidskrachten’.

Deze reactionaire formulering van ‘arbeider’ versus ‘migrant’ is minder gericht op de fabrieksvloer dan op wat politiek verslaggever Eric Levitz bijtend ‘de tirannie van de wakkere blanke doorslaggevende kiezer’ heeft genoemd. De belangrijkste functie van dit discours – waarin, zoals historicus David Roediger opmerkt, “het accent altijd zal vallen op ‘blank’ en het gemompel op ‘de arbeidersklasse’” – is het buikspreken van arbeiders om eventuele eisen voor gerechtigheid te ondermijnen, herverdeling en een verbeterd sociaal loon. Belangrijker nog is dat het een massale electorale basis biedt voor de bezuinigingen op kapitaal te midden van de mondiale economische vertraging en de toenemende volatiliteit als gevolg van klimaatrampen en oorlog.

Het vermogen om een ​​populaire basis te bieden voor een pro-businessbeleid vormde de kern van de machtsstijging van het fascisme tijdens het interbellum. Die houding verklaart waarom het fascisme, althans aanvankelijk, werd verwelkomd door baanbrekende neoliberale denkers als Ludwig von Mises. Terwijl verschillende delen van het kapitaal streden om steeds grotere delen van de steeds kleiner wordende taart, en autoritaire liberale regeringen er niet in slaagden de legitimiteit van het volk te verwerven, beloofden de fascisten een oplossing voor een verzwakte staat en een belaagd kapitaal. Of, zoals WEB Du Bois het in 1935 uitdrukte – waarin hij de samenzwering van het Noorden beschrijft bij het verslaan van de Wederopbouw en het consolideren van wat dichter Amiri Baraka ‘raciaal fascisme’ in het Zuiden noemde – het is een ‘contrarevolutie van eigendom’.

Het raadsel in de jaren twintig en dertig was hoe de massa te mobiliseren ter verdediging van het binnenlands kapitaal, terwijl de wereldmarkt uiteenviel en oorlog dreigde. Toen was de steun, net als nu, meer afhankelijk van een neerslachtige middenklasse dan van de worstelende proletariërs, ondanks de retoriek die ‘inheemse’ arbeiders of ‘producenten’ beschrijft.

Zoals economie- en politiek commentator Jamie Merchant betoogt in zijn recente boek: Eindspel: economisch nationalisme en mondiale achteruitgangEr zijn griezelige echo’s van de steeds groter wordende mondiale crises die de weg vrijmaakten voor het fascisme, ook al zijn de opkomende autoritairen van vandaag niet identiek aan de ultra-nationalistische massabewegingen van een eeuw geleden. ‘Naarmate de groei vertraagt’, schrijft Merchant over ons eigen moment, ‘wordt het steeds meer een ‘zero-sum’-aangelegenheid, waarbij de winsten van enkelen alleen maar ten koste gaan van velen, en in een kapitalistische economie betekent dit het opofferen van het levensonderhoud. van de overgrote meerderheid aan de noodzaak van voortdurende winstgevendheid.” De materialistische kern van de huidige “Great Moving-Right Show” ligt in een planetaire winstgevendheidscrisis en het uiteenvallen van de neoliberale consensus in Washington.

Terwijl miljardairs, multinationals en financiële instellingen nog steeds wedden op ‘progressief neoliberalisme’ om het systeem te schragen, heeft een kapitalistisch blok – variërend van durfkapitalisten als Peter Thiel tot eigenaren van stomerijketens – zich achter het Trump-Vance-ticket geschaard. . Ondertussen heeft een groeiende Amerikaanse consensus, die zich uitstrekt over de kapitalistische belangen en het nationale veiligheidsestablishment, de gevolgen van de vrije handel opgevangen met een steeds oorlogszuchtiger houding ten opzichte van China – en niet alleen van rechtse reactionairen. In navolging van het motto van het presidentschap van Trump heeft de regering-Biden eerst 100% tarieven opgelegd aan Chinese elektrische voertuigen en verbiedt ze nu autogerelateerde software en hardware uit China, in een poging om wat de Amerikaanse auto-industrie een “uitsterven” noemt te voorkomen. evenement op niveau.”

Deze trend in de richting van economisch nationalisme heeft zich ook gemanifesteerd in aanhoudende steun, ook onder liberalen, voor toenemende niveaus van binnenlandse winning van fossiele brandstoffen. Toen vice-president Kamala Harris onlangs haar weigering om fracking te verbieden opnieuw bevestigde, pochte ze: “we hebben de grootste stijging van de binnenlandse olieproductie in de geschiedenis gekend dankzij een aanpak die erkent dat we niet te veel op buitenlandse olie kunnen vertrouwen.” En in hetzelfde antwoord waarin ze Trumps klimaatontkenning aanviel en de steun van de United Auto Workers vierde, verklaarde Harris dat de regering-Biden records had gebroken op het gebied van de binnenlandse gasproductie, waarbij ze deze energiestrategie expliciet koppelde aan het stimuleren van de Amerikaanse productie en het openstellen van meer autoproductie. planten.

Een Republikeinse Partij wiens bestaansreden lange tijd de afbraak van de rechten van werknemers en de sociale voorzieningen is geweest, zou zich vandaag de dag kunnen voordoen als de aartsvijand van ‘Wall Street-baronnen’, maar het is nog steeds het voertuig voor een oligarchisch project om alle regelgevende obstakels voor de revolutie uit de weg te ruimen. accumulatie van particuliere rijkdom. De onbewaakte lof van Trump voor het ontslaan van Tesla-werknemers door Elon Musk is slechts het topje van de ijsberg, terwijl de plannen van Project 2025 om de recente vorderingen van de National Labour Relations Board te ondermijnen een signaal zijn van de grotere rechtse plannen die hieronder liggen.

Terwijl de Democraten zichzelf tot de “echte” made-in-the-USA-partij verklaren, kunnen ze gemakkelijk Trump “het schurft” en Vance de durfkapitalist belachelijk maken. Maar ze lijken zowel onwillig als niet in staat om echt te vechten tegen het economische chauvinisme dat het merk MAGA voedt. De Democraten hebben, net als hun centristische Europese tegenhangers, de gedoemde tactiek aangenomen om hard te praten tegen ‘illegale’ migratie als een manier om wredere vormen van vreemdelingenhaat te ondermijnen. Maar zodra migratie als een ‘probleem’ wordt afgeschilderd, komt dit altijd ten goede aan extreemrechts, dat geen ‘oplossingen’ hoeft te leveren zolang het de sociale malaise wegleidt van de structuren en in de richting van zondebokken.

Democraten mogen hun staat van dienst op het gebied van grootschalige deportaties verdedigen als een vriendelijker en minder kwaad, maar ze worden misleid als ze denken dat dit een tegengif is voor de electorale strijdkreet van de Republikeinen: ‘massadeportatie nu’. Alle chauvinistische aanroepen van de ‘Amerikaanse arbeider’ die Haïtiaanse arbeiders – of Mexicaanse, Chinese of Salvadoraanse arbeiders – als tweederangs behandelen, dragen uiteindelijk bij aan een nulsompolitiek die, hoe vaak er ook over Wall Street wordt tekeergegaan, de kapitalisten altijd een kans zal geven. passeren, waarbij ze zich zelfs konden voordoen als vrienden van ‘de werkende man’.

In een wereld van krimpende groei, toenemende ongelijkheid, klimaatcrisis en oorlog zal het economisch nationalisme extreem-rechts altijd een impuls geven, zowel binnen als buiten zijn ambt.

Verwant