De nieuwe geanimeerde Apple+ show Vreemde planeet is interessant als een studie van mislukte aanpassing. Het is gebaseerd op de webstripreeks van Nathan W. Pyle, die met de lieve blauwe buitenaardse wezens met grote ogen die praten over hun leven, dat toevallig heel erg lijkt op mensenlevens op aarde.
In een tekenfilm met vier afbeeldingen bijvoorbeeld, bereiden twee buitenaardse wezens die wachten op de komst van vrienden zich voor om hen te verwelkomen. De ene alien zegt tegen de andere: “Laten we onregelmatige vormen opslaan in vormen met platte oppervlakken.” Wanneer de vrienden arriveren en zeggen: “Je huis is prachtig”, antwoorden de gast-aliens: “Dank je – we bezitten dingen maar hebben ze verborgen.”
Die zachte observatie is de eerste Vreemde planeet tekenfilm die Pyle in 2019 deed, gebaseerd op de manier waarop hij en zijn vrouw hun broodrooster verstopten voordat het gezelschap langskwam. De daaropvolgende strips, die wijdverspreid populair zijn geworden, werken in grote lijnen op dezelfde manier. Een paar buitenaardse wezens beschrijven iets dat ze doen of denken op enigszins scheve, overdreven letterlijke manieren – met weinig of geen weeën à la Spock – om de inherente gekheid van conventioneel gedrag te benadrukken. Een buitenaardse ouder zegt tegen een buitenaards kind dat in bed ligt: ’Stel je aangename onzin voor’, in plaats van ‘Sweet dreams’. Het is het soort dialoog dat zich gemakkelijk leent voor slagzinnen die op T-shirts worden gedragen.
Maar de soberheid van de paneellay-out van de strip is een sleutel tot zijn charmes, en het is moeilijk voor te stellen hoe een geanimeerde serie van tien shows van een half uur zijn aantrekkingskracht zou kunnen behouden, zodra plot- en karakterontwikkeling worden toegevoegd. Deze zeker niet, zelfs niet met Dan Harmon van Rick en Morty roem komt aan boord als co-creator met Pyle. Vanaf de eerste aflevering lijkt alles wat is toegevoegd een vergissing. De animatie is erg mooi en ondersteunt Pyle’s voorkeur voor blauw, roze en paars, maar het is veel te gedetailleerd, zonder de welkome schaarsheid die een suggestieve limbo-ruimte creëert in de strippanelen. De manier om de blauwe buitenaardse wezens in de tv-serie te karakteriseren is veel te gewoontjes – iedereen klinkt als een gewone, moderne mens die op flauw oninteressante manieren praat, zonder fantasierijke poging om kwaliteiten op te roepen die we associëren met de buitenaardse wezens.
De eerste aflevering, genaamd “The Flying Machine”, is gebaseerd op een Pyle-strip met dezelfde naam met twee blauwe aliens, beide met roze sjaalaccessoires, die in een gangpad tussen rijen zittende aliens staan, waarvan er één zegt: “Before the flying machine stijgt, willen we een paar verontrustende scenario’s beschrijven, ‘en de tweede voegt eraan toe:’ Met geruststellende vreugde.
De aflevering begint met het bekende vliegtuigveiligheidsritueel, inclusief regels als “Raadpleeg het gevarenmenu in uw stoelzak voor meer tips om niet dood te gaan.” Het breidt zich vervolgens uit over de werkplekscène, laat ons kennismaken met de levens van de drie “comfort supervisors” (ook wel stewardessen genoemd), en de promotie van een van hen tot “air comfort supervisor supervisor” status, vanwege hun superieure vaardigheden in het overhandigen van uit “kleine snacks”, “milde gifstoffen” (drank) en “comfortvierkanten” (kussens). Deze promotie verstoort, wanneer deze te serieus wordt genomen, de vriendschappelijke werkrelatie van de werknemers. We zien de luchthavenbar waar ze cocktails drinken, de busrit naar huis, het huiselijk leven van de gepromoveerde werknemer, enz.
B- en C-verhaallijnen gaan over twee passagiers, een jong stel wiens relatie is gebaseerd op hun gedeelde liefde voor een band genaamd de 4 Sensations, wiens romance op de klippen loopt wanneer een van de Sensations de band verlaat, waardoor de toekomst in gevaar komt. We volgen de band en de passagiers-fans en de stewardessen tijdens hun milde beproevingen totdat ze allemaal lessen leren over hoe ze zich kunnen aanpassen aan veranderingen in hun leven. Het is saai als de hel.
Ten slotte is er een laatste scène met vluchtturbulentie, en de nieuwe supervisor redt de dag door een toespraak te houden voor de bange passagiers over hoe “eerlijkheid ongemakkelijk kan zijn en comfort ons oneerlijk kan maken”. Vervolgens leert ze ze allemaal oerschreeuwen, wat de buschauffeur aanraadde als een manier om met onaangename gevoelens om te gaan, en dit inspireert de drie overgebleven Sensations om ter plekke een nieuw nummer te maken met de tekst: ‘De hoogste vorm van comfort. is om me te concentreren op mijn eigen essenties. Alle passagiers zingen mee in het refrein dat luidt: “Ik wil zo lang mogelijk leven!”
Gaan alle afleveringen zo zijn? Gezond als melk en vol homilieën? Het deed me daaraan denken Jeukende en krassende show aflevering binnen De Simpsonstoen censuur hard optrad tegen het kenmerkende geweld van de tekenfilm, en het enige dat overbleef waren Itchy en Scratchy in schommelstoelen die elkaar limonade aanboden.
De verraderlijk aardige kwaliteiten van Pyle’s webstrips en boekenreeksen zijn inmiddels veel geprezen – de manier waarop de groothoofdige, magere blauwe aliens blijkbaar vrij zijn van geslachts- en raciale kenmerken, bijvoorbeeld, zodat iedereen kan ontspannen over dat spul. En ze worden allemaal ‘zij’ genoemd, waardoor de Vreemde Wereld voornaamwoordgevoelig is.
De tv-serie voegt echter een portie geslacht toe. En in al het materiaal van Pyle kan gemakkelijk klasse worden afgeleid. Het is een stel bougie-blauwe aliens, dit stel!
Om eerlijk te zijn, heb ik de tweede aflevering bekeken om te controleren of de serie na een moeizame start radicaal zou verbeteren. Het was nog erger. Absoluut boordevol lessen en geïmproviseerde gezegden van buitenaardse personages zoals: “Relaties vereisen eerlijkheid en jezelf zijn”, en “Soms is er veel goeds te vinden in chaos” en “Misschien gebeurt alles met een reden.”
De tweede aflevering behandelt de relatie van buitenaardse wezens – die zichzelf ‘wezens’ noemen – met de ‘wezens’ of dieren waarmee ze de wereld delen. Honden worden “morele wezens” genoemd en katten worden “vibrerende wezens” genoemd en wasberen worden “vingerbandieten in grijstinten” genoemd. Uiteindelijk wordt de vraag of wezens echt van hun wezen houden of er gewoon in zijn voor de lekkernijen, op deze manier beantwoord: “Ook wij zijn misschien onvolmaakt en vreemd, maar ze houden hoe dan ook van ons om wie we zijn. Daardoor kunnen we van hen leren hoe we van andere wezens kunnen houden.”
Er volgt wat milde humor om de zoete nasmaak van die uitspraak te doorbreken:
Eerste alien: “Heb je dat net bedacht?”
Tweede alien: “Mijn levengever had zo’n bord in hun keuken.”
Eerste alien: “Hm. Lang teken.”
Hoe dan ook, het punt is, met een klein beetje van dit soort miezerige eigenzinnigheid kom je een heel eind. Een of twee kleine stripjes die je af en toe tegenkomt op internet? Prima. Een complete televisie-aflevering? Veel te veel.
Bron: jacobin.com
