Terwijl we dit schrijven, gaan verhalen over de rellen in Frankrijk over de hele wereld, met geruchten over het plunderen van bedrijven en alles van gemeentehuizen tot bibliotheken die in rook opgaan door toedoen van relschoppers.
Deze rellen zijn volksopstanden – opstanden tegen politiegeweld, tegen het gevoel behandeld te worden als tweederangsburgers, tegen de crisis van de kosten van levensonderhoud in Frankrijk. Hun oorsprong begon op 27 juni, toen de zeventienjarige Nahel M werd geëxecuteerd door een politieagent terwijl hij probeerde te ontsnappen aan een politiecontrole langs de weg in een van de volksbuurten van Nanterre.
Deze moord stond niet op zichzelf; Het aantal politiemoorden is enorm gestegen sinds voormalig president François Hollande in 2017 een wet goedkeurde die politieagenten toestaat vuurwapens te gebruiken in geval van niet-naleving door burgers. Sindsdien is het aantal slachtoffers van politiegeweld jaar na jaar gegroeid.
Maar als woede werd aangewakkerd door deze specifieke moord, dan is die aangewakkerd door jarenlang politiegeweld. Een onderzoek uit 2017 in Frankrijk toonde aan dat als je werd gezien als een Arabische of zwarte man, je twintig keer meer kans had om door de politie te worden gecontroleerd dan de rest van de bevolking. En de volkswijken waar deze opstanden plaatsvinden, hebben een ernstig gebrek aan middelen op het gebied van openbare diensten, met werkloosheidscijfers van 16-20 procent tegen een landelijk gemiddelde van 7-8 procent.
Tot op heden zijn er 2.300 arrestaties verricht en hun profielen vertonen enkele overeenkomsten: velen van hen zijn tieners. Zeer weinigen hebben een strafblad en zijn meestal tussen de veertien en achttien jaar oud. Op bepaalde avonden is de gemiddelde leeftijd van de gearresteerde relschoppers slechts zeventien.
Maar tot nu toe hebben politieke leiders uit het hele spectrum geweigerd de ernst van het probleem te begrijpen en hun toevlucht te nemen tot valse beschuldigingen. Delen van de regering en de rechtse partij Les Républicains beschuldigen bijvoorbeeld de linkse La France Insoumise van het zaaien van chaos in het land voor het zoeken naar politieke oplossingen voor de rellen en het weigeren zich aan te sluiten bij de algemene veroordeling. Elke keer dat het sociale conflict heviger wordt, wordt ditzelfde verwijt altijd verdeeld over de linkervleugel van de rechtervleugel en de macronisten.
Op het hoogste niveau was de reactie van Emmanuel Macron niet verwonderlijk autoritair en brutaal. In het hele land zijn meer dan 45.000 politieagenten gemobiliseerd om de opstanden het hoofd te bieden. In een toespraak met minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin en premier Elisabeth Borne beloofde Macron dat deze opstanden snel zouden moeten worden aangepakt en dat sociale media en videogames gedeeltelijk verantwoordelijk waren voor het gedrag van relschoppers van tieners. Macron riep ouders ook op om hun verantwoordelijkheid te nemen en ‘s avonds voor hun kinderen te zorgen. Minister van Justitie Eric Dupond-Moretti zei dat ouders “hun kinderen moeten vasthouden” en dreigde hen met gerechtelijke vervolging als ze dat niet deden.
Afgelopen vrijdag riepen de VN Frankrijk op om “de diepgaande problemen van racisme onder wetshandhavers serieus aan te pakken”. Frankrijk antwoordde dat “elke beschuldiging van systemisch racisme of discriminatie door wetshandhavers in Frankrijk” “totaal ongegrond” was. De regering heeft geen politieke aankondiging of politieke oplossing voorgesteld om deze opstanden te beëindigen.
Extreemrechts heeft opgeroepen tot het uitroepen van de noodtoestand, waarbij sommige extreemrechtse politici het moment bestempelden als een ‘beschavingsoorlog’, met het argument dat de opstanden werden geleid door afstammelingen van immigranten. Ze riepen de regering op om mensen de orde op straat te laten herstellen als de regering dat niet deed; terwijl Macron radicaal links aanvalt, zijn fascistische milities gewapend met honkbalknuppels gesignaleerd in de steden Angers en Lorien, waar ze de politie hebben geholpen bij arrestaties, en in Lyon, waar vijftig fascisten door de straten marcheerden en scandeerden “we zijn bij thuis.” De politie en fascisten zingen van soortgelijke hymnebladen; de afgelopen dagen hebben twee politievakbonden verklaringen afgegeven waarin wordt uitgelegd dat de politie “in oorlog” was met “ongedierte” en “wilden”.
Wat beangstigend is, is dat bijna geen enkele politieke macht deze opstand politiek behandelt. Het enige antwoord dat de politieke klasse lijkt te geven, is een repressief antwoord. De enige politieke partij die de situatie politiek probeert aan te pakken, is La France Insoumise, wiens parlementaire fractie oplossingen heeft voorgesteld om een einde te maken aan de crises die deze opstanden hebben veroorzaakt. De eerste eis is de intrekking van de wet “permit to kill” uit 2017, die politieagenten toestond de jonge Nahel te vermoorden, evenals de oproep tot een “waarheid en gerechtigheid”-commissie voor ernstig politiegeweld en een massaal investeringsplan voor de arbeidersklasse. buurten.
Hier stelt radicaal links een “noodplan om de crisis te overwinnen” voor. Dit plan houdt in dat de opstand binnen het politieke domein wordt geplaatst: de opstanden zijn niet het gevolg van falende ouders, sociale netwerken of Snapchat, maar eerder een totale politieke crisis. De oorzaken van de crisis bestaan al lang en moeten serieus worden aangepakt.
In dit verband heeft Jean-Luc Mélenchon op de televisiezender LCI gezegd dat “de vraag voor een politicus niet is om op te roepen tot kalmte of stakingshoudingen. Het is om rust op te bouwen. En daarvoor is het nodig om de problemen rationeel en concreet op te lossen.” Bij de vorige presidentsverkiezingen riep de beweging al op tot de herstructurering van de IGPN (Algemene Inspectie van de Nationale Politie), de ontbinding van de BAC (Anti-Criminaliteitsbrigade) en de oprichting van een republikeinse politie die vrij is van racisme. Ze pleitten ook voor het aannemen van een belangrijke ethische code, het implementeren van nieuwe maatregelen ter bestrijding van etnisch profileren en een verbeterd politietrainingsprogramma. Dit houdt in dat de duur van de politieopleiding wordt verlengd en de inhoud ervan wordt aangepast, bijvoorbeeld door sociologiecursussen in te voeren.
Deze crisis weerspiegelt de erosie van de situatie in Frankrijk. Omdat er geen actie werd ondernomen tegen de dynamiek van raciale onderdrukking en segregatie die de Franse samenleving vergiftigen, fungeerde de executie van de jonge Nahel als een explosieve trigger. Er is dringend behoefte aan politieke leiders om de politie-instellingen volledig te herzien en ervoor te zorgen dat de “Republikeinse belofte” – van hoger onderwijs, toegang tot werk, enzovoort – niet langer stopt bij de deuren van achtergestelde buurten.
Bron: jacobin.com
