Het slechtste en belangrijkste boek dat ik dit jaar heb gelezen – Mother Jones

Tijdens een lange vlucht halverwege de jaren besloot ik te gaan lezen De zaak voor Israël van Alan Dershowitz. Ik zag het alsof ik mezelf een opdracht gaf, iets wat ik deed toen ik jonger was. Ik wilde een argument begrijpen waarvan ik verwachtte dat ik het er niet mee eens zou zijn.

Maar dit bleek een vergissing te zijn. De zaak voor Israël is geen goed genoeg boek om dat soort oefeningen te belonen. Ik vond het boordevol conventionele pro-Israël-argumenten die de moeilijkste vragen over het zionisme vermijden.

En toch is het een belangrijk boek, misschien nog wel belangrijker dan in 2003, toen Alan Dershowitz het Witte Huis niet adviseerde.

Ik had de gelegenheid om de zaak te heroverwegen Case voor Israël in 2018, toen Dershowitz bekendmaakte dat hij onlangs was begonnen met het adviseren van Donald Trump over het Midden-Oostenbeleid. Ik meldde dat Dershowitz onlangs ook had ingestemd met een contract om advies te verlenen aan een Amerikaanse lobbyist die Qatar vertegenwoordigde, een regeling die aantoonbaar de onafhankelijkheid van het advies dat Dershowitz aan het Witte Huis bood, ondermijnde. Toen hem hierover werd gevraagd, zei Dershowitz volmondig en ongevraagd dat hij een ‘expert’ op het gebied van Israël was, omdat hij boeken had geschreven, met name: De zaak voor Israëlover het onderwerp.

Het probleem met dit argument is dat het boek, dat ik dit jaar herlas, verschrikkelijk is. Het zou slecht zijn, zelfs als je het ermee eens zou zijn. Het is in de eerste plaats een soort gimmick. Net als een van die beroemde coaches die zakelijke tips verspreidden, maakte Dershowitz gebruik van zijn roem als advocaat om zijn boek te structureren als een ‘verdediging van Israël… in de rechtbank van de publieke opinie’. Er zijn 32 hoofdstukken waarin hij schetst wat volgens hem algemene anti-Israëlische argumenten zijn, die hij weerlegt in secties die grotendeels samenvatten wat zelfs toen al versleten pro-Israëlische bromiden waren.

En het boek gaat niet in op de meest overtuigende pro-Palestijnse argumenten. Je zou bijvoorbeeld een hoofdstuk kunnen verwachten met de titel “Hebben Europese Joden de Palestijnen verdreven?” om die vraag te beantwoorden. De lezer kan hier kijken of de auteur erkent dat de Israëli’s inderdaad honderdduizenden Palestijnen hebben verdreven tijdens de Arabisch-Israëlische oorlog van 1947-1948, zelfs als hij vervolgens probeerde die etnische zuivering te rechtvaardigen.

Maar Dershowitz doet dat allemaal niet. In plaats daarvan beschrijft hij de historische aanwezigheid van sommige Joden in Palestina, wat geen antwoord is op zijn eigen vraag. Hij zegt dat veel Joden vóór de oorlog land in Palestina kochten van afwezige landeigenaren, wat eveneens buiten het onderwerp valt. En hij bagatelliseert de omvang van de Palestijnse bevolking in Israël destijds. Hij negeert eenvoudigweg de goed gedocumenteerde Israëlische pogingen om de Palestijnen te verdrijven. (Dit beleid werd gedetailleerd beschreven in Benny Morris’ 1988 De geboorte van het Palestijnse vluchtelingenprobleemdie Dershowitz in hetzelfde hoofdstuk voor andere doeleinden aanhaalt.)

Dershowitz is beschuldigd van plagiaat in dit boek uit het boek van Joan Peters uit 1984 Sinds onheuglijke tijdeneen bewering die hij zo hard ontkende dat hij ooit naar verluidt probeerde de toenmalige gouverneur van Californië, Arnold Schwarzenegger, zover te krijgen dat hij de publicatie van een boek waarin de beschuldiging werd beschreven, tegenhield. (Dershowitz heeft niet gereageerd op mijn verzoek om commentaar op deze beschuldigingen.) Hoe dan ook, het boek lijkt haastig geschreven. Net als bij andere teksten van Dershowitz klinkt het alsof hij delen ervan in de badkamer van een luchthaven heeft gedicteerd en nooit heeft herzien.

Maar ondanks de tekortkomingen informeert dit boek de standpunten van mensen die op het punt staan ​​het Amerikaanse beleid ten aanzien van Israël te hervatten. Deskundige of niet, Dershowitz heeft Trump echt geadviseerd over Israël tijdens de eerste termijn van de nieuwgekozen president. En hij bood ook advies aan Trumps schoonzoon Jared Kushner, die de basis vormde voor de zogenaamde Abraham-akkoorden. (Dershowitz nomineerde Kushner en zijn plaatsvervanger Avi Berkowitz later voor de Nobelprijs voor de Vrede, een voorstel dat werd ondermijnd door de aanval van Hamas op 7 oktober en de daaropvolgende oorlog.)

Dershowitz beweerde vorige maand dat hij een “legaal droomteam” aan het samenstellen is om Netanyahu en voormalig minister van Defensie Yoav Gallant te verdedigen bij het Internationaal Strafhof, dat arrestatiebevelen tegen de mannen heeft uitgevaardigd. De voormalige verdediger van OJ Simpson probeert nog steeds de zaak voor Israël te bepleiten. Dershowitz is ook een vertrouweling van Mike Huckabee, de door Trump gekozen ambassadeur in Israël. De opvattingen van Dershowitz blijven dus invloed uitoefenen.

Voor alle duidelijkheid: ik raad niet aan dit boek te lezen. Sinds onheuglijke tijden is wellicht een betere keuze. Maar het is de moeite waard om te overwegen dat dit luie, reflexmatig pro-Israëlische denken opnieuw de basis vormt voor het Midden-Oostenbeleid. De zaak voor Israël is belangrijk. En het is echt erg.