Een jaar geleden begon Israël zijn genocidale bloedbad in Gaza. Terwijl de lichamen van mannen, vrouwen en zoveel kinderen zich opstapelden, verscheurd door bommen gemaakt in de VS, werd iedereen opgeroepen om de vraag te beantwoorden: “Aan welke kant sta jij?”.
Regeringen van allerlei pluimage, van extreemrechts in Italië en Argentinië tot de Democratische en Labour-regeringen van de VS en Australië, en de Arabische dictaturen en monarchieën in het Midden-Oosten, kozen de kant van de genocide. Wapenbedrijven zorgden ervoor dat de munitie en de winsten bleven stromen. De Australische media werden spreekbuizen van de Israëlische staatspropaganda. Palestijnen wier families werden vernietigd, werden genegeerd of er werd slechts één vraag gesteld: “Veroordeelt u Hamas?”.
Maar tegen de stroom in ontstond er een nieuwe beweging. Het begon met degenen onder ons die zich al jaren solidair met Palestina organiseerden. In Sydney zijn wij van de Palestine Action Group begonnen met bellen en op 9 oktober hadden we 2.000 mensen op straat. Binnen een paar dagen vonden er in elke grote stad protesten plaats.
We hadden protesten georganiseerd tegen de eerdere bloedbaden van Israël in Gaza in 2008, 2012, 2014, 2018 en 2021. Maar niemand van ons had voorspeld hoe bloeddorstig Israël deze keer zou zijn. En niemand van ons wist dat we een beweging op gang brachten die 52 weken lang elke week duizenden mensen zou mobiliseren om vrijheid voor Palestina te eisen. Als er één sprankje hoop is tussen alle verschrikkingen van het afgelopen jaar, dan is het wel dat miljoenen gewone mensen zich uitdagend hebben aangesloten bij deze beweging voor bevrijding.
Zodra we de straat op waren gegaan, begonnen de aanvallen op ons. Het script was bekend: we werden als antisemieten bestempeld. De Joodse organisaties en individuen die aan elk protest deelnamen, werden uit het mediaverhaal verwijderd. In NSW verlichtte Labour-premier Chris Minns het Opera House met de kleuren van de Israëlische vlag en verklaarde vervolgens dat onze protesten verboden zouden worden. De politie dreigde met het gebruik van buitengewone bevoegdheden om ons hard aan te pakken, en demonstranten zelfs met geweld te fouilleren. Peter Dutton riep op tot deportatie van demonstranten. Er was echte moed voor nodig om mensen in het licht van dit alles te mobiliseren, maar op 15 oktober demonstreerden 15.000 mensen dat we ons niet tot zwijgen konden laten intimideren.
Het middelpunt van deze beweging waren de landelijke massale wekelijkse of tweewekelijkse protesten. Het waren de grootste bijeenkomsten voor Palestina in de Australische geschiedenis. In Melbourne en Sydney zijn ruim 60.000 mensen gemobiliseerd, met enorme aantallen in Perth, Brisbane, Adelaide en Canberra. Zelfs kleinere steden en dorpen als Wollongong, Newcastle, Cairns en Katoomba hebben regelmatig protesten gehouden, waar honderden mensen op afkwamen.
Deze aanhoudende mobilisaties hebben Palestina in het centrum van het Australische politieke debat gehouden, waardoor de druk op onze verrotte politici is toegenomen, voor het eerst grote aantallen mensen voor de zaak zijn getrokken en vertrouwen en inspiratie is gegeven aan iedereen die komt dat we aan de goede kant van de geschiedenis staan. en de bevolking van Gaza laten zien dat wij achter hen staan, ook al zijn onze regeringen dat niet.
Cruciaal is dat de protesten veel grotere aantallen niet-Arabieren en niet-moslims hebben gemobiliseerd dan de Palestijnse beweging voorheen had gedaan. Het is een bewijs van het argument dat gewone mensen, ongeacht hun achtergrond, in staat zijn racisme te verwerpen en solidair te zijn met onderdrukte mensen.
De massaprotesten hebben de basis gelegd voor talloze andere acties die het afgelopen jaar moeten worden georganiseerd: bezettingen van treinstations, piketten bij wapenbedrijven, pogingen tot blokkades van havens, konvooien naar Canberra, protesten en sit-ins in het kantoor van Albanezen, honderden wakes , toneelstukken en filmvertoningen, acties gericht op gemeenten en nog veel meer.
Studenten hebben een grote rol gespeeld. Socialisten van middelbare scholen in Melbourne organiseerden afgelopen november de grootste schoolstaking voor Palestina ter wereld, en studenten elders volgden dit voorbeeld. Students for Palestine startte de Gaza-solidariteitskampbeweging op Australische universiteiten en zette in april het eerste kamp op aan de Universiteit van Sydney, voordat het zich verspreidde naar twaalf andere campussen.
Er is een golf van grote algemene studentenvergaderingen gehouden op campussen in het hele land, waarbij 1.500 mensen aan de Universiteit van Queensland en enkele honderden op andere plaatsen zijn gemobiliseerd. De enorme meerderheid die voor pro-Palestijnse moties stemt, is buitengewoon en laat zien hoe groot de steun voor Palestina is onder jongeren.
Overal waar mensen hebben geprobeerd hun verzet tegen de genocide te uiten, zijn ze in aanraking gekomen met instellingen die hen proberen te onderdrukken. Journalisten Antoinette Lattouf en Nour Haydar werden ontslagen omdat ze de waarheid hadden gerapporteerd. Fatima Payman werd uit de Labour-partij verdreven. Pro-Palestijnse scholieren en leraren hebben de confrontatie aangegaan met schooldirecteuren en onderwijsdepartementen en eisten hun recht op om de keffiyeh te dragen. Acteurs en muzikanten van het Melbourne Symphony Orchestra tot de Sydney Theatre Company zijn gestraft voor het innemen van een standpunt. Veel vakbondsleden hebben campagne gevoerd tegen hun vakbondsleiders om een sterker standpunt in te nemen ter ondersteuning van Palestina. Universiteitsstudenten en -personeel worden momenteel geconfronteerd met een gezamenlijke rechtse campagne om hen het zwijgen op te leggen. Recente protesten tegen de wapenconventie in Melbourne werden met politiegeweld beantwoord. Toch verzetten wij ons nog steeds.
Terwijl de genocide voortduurt en Israël zijn geweld in Libanon escaleert, zijn er maar heel weinig overwinningen die we kunnen vieren. Maar wij allemaal die ons in de strijd hebben geworpen om weerstand te bieden aan deze afdaling naar de hel, moeten trots zijn op wat we hebben gedaan. Er zijn duizenden en duizenden mensen die meer dan ooit toegewijd zijn aan de bevrijding van Palestina en het afbreken van dit barbaarse systeem, en we zijn nog niet klaar.
Bron: redflag.org.au
