Kunnen twee mosselen de dodelijke anti-migrantenboeien van Texas neerhalen? – Moeder Jones

In juni, De autoriteiten van Texas hebben de eerste segment van een drijvende anti-migrantenbarrière in de Rio Grande, de ruim 3000 kilometer lange waterweg die het zuidwesten van de staat scheidt van het noorden van Mexico. Het bouwwerk, dat bestaat uit metalen zaagbladen die tussen grote boeien zijn gespannen, bevindt zich langs een duizend meter lange strook rivier nabij Eagle Pass, een druk bezocht gebied. kruispunt aan de grens met Texas. Het is een middelpunt geworden van Operatie Lone Star van gouverneur Greg Abbott, een miljardeninitiatief om de immigratie in de staat aan banden te leggen. Ondanks waarschuwingen dat de boeien dat wel zouden doen in gevaar brengen migranten in dit bijzonder turbulente deel van de rivier, waar verdrinkingen veel voorkomen, heeft Abbott gezegd dat hij “blijf elke strategie inzetten‘Om migranten buiten te houden.

De volgende maand, na de gouverneur geweigerd een verzoek van het ministerie van Justitie om de barrière van de regering-Biden neer te halen aangeklaagd Abbott en de staat, met het argument dat Texas niet de bevoegdheid had om de Rio Grande te belemmeren en dat de boeien ‘ernstige risico’s voor de openbare veiligheid en het milieu’ met zich meebrachten. Op 6 september komt er een federale rechter besteld Abbott om de barrière neer te halen totdat het juridische geschil was opgelost. Texas heeft dat bevel onmiddellijk aangevochten bij het conservatieve Fifth Circuit Court of Appeals toegestaan de boeien blijven voorlopig liggen.

Maar de regering-Biden heeft er ook een paar geïntroduceerd onverwachte spelers aan de wedstrijd: twee zeldzame soorten zoetwatermosselen.

Op dezelfde dag diende de DOJ een aanklacht in, de Amerikaanse Fish and Wildlife Service voorgesteld het toevoegen van de Salina mucket en de Mexicaanse reekalf – mosselsoorten waarvan de habitats in de Rio Grande overlappen met de mariene barrière van Abbott – aan de lijst van planten en dieren die worden beschermd door de Endangered Species Act, het statuut uit 1973 dat beschermt bedreigde soorten en ecosystemen.

Als de mosselen als bedreigd worden aangemerkt, zou het Texas verboden worden de soort te ‘meenemen’ – in wezen alles te doen om ze te doden of schade toe te brengen. Hun huizen in de Rio Grande zouden ook worden beschouwd als “kritische habitatessentieel voor hun voortbestaan. Als dat gebeurt, zou voor elke federale actie die het leefgebied zou kunnen bedreigen goedkeuring van Fish and Wildlife nodig zijn.

Hoewel dat Texas niet direct zou tegenhouden, zou het de handen van het Army Corps of Engineers kunnen binden, waarvan de regering-Biden zegt dat het de boeien moet autoriseren. Een oordeel van Vis en Wild dat de kering de waterstroom belemmert die de mosselen nodig hebben om te overleven zou het Korps bijvoorbeeld beletten een vergunning af te geven.

De mosselen zijn een bescheiden stel, bescheiden gekleed in donkerbruin en bleek goud. Van veraf lijken ze op kleine rotsen op de rivierbodem. Maar ze spelen een cruciale rol bij het zuiveren van de Rio Grande, het karnen gallons dagelijks water door hun kieuwen om algen en bacteriën eruit te filteren. Deskundigen waarschuwen al jaren dat de soort in een alarmerend tempo aan het uitsterven is, vooral als gevolg van vervuiling en de zee structuren zoals dammen hebben verminderde stromen schoon water. Vandaag slechts A weinig honderd Er wordt geschat dat Salina muckets en Mexicaanse reekalfvoeten blijven bestaan. Voor beide weekdieren is dit stuk van de Rio Grande nu hun enige thuis.

“Dammen, vervuiling en vernietiging van habitats hebben deze Texaanse mosselen op de rand van uitsterven gebracht”, zegt Michael Robinson, een senior pleitbezorger voor natuurbehoud bij het Center for Biological Diversity. stelling. “De bescherming van de Endangered Species Act geeft deze mosselen een kans op overleving en herstel, terwijl tegelijkertijd de gezondheid van de Rio Grande wordt verbeterd.”

De wet op bedreigde diersoorten wordt sinds het begin gebruikt om politiek controversiële projecten te bestrijden. De iconische zaak deed zich voor in 1978, toen de ESA voor het eerst voor het Hooggerechtshof werd gedaagd om een ​​federaal dambouwproject in het oosten van Tennessee aan te vechten. De Tellico-dam was vanaf het begin zeer controversieel: het betekende het in beslag nemen van de gronden van honderden families via een eminent domein om een ​​reservoir te vullen dat Cherokee-begraafplaatsen en uitgestrekte landbouwgronden onder water zou zetten.

Protesten hielden de dam niet tegen, maar een tien centimeter grote vis – de slak-heidelibel – deed dat bijna wel. Toen het ministerie van Binnenlandse Zaken de heidelibel als bedreigd bestempelde, zag een rechtenstudent genaamd Hiram Hill een kans om het project aan te vechten onder de nog nieuwe ESA. Daarbij zocht hij steun van lokale boeren die hun land wilden redden. Hill’s rechtszaak ging helemaal naar de hoogste rechtbank van het land, en na een buitengewone overwinning beval het Hof de bouw van de Tellico stop te zetten. De dam werd uiteindelijk toch voltooid, nadat een senator uit Tennessee een kredietwet had gebruikt om hem vrij te stellen van ESA-bescherming. Maar er was een precedent voor de nieuwe wet geschapen.

Sommigen vroegen zich af of de aanklagers de kleine vis alleen maar hanteerden om een ​​ontwikkeling die zij niet leuk vonden, te vernietigen. “De slakkendarter werd ontdekt en werd een handig handvat om vast te houden”, merkte opperrechter Warren Burger op tijdens de mondelinge pleidooien in de zaak. “Ik weet zeker dat ze dit project gewoon niet willen.”

Maar wetenschappers en juridische experts zeggen dat de vaststelling van bedreigde diersoorten gebaseerd is op zorgvuldig onderzoek, en niet op politiek. “Het inventarisatieproces voor de Endangered Species Act is ongelooflijk wetenschappelijk gebaseerd”, zegt Jacob Carter, onderzoeksdirecteur bij de Union of Concerned Scientists. “Het is een van de weinige wetten waarbij de beslissingen uitsluitend gebaseerd moeten zijn op wetenschap, en niet op politieke overwegingen.”

“Het op de lijst zetten van een soort is een langdurig proces”, beaamt Dave Owen, hoogleraar milieurecht en universitair hoofddocent aan het University of California College of the Law, San Francisco. “Gewoonlijk wordt de soort gedurende een periode van vele maanden of jaren onderzocht op mogelijke opname op de lijst. Het is niet iets dat de Vis- en Wilddienst zomaar voor een dubbeltje doet.”

Het is waar dat het ministerie van Binnenlandse Zaken de mosselen op zijn bord heeft gehad radar al jaren vinden Substantieel bewijs in 2009 ter ondersteuning van de aanwijzing van een bedreigde diersoort. Het bureau heeft nooit de volgende stappen gezet, waarschijnlijk als gevolg van beperkte middelen die lange wachttijden veroorzaken voor honderden andere kandidaten. In 2020 het Centrum voor Biologische Diversiteit aangeklaagd het ministerie omdat het er niet in is geslaagd vooruitgang te boeken bij de beoordeling van 231 bedreigde diersoorten, waaronder beide mosselen. Volgens de voorwaarden van een schikking is het bureau begonnen met het wegwerken van zijn achterstand.

Als mensen twijfelen aan de integriteit van het inventarisatieproces, maakt Owen zich zorgen dat ze natuurbehoud niet serieus zullen nemen. “Er bestaat al een verhaal dat het statuut precies dit soort tirannieke uitoefening van overheidsmacht is”, zegt hij, waardoor agentschappen “terughoudend zijn om zwaar op te treden tegen de projecten die het echt verdienen.”

Onder de critici van de ESA is tirannie een populair refrein. Toen Fish and Wildlife eerder dit jaar voorstelde om de alsemhagedis in de duinen als bedreigd te bestempelen, hebben GOP-politici en leiders van de olie- en gasindustrie gekarakteriseerd Deze stap was een poging van het Witte Huis om boor- en frackingprojecten in het olierijke Permbekken stop te zetten.

“Biden bewapent een hagedis tegen het levensonderhoud van Texanen om een ​​hele industrie en de energiezekerheid van ons land te vernietigen – en tast de bedoeling van de Endangered Species Act aan”, schreef vertegenwoordiger August Pfluger (R-Texas) in een stelling.

Veel van de wetgevers die de barrière van Abbott steunen, zeggen hetzelfde. “Hoewel Biden er niet in is geslaagd federale bevoegdheden te gebruiken om de grens te beveiligen, heeft hij er geen probleem mee de regering te bewapenen om te voorkomen dat staten dat doen”, gezegd Rep. Jodey Arrington, een andere Texaan in het Congres, die ook kritiek had op de recente lijst van a prairie kip als een truc om te stoppen met boren. Abbott, zei hij, “mag geen aandacht besteden aan Bidens granatenspel.”

Er is nog een lange weg te gaan voordat de Rio Grande-mosselen officieel als bedreigd worden beschouwd. Een openbare commentaarperiode over de voorstel is net afgelopen, maar de definitieve beslissing kan een jaar of langer duren. Zelfs als de mosselen op de lijst komen, is Owen sceptisch dat dit Abbott zou tegenhouden. De gouverneur houdt vol dat hij geen federale goedkeuring nodig heeft voor de boeien, en als iemand Texas rechtstreeks wil aanklagen, zal hij moeten bewijzen dat de barrière de wezens schaadt. Dergelijke pakken “zijn echt zeldzaam”, zegt Owen, “omdat ze moeilijk te winnen zijn.”

Maar zelfs als er niet snel een confrontatie tussen Abbott en de weekdieren zal plaatsvinden, zou het op de lijst zetten van hen kunnen leiden tot extra bescherming voor deze regio van de Rio Grande, waardoor een betere basis wordt gelegd om de schade van harde grenshandhaving aan te pakken – zowel op ecologisch als op menselijk vlak. In die zin zou het vermelden van de mosselen kunnen helpen “een deel van de schade die Abbott aanricht ongedaan te maken”, zegt Noah Greenwald, directeur bedreigde diersoorten van het Center for Biological Diversity.

“Wat gouverneur Abbott doet is ongelooflijk wreed en tragisch voor mensen die zich in een wanhopige situatie bevinden”, zegt Greenwald, “en is ook schadelijk voor de rivier zelf.”