Profiteren van fossiele brandstoffen is de schuld van de energiecrisis

Eerder dit jaar heeft de Australische energieregulator zijn definitieve vaststelling van de energieprijzen voor het boekjaar 2023-24 vrijgegeven, waarbij de prijzen in het hele land met 20-25 procent zijn gestegen.

Als je zou luisteren naar wat de extreemrechtse commentator Andrew Bolt erover te zeggen heeft, zou je denken dat hernieuwbare energie verantwoordelijk is voor deze nieuwe aanval op de levensstandaard van de arbeidersklasse.

In recente talkshowafleveringen van Sky News is Bolt in het offensief gegaan tegen de “groene transitie” van de Labour Party, waarbij hij waarschuwde dat premier Anthony Albanese en zijn minister van Energie, Chris Bowen, Australiërs dwingen meer te betalen voor onbetrouwbare, intermitterende energie en regelmatige black-outs. Nationaal parlementslid Barnaby Joyce is ook in het programma van Bolt verschenen om te beweren dat we goedkope en betrouwbare stroom aan het hele land zouden kunnen leveren als we de fossiele-brandstofindustrie maar het geld en de garanties zouden geven die ze nodig heeft.

Maar Bolt heeft het mis over waar deze prijsstijgingen vandaan komen.

Het is geen hernieuwbare energie die de prijs van elektriciteit in Australië opdrijft. De Australian Energy Council meldde vorig jaar dat de energiekosten omlaag gaan wanneer hernieuwbare energiebronnen een groter aandeel in de energieproductie uitmaken.

In plaats daarvan zijn het producenten van fossiele brandstoffen en detailhandelaren die torenhoge prijzen hanteren. Volgens het rapport van de Clean Energy Council van dit jaar is de meeste in Australië geproduceerde energie nog steeds afkomstig van kolen en gas – meer dan 60 procent. En de groei van de industrie heeft deze bedrijven een ongekende kracht gegeven om een ​​steeds groter deel van de winst op te eisen. Verstoringen in verband met de oorlog in Oekraïne hebben ook de prijs van olie en gas naar nieuwe hoogten gedreven.

Zo hebben Australische gasproducenten het land tot losgeld gehouden als straf voor de bescheiden prijsplafonds die de federale regering tijdens de energiecrisis van afgelopen winter heeft opgelegd. Senex, een grote producent aan de oostkust, heeft geweigerd het aanbod te vergroten totdat het “werkbare regels” heeft verkregen voor zijn nieuwe Atlas-project van $ 1 miljard in Queensland.

Bedrijven die recordwinsten boeken, eisen verdere deregulering van de sector, zodat ze nog meer kunnen vragen. Verre van standvastig tegen dit pesten, heeft de Labour Party haar voorstel van eind vorig jaar laten vallen om de gasprijscontroles aan te scherpen.

In deze context is het niet verwonderlijk dat energieretailers denken dat ze groen licht hebben om de prijzen nog verder op te drijven.

In de afgelopen weken zijn de kosten van groothandelsenergie gedaald tot slechts de helft van de voorspelde prijs die door de Australische energieregulator wordt gebruikt in zijn berekeningen. Toch blijven de winkelprijzen hoger.

Dit roept de vraag op waarom de toezichthouder, die energiebedrijven in bedwang moet houden en de elektriciteitsprijzen op een redelijk niveau moet houden, detailhandelaren ermee laat wegkomen. De waarheid is dat ze hetzelfde spel spelen. De toezichthouder heeft betoogd dat energienetwerken grote winsten moeten kunnen behalen uit de verkoop en distributie van elektriciteit, anders zullen ze worden ontmoedigd om in de toekomst te investeren in energie-infrastructuur.

Het Institute for Energy Economics and Financial Analysis ontdekte dat tot de helft van de prijsstijgingen geëlimineerd zou kunnen worden als de overheid mazen in de regelgeving zou dichten. Maar de voor de hand liggende oplossing is om de controle over de productie en distributie van stroom terug te nemen.

Door de energiesector onder publieke controle te brengen, zou elektriciteit tegen lagere kosten worden gegarandeerd. De rijkdom en middelen van de fossiele brandstofbedrijven en de miljarden aan overheidssubsidies die jaarlijks aan de industrie worden uitgedeeld, zouden kunnen worden gebruikt om de grootschalige herstructurering van het elektriciteitsnet een vliegende start te geven.

Bolt en Joyce mogen dan zeuren over de veronderstelde ‘groene transitie’ van Labour, maar dat is niet zo

teken dat dit binnenkort komt. Volgens de Clean Energy Council zijn hernieuwbare energiebronnen de laatste tijd gegroeid en verdubbelden ze hun bijdrage aan de energieproductie in 2017-22. Maar ze beginnen vanaf een zeer lage basis en groeien in een slakkengang in vergelijking met de vereiste snelle overgang. Nu de Labour-partij goedkeuringen uitdeelt voor nieuwe kolen- en gasprojecten in het hele land, zal de groei van hernieuwbare energiebronnen waarschijnlijk worden overschaduwd door de enorme exportprojecten voor fossiele brandstoffen die in het komende decennium online komen.

Als Andrew Bolt ergens gelijk in heeft, dan is het wel dat de overgang naar hernieuwbare energie duur zal zijn. De CSIRO schatte vorig jaar dat er minstens $ 500 miljard nodig zou zijn om de energie-, transport- en industriële sectoren van Australië te herzien. Maar het is een uitgave die niet op de arbeidersklasse terecht hoeft te komen. In plaats daarvan moeten de fossiele-brandstofbedrijven de kosten dragen van het oplossen van de crisis waarin ze een centrale rol hebben gespeeld.

Een recent Financiële tijden redactie waarschuwde dat “de enorme omvang van de fysieke infrastructuur die moet worden vernieuwd, afgebroken of vervangen, bijna niet te bevatten is”. Dit is ook waar. Zo is in Australië de elektriciteitsvoorziening rond steenkool gebouwd en zal deze volledig geherstructureerd moeten worden.

Deze noodzakelijke verstoring van de normale gang van zaken is niet mogelijk zonder de drang naar winst, die de kern van het probleem vormt, te verstoren. Zonder het kapitalisme uit te dagen, zal de internationale economische transformatie die nodig is om de klimaatcrisis op te lossen, niet plaatsvinden.

In een tijd van torenhoge energieprijzen en winstbejag op fossiele brandstoffen, en met wekelijks dodelijke nieuwe mijlpalen op het gebied van klimaatverandering, is de noodzaak van een totale transformatie van ons energiesysteem dringend. Als we de controle ontnemen aan de fossiele-brandstofbedrijven en energiedetailhandelaren en een openbaar energienetwerk bouwen, zouden we twee vliegen in één klap kunnen slaan: de financiële druk op de arbeidersklasse verlichten en de klimaatcrisis aanpakken.