Vanochtend gingen er piketlijnen door heel Canada omhoog toen werknemers van Canada Post een onbeperkte stakingsactie lanceerden.
Maandenlang probeert de Canadian Union of Postal Workers (CUPW) een nieuwe collectieve overeenkomst veilig te stellen om banen en pensioenen te beschermen, een redelijke loonsverhoging te bewerkstelligen en de buitensporige werkdruk aan te pakken. Canada Post heeft echter andere plannen.
Als kroonbedrijf – een publieke onderneming die opereert als een particuliere onderneming maar ook een publiek mandaat vervult – claimt Canada Post financiële nood om kostenbesparende maatregelen te rechtvaardigen. Volgens zijn woordvoerders draait het bedrijf verlies en moet het grote concessies doen aan zijn personeel.
Onder druk van concurrenten op het gebied van de levering van lage lonen en logistieke concurrenten heeft Canada Post zijn bezuinigingsverhaal verdubbeld. CUPW heeft het bedrijf beschuldigd van het “zaaien van angst in de media over het feit dat het bedrijf geen geld meer heeft en dat de belastingbetalers uiteindelijk de rekening moeten betalen.”
Hoewel CUPW al eerder met zware onderhandelingen te maken heeft gehad, gaat deze staking niet alleen over het contract – het kan de toekomst van Canada Post zelf bepalen.
De 55.000 leden van de Canadian Union of Postal Workers zijn verdeeld over twee grote eenheden: de stedelijke leden en de postbezorgers op het platteland en in de voorsteden.
De postvakbond onderhandelt al meer dan een jaar met Canada Post. De werkgever is de hele tijd standvastig gebleven in het weerstaan van de eisen van de werknemers.
In augustus diende CUPW, na “weinig vooruitgang” te hebben geboekt met belangrijke voorstellen en oproepen tot concessies en terugdraaiingen te hebben gehoord, “kennisgevingen van geschil” in, wat de regering ertoe aanzette een bemiddelaar te benoemen om het onderhandelingsproces te ondersteunen.
In september diende Canada Post eindelijk een volledig bod in op beide CUPW-eenheden. Volgens de vakbond voldeed een groot deel van het pakket niet aan de behoeften van de leden. Het bedrijf bood slechts een loonsverhoging van 10 procent over een periode van vier jaar en riep op tot een reeks concessies, waaronder meer ‘flexibele’ pensioenregelingen, het inkorten van verlofrechten en het plaatsen van nieuwere leden op een ondermaatse pensioenregeling.
CUPW reageerde met een alomvattend tegenaanbod gericht op het beschermen van goede banen en lonen en tegelijkertijd het vergroten van de financiële capaciteit van Canada Post. Het bedrijf verwierp een groot deel van het voorstel van de vakbond.
Halverwege oktober was de periode van verzoening voorbij en was de vakbond een stap dichter bij het ontslag gekomen. Na een verplichte afkoelingsperiode van drie weken stemden de postbodes in zowel de stedelijke als de landelijke eenheden ruim 95 procent voor stakingsactie.
Te midden van zorgen dat de federale overheid bindende arbitrage zou kunnen opleggen, drong CUPW er op 1 november publiekelijk bij Canada Post op aan om “te onderhandelen, niet te arbitreren.”
Vanaf 3 november bevond de vakbond zich in een legale stakingspositie, maar ze hield haar opzegtermijn van tweeënzeventig uur in, in de hoop haar stakingsmandaat te kunnen gebruiken om druk uit te oefenen op de werkgever aan tafel. Vervolgens kwam de vakbond met bijgewerkte voorstellen, waaronder loonsverhogingen van 22 procent over vier jaar, tien betaalde ziektedagen, extra personeel en bescherming tegen outsourcing, onder andere. Het “definitieve” loonaanbod van de werkgever bleef in dezelfde periode steken op 11,5 procent.
Dagen later hield de vakbond solidariteitsbijeenkomsten in steden door het hele land, waarbij ze steun kreeg van de nationale arbeidersbeweging en leden van de lokale gemeenschap.
Omdat er geen mogelijkheden meer waren om een contract binnen te halen, kondigde de vakbond dinsdag haar stakingsaankondiging van tweeënzeventig uur af, omdat veel van haar belangrijkste kwesties nog steeds niet door de werkgever waren aangepakt. Canada Post stuurde vervolgens als vergelding een uitsluitingsbericht naar de vakbond, waarmee feitelijk een werkonderbreking werd gegarandeerd, tenzij er in de laatste dagen een akkoord werd bereikt.
Deze staking volgt op een golf van spraakmakende stakingen binnen de federale jurisdictie van Canada. Terwijl de meeste arbeidsverhoudingen in Canada onder provinciaal gezag vallen, worden industrieën die provinciale of internationale grenzen overschrijden – zoals havens, spoorwegen en luchtvervoer – gereguleerd door de federale overheid.
Omdat het ‘essentieel’ is voor het mondiale kapitaal, ontstaat er een tweesnijdend zwaard voor de werknemers in deze sectoren. Aan de ene kant beschikken de vakbonden over een aanzienlijke strategische invloed om hun eisen door te drukken. Aan de andere kant reageren werkgevers vaak met intens verzet en de roep om overheidsingrijpen om stakingen te onderdrukken is gebruikelijk.
Het afgelopen jaar is de regering bijzonder trefzeker geweest in haar gebruik van bindende arbitrage. Maar in plaats van wetgeving in te dienen om weer aan het werk te gaan, zoals ze deden tegen stakende postarbeiders in 2018 en tegen havenarbeiders in Montreal in 2020 en 2021, hebben de liberalen zich tot een obscure bepaling van de Canadese arbeidswet gewend. Onder het mom van ‘het bevorderen van de industriële vrede’ heeft de regering Sectie 107 gebruikt om de Industrial Relations Board te instrueren stakingen te beëindigen en partijen tot arbitrage te dwingen.
Eind augustus ondervonden de spoorwegarbeiders van Teamsters deze interventie uit de eerste hand toen hun korte werkonderbreking abrupt werd beëindigd door door de overheid opgelegde arbitrage na maandenlange inspanningen gericht op het onderhandelen over een deal.
Daarvoor probeerde de toenmalige minister van Arbeid Seamus O’Regan een staking van luchtvaartmonteurs bij WestJet te beëindigen met behulp van hetzelfde juridische mechanisme, hoewel in dit geval de arbeiders de leiding van de regering trotseerden en hun staking voortzetten.
Recenter hebben de liberalen in één klap een einde gemaakt aan een reeks havenstakingen door twee afzonderlijke vakbonden in British Columbia (BC) en Quebec. Bij stakende en buitengesloten leden van de International Longshore and Warehouse Union in BC en de Canadian Union of Public Employees in Quebec werd hun stakingsrecht geschonden toen de regering bezweek onder druk van de zakenlobby en bindende arbitrage oplegde.
Hoe slecht eerdere toepassingen van wetgeving inzake de terugkeer naar het werk ook waren, deze vereisten in ieder geval dat regeringen hun acties in het parlement moesten bespreken. De recente “Sectie 107”-acties van de liberalen hebben de regering in staat gesteld deze democratische formaliteit te omzeilen en eenvoudigweg eenzijdig te handelen.
De liberalen scheppen een gevaarlijk precedent. Nu een conservatieve meerderheidsregering na de volgende verkiezingen steeds waarschijnlijker wordt, kunnen werknemers onder leiding van Pierre Poilièvre te maken krijgen met nog grotere beperkingen op hun recht om te staken.
De uitkomst van de staking bij Canada Post blijft onzeker. Het bedrijf en de vakbond hebben totaal verschillende opvattingen over hoe de financiële situatie van het postbedrijf kan worden verbeterd. In plaats van te bezuinigen en concessies te doen aan de werknemers, pleit de vakbond al lang voor de invoering van postbankdiensten en senior check-in-diensten, en het herstel van de volledige huis-aan-huispostbezorging – een dienst waarop onder de vorige conservatieve regering werd bezuinigd.
Canada Post daarentegen beweert dat zijn huidige model “onhoudbaar” is, maar lijkt toch niet te reageren op de suggesties van de vakbond voor verbetering. Ondertussen grijpen rechtse commentatoren de kans aan om de roep om privatisering van de Crown Corporation te hernieuwen.
De reactie van de regering zou doorslaggevend kunnen zijn. Minister van Arbeid Steven MacKinnon gaf eerder deze week aan dat de regering geen plannen heeft om in te grijpen, maar dat dit zou kunnen veranderen als het conflict voortduurt en werkgeversorganisaties druk uitoefenen op de regering.
De staat van dienst van de liberalen op het gebied van het opleggen van bindende arbitrage roept twijfels op over hun neutraliteit. Recente interventies in arbeidsconflicten hebben prioriteit gegeven aan het sussen van werkgevers boven het beschermen van de rechten van werknemers. Nu de liberalen echter te maken hebben gekregen met terugslag vanwege hardhandige tactieken, zullen ze misschien aarzelen om dezelfde aanpak te herhalen.
Door de geschiedenis heen is CUPW een voorhoede geweest in de Canadese arbeidersbeweging. Het is een vakbond die niet alleen voor haar eigen leden heeft gevochten, maar ook voor de bredere Canadese arbeidersklasse. Het waren bijvoorbeeld opvallende postbodes die betaald zwangerschapsverlof wonnen.
Vandaag probeert de vakbond de strijd aan te binden tegen de erosie van de arbeidsomstandigheden in de bezorgdiensten. Het veiligstellen van een sterk contract bij Canada Post zou niet alleen de leden ten goede komen, maar ook een precedent scheppen voor werknemers in het hele land.
Bron: jacobin.com
