De Slag om McDonald’s gaat niet over de economie. Het gaat over de teloorgang van een cultureel icoon dat een afspiegeling is van dat van Amerika.
De tijden zijn zeker veranderd. Vroeger maakten Amerikaanse presidentskandidaten ruzie over wie het beste in het leger diende. Nu gaat het erom wie het beste frietjes serveerde. De “McDonalds stem” is waarschijnlijk nog nooit zo belangrijk geweest als bij deze verkiezingen.
De Republikeinse voormalige (en potentiële toekomstige) president Donald Trump verscheen onlangs bij een McDonald’s-franchise in Feasterville, Pennsylvania, vastgebonden aan een schort en werkte aan het drive-thru-raam waar frietjes werden geserveerd. Hij grapte dat hij na vijftien minuten langer bij McDonald’s had gewerkt dan zijn Democratische tegenstander, vicepresident Kamala Harris, die had gezegd dat ze in haar jeugd bij de wereldberoemde fastfoodketen werkte.
Een online leger ging vervolgens naar de recensiesite Yelp in een grootschalige online aanval op het restaurant dat de campagnestunt organiseerde. “De sfeer was griezelig met een veroordeelde misdadiger en veroordeelde verkrachter achter de toonbank. Jak,” schreef een recensent, verwijzend naar de juridische problemen van Trump. “De klantenservice was een grap. Seniele oude man kreeg bronzer op mijn friet, droeg geen handschoenen. Herhaalde zich meerdere malen,” zei een ander. “Normaal gesproken heb ik veel lof voor een bedrijf dat verstandelijk gehandicapten in dienst heeft, maar dit leek meer afwijkend dan normaal,” heeft er nog een toegevoegd. En zo ging het pagina’s lang door… totdat Yelp de inzendingen van gebruikers uitschakelde.
Het was Harris die voor het eerst van het restaurant een oorlogsgebied maakte. “Ik werkte bij @McDonalds toen ik student was, waar ik frietjes en ijs maakte. Er was geen familie die van mij afhankelijk was om de rekeningen te betalen – maar dat is tegenwoordig de realiteit voor te veel werknemers. Trots om vandaag samen met @SEIU te staan voor leefbare lonen en een veilige werkomgeving”, ze tweette in juni 2024, waarin ze de twee miljoen landelijke werknemers van de Service Employees International Union toesprak.
McDonald’s gedraagt zich als het land Zwitserland dat in oorlog is – of als een meisje waar om wordt gevochten voor een schoolbaldate. “McDonald’s steunt geen kandidaten voor een verkozen ambt en dat blijft zo in deze race om de volgende president. We zijn niet rood of blauw – we zijn goudkleurig,” zegt het bedrijf in een verklaring.
Dus, wat is er zo erg aan McDonald’s? Het gaat om meer dan alleen maar economisch beleid bij verkiezingen waarbij dat het voornaamste probleem is. “Ik denk dat een deel van het verschil tussen mij en mijn tegenstander bestaat uit ons perspectief op de behoeften van het Amerikaanse volk en wat onze verantwoordelijkheid is om aan die behoeften te voldoen.” zei Harris, terwijl ze in een MSNBC-interview probeerde uit te leggen waarom ze überhaupt over McDonald’s begon. Maar dat verklaart niet waarom McDonald’s zo’n culturele gevoelige snaar raakt, of waarom dat juist nu het geval is.
Noord-Amerikanen, met name Generatie X en ouder, hebben een diepgewortelde band met McDonald’s vanwege de cameo-optredens in zoveel kernherinneringen. De verjaardagsfeestjes in het McDonald’s speelpark of caboose. Bij het krieken van de dag door de deur lopen onder de Gouden Bogen, na de hele nacht lang de diploma-uitreiking van de middelbare school te hebben gevierd, terwijl je vrienden passeert die met hun hoofd op tafels liggen te dommelen op weg naar het kopen van wat warme broodjes en siroop. De gemeenschapssportevenementen met de beroemde Bright van McD’s “oranje drankje.” Na de gymnastiekoefening de drive-thru halen om Big Macs op te eten, zodat hardwerkende ouders na een lange dag op een betaalbare manier kunnen koken. Datums die bestonden uit een rit door de drive-thru voor een picknick in een plaatselijk park. De minuten aftellen tot Saint Patrick’s Day, want dat betekende mintgroene Shamrock Shakes. Ik kijk uit naar een eerste werkervaring bij vrienden uit de buurt.
Dat waren de gouden jaren van de Gouden Bogen en van Amerika, die vrijwel synoniem zijn met elkaar – zowel wat betreft hun vroegere grootsheid als wat betreft hun waargenomen achteruitgang. Als de dingen nog steeds zo geweldig waren, waarom is er dan zoveel nostalgie naar die tijd? Nu klagen mensen massaal over het kapot gaan van de ijsmachines. De prijzen schoten omhoog, waarbij menu-items alleen al sinds 2019 gemiddeld 40% meer kosten, aldus de president van het bedrijf zelf. De cabooses verdwenen. McDonalds probeerde soberder en serieuzer te zijn met zijn kleurenschema, waardoor het minder uitnodigend leek en meer op een Judgy McJudgerson leek, tegenover mensen die een snelle ijscoupe gingen eten terwijl ze gekleed waren in een nat zwempak en slippers, met alleen een handdoek om je heen gewikkeld. taille na de zwemtraining (niet dat ik daar iets van zou weten).
Vervolgens heeft het land, net als Amerika zelf, de mondialisering verkeerd aangepakt en zijn menu daarop aangepast “regionale smaken” met zaken als de “kwark en radijs McMuffin,” op basis van pap “McD Kip Burbur” en de “Pizza McPuff.” Het is het culinaire equivalent van Amerikaanse natieopbouw als middel om buitenlandse invasies te maskeren. Wat dacht je ervan om de act al te laten vallen en gewoon harten en geesten te veroveren met die vette appeltaarten die ik niet meer kan vinden – die met de vulling die een gat door je shirt branden als je er per ongeluk een laat vallen.
Zelfs Robert F. Kennedy Jr., nu lid van Team Trump in de nasleep van de lancering van zijn presidentiële run, beloofde dat ‘Maak Amerika weer gezond’ maakte gebruik van de campagnestunt van Trump om de goede oude tijd te betreuren. “Wist je dat McDonald’s rundervet gebruikte om hun friet te maken vanaf 1940 tot de geleidelijke afschaffing ervan ten gunste van zaadoliën in 1990? Deze overstap werd gemaakt omdat men dacht dat verzadigde dierlijke vetten ongezond waren, maar we hebben sindsdien ontdekt dat zaadoliën een van de drijvende krachten zijn achter de obesitas-epidemie.” hij tweette. “Amerikanen zouden het volste recht moeten hebben om uit eten te gaan in een restaurant zonder onbewust vergiftigd te worden door zwaar gesubsidieerde zaadoliën.”
McDonald’s begon zich in sociale controverses te verdiepen en maakte Black Lives Matter-advertenties in de nasleep van de George Floyd-controverse. Het werd beloond voor zijn inspanningen, waarvan de ACLU het beschuldigde “wakker wassen” het gebrek aan betaald ziekteverlof “zwarte en bruine arbeiders.” In 2018 wees de Chief Global Diversity Officer van het bedrijf erop dat ze de bogen van een ander bedrijf omdraaiden ‘M’ vorm naar een ‘W’ om Internationale Vrouwendag te vieren.
Zucht. Zijn alle ijsmachines al gerepareerd? Kan een werkende ouder weer McD’s voor zijn kinderen kopen zonder dat hij opnieuw een hypotheek op zijn huis hoeft af te sluiten? Ergens onderweg raakte McDonald’s de weg kwijt – net als de rest van de Amerikaanse instellingen.
Vroeger was het een plek waar kinderen hun eerste baantje kregen. Omdat de overheid de economie zo ernstig heeft verwoest, wordt het blijkbaar verondersteld een plek te zijn waar hele gezinnen kunnen worden gevoed, waarbij het bedrijf nu ouderschapsverlof en studiebijstand betaalt. Wat maakt het uit? Toen ik op de universiteit zat, was een baan bij McDonald’s de studiebijstand.
De “McDonalds stem” die voor deze verkiezingen een rol spelen, bestaat uit degenen die beseffen dat er systematisch iets mis is met de Amerikaanse cultuur, verwaterd en vernietigd door het misplaatste beleid van het establishment, en zich bewust zijn van het verband met de economische ellende van het land. Uit een peiling van YouGov deze maand bleek dat 65% van de Amerikanen gelooft dat Amerika de verkeerde kant op gaat.
Harris zegt dat “Amerika is nog steeds die stralende stad op een heuvel die mensen over de hele wereld inspireert.” Trump zei intussen onlangs over de VS van wel “als een vuilnisbak… Elke keer als ik naar voren kom en praat over wat ze ons land hebben aangedaan, word ik bozer, en het is de eerste keer dat ik ooit ‘vuilnisbak’ zeg, maar het is een zeer nauwkeurige beschrijving.”
Slechts één van deze mensen klinkt alsof ze de kapotte ijsmachine als status quo beu zijn. De ander staat daar aan de balie, lacht naar de klanten en geeft de man de schuld die steeds op het probleem wijst.
De uitspraken, standpunten en meningen in deze column zijn uitsluitend die van de auteur en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs die van RT.
Bron: www.rt.com
