De morele verontwaardiging en woede over Israëls langdurige apocalyptische oorlog tegen Gaza is transformerend. De genocidale tirannie van Israël heeft het geweten van de hele wereld bewogen, een enorme mondiale protestbeweging in het Westen tegen het kolonialisme en de bezetting op gang gebracht, en een nieuwe generatie jonge activisten geradicaliseerd. Voor een mondiale meerderheid is Palestina nu een zaak voor gerechtigheid, democratie en vrijheid.
Het is echter begrijpelijk dat de voortzetting van de jarenlange oorlog en de onbelemmerde steun van de Verenigde Staten aan Israël diepe frustratie en woede hebben veroorzaakt. Terwijl Amerikaanse wapens blijven stromen naar een Israël dat beschermd blijft tegen de toorn van de mondiale publieke opinie, voelen demonstranten en activisten zich legitiem genegeerd en buitenspel gezet door oorlogszuchtige elites. Ze zijn terecht woedend over de voortzetting van de oorlog, de onophoudelijke stroom beelden van dood en vernietiging die ze via hun telefoons zien, en de degradatie van hun eigen democratie door de onderdrukking van de steun aan Palestina.
Maar het zou een grote vergissing zijn om het politieke richtsnoer te volgen van een zeer kleine minderheid van vocale activisten die legitieme woede en frustratie over het aanhoudende lijden van de Palestijnen hebben omgezet in een dwaze omarming van geweld – niet in de laatste plaats omdat dit zou leiden tot de handen van degenen die willen dat een populaire anti-oorlogsmassabeweging in diskrediet wordt gebracht.
Om effectief en politiek te zijn, moet morele verontwaardiging het strategische denken voeden. Bij politieke organisatie gaat het om het identificeren van mechanismen en tactieken die in een bepaalde context werken – en niet om het omarmen van puristische opvattingen en magische formules die de beweging in diskrediet brengen en beschuldigen van steun voor willekeurig geweld.
Het meest zorgwekkend is dat sommige stemmen in de Palestijnse solidariteitsbeweging de aanslagen van 7 oktober van Hamas hebben verheerlijkt. Deze zijn gebaseerd op de redenering dat de onderdrukten het recht hebben om zich te verzetten en dat het daarom de taak van solidariteitsactivisten is om alles wat ze doen te verdedigen en te rechtvaardigen. Maar het eerste volgt het laatste niet.
Er bestaat geen twijfel over dat de Palestijnen het recht hebben zich te verzetten tegen buitenlandse bezetting. Dat is een verworvenheid van het dekolonisatietijdperk, vastgelegd in het internationaal recht. Maar hieruit volgt niet dat alles wat de Palestijnse verzetsbeweging doet de Palestijnse zaak bevordert. Of, misschien wel het allerbelangrijkste voor organisatoren en activisten die hun capaciteit willen maximaliseren om daadwerkelijk een einde te maken aan het bloedbad in Palestina en Libanon, dat elke daad van verzet even effectief is in het beëindigen van de Israëlische bezetting en oorlogsmachine. Sommige daden zijn zelfs contraproductief en maken de zaken nog veel erger.
De aanslagen van 7 oktober zijn daar een voorbeeld van. Denk eens aan de gevolgen van de Al-Aqsa-overstroming. Gaza is gedecimeerd. Twee miljoen Palestijnen zijn meerdere malen ontheemd. Voor zover wij zeker weten zijn er meer dan 43.000 doden geteld (enkele geloofwaardige schattingen pleiten voor veel meer), waarvan 10.000 nog steeds onder het puin liggen en 100.000 gewonden, voornamelijk vrouwen en kinderen. Zeventig procent van de woningen in Gaza is verwoest; 96 procent van de Palestijnen heeft voedselonzekerheid, en hongersnood en hongersnood zijn wijdverbreid. De Palestijnse samenleving is totaal verwoest en het zal generaties duren voordat deze hersteld en weer opgebouwd is.
Wat de Palestijnen in Gaza meemaken is erger dan de Nakba. Dus hoe kunnen de aanslagen van 7 oktober een enorme misrekening van Hamas lijken? Ongetwijfeld verheerlijkt en viert Hamas nog steeds zijn militaire operatie en de tijdelijke verbrijzeling van Israëls schijnbaar onwankelbare macht en onderdrukking. Maar elke redelijke kosten-batenanalyse voor de bevolking van Gaza moet concluderen dat de prijs het simpelweg niet waard is.
Dit is de reden waarom veel Palestijnen in Gaza ervan dromen terug te keren naar het tijdperk van vóór 7 oktober – een perverse speling van het lot. Hoe ellendig en wreed de belegering ook was, het was geen genocide. De Palestijnen in Gaza leefden in hun huizen en leidden een zo normaal mogelijk leven onder de bezetting kom op en in de hoop op betere omstandigheden. Dat ze nu naar het verleden verlangen, kan in geen enkele evaluatie van 7 oktober worden buiten beschouwing gelaten.
Het prijzen en verdedigen van de acties van Hamas negeert ook het feit dat dergelijke acties Israël rechtstreeks in de kaart hebben gespeeld. Israël duwt het conflict naar een militaire confrontatie die het kan winnen. Oorlog in deze context van een zeer ongelijk conflict en een machtsevenwicht dat overweldigend in het voordeel van Israël is, is contraproductief. De willekeurige militarisering van het verzet door Hamas geeft Israël meer macht, lijmt de Israëlische samenleving aan strijdende regeringen, bestempelt het verzet met het etiket ‘terrorisme’ en ondermijnt de legitimiteit van de Palestijnse nationale strijd.
Maar vanwege Israëls brute genocide staat de kwestie Palestina nu weer volop in de mondiale politieke focus. Er is nu dus een enorme opening voor solidariteitswerk – solidariteitswerk dat daadwerkelijk grote aantallen mensen kan overtuigen en effectief druk kan uitoefenen op de machtsbemiddelaars die deze genocide faciliteren.
Veelbetekenend is dat de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) van juli (19 juli 2024) de bezetting van Israël illegaal heeft verklaard. Het besluit is een radicale afwijzing van Israëls rechtvaardiging en praktijk van langdurige bezetting.
Het is een krachtige bevestiging van het Palestijnse recht op zelfbeschikking en roept op tot een soevereine en onafhankelijke Palestijnse staat, en tot het “uitwissen van alle gevolgen van de illegale daad” en het bieden van herstelbetalingen, restitutie en compensatie aan de bezette Palestijnen. Belangrijk is dat dit nog steeds is wat de bezette Palestijnen willen, ondanks de toenemende erosie van de politieke hoop op significante verandering.
Het besluit eist ook dat andere staten in hun omgang onderscheid moeten maken tussen Israël en de bezette Palestijnse gebieden, en niet moeten helpen bij het in stand houden van de illegaliteit, en Israël uiteindelijk verantwoordelijk moeten stellen voor het schenden van het internationaal recht. Een meerderheid van de staten in de Algemene Vergadering van de VN heeft deze uitspraak aanvaard, waardoor Israël een jaar de tijd heeft om deze uit te voeren. Nu zijn sommige westerse regeringen ook begonnen op te roepen tot een wapenboycot of hebben ze zelf de wapenleveranties aan Israël geblokkeerd.
Deze ontwikkelingen zijn een enorme aanwinst voor Palestina en een echte politieke opening voor het bepleiten van Palestijnse rechten. Om de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof enige kans te geven op implementatie en handhaving, is er gericht politiek werk en organisatie nodig. De ultieme maatstaf voor succes is het identificeren van manieren om al deze nieuwe interventies te implementeren om de situatie ter plaatse voor de bezette Palestijnen te veranderen.
De Palestijnen hebben succesvolle en effectieve middelen nodig om hun leven te verbeteren en een einde te maken aan de brutale bezetting van Israël. Ze hebben ook vormen van verzet nodig die hun invloed vergroten, niet ondermijnen, en een nieuwe realiteit aan Israël opdringen.
De taken voor het solidariteitswerk zijn daarom nu enorm. De Palestijnen kunnen het zich niet veroorloven om dit moment te verkwisten aan sektarische machtsstrijd of aan het vieren van rampzalige middelen die de Palestijnse zaak naar irrelevante politieke marges en isolatie duwen. In hun terechte woede over de slachting van Israël moet de pro-Palestijnse beweging de verleiding om geweld te valoriseren afwijzen. Dit geeft Israël alleen maar de macht om deze oorlog voort te zetten. Hoop en gerichte belangenbehartiging moeten de overhand krijgen.
Bron: jacobin.com
