Isabella Weber
Ik denk dat dat zo is. Dat blijkt uit het toenemende aantal mensen dat met voedselonzekerheid kampt. We zien mensen in de rij staan bij voedselbanken en de voedselbanken worden volledig overspoeld. De president van de Greater Boston Food Bank vertelde me: ‘We zijn opgezet om mensen te ondersteunen die om wat voor reden dan ook tijdelijk in de problemen zijn gekomen, maar we kunnen niet omgaan met de hoeveelheid vraag die we in deze crisis zien, omdat we niet vastbesloten zijn kan een inflatiebuffer worden voor grote aantallen mensen met lage lonen.”
Als we alleen naar deze feiten kijken, kunnen we zien dat loonconvergentie niet het volledige verhaal is. Er is sprake van loonconvergentie, aangezien lagere reële lonen sterker stegen dan hogere lonen. Dat is natuurlijk goed nieuws. Maar als we tegelijkertijd zien dat de voedselonzekerheid toeneemt en de dakloosheid recordhoogten bereikt, neemt de werkelijke economische tegenspoed duidelijk toe en ontbreekt er iets. De reële lonen zijn afhankelijk van hoeveel geld mensen verdienen en met welk inflatiepercentage we dat geldloon verdisconteren.
Als we ons concentreren op de inflatie als index voor de hele economie, zijn we geneigd te vergeten dat deze niet iedereen in dezelfde mate treft en dat niet iedereen hetzelfde inflatiepercentage ervaart. Veel mensen geven al hun inkomen en meer uit; ze sparen niet en zijn niet afhankelijk van schulden. Voor deze lagere inkomensgroep heeft de inflatie-index invloed op al hun inkomen. Andere mensen kunnen een aanzienlijk deel van hun inkomen sparen, en op dit bespaarde inkomen krijgen ze hogere rentetarieven, of misschien behoren ze zelfs tot de vermogensbezitters en profiteren ze van de winstexplosies. Voor deze rijkere groep wordt een deel van de inflatielast gecompenseerd door de waardestijging van hun bezittingen. Voor grote delen van de arbeidersklasse is dit echter niet het geval.
Zelfs als we dit buiten beschouwing laten, ervaren mensen verschillende inflatiecijfers. De samenstelling van het consumptiemandje dat we gebruiken bij het samenstellen van de inflatie-index wordt verondersteld representatief te zijn, maar veel mensen staan ver af van het representatieve mandje. Het Bureau of Economic Analysis heeft een pilotstudie uitgevoerd met inkomensspecifieke consumentenprijsindexcijfers. Het is nog steeds behoorlijk grof, maar zelfs met een grove aanpassing zien we dat mensen met een lager inkomen een veel hogere inflatielast hebben.
Als we, naast het aanpassen van het consumptiemandje, ook kijken naar de verschillende prijsveranderingen die verschillende mensen ervaren, wordt de variatie in de inflatie nog duidelijker. Stel dat u een welgesteld persoon bent en uw brood koopt bij een leuke bakkerij op de hoek die ambachtelijk zuurdesem maakt dat net in de ochtend is gemaakt. En laten we zeggen dat ik een arbeider ben die brood koopt in een grote plastic zak van Walmart die ergens uit een fabriek komt. De prijzen van mijn brood en jouw brood zullen niet op dezelfde manier bewegen. Het zijn beide broden, maar het zijn heel verschillende producten met verschillende prijzen. Als we alleen de prijs van brood als vervanger gebruiken, missen we deze heterogeniteit. Als u vroeger ambachtelijk brood kocht, kunt u altijd downgraden naar supermarktbrood als de inflatie toeslaat. Maar als je al het goedkoopste brood hebt gekocht, is er geen ontkomen aan. Je begint onderaan op de prijs- en kwaliteitsladder. Als meer mensen de goedkopere varianten kopen, kunnen die prijzen ook meer stijgen, vooral voor essentiële producten. Dit is wat sommigen ‘goedkope inflatie’ noemen.
Een andere factor zijn kortingen. Veel mensen, vooral de arbeidersklasse, zouden zelfs vóór de pandemie op zoek zijn geweest naar kortingen; ze zouden hebben gekocht wat er met korting was. Toen verdwenen de kortingen, dus misschien hadden ze plotseling een inflatiepercentage van 50 procent, omdat ze eerder spullen hadden gekocht die met 50 procent waren afgeprijsd, en nu kunnen ze dat niet meer.
Merk op dat we nog niet eens een belangrijk onderwerp hebben aangeroerd: huisvesting. Als u een paar jaar geleden een huis hebt gekocht en uw hypotheekrente hebt vastgezet, en u betaalt een lage en stabiele rente, en u heeft uw huis voor een lage prijs gekregen, dan is uw situatie heel anders dan die van iemand die nu proberen een huis te kopen – terwijl de huizenprijzen substantieel zijn gestegen en tegelijkertijd de rentetarieven zijn gestegen. Mensen worden geprijsd om zelfs maar op de huizenladder te komen, wat betekent dat de huurprijzen op veel plaatsen zelfs nog verder zijn gestegen, omdat mensen die anders zouden hebben gekocht zich nu op de huurmarkt begeven. Dit betekent dat als u huurder bent in plaats van huiseigenaar, u, zelfs als u tot dezelfde inkomensgroep behoort, mogelijk een veel hogere inflatielast heeft. En de manieren waarop we de woninginflatie in de CPI meten zijn om te beginnen zeer gebrekkig. Ik denk dat dit iets is waar we aandacht aan moeten besteden.
Samen kunnen deze effecten behoorlijk aanzienlijk zijn, en we hebben geen goede grip op deze enorm verschillende inflatiecijfers. Dus in plaats van dat economen zeggen: ‘Het is een vibecessie, mensen begrijpen het niet, ze melden ontberingen terwijl ze blij zouden moeten zijn met een bloeiende economie’, zou het eerlijker zijn geweest om te zeggen: ‘We hebben nog geen goede data-analyse. , en we beginnen nu pas alle manieren te begrijpen waarop inflatie ongelijkheid creëert.”
Bron: jacobin.com
