Sinds de regering van Donald Trump in januari aantrad, heeft het Amerikaanse ministerie van Binnenlandse Veiligheid (DHS) zijn inspanningen gepromoot om migranten te duwen om ‘zelf te deporteren’. Assistent-secretaris van het Department of Homeland Security Tricia McLaughlin vertelde verslaggevers begin deze maand dat de Verenigde Staten nu ‘torenhoge niveaus van omgekeerde migratie’ registreren, zelfs als naar verluidt de officiële deportatienummers achterblijven. Trump dreef onlangs ook het idee om migranten een stipendium en een vliegticket aan te bieden als ze vrijwillig terugkeren naar hun land van herkomst.
Volgens de League of United Latijns-Amerikaanse burgers, een burgerrechtengroep, wordt deze opwaartse trend in zelfdeportaties gedreven door “verhoogde juridische bedreigingen, beperkte toegang tot het juiste proces en beleid dat het dagelijks leven ondraaglijk maakt.” De organisatie verwerpt het idee dat zelfdeportatie een kwestie van vrije keuze is: “Het is een berekend beleidsdoel. Wanneer angst eerlijke immigratiehervorming vervangt, wordt het een vorm van geforceerde ballingschap.”
De Verenigde Staten hebben een lange geschiedenis van het aanmoedigen van zelfdeportatie, niet alleen om migranten te verdrijven, maar om inheemse volkeren uit hun land te duwen en zwarte Amerikanen te verbannen. De tactieken van Trump hebben echo’s in de Amerikaanse geschiedenis, evenals historische parallellen in de acties van buitenlandse regimes die dezelfde strategieën hebben gebruikt om interne populaties te beheren.
Maar de acties van Trump maken ook deel uit van een bredere trend van vijandigheid tegenover migranten en vluchtelingen wereldwijd, waarbij rechtse regeringen en bewegingen ervoor hebben gekozen om immigranten te laten vertrekken vanwege de onhaalbaarheid van massale deportaties.
Zeynep şahin-Mencütek, een senior onderzoeker bij het Bonn International Center for Conflict Studies, vertelde Jacobin dat de inspanningen van de Trump-regering om zelfdeportatie aan te moedigen “een extreem” voorbeeld van xenofobe beleid te vertegenwoordigen. We zijn, zei ze, getuige van ‘een wereldwijde trend’ in het beleid dat de voorkeur geeft aan de ‘gedwongen terugkeer van onregelmatige migranten, afgewezen asielzoekers’, mensen die worden beschuldigd van misdaden en vluchtelingen uit landen die als ‘veilig’ worden beschouwd.
Hoewel er veel voorbeelden zijn van dwangmigratiebeleid over de hele wereld – van het burgerschapswet van India die alleen moslimmigranten uitsluit van naturaliseren naar inspanningen in Iran en Pakistan om Afghaanse vluchtelingen te verwijderen – hebben de meerderheid gericht op Syrische vluchtelingen.
Het begin van de oorlog in Syrië in 2011 verplaatste miljoenen en verschoof de loop van de nationale politiek in het naburige Turkije. In 2016 tekende Turkije een deal met de Europese Unie om te voorkomen dat migranten het blok bereiken om asiel te verklaren. Onder de deal stuurde Brussel Ankara miljarden dollars om Syrische vluchtelingen in Turkije te ondersteunen. EU -auditors hebben gezegd dat het moeilijk was om bij te houden hoe Turkije die fondsen heeft gebruikt, hoewel politieke partijen in het land kiezers hebben verzameld door vluchtelingen de schuld te geven van de verslechterende economische crisis van de natie.
Afgelopen zomer leidde xenofobe retoriek van politici, vooral van de Republikeinse Volkspartij (CHP), de liberale oppositie en de extreemrechtse Victory Party (ZP), tot een explosie van anti-Syrisch geweld in de centrale stad Kayseri en elders. Enkele dagen later bracht een leaker een enigszins verouderde maar uitgebreide lijst met de persoonlijke informatie van duizenden buitenlanders uit, waaronder paspoortfoto’s, telefoonnummers en thuisadressen.
Leider van de ZP, ümit Özdağ, werd in januari gearresteerd wegens “publieke aanzetten tot haat” voor de rol die zijn partij speelde in het geweld in Kayseri. Maar het incident was slechts het hoogtepunt van jarenlange anti-refuge-beleid en discours. Tijdens de algemene verkiezingen in mei 2023, campagneadvertenties van de CHP met de tekst “Süriyeliler Gidecek” (“The Syriërs Will Go”) beklede hoofdwegen. De partij in januari-twee maanden vóór de arrestatie van Istanbul’s CHP-burgemeester Ekrem Imamoğlu ontstak landelijke anti-regeringsprotesten-riep Syriërs op om “bij te dragen aan de economie van hun eigen land.” Ondertussen verwijst de regerende Justice and Development Party (AKP) van Turkije routinematig naar Syriërs als ‘onze bezoekers’.
Zelfs voordat migratie een politieke kwestie werd in Turkije, werden Syriërs, vooral die met een tijdelijke beschermingsstatus, al getroffen door willekeurige vormen van intimidatie, officieel en anderszins. Syriërs met de status zijn bijvoorbeeld uitgegeven overheids -ID -kaarten die meerdere keren groter zijn dan Turkse identificatiekaarten. Dit maakt het voor deze vluchtelingen onmogelijk om te voorkomen dat hun status aan voorbijgangers wordt onthuld bij politiecontrolepunten of zelfs de bank. Individuen en bedrijven zijn aangevallen voor het gebruik van de Arabische taal. En het Syrische Observatorium voor de mensenrechten heeft de regering beschuldigd van “krachtige Syrische vluchtelingen naar gebieden onder haar controle in Syrië te verplaatsen.”
Abdulkadir al-Hassan, het pseudoniem van een in Turkije gevestigde Syrische stedicus die migratie en stedelijk bestuur bestudeert en sprak met Jacobin Op voorwaarde van anonimiteit zei dat volgens de huidige regels Turkije niet officieel asielzoekers naar Syrië deporteert, zelfs na de val van het regime van Bashar al-Assad in december. Dientengevolge noemde de regering iedereen die Turkije verliet voor door de oppositie gebrachte grondgebied in Syrië als een vrijwillig vertrek.
“Misschien waren er enkele vrijwillige rendementen, naar de noordelijke en westelijke delen van Syrië, die onder invloed van Turkije stonden,” vertelde Hassan niet, vertelde Hassan Jacobin. ‘Omdat het leven misschien heel moeilijk is geweest [for them] in Turkije. Dus ze zeiden: ‘Laat me teruggaan, het is niet onder Assad.’ ‘
“Maar over het algemeen bestond er niet zoiets als een vrijwillige terugkeer – mensen werden gedwongen. Op papier is het vrijwillig, maar in de praktijk is het dat niet.” Hassan legt uit dat wanneer immigratieambtenaren Syriërs vasthouden die geen wettelijke status missen, de autoriteiten ze uit Turkije kunnen verwijderen zonder een papieren pad.
In gevallen waarin Syrische personen met tijdelijke bescherming worden vastgehouden, kunnen autoriteiten de asielzoeker niet uit Turkije verwijderen zonder hun toestemming. “Dus wat sommige rapporten hebben ontdekt, is dat de autoriteiten je kunnen arresteren, en je psychologisch kunnen dwingen, met lange aanhoudingen in harde omstandigheden, slagen of misschien marteling om een vrijwillige deportatieorde te ondertekenen, in een taal [the detainee] Het kan niet begrijpen, omdat ze mogelijk niet in Turks kunnen lezen of schrijven. ‘
Sinds december zegt Hassan dat hij heeft opgemerkt “Er zijn twee soorten mensen” die bijna onmiddellijk naar Syrië zijn teruggekeerd. Degenen die zijn verhuisd vanwege hun werk, zoals journalisten, en ‘degenen wiens leven in Turkije de hel is, vergeleken met Syrië … als je hier sommigen van hen hebt ondervraagd wiens leven heel moeilijk is, [I think you’d find] Ze zijn meer bereid om nu terug te gaan. ” De Turkse regering schatte in maart dat meer dan 145.600 van de bijna drie miljoen Syriërs in Turkije waren verlaten sinds het regime viel.
Ondertussen heeft in de EU het uiterst rechts de aanwezigheid van asielzoekers opgeleverd om zijn invloed in Duitsland, Oostenrijk en elders te vergroten. Het heeft ruimte gecreëerd voor de uitbreiding van het anti-refuge-beleid, bij afwezigheid van het vermogen om massale deportaties uit te voeren.
De dag na Assad viel bijvoorbeeld, verschillende EU-landen bevriezen de lopende toepassingen van Syrische asielzoekers, waardoor ze kunnen kiezen tussen limbo in Europa of onzekerheid in een Syrië die nog steeds te maken heeft met sektarisch geweld-zelfs de EU heeft Syrië nog niet als veilig aangewezen.
Terwijl de situatie in Turkije en de EU de tactieken in de Verenigde Staten weerspiegelt om migranten te dwingen om de moeilijke keuze te maken om terug te keren naar hun land van herkomst, zijn de realiteiten die aan hen ondersteunen, onderscheidend.
“Het is belangrijk op te merken dat de VS geen [large increase in arrivals] van vluchtelingen vanwege de verplaatsingen in Oekraïne, Syrië en Afghanistan, ”vertelde şahin-Mencütek Jacobin. “Als gevolg hiervan delen de VS niet dezelfde ‘last'” als andere landen om migranten financieel te ondersteunen.
De Verenigde Staten herbergen minder vluchtelingen, asielzoekers en mensen met een tijdelijke beschermde status (TPS) dan dat niet gedocumenteerde migranten, geschat op ongeveer 14 miljoen (hoewel dat gedeeltelijk is omdat asielaanvragen voor Mexicaanse en Midden -Amerikaanse onderdanen in een veel lager tarief zijn goedgekeurd dan die uit China of Venezuela, bijvoorbeeld). Niet alleen zijn mensen zonder papieren niet in aanmerking voor veel gerichte staatsfinanciering – ze hebben minder bescherming tegen deportatie. Terwijl Turkije bijvoorbeeld op papier is op papier in staat om veel van zijn Syrische bevolking te verdrijven vanwege hun beschermde status – worden de Verenigde Staten geconfronteerd met veel minder beperkingen als het gaat om onregelmatige migranten.
“Spraakmakende aanhoudingen zijn ongewoon in andere landen en invallen zijn zeldzaam. [But] De directe dreiging van president Trump over deze kwestie is expliciet, “zei şahin-Mencütek:” In andere landen zijn het vaak extreemrechtse leiders van de oppositiepartijen die een dergelijke assertieve taal gebruiken, terwijl werkelijke beleidsmakers de neiging hebben om een meer evenwichtige aanpak te hanteren. De prevalentie van geweld lijkt meer uitgesproken in de VS. ‘
En hoewel de zelfdeportatiecampagnes van Trump zich op de gemeenschap zonder papieren hebben gericht, heeft de administratie ook geprobeerd een einde te maken aan de beschermde statuscategorieën en zelfs residentie voor sommigen in te trekken, waardoor meer migranten kwetsbaar zouden blijven. In april heeft de administratie bijvoorbeeld voor sommige TPS-ontvangers van de sofi-nummers ingetrokken en ze opgeroepen om zelf te schakelen-naar verluidt samen met Afghaanse vluchtelingen die legaal de Verenigde Staten zijn binnengekomen na de overname van de Taliban in 2021. Samen hebben die factoren de Trump-administratie toegestaan om de Trump-administratie te gebruiken om harde dwang te richten op migranten die migranten zouden zijn die anders zijn en logistisch moeilijk in grote getallen kunnen gebruiken.
Het is niet nodig om zich tot de geschiedenis te wenden om voorbeelden te vinden van hoe dwangtactieken migranten hebben gedwongen om de Verenigde Staten in het verleden te verlaten. Tawheeda Wahabzada is mede -oprichter van verder, een netwerk voor jongeren zonder papieren die van plan zijn de Verenigde Staten te verlaten vanwege het immigratiebeleid en de schijnbare onmogelijkheid om hun status aan te passen. Wahabzada had geen papieren, maar zelf gedefinieerd tijdens de eerste termijn van Trump in 2020. Ze ziet het dwingende immigratiebeleid van Trump met een veel grotere impact hebben, omdat de administratie zijn bezienswaardigheden heeft veranderd met migranten met TPS, internationale studenten en zelfs in de Amerikaanse burgers.
“We zien dat de administratie een stuk verraderder is, waar zelfs wettige permanente bewoners en visumhouders gevaar lopen,” vertelde Wahabzada Jacobin. “Daarom leven veel immigrantengemeenschappen – gedocumenteerd of ongedocumenteerd – in een eeuwige staat van angst.”
Bron: jacobin.com
