De overwinning van Trump heeft schokgolven door de wereldpolitiek gestuurd. Zijn aanstaande extreemrechtse regering heeft beloofd miljoenen immigranten te deporteren, actie tegen klimaatverandering te blokkeren, sociale diensten te bezuinigen en in brand te steken, de politie verder te machtigen en meer. Zijn regering zal boordevol miljardairs en fanatici zitten, en hun missie zal zijn om de machinerie van de Amerikaanse staat naar hun beeld te herschikken.
De agenda voor het buitenlands beleid van Trump is minder duidelijk. Hij is zonder twijfel een kampioen van de Amerikaanse macht op het wereldtoneel. Maar hij presenteert zichzelf ook als een buitenstaander en een vrije agent. Hij verkleedt zijn bewondering voor en omgang met verschillende dictators graag als een voorbeeld van vreedzaam samenleven. Hij gebruikte zijn verzet tegen de oorlog in Irak ook om Hillary Clinton en het establishment in Washington aan te vallen tijdens zijn eerste succesvolle presidentiële verkiezing in 2016.
Trump probeerde hetzelfde spel te spelen met de Israëlische oorlog tegen Gaza. Hoewel hij al lange tijd een voorstander van Israël was, hield hij vol dat de huidige slachting nooit zou hebben plaatsgevonden als hij de leiding had gehad. Hij deed een beroep op degenen die terecht woedend waren over de steun van de regering-Biden-Harris voor de genocide in Israël en noemde zichzelf een vredestichter. “De moslim- en Arabische kiezers in Michigan en in het hele land willen een einde aan de eindeloze oorlogen en een terugkeer naar de vrede in het Midden-Oosten”, zei Trump in een toespraak gericht aan de Arabische en moslimkiezers in Michigan. Hij viel Harris ook herhaaldelijk aan vanwege haar banden met de familie Cheney, die centraal stonden in de zogenaamde ‘oorlog tegen het terrorisme’ die Irak en Afghanistan tientallen jaren lang verwoestte.
Deze retoriek vond weerklank bij delen van de Arabische en islamitische politieke klasse. Nadat hij was uitgenodigd om op het podium te komen tijdens een Trump-campagne-evenement in Michigan, legde imam Belal Alzuhairi van het Islamitisch Centrum van Detroit zijn steun aan Trump uit in eenvoudige, zij het misleidende bewoordingen: “Wij als moslims staan achter president Trump omdat hij vrede belooft”. Ook de Jemenitische burgemeester van Hamtramck, de eerste stad in de VS die een volledig islamitische gemeenteraad en een moslimburgemeester koos, steunde Trump. (Anderen in de Arabische en islamitische gemeenschap, evenals de Palestine Solidarity-beweging, kozen er in plaats daarvan voor om campagne te voeren voor een boycot of voor de kandidaat van de Groenen, Jill Stein.)
Het is te vroeg om te weten of Trump succesvol was in het omgaan met de kleine minderheid van kiezers die door Gaza werden gemotiveerd. Aan de ene kant bracht de Council on American-Islamic Relations een reeks exitpolls uit waaruit bleek dat moslims zijn cynische oproepen doorzagen. Volgens dit onderzoek stemde 21 procent van de moslims op Trump, tegenover 20 procent op Harris, tegen 69 procent die Biden steunde in 2020. Als hun opiniepeilingen kloppen, dan is het verhaal niet de kleine verschuiving van moslimkiezers naar Trump, maar een ineenstorting van hun loyaliteit aan de Democratische Partij en een daarmee gepaard gaande stijging van de steun voor Stein, die volgens deze peiling maar liefst 59 procent van de moslimkiezers won.
Helaas worden deze positieve bevindingen tegengesproken door andere gegevenspunten. Uit de VoteCast-exitpoll van Associated Press bleek dat 63 procent van de moslims op Harris stemde, wat in wezen een status quo-uitkomst was. Toch voerde het Arab American Institute een vooronderzoek uit waaruit bleek dat Trump en Harris onder de Arabische Amerikanen een verdeling van 41 tegen 40 hadden, een significante verschuiving gezien het feit dat zij de Democratische presidentskandidaten doorgaans met aanzienlijke marges hebben gesteund. De verkiezingsresultaten van Dearborn, Michigan, de stad met de grootste Arabisch-Amerikaanse meerderheid in de VS, duidden op een nog dramatischer verschuiving. Daar won Trump 42 procent van de stemmen, vergeleken met 36 voor Harris en 18 voor Stein, een radicale verschuiving van Biden’s 74 naar 24 verpletterende overwinning op Trump in 2020.
We zullen er wellicht nooit achter komen hoeveel Palestijnse aanhangers de absurde bewering van Trump als vredeskandidaat hebben overgenomen, hoeveel van hen op hem hebben gestemd simpelweg om de Democraten te straffen voor hun standpunt over Gaza, en hoeveel van hen hem om andere redenen hebben gesteund. De problemen zijn niet gemakkelijk te ontwarren.
Maar hoe dan ook, de waarheid is dat Trump net zo toegewijd is aan het Amerikaanse imperialisme en aan Israël als zijn Democratische voorgangers. Dit is steeds duidelijker geworden nu hij is begonnen met het opbouwen van zijn regering, een who’s who van oorlogshaviken, zionisten en extreemrechtse freaks. Het Midden-Oostenteam van Trump is aantoonbaar nog extremer in zijn steun voor Israëlische agressie tegen de bevolking van Palestina, Libanon en daarbuiten.
De belangrijkste keuze is Mike Huckabee als kandidaat voor de Amerikaanse ambassadeur in Israël. Dit is een man die ooit verklaarde: “Er bestaat eigenlijk niet zoiets als een Palestijn”, voordat hij een paar jaar later toegaf dat als deze niet-bestaande mensen erop stonden een land te hebben, het dan op bestaand Arabisch grondgebied gebouwd moest worden. Hij verzet zich tegen elke Palestijnse controle over land in het historische Palestina.
De voorgestelde minister van Defensie van Trump is Pete Hegseth, een voormalige presentator van Fox News en een huidige blanke nationalist. Hij heeft zijn carrière opgebouwd door het verdedigen van Amerikaanse soldaten die beschuldigd werden van oorlogsmisdaden in Irak en Afghanistan. Hegseth heeft ook gepleit voor de bouw van een Joodse tempel op de plaats van de Al-Aqsa-moskee – een standpunt dat zo extreem is dat zelfs de Israëlische premier Benjamin Netanyahu dit niet steunt.
Zijn keuze voor ambassadeur van de Verenigde Naties is MAGA-bijlvrouw Elise Stefanik, die zich heeft uitgesproken voor de repressie tegen Palestijnse solidariteitsactivisten in heel Amerika. Net als de meeste aanhangers van Israël leunt Stefanik sterk op de valse bewering dat het verzet tegen de misdaden van Israël inherent antisemitisch is, waarbij hij zowel studentendemonstranten als hun doelwitten in het universitair management van deze misdaad beschuldigt. In een recente toespraak voor de pro-Israëlische denktank Endowment for Middle East Truth verklaarde zij dat het haar taak zou zijn om de belangen van Israël te vertegenwoordigen in het “hol van het antisemitisme”, namelijk de VN.
In veel gevallen zullen deze verachtelijke figuren eenvoudigweg het genocidale beleid voortzetten dat al door de regering-Biden is ingevoerd. Stefaniks Democratische voorganger Linda Thomas-Greenfield heeft bijvoorbeeld zijn veto uitgesproken over vier afzonderlijke moties waarin werd opgeroepen tot een staakt-het-vuren in Gaza. En hoewel Trump Biden heeft bekritiseerd omdat hij de Israëli’s niet van voldoende wapens heeft voorzien, is dit puur voor de show. Een artikel van het Watson Institute for International and Public Affairs schat dat de Israëlische oorlogsinspanning de afgelopen veertien maanden heeft geprofiteerd van een ongekende 22 miljard dollar aan Amerikaanse hulp en daarmee verband houdende militaire uitgaven, aangevuld met nog eens 100 wapentransacties die te klein zijn om verslaggeving door het Congres te vereisen. . Door deze maatregelen hebben de Democraten een staat die een goed gedocumenteerde genocide pleegt, het grootste militaire hulppakket sinds de Tweede Wereldoorlog toegekend.
Maar dit is geen reden om onze schouders op te halen bij het vooruitzicht van Trump. De aanwezigheid van extreemrechtse en ultrazionistische figuren in de regering-Trump zou tot dramatische nieuwe ontwikkelingen kunnen leiden en Israël nog meer ruimte voor agressie kunnen geven. Tijdens zijn laatste regering leidde Trump een aantal landen bij het erkennen van geheel Jeruzalem als Israëlisch grondgebied en verplaatste hij voor het eerst de Amerikaanse ambassade naar die stad. Zoals veel van Trumps slechtste beslissingen werd de bouw van een nieuwe Amerikaanse ambassade op gestolen Palestijns land in Jeruzalem door de regering-Biden gesteund.
Trump heeft vredesovereenkomsten gesloten tussen Israël en een reeks regimes in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Hoewel dit in de eerste plaats een symbolische stap was van staten die in de praktijk nooit serieus de confrontatie met Israël hadden aangegaan, waren deze overeenkomsten, gegroepeerd onder de paraplu van de Abraham-akkoorden, een substantiële diplomatieke overwinning voor de Israëliërs. Trump en zijn bondgenoten hebben nu hun zinnen gezet op het overtuigen van de Saoedi’s om zich aan te sluiten, een stap die het politieke isolement van het Palestijnse volk grotendeels zou voltooien, waardoor Israël verder zou worden geïsoleerd van alles wat ook maar in de buurt kwam van regionale oppositie.
Hoewel niemand die Palestina steunt, mag rouwen om de nederlaag van Harris en de Democraten, kunnen we niet zelfgenoegzaam zijn over de aantredende regering-Trump. Trump en zijn monsterlijke kabinet zijn klaar om het meest gewelddadige en expansionistische beleid van Israëlisch extreemrechts mogelijk te maken. We kunnen nog niet weten welke verschrikkingen ze zullen ontketenen op de bevolking van Palestina, maar we weten van het afgelopen jaar dat de Democratische Partij geen oppositie zal zijn. Het zal aan ons zijn.
Ook zullen er mogelijkheden zijn om nieuwe allianties op te bouwen met andere groepen die het doelwit zijn van de reactionaire agenda van Trump en die verband houden met de algemene instabiliteit die zijn leiderschap zal veroorzaken. Activisten en organisatoren moeten klaar staan om te reageren en de wijdverbreide afkeer tegen de monsters die het Witte Huis overnemen te gebruiken om de beweging voor gerechtigheid, vrede en bevrijding in Palestina te versterken.
Bron: redflag.org.au
