Beelden van de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, met Giorgia Meloni op het eiland Lampedusa afgelopen weekend symboliseerden de gemeenschappelijke vastberadenheid van de Europese autoriteiten om de migratie onder controle te houden – maar het was ook niet nieuw. Het was een echo van het bezoek van het tweetal aan Tunesië in juni 2023, toen ze samen met de Nederlandse premier Mark Rutte de president van de Noord-Afrikaanse staat Kais Saied ontmoetten en een Memorandum of Understanding tussen de EU en Tunesië presenteerden. De EU heeft Tunesië onmiddellijk een financieel steunpakket van ongeveer 120 miljoen dollar aangeboden in de vorm van wat zij “migratiefinanciering” noemt, waarvan de details onduidelijk blijven.
Het geld is nog niet uitbetaald, ondanks aanhoudende Italiaanse druk om dat wel te doen. Toch is het duidelijk dat de deal op een aantal problemen is gestuit, zowel praktisch als humanitair. Een van de meest voor de hand liggende gevolgen van het akkoord is dat het politieke legitimatie biedt aan Saied, die Tunesië op steeds autoritairdere wijze regeert sinds zijn machtsgreep in juli 2021. In de twee jaar sinds de staatsgreep heeft hij de onafhankelijkheid van Tunesië geliquideerd. de rechterlijke macht, organiseerde schijn-parlementsverkiezingen en zette Rached Ghannouchi gevangen, de leider van de gematigde islamistische Ennahda-partij, de grootste partij in het parlement voordat Saied haar sluiting in 2021 afdwong.
Tijdens haar bezoek aan Tunis verklaarde Von der Leyen dat een van de doelstellingen van de overeenkomst tussen de EU en Tunesië het verstrekken van fondsen aan Tunesië was “ter ondersteuning van een holistisch migratiebeleid dat geworteld is in het respect voor de mensenrechten.” Het is echter ingewikkeld om te zien hoe migranten en asielzoekers zich veilig kunnen voelen in Tunesië. In februari 2023 portretteerde Saied zwarte Afrikanen in Tunesië als ‘hordes’ die ‘geweld en misdaad’ naar het land brachten. De Tunesische president haalde een bladzijde uit de blanke supremacistische haatzaaiende uitlatingen en nam de samenzweringstheorie van de “grote vervanging” over om de landen ten zuiden van de Sahara de schuld te geven van hun pogingen om de demografische samenstelling van Tunesië te veranderen.
De racistische opmerkingen van Saied hebben in grote mate bijgedragen tot een toename van het racisme in Tunesië, waarbij veel Afrikaanse migranten ten zuiden van de Sahara in Tunesië hun baan verloren of werden aangevallen door bendes. Bovendien werden, minder dan een maand na de overeenkomst tussen de EU en Tunesië, vijfhonderd migranten en asielzoekers uit sub-Sahara Afrika door de Tunesische Nationale Garde naar een gevaarlijk niemandsland aan de Libische grens geduwd en werd de toegang tot basisbehoeften ontzegd. Minstens zevenentwintig mensen zijn omgekomen nadat ze in de verzengende hitte van de Libische woestijn waren achtergelaten. Geconfronteerd met een steeds racistischer klimaat en een bijzondere kwetsbaarheid voor de economische crisis in Tunesië, besluiten steeds meer migranten en asielzoekers de moeilijke oversteek van de Middellandse Zee te ondernemen.
Ongeveer 126.000 migranten en asielzoekers hebben dit jaar de Italiaanse kust bereikt, een verdubbeling van de aantallen ten opzichte van 2022. Velen van hen komen eerst aan op het eiland Lampedusa, waar ze worden opgevangen in overvolle faciliteiten. En toch zijn degenen die op Lampedusa landen relatief gelukkig. Volgens het Missing Migrants Project van de Internationale Organisatie voor Migratie stierven in 2023 alleen al in het centrale Middellandse Zeegebied minstens 2.020 mensen, wat waarschijnlijk een ernstige ondertelling is vanwege de moeilijkheden bij het verzamelen van nauwkeurige gegevens.
Vorige week stond de overeenkomst tussen de EU en Tunesië onder druk. De Tunesische regering vertelde een delegatie van leden van het Europees Parlement dat zij “geen toestemming zouden krijgen om het nationale grondgebied te betreden.” De delegatie, die het land tussen 14 en 16 september zou bezoeken, werd gevormd door enkele parlementariërs die kritisch stonden tegenover de overeenkomst, maar onder leiding stonden van een partijgenoot van von der Leyen.
De groep hekelde het gedrag van de Tunesische autoriteiten als “ongekend sinds de democratische revolutie in 2011.” Bewust of niet, ze wezen op de kern van het probleem. Hoewel de EU ongelooflijk mild is geweest in haar veroordeling van de autocratische stappen van Saïed, moet worden erkend dat Tunesië niet langer een democratie is. Veelzeggend genoeg werd de weigering van toegang tot EU-parlementsleden gevolgd door de aankondiging van Saied dat hij geen buitenlandse verkiezingswaarnemers zou toelaten bij de presidentsverkiezingen van 2024.
Het besluit om EU-parlementariërs de toegang te verbieden kwam in de nasleep van het parlementaire debat dat plaatsvond in Straatsburg, Frankrijk, op 12 september, waar verschillende leden van het Europees Parlement scherpe kritiek uitten op de overeenkomst. Tineke Strik, een Nederlandse vertegenwoordigster, hekelde de hypocrisie van Von der Leyen: terwijl zij “de democratie fel verdedigt tegen autocratie. . . ze presenteert trots vuile deals met een meedogenloze dictator, Saied. In haar State of the Union-toespraak de volgende dag verdedigde Von der Leyen het vermeende succes van de EU bij het vinden van een nieuw evenwicht “tussen het beschermen van grenzen en het beschermen van mensen” en noemde de overeenkomst tussen de EU en Tunesië als voorbeeld.
Een dergelijk evenwicht bestaat echter niet. In de kern bestaat de overeenkomst tussen de EU en Tunesië erin dat de EU haar zuidelijke buurman betaalt om te voorkomen dat migranten en asielzoekers de Middellandse Zee oversteken. Wat de bescherming van mensen betreft, bestaat er in Tunesië niet eens een werkingsmechanisme om te bepalen wie volgens het internationaal recht als vluchteling in aanmerking komt. Zoals onderzoeker Ahlam Chemlali uitlegt, heeft Tunesië de Conventie van Genève ondertekend, maar heeft het “geen nationaal kader of beleid op het gebied van migratie of asiel.”
Gezien in het licht van de migratieovereenkomst tussen de EU en Tunesië, klinkt de verklaring van Von der Leyen in de State of the Union waarin zij “trots is om aan te kondigen dat de Commissie zal voorstellen om onze tijdelijke bescherming uit te breiden tot Oekraïners in de EU” hypocriet. Hetzelfde geldt voor haar eerdere woorden over hoe “Poetins autoritaire Rusland een agressieoorlog lanceerde tegen . . . vernietig Oekraïne als onafhankelijk, vrij en democratisch land.” Als vluchtelingenrechten en democratie universele principes zijn, waarom zijn ze dan belangrijker als het om Oekraïne gaat dan om Tunesië?
De tegenstrijdigheid komt perfect tot uiting in een recent interview met Manfred Weber, de voorzitter van de conservatieve fractie van de Europese Volkspartij, die de meeste zetels in het Europees Parlement bekleedt. Na zijn terugkeer van een recente reis naar Tunesië eind augustus, waar hij leerde kennen President Saied Weber verklaarde dat Europa zijn grenzen moet verdedigen “om ervoor te zorgen dat onze Europese burgers weten dat de staten bepalen wie er arriveert, en niet de smokkelaars.” Anders, zo voegde hij eraan toe, “kunnen we de steun van onze burgers voor legale migratie niet veiligstellen, zoals de Oekraïners die momenteel naar Europa komen.”
De afgelopen tijd heeft de EU een beleid gevolgd dat omschreven zou kunnen worden als ‘dubbele outsourcing’. Het land heeft geprobeerd het migratiebeheer uit te besteden aan Tunesië, terwijl de diplomatieke contacten met Saïed en andere Noord-Afrikaanse leiders steeds meer via de extreemrechtse regering van Italië lopen. Meloni bereidde de weg voor de deal tussen de EU en Tunesië door Tunis te bezoeken in aanwezigheid van de EU-delegatie onder leiding van Von der Leyen. Ze was eerder ook naar Libië gereisd om migratievraagstukken te bespreken.
In de nasleep van de overeenkomst tussen de EU en Tunesië organiseerde de Italiaanse premier een migratieconferentie in Rome, bijgewoond door von der Leyen, Saied en meerdere vertegenwoordigers van internationale organisaties en Europese, Afrikaanse en Midden-Oosterse regeringen. Na de conferentie werd aangekondigd dat Tunesië gastheer zou zijn voor “een volgend evenement op hoog niveau” in het kader van een zogenaamd “Rome-proces” om migratie aan te pakken.
De gevaren die verbonden zijn aan het toestaan dat Meloni de Europese diplomatieke uitwisselingen leidt, zijn duidelijk voor iedereen die er niet voor kiest deze met opzet te negeren. Meloni, een zelfverklaarde bewonderaar van de Italiaanse fascistische dictator Benito Mussolini, deelt het geloof van Saied in de samenzweringstheorie van de “grote vervanging”. In 2019 zei ze dat de toenmalige Italiaanse regering ‘onze Europese en christelijke identiteit probeerde te vernietigen met ongecontroleerde massamigratie’.
Veel reguliere media schilderen Meloni en haar coalitieregering geleidelijk af als rechts in plaats van extreemrechts, maar dit is het resultaat van de normalisering van hun discours, en niet van een tastbare verandering. Meloni’s imago is ook verbeterd in de westerse hoofdsteden als gevolg van haar steun voor het EU-beleid met betrekking tot de oorlog in Oekraïne, in tegenstelling tot de vaak afwijkende stem van een mede-radicaal-rechtse leider, de Hongaarse Viktor Orbán. Meloni’s standpunt ten aanzien van Oekraïne mag dan haar ‘mainstream’-referenties hebben opgeleverd, toch weerleggen het voortdurende gebruik van de ‘grote vervangings’-theorie en de beweringen van een bedreigde vernietiging van de beschaving het beeld van gematigdheid.
In de context van de recente toename van de aankomsten van migranten en asielzoekers op Lampedusa heeft Meloni haar eerdere voorstel, dat even onhaalbaar als onmenselijk is, blootgelegd: het opleggen van een zeeblokkade aan Noord-Afrika. Tijdens haar bezoek aan Lampedusa zei Von der Leyen dat de EU openstaat voor “het onderzoeken van mogelijkheden om marinemissies in de Middellandse Zee uit te breiden”, wat gezien zou kunnen worden als een verhulde verwijzing naar Meloni’s voorstel. Daarnaast concentreerde de voorzitter van de Europese Commissie zich, zoals zijzelf en vele andere Europese leiders keer op keer hebben gedaan, op de rol van smokkelaars. Zoals Von der Leyen zei, is migrantensmokkel inderdaad een ‘brutale onderneming’.
Maar alleen de aandacht op de smokkelaars richten is diep cynisch. Om te beginnen arresteert Italië vaak migranten en asielzoekers op basis van valse beschuldigingen van smokkel – in veel gevallen bootchauffeurs die alleen de controle overnamen omdat ze daartoe werden gedwongen, of als een manier om hun plek aan boord te bemachtigen. Bovendien gaat de veroordeling van smokkelaars normaal gesproken gepaard met een beeld dat migranten en asielzoekers voor de gek gehouden worden door sluwe kooplieden van de dood.
Hoewel er zeker bedrieglijke praktijken bestaan, hebben migranten en asielzoekers weinig behoefte aan dergelijke betuttelende claims. Als smokkelaars een bedrijf kunnen opbouwen op de schouders van menselijk lijden, is het vanwege diepgaande en verreikende structuren van mondiale ongelijkheid en gewelddadige conflicten die mensen in beweging brengen. De smokkel zelf is slechts een symptoom van een breder probleem.
Het feit dat veel migranten en asielzoekers die gedwongen worden teruggestuurd naar Noord-Afrika meerdere keren de oversteek proberen te maken, getuigt van hun standvastige vastberadenheid ondanks de risico’s. Bovendien bestaat er in Tunesië steeds meer een praktijk die bekend staat als ‘comita’, waarbij Tunesiërs met maritieme vaardigheden hun krachten bundelen om zelf de oversteek over de Middellandse Zee te organiseren, zonder hun toevlucht te nemen tot de misbruikpraktijken van de smokkelaars.
Ondanks alle inspanningen om een Fort Europa op te richten, is het idee dat stevige grenzen migranten en asielzoekers ervan zullen weerhouden Europa te bereiken niets anders dan een illusie. Door afstand te doen van de mondiale verantwoordelijkheid van Europa zal de EU migranten en asielzoekers er alleen maar toe aanzetten steeds gevaarlijkere routes te kiezen. Fort Europa is meer een ambitie van een zorgwekkend groeiend aantal Europese politici dan een realiteit. Toch geeft de EU, door de sleutels van het fort aan mensen als Meloni te geven, macht aan degenen die graag willen dat Europa zich terugtrekt in donkere tijden.
Bron: jacobin.com
