Als Israël een persoon zou zijn, zouden ze de slechtste eigenschappen van Donald Trump, George W. Bush en een bloeiende progressieve campus combineren: een pathologische leugenaar met een voorliefde voor massamoord die de identiteitspolitiek bewapent om politieke uitdagingen een halt toe te roepen.
Maar misschien wel erger dan Israël is zijn vriendschapskring, die elke leugen als waarheid herhaalt en elke verdorven daad van zijn onaangename vriend verdedigt, excuseert of mogelijk maakt.
In Gaza zijn naar verluidt ruim 41.000 mensen om het leven gekomen, zijn ruim 10.000 vermist en vermoedelijk dood, en zijn bijna 100.000 gewond geraakt. En nu wordt ook Libanon gehamerd.
De verpletterende getuigenis van dr. Mohammed Mustafa in de nieuwste uitgave van Rode vlagwaarin de stijgende tol van ondervoeding en hepatitis A bij kinderen wordt beschreven, is opnieuw een herinnering aan de barbaarsheid die Israël in het gebied toebrengt.
Eén jaar na het begin van het genocidale offensief geven de cijfers duidelijk aan dat de hele Gazastrook onbewoonbaar wordt gemaakt.
De meeste van de 2,2 miljoen inwoners zijn nu samengebracht in slechts 11 procent van het grondgebied – grofweg 39 vierkante kilometer.
Zesennegentig procent van de bevolking – 2,15 miljoen mensen – wordt geconfronteerd met crisisniveaus van honger of erger. Bijna een half miljoen mensen bevinden zich in wat het Wereldvoedselprogramma definieert als ‘catastrofale omstandigheden’.
Meer dan tweederde van de blijvende akkers is aanzienlijk aangetast of vernietigd.
Twee op de drie gebouwen worden beschadigd of vernield.
Twee derde van het wegennet is beschadigd en bijna 1.200 kilometer aan wegen is vernield.
Bijna 93 procent van de scholen is beschadigd en 85 procent heeft “volledige wederopbouw of grote rehabilitatiewerkzaamheden” nodig om weer in gebruik te kunnen nemen, volgens een onderzoeksgroep onder leiding van de VN en de Britse liefdadigheidsinstelling Save the Children.
De Verenigde Naties en hulporganisaties hebben de situatie ‘meer dan catastrofaal’ genoemd. In mei heeft de aanklager van het Internationaal Strafhof arrestatiebevelen aangevraagd om de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en minister van Defensie Yoav Gallant te berechten wegens oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid.
De Israëlische minister van Financiën Bezalel Smotrich zei in augustus dat het blokkeren van humanitaire hulp “gerechtvaardigd en moreel” is, zelfs als het de hele bevolking van Gaza wegvaagt.
Maar niet alleen hebben de vrienden van Israël deze schurkenstaat gesteund, ze zijn niet alleen doorgegaan met het verlenen van militaire en diplomatieke steun (de Amerikaanse president Joe Biden noemde het verzoek om arrestatiebevelen “schandalig”), maar ze hebben tegenstanders van genocide routinematig als antisemieten bestempeld. .
Op één niveau is het een indicatie dat Israël en zijn westerse achterban het argument hebben verloren. Als een standpunt niet via de rede kan zegevieren, schakel dan de censuur in en probeer de critici met geweld het zwijgen op te leggen.
Toch legt het meer bloot dan het falen van de ‘Verlichtingswaarden’ die routinematig worden aangevoerd als reden voor de noodzaak van het Westen om zich voor te bereiden op oorlog en deze te voeren.
Terwijl Israël zijn offensief in Libanon uitbreidt, voorspelbaar zonder enige dreiging van sancties van zijn vrienden, wordt de ware aard van het mondiale kapitalisme opnieuw onthuld: de ‘op regels gebaseerde orde’ is een vijgenblad waaronder de economische concurrentie om winsten en de staatsconcurrentie om territoriale invloed mondt regelmatig uit in conflicten met weinig regels – slechts de uitoefening van brute kracht totdat iemand als overwinnaar tevoorschijn komt.
“Het zijn niet langer de vrijheid, eenheid en staatsonafhankelijkheid van elke natie die het ideaal van het kapitalisme vormen, maar de onderwerping van miljoenen leden van buitenlandse volkeren aan de heerschappij van de eigen natie”, schreef Otto Bauer in zijn werk uit 1907 De kwestie van nationaliteiten en sociaaldemocratie.
“Elke natie moet zichzelf tot de tanden bewapenen om te allen tijde de onderdrukking van de onderworpen volken te kunnen handhaven en buitenlandse rivalen weg te houden van haar eigen uitbuitingssfeer.”
Het is het tijdperk van criminelen die paraderen als redders: permanente oorlog, ongestrafte massamoord en permanente hypocrisie.
In de strijd om de macht is Israël vandaag de dag de schurkenstaat bij uitstek. Maar het zou niets zijn zonder zijn vrienden.
Bron: redflag.org.au
