Sydney is een van de meest onbetaalbare plaatsen ter wereld om een huis te kopen of te huren, en staat op de tweede plaats na Hong Kong. Er is ook een ernstig gebrek aan volkshuisvesting; de NSW-regering verkoopt broodnodige huizen voor de armen en kansarmen, terwijl de wachtlijst is opgelopen tot meer dan 57.000 mensen.
Maar vijftig jaar geleden was er in de stad een opstandige arbeidersbeweging die vocht tegen de overheid en projectontwikkelaars die probeerden arbeiderswoningen en volkshuisvestingsprojecten af te breken uit winstbejag. Het werd geleid door de militante NSW-tak van de Builders Laborers Federation (BLF).
Bouwarbeiders voerden de zwaarste en gevaarlijkste klussen op bouwplaatsen uit, zoals het graven van sleuven, het storten van beton en het berijden van kraanhaken met staal en ander materiaal naar de top van gebouwen. Zonder hen liggen bouwterreinen stil. Gebruikmakend van hun macht, pionierde de BLF met ‘groene verboden’ om parken, historische gebouwen en arbeiderswoningen te redden.
Het bekendste groene verbod vond plaats in de Rocks, waar BLF-leden weigerden de volkshuisvesting af te breken.
De Rocks Resident Action Group had campagne gevoerd om hun gemeenschap te redden van de hebzuchtige vingers van de liberale regering van NSW, die vanaf 1970 grote belangstelling toonde om van het gebied een verlengstuk van het CBD te maken, met chique hotels, kantoorgebouwen en winkels. centra. De leider van de actiegroep, Nita McRae, was een inwoner van de vijfde generatie en had contact opgenomen met ongeveer dertig vakbonden. De vakbond die als eerste reageerde was de BLF.
En reageren, dat deden ze. Van november 1971 tot mei 1975 stelde de BLF een groen verbod in om te voorkomen dat de volkshuisvesting werd gesloopt totdat alle 416 bewoners tevreden waren met het regeringsplan. Bouwarbeiders legden gedurende de vier jaar van het verbod het werk op alle locaties stil.
De regering had jarenlang het onderhoud van de volkshuisvesting verwaarloosd en de huurprijzen met 200 tot 300 procent verhoogd in een poging de bewoners te laten verhuizen. In reactie op deze tactieken zeiden BLF-functionarissen Bob Pringle en Joe Owens: “Vooruitgang moet voor alle mensen zijn en mag voor sommigen niet schadelijk zijn ten gunste van anderen”.
Het verbod bereikte een hoogtepunt in oktober 1973, toen premier Robert Askin besloot van de Rocks de locatie te maken van een law-and-order-campagne ter ondersteuning van zijn aanstaande herverkiezingscampagne. Bewoners en bouwvakkers barricadeerden een sloopterrein aan Playfair Street en klommen op de daken en zelfs in de omringende bomen. Askin stuurde de politie en hun reactie was wreed, waarbij grote aantallen inwoners en BLF-leden werden gearresteerd, waaronder vakbondssecretaris Jack Mundey.
Tijdens de looptijd van het groene verbod zijn ruim zeventig gebouwen door arbeiders gerestaureerd. Er werden goedkope restaurants, kunstgalerijen en ambachtscentra opgericht, waardoor de gemeenschap nieuw leven werd ingeblazen. Uiteindelijk liet de regering de plannen vallen om de Rocks te herontwikkelen.
De BLF hielp de Aboriginal-gemeenschap in Redfern ook bij het opzetten van hun eigen woonblok, gerund door de gemeenschap.
In 1972 ontvouwde een ontwikkelaar die een huizenblok had opgekocht waarin Aboriginal-families tientallen jaren hadden gewoond, plannen om ze af te breken en er dure herenhuizen van te maken. Activisten namen contact op met de BLF. In plaats van toe te staan dat de Aboriginal-families werden uitgezet en de huizen werden gesloopt, legden vakbondsleden tot maart 1973 een groen verbod op het terrein op.
Als gevolg hiervan kocht de federale regering van Gough Whitlam de huizen en droeg ze over aan de gemeenschap, die de broodnodige goedkope huisvesting voor Aboriginals opzette.
Vijfenzestig huizen werden gered, er werd een gemeenschappelijke vergaderruimte opgericht, twee nabijgelegen fabrieken werden omgebouwd tot een kleuterschool, medisch centrum, polyvalente zaal, werkplaats, sportzaal en cultureel centrum, en er werd een coöperatie in de buurt opgericht om boodschappen goedkoop te verkopen.
De arbeidersgemeenschap van Victoria Street in Kings Cross – bewoond door kades, zeelieden, arbeiders, stadsarbeiders en kunstenaars – werd ook bedreigd. Ontwikkelaar Frank Theeman wilde in 1973 rijtjeshuizen afbreken en drie grote kantoortorens neerzetten.
Op verzoek van de 300 inwoners van Victoria Street voerde de BLF een groen verbod in. Bewoners werden geterroriseerd door misdadigers ingehuurd door Theeman, bedreigd met uitzettingen en hun nutsvoorzieningen werden afgesloten, en sommigen werden met geweld uitgezet. Sloten werden verwijderd, deuren werden ingetrapt en ‘s nachts werden stenen en stenen door ramen gegooid.
De leider van de bewonersactiegroep, Arthur King, werd zelfs enkele dagen ontvoerd. Nadat veel bewoners vanwege de intimidatie hun huizen hadden verlaten, organiseerden krakers zich om in de leegstaande woningen te gaan wonen om voor hen te zorgen en brandstichting en vandalisme te voorkomen.
Terwijl de sloopwerkzaamheden werden stopgezet, was de National Trust van mening dat Victoria Street een aanzienlijke historische en architectonische waarde had en behouden moest blijven. In januari 1974 werd Theeman gedwongen zijn plannen aanzienlijk te herzien om het karakter van de straat te behouden, waaronder het slopen van de grote kantoortorens, het behouden van de rijtjeshuizen en het bouwen van verschillende goedkope huizen.
De groene verboden van eigen bodem waren een toonaangevend voorbeeld van de macht van de arbeidersklasse geworden. Wat dreef BLF-leden ertoe om met zoveel strijdbaarheid de verdediging van arbeidersgemeenschappen op zich te nemen?
De groene verboden vonden plaats op hetzelfde moment dat er een bredere radicalisering in de samenleving plaatsvond. De BL’s waren geïnspireerd door de anti-Vietnam-oorlogscampagne onder leiding van studenten en de anti-apartheidssolidariteitscampagne met zwarte mensen in Zuid-Afrika. De BLF was ook een van de eerste vakbonden die de landrechten van de Aboriginals steunde.
De BLF werd in die tijd ook grotendeels beïnvloed door de arbeidersklassepolitiek van de Communistische Partij. Communisten brachten vele jaren door met het organiseren van de achterban van de vakbond, die vertrouwen wonnen door de strijd die ze hadden gewonnen voor betere lonen en veilige werkomstandigheden. En de functionarissen van de vakbond waren van mening dat arbeiders inspraak moesten hebben over wat er in Sydney werd gebouwd, aldus Mundey:
“Ja, wij willen bouwen. Wij geven er echter de voorkeur aan om dringend benodigde ziekenhuizen, scholen, andere openbare voorzieningen, hoogwaardige flats, eenheden en huizen te bouwen, op voorwaarde dat ze zijn ontworpen met voldoende aandacht voor het milieu.”
De BLF werd uiteindelijk vernield door de regering en rivaliserende vakbonden, maar de erfenis ervan leeft voort: niet alleen in de bebouwde omgeving van Sydney en alle gebouwen en parken die zijn gered door de BL’s en hun groene verboden, maar in de tradities van de georganiseerde arbeidersklasse, toen arbeiders blijven collectief in opstand komen tegen een systeem dat ons probeert te beroven van onze macht en onze menselijkheid.
Bron: redflag.org.au
