Wie is de schuldige? Die vraag heeft zowat elke discussie over het catastrofale verlies van vice-president Kamala Harris aan Donald Trump vorige week geanimeerd. Het antwoord is vaak verworpen door de neiging van de Democratische Partij en haar media-apparaat om al het goede en slechte in de wereld te bekijken via vulgair opgestelde demografische categorieën.
In haar roddelcolumn, vermomd als serieus politiek onderzoek, New York Times schrijver Maureen Dowd gaf Harris de schuld voor het “aanprijzen van transrechten” en voor het verspillen van adem aan identiteitsbromiden. Ongeacht het feit dat de campagne een opvallend gematigd standpunt had ingenomen over de op identiteit gebaseerde kwesties die Harris’ bod voor de nominatie in 2020 hadden bepaald, de presentatoren van MSNBC’s Morgen Joe omarmden de boodschap van Dowd en onderschreven soortgelijke verklaringen van de Democratische vertegenwoordigers Seth Moulton en Tom Suozzi, die de steun van hun partij aan “toegeven aan uiterst links” bekritiseerden door “jongens” toe te staan meisjessporten te beoefenen.
Het resultaat hiervan is dat veel prominente liberalen de wijdverbreide boodschap ‘Kamala is voor zij/hen, president Trump is voor jou’ nu veel meer zien dan een lelijke campagnetruc. In plaats daarvan was het slechts het duidelijkste teken dat de Democraten de behoeften, verlangens en overtuigingen van hun kiezers hadden opgegeven voor het van bovenaf opleggen van verfoeilijk omgekeerde gendernormen.
Er zijn veel goede redenen om aan dit verhaal te twijfelen. De eerste is dat de publieke opinie over transrechten lang niet statisch is. Nog niet zo lang geleden waren ze eigenlijk relatief populair. In 2016 was slechts 35 procent van de Amerikanen voorstander van wetten die transgenders zouden dwingen badkamers en kleedkamers te gebruiken die overeenkwamen met hun geslacht bij de geboorte.
In feite was slechts 44 procent van de Republikeinen voorstander van dergelijke wetten, tegenover de 80 procent die dat nu doet. Tussen toen en nu slaagden conservatieve krachten er herhaaldelijk niet in om referendumgevechten, federale rechtszaken en gevechten over staatswetten te winnen die zich richtten op het recht van transgenders om alleen maar in de openbare ruimte te bestaan.
Die waarheid is ongetwijfeld schokkend voor degenen die de neiging hebben om kritiek op de neoliberale identiteitspolitiek naast hun eigen denkbeeldige visies op traditionalistische heteroseksuele arbeidershuishoudens te plaatsen, die op de cast van de arbeidersklasse lijken. Laat het maar aan Bever over en deel de genderpolitiek van dat tijdperk. Natuurlijk was zelfs de genderpolitiek van het midden van de twintigste eeuw verre van primordiaal anti-queer. In plaats daarvan werden ze gevormd door de fel anticommunistische zondebok van de zogenaamd wilskrachtige homoseksuelen, die zich als een kankergezwel hadden verspreid over de federale bureaucratie van de regering-Harry Truman. Dus zelfs als trans-kwesties in de jaren 2010 slecht werden begrepen door een aanzienlijk deel van het stemgerechtigde publiek, waren sociale tolerantie en uitbreidingen van de burgerrechten niet voorbestemd om zo polariserend te zijn.
Wat is er in een paar jaar tijd veranderd? Kijkend naar het Ron DeSantis-regime in Florida, bedachten Republikeinse wetgevers hoe ze een anti-trans-seks-paniek konden creëren over het ‘verzorgen’ van leraren op openbare scholen en ouderlijke rechten, waarbij ze adviseurs tartten om hun bredere aanvallen op lerarenvakbonden en publieke onderwijsfinanciering te rationaliseren. Transrechten zijn één ding, maar het schrikbeeld van pedofiele onderwijsprofessionals en gedwongen gendertransities is duidelijk iets anders.
In een bijzonder vernieuwende weergave van de transpaniekpolitiek zijn conservatieve politici en denktankpropagandisten begonnen de ‘genderidentiteitsindustrie’ aan de kaak te stellen, die zij afschilderen als een uit winstoogmerk verwoestende lichamen en geesten van onschuldige kinderen en adolescenten. Volgens die opvatting zijn transrechten niet simpelweg een eis voor gelijkheid onder de wet, maar eerder een geheime accumulatiestrategie van Big Pharma en Big Tech. Deze industrieën, zo luidt de samenzwering, profiteren van levenslange patiënten-cum-consumenten die hun medicijnen kopen en gevoelige tieners bekeren via onbeperkte invloed op de sociale media.
Trump paste deze quasi-populistische retoriek zelf aan voor het campagnetraject en beloofde een onderzoek te zullen instellen naar ‘Big Pharma en de grote ziekenhuisnetwerken om vast te stellen of ze opzettelijk gruwelijke langetermijnbijeffecten van geslachtstransities hebben verdoezeld om rijk te worden ten koste van kwetsbare patiënten.” Een week voordat de kiezers naar de stembus gingen, verscheen JD Vance op de podcast van Joe Rogan, waarin hij een verhaal vertelde over samenspannende genderbevestigende psychiaters en farmaceutische bedrijven die graag winst wilden maken. De aanwezigheid van Caitlyn Jenner – die liberalen heeft veroordeeld vanwege hun vermeende ‘indoctrinatie’ van transjongeren – in Mar-a-Lago op de verkiezingsavond gaf enige dekking aan het Trump-team en rechtvaardigde hun standpunt over het beschermen van kinderen uit de klauwen van Big Pharma en het verdoezelen van het plan van de Republikeinse partij voor transvolwassenen.
Op een soortgelijke samenzweerderige toon heeft Christopher Rufo gewaarschuwd dat “de zaken floreren” in de genderbevestigende zorgsector, zoals blijkt uit de creatie van een door robots ondersteunde vaginoplastiekmachine in een onderzoeksziekenhuis. Deze angst voor ‘castratiemachines’, zoals Rufo ze noemde, sluit mooi aan bij de belofte van de conservatieve beweging om de mannelijkheid te herstellen. Rechts belooft dus om in gevaar gebrachte mannen te redden van hun eigen castratieangsten door deze en andere veronderstelde bedreigingen in de schaduw te stellen. Als veel mannen het gevoel hebben dat ze op alle fronten aan het verliezen zijn – een volkomen begrijpelijk sentiment gezien de verminderde vooruitzichten op het verdienen van een leefbaar loon, gecombineerd met wat voor sommigen echt moet aanvoelen als bedreigende transformaties naar gendergerelateerde sociale scripts – waarom zouden we dan geen krachtige reactie verwachten? die door rechts kunnen worden uitgebuit?
De kracht van dit bredere populistische frame tegen transrechten functioneert doordat het het feit verdoezelt dat de korte flirt van het Amerikaanse bedrijfsleven met ‘ontwaakte’ hervormingen de afgelopen twee jaar drastisch is afgenomen. Nergens is dit beter zichtbaar dan in de technologiesector, waar miljardairs uit Silicon Valley in de rij staan om de ring van de Republikeinse partij te kussen.
Zeven jaar nadat hij de National Equality Award 2017 van de Mensenrechtencampagne in ontvangst had genomen, onderwierp Jeff Bezos de Washingtonpost‘s goedkeuring van Harris en kort daarna feliciteerde Trump met zijn verkiezingsoverwinning. Dat andere tech-CEO’s, waaronder Mark Zuckerberg, snel bogen voor de man die zeer onlangs had gedreigd hen gevangen te zetten, voedde alleen maar het idee verder dat Trump was teruggekeerd om degenen te verslaan die zijn aanhangers zouden durven in de gaten te houden, het zwijgen op te leggen of zich op een andere manier te verzetten.
Negen jaar nadat Trump van die lelijke gouden roltrap afdaalde, is een dergelijke populistische houding ontstellend effectief gebleken in het verkopen van de Republikeinse Partij als een verdediger van de kwetsbaren in plaats van als een partij die zich inzet voor het hanteren van brutale culturele reacties om opwaartse economische herverdeling te bewerkstelligen. De Democratische Partij heeft haar eigen verderfelijke rol gespeeld in het verdoezelen van de oorsprong en kracht van de hedendaagse anti-trans-agenda.
In 2012 beschreef de toenmalige vice-president Joe Biden de strijd tegen transdiscriminatie als de ‘burgerrechtenkwestie van onze tijd’. Wat zou de wereld er anders uitzien als de Democraten dit historische gebaar hadden gecombineerd met iets anders dan halve maatregelen op het gebied van de rechten van werknemers, het industriebeleid en de publieke goederen.
Wat als de rechtszaak van de regering-Biden tegen het staatsverbod op genderbevestigende zorg voor transjongeren niet de besluiten van de regering had gevolgd om de uitbreiding van Medicaid in het COVID-19-tijdperk terug te draaien en Medicare stilletjes te privatiseren via Medicare Advantage? Wat als we dat in plaats daarvan tenminste hadden gedaan? gehoord een volledige steun voor Medicare for All, een programma dat heel gemakkelijk bescherming tegen transdiscriminatie en gezondheidsvoordelen had kunnen omvatten? Als een verblijf in het ziekenhuis niet langer een voorbode van een faillissement zou zijn, zouden sociaal conservatieve kiezers er anders misschien niet zoveel om geven dat transgenders deelden in de voordelen van publieke goederen.
Denk ook aan de advertenties uit de Trump-campagne waarin de regering-Biden wordt beschuldigd van het verstrekken van genderbevestigende chirurgische zorg aan gevangenen en ‘illegale vreemdelingen’. Deze beschuldiging putte zijn kracht gedeeltelijk uit de al lang bestaande steun van beide partijen voor het massale opsluitingsbeleid en het ideologische gevolg daarvan, de demonisering van de verdachten als onverbeterlijk en onverdiend. Hetzelfde geldt voor immigranten. Eerder dit jaar daagde Biden het Congres uit om hem een draconische immigratiewet te sturen, opgesteld door de minderheidsleider van de Republikeinse Senaat, Mitch McConnell, voordat Trump zijn loyalisten ervan overtuigde de president een wetgevende overwinning te ontzeggen.
Gegeven het feit dat de inhoud van de inspanning tweeledig was – luister maar eens naar de herhaalde steunbetuigingen van Tim Walz aan dat wetsontwerp tijdens het vice-presidentiële debat – breidt het verzet tegen de toegang van immigranten tot trans-gezondheidszorg zich uit van de grotere inspanningen van beide partijen om mensen zonder papieren als bron te beschouwen. van de pijn van de kiezers, de reden voor hun verontwaardiging en hun gevoel van economische en sociale onzekerheid. En in beide gevallen biedt de beschuldiging dat het geld van de belastingbetaler is verspild een antwoord op de vraag waar al dat geld naartoe is gegaan, terwijl het tegelijkertijd het idee versterkt dat de overheid alleen maar geld kan verspillen.
Zoals altijd deelt de constellatie van non-profitorganisaties die zichzelf de LGBTQ-rechtenbeweging noemen, de schuld. Zelfs de zogenaamd ‘progressieve’ en ‘grassroots’ tak van de beweging, de National LGBTQ Task Force, houdt conferenties versierd met advertenties waarin de sponsoring van de farmaceutische bedrijven Coca-Cola, Comcast en Gilead wordt gevierd. In deze verkiezingscyclus is het klassenkarakter van de beweging terug te zien in de fanfare rond Sarah McBride uit Delaware, die op het punt staat de eerste openlijk transgender in het Congres te worden. Die blinde obsessie met de nieuwigheid van McBride’s identiteit als toekomstig congreslid lijkt belangrijker te zijn geweest dan haar werk op het gebied van gezins- en ziekteverlofbeleid als staatswetgever of haar steunbetuigingen van de vakbonden.
Een dergelijke prioriteitstelling herinnert ons eraan dat we een politieke organisatie of beweging ontberen die deze non-identiteitsfactoren tot de kern zou kunnen maken voorwaarde van zijn steun in plaats van een extra bonus. Dat zou uiteraard iets anders vereisen dan de coalitiebenadering die zowel reeds bestaande op identiteit gebaseerde non-profitorganisaties als straatactivistengroepen definieert – het zou het smeden van iets nieuws met zich meebrengen dat uiteindelijk zou kunnen concurreren met het apparaat van de Democratische Partij, waarin instellingen van de arbeidersklasse en Zorgen spelen al lange tijd de junior partner van een dominante vleugel van zakengroepen en rijke, door donoren gefinancierde non-profitorganisaties op het gebied van sociale rechtvaardigheid.
Gezien ons huidige gebrek aan een dergelijke organisatie moeten we helaas hyperwaakzaam blijven over de mate waarin de huidige reeks ‘progressieve’ non-profitorganisaties binnenkort zou kunnen sanctioneren. Bedenk dat de Mensenrechtencampagne – met name de voormalige werkgever van McBride – twintig jaar geleden een deal sloot met de Republikeinen in het Congres: we zullen de inspanningen van toenmalig president George W. Bush om de sociale zekerheid te privatiseren steunen als u de Employment Non-Discrimination Act ondertekent. . Als non-profitorganisaties voor LHBTQ-belangen de komende vier jaar een soortgelijke manoeuvre zouden proberen, zou het heel moeilijk zijn om kiezers de schuld te geven die een zekere mate van steun voor transrechten zien als iets anders dan een klassenagenda die ten goede komt aan een liberale elite die zich niets aantrekt van “ hen”, dat voornaamwoord deze keer staat voor een ogenschijnlijk gendernormatieve meerderheid, het tegenovergestelde van Harris’ voorkeur voor een onverdiende transgender “zij/zij”.
De conclusie hier is dat democratische leiders en hun donoren inderdaad een enorme verantwoordelijkheid hebben voor de steeds wijdverbreidere opvatting dat transrechten onverenigbaar zijn met of zelfs vijandig staan tegenover een politiek die velen ten goede komt, en niet enkelen. De babbelende klasse heeft daarin gelijk, maar om de verkeerde redenen.
Ongeacht de retoriek alleen, dit is het gruwelijke effect geweest van het afnemende vermogen van de partij om voldoende comfort en zekerheid te bieden om de beloften van sterke mannen voor economische en culturele vernieuwing af te wenden. In die zin kan de schuld niet bij de democratische campagneadviseurs van dit jaar worden gelegd, maar bij vijftig jaar lang toestaan dat de arbeidersklasse wegkwijnde, terwijl de kiezers uit de arbeidersklasse werden vervangen door rijkere, blanke kiezers uit de voorsteden. De zondebokken en het lijden dat zich binnenkort zou kunnen ontvouwen, zullen de zielen besmeuren van elke centristische stem van de rede die gisteren sociaal-democratische hervormingen aan de kaak stelde en vandaag transgenders de schuld geeft.
Bron: jacobin.com
