Onder gehandicapte werknemers is discriminatie gebruikelijk – als je überhaupt mag solliciteren – Mother Jones

Na blind te zijn geworden eind twintig, ontwerper en kunstenaar Marco Salsiccia moest door de wereld leren navigeren met behulp van ondersteunende technologie, zoals een schermlezer, software die digitale tekst en beeldbeschrijvingen hardop uitspreekt. Door gebruik te maken van die ervaring begon Salsiccia te werken als toegankelijkheidsspecialist en ging uiteindelijk parttime werken bij een bekende technologie-startup in San Francisco (sinds eind jaren ’60 een belangrijke plaats van activisme voor de rechten van gehandicapten).

Ruim vijf jaar later kwam er een fulltime functie vrij. Salsiccia wilde solliciteren. Zijn schermlezer gaf hem de functiebeschrijving, die hij ook had helpen schrijven. Vervolgens werd hem gevraagd een cv te uploaden. Maar dat deel van de applicatie, op een extern platform, was niet getest met schermlezers. Hij viel stil.

“Ik moest mijn vrouw, die ziende is, overhalen om dat voor mij te doen”, zegt Salsiccia. “Het trekt alle autonomie weg.”

Voordat ze haar huidige baan kreeg, was Amy Albin, een blinde 25-jarige in New Jersey, bang dat e-mails waarin om onderdak werd gevraagd alleen maar in een ‘zwart gat’ terecht zouden komen.

“Terwijl ik wacht op mijn onderkomen, worden de volgende mensen al geïnterviewd en aangenomen”, zegt ze.

Albin werkt nu voor leverancier van ondersteunende technologie Vispero, waar ze kan helpen werkplekken toegankelijker te maken.

De ervaring van Salsiccia is niet ongebruikelijk voor blinde werkzoekenden, maar het is een probleem dat gemakkelijk kan worden vermeden door tests vóór de lancering. Veel werkgevers kiezen ervoor om dat niet te doen, wat leidt tot angsten zoals die van Albin om het wel te vragen.

De meeste blinden en slechtzienden worden geconfronteerd met barrières op het gebied van de toegankelijkheid van de arbeidsmarkt, onder meer op vacaturesites, bij tests en screening, en bij training op de werkplek. benadrukt in een rapport uit 2022 door tDe Amerikaanse Stichting voor Blinden. Bijna 80 procent van de mensen zonder beperking heeft werk; voor blinde werkzoekenden of slechtzienden is dat nauwelijks twee op de vijf.

“We hebben een collectieve ervaring gehad die ons heeft geleerd [that] Als u uw blindheid te vroeg openbaar maakt, kan dit ertoe leiden dat u eenvoudigweg niet verder mag gaan”, zegt Daniel Frye, advocaat en directeur werkgelegenheid en professionele ontwikkeling van de Nationale Federatie van Blinden.

Oktober is National Disability Employment Awareness Month, de dag waarop veel Amerikaanse bedrijven in de sociale media hun gehandicapte werknemers in het zonnetje zetten, waarbij soms zelfs wordt geciteerd over hoe geweldig het bedrijf is. Maar zoals uit verhalen als dat van Salsiccia blijkt, is toegankelijkheid zelfs bij de grootste en best uitgeruste bedrijven op zijn best vaak een bijzaak.

Technische mislukkingen vormen het topje van de ijsberg. In de praktijk schrikken werkgevers ook gehandicapte sollicitanten af ​​door vacatures te laden met twijfelachtige of vermijdbare eisen: tot 50 pond kunnen tillen bij een accountantsbaan; verplichte, fulltime terugkeer naar kantoor – een afknapper voor onder meer miljoenen Amerikanen met regelmatige opflakkeringen van auto-immuunziekten; gehaaste getimede interviews voor mensen met aandoeningen zoals traumatisch hersenletsel, die mogelijk meer tijd nodig hebben om vragen te verwerken.

Het kan zakelijk verstandig zijn om aan deze omstandigheden tegemoet te komen. Van elk bedrijf met een federale overheidscontract ter waarde van 10.000 dollar of meer wordt verwacht dat het zich ten doel stelt dat ten minste 7 procent van de werknemers een handicap heeft, volgens de Rehabilitation Act. Accommodaties zoals flexibele uren voor medische afspraken trekken een breed scala aan medewerkers aan. Anderen, zoals het beperken van geuren die ernstige gezondheidsreacties kunnen veroorzaken, kosten weinig of geen kosten. Het is goedkoper om werkplekken en technologie vanaf het begin toegankelijk te maken dan te betalen voor aanpassingen, zegt Teresa Goddard, consultant bij het Job Accommodation Network, dat zowel werkgevers als werknemers middelen op het gebied van huisvesting biedt. Maar de grootste kosten voor bedrijven zouden de kandidaten kunnen zijn die ze verliezen. “Werkzoekenden die barrières ervaren,” zegt Goddard, “zullen er misschien gewoon voor kiezen om andere kansen na te streven.”

Bedrijven hoeven geen feedback te geven over waarom ze iemand niet hebben aangenomen, waardoor discriminatie onpraktisch of onmogelijk te bewijzen kan zijn. Zelfs als ze dat doen, werkgevers kunnen beweren dat een accommodatie ‘onnodige ontberingen’ veroorzaakt. En, zegt Frye, de ‘emotionele energie die gepaard gaat met het indienen van een beroep’ bij de Equal Employment Opportunity Commission is aanzienlijk. Het EEOC klaagt werkgevers aan wegens discriminatie, zoals het vorige week deed in de zaak van een uitzendbedrijf dat blinde werknemers naar verluidt niet in klantenserviceposities zou plaatsen, op voorwaarde dat mensen naar voren zouden komen over hun ervaringen.

Dat leidt tot een terechte angst van de kant van Blinde mensen en mensen met andere handicaps: er is niet veel dat potentiële werkgevers ervan weerhoudt hen over te slaan als ze het ingewikkeld, duur of gewoon onwenselijk vinden om accommodaties zoals ondersteunende technologie aan te bieden.

Het Job Accommodation Network stelt enkele belangrijke stappen voor werkgevers voor, zoals managementtraining over toegankelijkheidsapparatuur, best practices en de voordelen van het faciliteren van telewerk, samen met speciale financiering en personeel om accommodaties te beheren. En in juli bracht het EEOC richtlijnen uit over de wettelijke verplichtingen van bedrijven om blinden en slechtzienden tegemoet te komen, van het wervingsproces tot aan de arbeidsmarkt.

In zijn nieuwe rol bij Deque Systems, een bedrijf voor webtoegankelijkheid, Salsiccia mag klanten ertoe aanzetten serieus na te denken over het ontwikkelen van de meest toegankelijke apps.

“Ik vind het heel leuk om met ontwerpers te praten”, zegt Salsiccia, “om ze verder te laten denken dan het visuele en meer te laten nadenken over hoe iedereen zijn technologie gebruikt.” Hij voert soortgelijke gesprekken met kwaliteitsborgingsingenieurs over testen met tools zoals schermlezers. Het hebben van deze gesprekken ‘verderop in de pijplijn’, zegt Salsiccia, ‘is de beste manier om dit aan te pakken.’