Lance Selfaeen in Chicago gevestigde socialist, doet verslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen Rode vlag. Lance is de auteur van De Democraten: een kritische geschiedenis en redacteur van Amerikaanse politiek in een tijdperk van onzekerheid: essays over een nieuwe realiteit.
——————-
Met iets meer dan een week tot de verkiezingsdag laten de peilingen de meest nabije race in lange tijd zien. De finale New York Times Volgens de peiling was de race 48-48 gelijk, en de meest recente peiling voor CNN toonde een race van 47-47. In opiniepeilingaggregator 538 leidde Harris op 26 oktober Trump met 1,4 procentpunt. Uit enquêtes blijkt dat in de zeven swing states die de stemmen van het kiescollege zullen bepalen, de race voor beide kandidaten gelijk is of binnen een punt of twee ligt. De Democraten zijn van mening dat Harris de leiding heeft in de staten die ze minimaal nodig heeft om 270 kiesmannen te winnen: Pennsylvania, Michigan, Wisconsin en één congresdistrict in Nebraska.
De meeste mensen die geen Trump-supporters zijn, blijven zich afvragen hoe de race zo dichtbij kan komen. Trump was tenslotte een vreselijke president die de laatste verkiezingen probeerde ongedaan te maken. Hij is een veroordeelde misdadiger, een veroordeelde verkrachter, een fraudeur, een fanaticus, een racist. Tientallen mensen die in de regering van Trump hebben gewerkt, hebben hem een bedreiging genoemd en Harris gesteund. De voormalige stafchef van Trump, John Kelly, een conservatieve voormalige generaal, heeft Trump bestempeld als een ‘fascist’ en heeft gesprekken gerapporteerd waarin Trump zijn bewondering voor Adolf Hitler uitte. Trumps vice-presidentiële running mate, JD Vance, is wellicht impopulairder dan Trump.
Om te begrijpen hoe we ons hier bevinden, moeten we een stap terug doen en kijken naar de nationale, internationale en historische achtergrond van de verkiezingen van 2024. Er zijn conjuncturele en structurele redenen voor de blijvende macht van Trump.
Ten eerste de conjunctuur. In veel opzichten heeft de Amerikaanse economie het sterkste herstel van de pandemie gekend van al haar sectorgenoten. Toch had het land nog steeds te lijden onder een prijsstijging die in veertig jaar niet meer was gezien. Hoewel de inflatie dichter bij de historische gemiddelden is gedaald, zijn de prijzen nog steeds veel hoger dan vóór de pandemie. Dit betekent dat gedurende het grootste deel van Bidens ambtstermijn de levensstandaard van de werkende bevolking daalde. En de regering-Biden maakte een einde aan de sociale steun uit het COVID-tijdperk.
Als we naar de wereld en de verkiezingen van het afgelopen jaar kijken, kunnen we zien dat de meeste zittende regeringen uit het COVID-tijdperk hebben verloren van de oppositie: Groot-Brittannië, Nieuw-Zeeland, Argentinië en Nederland, om er maar een paar te noemen. Opiniepeilingen voorspellen momenteel een aardverschuivingsverlies voor premier Trudeau in Canada. Trump profiteert dus van een ‘gooi de zwervers eruit’-anti-zittende gevoel.
Vanuit dit gezichtspunt zijn de kracht van de Amerikaanse economie en de impopulariteit van MAGA (‘maak Amerika weer groot’ – de slogan van Trump) misschien wel de enige dingen die Harris in de race houden.
Het “structurele” punt is dat er een groot conservatief blok is dat ongeveer 46 tot 47 procent van het electoraat vertegenwoordigt en dat Trump hoe dan ook steunt. De helft van deze mensen zijn christelijk-religieuze conservatieven. Dit is waar de meeste mensen die de conservatieve politiek steunen en wars zijn van sociale verandering en dergelijke, samenkomen. De politiek van Trump zou ‘restorationistisch’ genoemd kunnen worden, zoals de terugkeer van de VS naar de jaren vijftig – of zelfs naar de geïdealiseerde Trump-jaren van vóór COVID.
Een tweede structureel kenmerk dat Trump concurrerend houdt, is het kiescollege, een constitutioneel overblijfsel uit de 18e eeuw, ontworpen om de steun van de slavenhoudende zuidelijke staten in de vroege Amerikaanse republiek te behouden. De stemmen die de president kiezen, worden per staat uitgebracht en worden onevenredig toegewezen aan conservatieve en landelijke staten.
Ook al hebben de Democraten bij zeven van de laatste acht nationale presidentsverkiezingen meer stemmen gewonnen dan de Republikeinen, ‘wonnen’ de Republikeinen (waaronder Trump in 2016) tweemaal het presidentschap, terwijl ze de volksstemming verloren. Dit is de reden waarom de hele presidentiële campagne gericht is op het winnen van zeven “swing”-staten, waarvan de kiezers nauw verdeeld zijn tussen de twee partijen.
Hoewel het denkbaar is dat Trump de volksstemming wint, gaan de meeste waarnemers ervan uit dat Harris de nationale volksstemming zal winnen. Maar Trump zou nog steeds president kunnen worden door voldoende “swing state”-stemmen te winnen om het kiescollege te winnen.
Betekent dit alles dat Trump regelrecht zal winnen? Er is geen manier om het te vertellen. Maar we kunnen ervan uitgaan dat, tenzij (of zelfs als) Harris beslissend wint, Trump de overwinning zal uitroepen en zal beweren dat de verkiezingen van hem zijn ‘gestolen’. Trump en de Republikeinen hebben de basis gelegd voor een reeks uitdagingen op het gebied van stemmen in staten en verkiezingscertificering, en andere juridische uitdagingen die het Trump-vriendelijke Hooggerechtshof ertoe zouden kunnen aanzetten in zijn voordeel te beslissen.
In tegenstelling tot 2020, toen Trump vertrouwde op een Star Wars-barcollectie van advocaten om zijn zaak te vervolgen, en toen belangrijke Republikeinen weigerden in te stemmen met zijn ‘gestolen verkiezingsleugen’, staat de Republikeinse partij vandaag steviger achter de strategie van Trump.
Bovendien, zoals pro-Democratische Partij-jurist Neil Katyal opmerkt, zou Trump, als hij in 2020 succes wilde hebben, de verkiezingsstemmen in verschillende staten moeten terugdraaien. Als de verkiezingen zo dichtbij zijn als ze vandaag lijken, zou het kunnen neerkomen op stemmingen in een of twee staten. Dat zou de strategie van Trump een grotere kans van slagen geven.
De Democraten zijn niet zonder voordelen. Harris heeft de afgelopen drie maanden maar liefst $ 1 miljard opgehaald. Democratische advertenties domineren de ether, en ze hebben een enorm voordeel wat betreft het niveau van de organisatie, inclusief betaald personeel en vrijwilligers in de swing states. De Democraten zeggen dat ze ‘enthousiast’ zijn om te stemmen dan de Republikeinen melden. De meest motiverende kwestie van de Democraten, het recht op abortus, zal op de stembiljetten van tien staten staan, waaronder de swing states Arizona en Nevada. Die referenda zouden een meer pro-Harris electoraat naar de stembus kunnen brengen. De hamvraag is: zullen al deze factoren de conjuncturele en structurele factoren die Trump ondersteunen overwinnen?
De campagne van Harris lijkt agressief te zijn, met media-blitz, veel demonstraties en spot met Trump. Trumps optreden onthult zijn incoherentie en boosaardigheid. De Harris-campagne lijkt ook te denken (en vermoedelijk hebben ze gegevens om dit te staven) dat er een niet-triviaal deel van de Republikeinen is dat voor hen de oversteek zal maken. Dit is de reden waarom de Harris-campagne de steun van de generaals van Trump heeft benadrukt en campagne heeft gevoerd met onder meer de voormalige Republikeinse vertegenwoordiger Liz Cheney.
Volgens sommige schattingen won Biden bijna een op de vijf van de minuaantal zelfbenoemde ‘liberale’ of ‘gematigde’ Republikeinen in 2020. Maar over het geheel genomen kreeg Biden de steun van slechts 5 procent van de Republikeinen, vergeleken met de 4 procent die op Clinton stemde. Misschien zal Harris meer Republikeinse steun krijgen dan Biden, maar dat is nauwelijks een moedertaal van stemmen.
En welke boodschap stuurt Harris’ streven naar de Republikeinen naar de belangrijkste aanhangers van de Democratische Partij? Harris en haar team zouden de symbolische concessie van een Palestijns-Amerikaanse gekozen functionaris niet toestaan om haar te steunen op de Democratische Nationale Conventie. En nu viert ze voormalig vice-president Dick Cheney, die door miljoenen mensen als oorlogsmisdadiger wordt beschouwd vanwege zijn rol bij het bewerkstelligen van de Amerikaanse invasie van Irak in 2003. Hoe dan ook, Harris’ verwelkoming van anti-abortus-conservatieve Republikeinen in de Democratische ‘grote tent’ vertelt je wat de Democratische Partij werkelijk is: een centrumrechtse partij met de kapitalistische status quo.
Nu de verkiezingen zo dichtbij zijn, en afhankelijk zijn van enkele tienduizenden stemmen in swing states, kunnen er honderd redenen zijn waarom de ene kandidaat wint en de andere verliest. De Arabische Uncommitted-beweging zei dat ze Harris niet kon steunen, maar dat ze niet wilde dat Trump zou winnen. Dat kan worden geïnterpreteerd als een toegeeflijkheid om te zeggen dat mensen die Uncomposed tegen Biden hebben gestemd, nog steeds op Harris kunnen stemmen. Maar als ze dat niet doen, of als ze stemmen op Jill Stein, kandidaat voor de Groene Partij, of de verkiezingen uitzitten, of de presidentiële regel bij hun stemrondes overslaan, kan dat Harris Michigan dan ten koste gaan? Als dat zo is, hebben de Democraten dat alleen aan zichzelf te wijten.
Hoe de verkiezingen ook uitpakken, de politieke betekenis ervan zal worden betwist. Als Harris wint, zullen haar aanhangers het beschouwen als een bevestiging van het bereik van de Republikeinen en zichzelf inenten door het leger en een “hard aan de grens” immigratiebeleid te steunen. Als Harris verliest, zullen de Democratische “centristen” ongetwijfeld zeggen dat de beweging niet ver genoeg naar rechts is gegaan. En sociaal-democratische progressieven zoals senator Bernie Sanders of vertegenwoordiger Alexandria Ocasio-Cortez zullen hoogstwaarschijnlijk zeggen dat ze niet links genoeg was.
Op dit moment houden beide partijen hun vuur vast en bieden dekking aan Harris. Als Harris verliest, zullen de meeste van haar aanhangers wanhopen over de toestand van het land en zich afvragen of ze het contact ermee volledig verloren hebben.
De Democratische kant is optimistisch over wat ze “ter plaatse” zien. Tot nu toe lijken de vroege stemming en nieuwe registraties trending voor hen te zijn. Hun kant zal toezicht houden op het verkiezingsmechanisme op staatsniveau in de meeste swingstaten. Het is nog te vroeg om te zeggen hoe de verkiezingen zullen verlopen, met nog maar een paar dagen te gaan.
De huidige stand van de verkiezingen zou in ieder geval moeten wijzen op de absurditeit van het systeem, de volledige overheersing ervan door de rijken en het feit dat geen van beide kandidaten de onderliggende problemen aanpakt waarmee de mensheid vandaag de dag wordt geconfronteerd: de opwarming van de aarde, de economische onzekerheid en een migratiecrisis.
Bron: redflag.org.au
