Op 10 november om vijf uur ‘s ochtends kwamen vierhonderd vakbondsleden en Palestijnse solidariteitsactivisten samen op een bescheiden industrieterrein in Rochester, Kent. Ze waren vroeg in de ochtend gekomen om de poorten van BAE Systems, een vooraanstaand Brits defensie- en ruimtevaartbedrijf, te blokkeren.
Het bedrijf maakt 13 tot 15 procent van de onderdelen voor F-35 stealth gevechtsvliegtuigen. Deze vliegtuigen worden momenteel gebruikt bij het Israëlische bombardement op Gaza, waarbij al minstens elfduizend mensen zijn omgekomen, onder wie ruim 4.500 kinderen of tieners. De vakbondsleden en activisten, die zichzelf Workers for Palestine noemen, blokkeerden een locatie waar het actieve interceptorsysteem voor de jets wordt vervaardigd waarmee de piloot het vliegtuig kan besturen.
De demonstranten blokkeerden voertuigen en stuurden arbeiders weg bij de poorten, waarbij ze de redenen voor hun aanwezigheid uitlegden. Sonali, een schrijver en vakbondsman die deel uitmaakte van de blokkade, vertelde het Jacobijn dat ze tot actie werd bewogen omdat “we tapijtbombardementen hebben gezien op een van de dichtstbevolkte plekken op aarde, waar ongeveer 50 procent van de bevolking jonger is dan achttien jaar. Mensen die geen leger hebben. Wat we zien is geen zelfverdediging; het is de meest barbaarse collectieve straf.”
Dit was in feite de tweede actie die de groep ondernam. Al op 26 oktober blokkeerden zo’n 150 vakbondsleden en activisten de fabriek van Instro Precision, een dochteronderneming van het Israëlische wapenbedrijf Elbit Systems, eveneens in Kent. Jeanine, activiste bij de Palestijnse jongerenbeweging en Workers for Palestine, vertelde het Jacobijn:
Dit maakt deel uit van een internationale actiedag en er zijn materiële gevolgen voor wat we hier doen. Door deze fabriek te sluiten, ook al is het maar voor een paar uur, hebben we het in- en uitgaan van delen van oorlogsvliegtuigen tegengehouden. En we weten dat de manier waarop deze wapens worden geconstrueerd precisie in termen van timing vereist. . . We hebben dus een enorme verstoring veroorzaakt.
Het Israëlische gebruik van de vliegtuigen tegen de bezette bevolking in Gaza is ongetwijfeld een lucratieve business voor Britse wapenfabrikanten. De Campaign Against Arms Trade (CAAT) waardeert de contracten voor de Britse F-35-onderdelen op £336 miljoen sinds 2016. CAAT schat ook dat er tussen 2018 en 2022 £146 miljoen aan aangegeven wapenverkopen aan Israël was – hoewel er kan verdere verkoop zijn via “open algemene exportlicenties” die het mogelijk maken dat onbeperkte hoeveelheden zonder transparantie worden overgedragen.
Het personeel dat op 10 november bij BAE Systems arriveerde, werd opgewacht door demonstranten die deze oorlogsbuit aan de kaak stelden en scandeerden: “uw winsten zijn bedekt met Palestijns bloed.” Pro-Palestijnse hiphop schetterde, net als de muziek van de Britse rapper Lowkey, toen auto’s van de poort werden weggestuurd. Eén man probeerde door te rijden met zijn voertuig, maar de menigte hield stand en hij werd afgewend. Ander personeel leek geïrriteerd of sympathiek, maar deed geen poging de blokkade te overschrijden. Een arbeider vertelde het Jacobijn dat hij persoonlijk vond dat de demonstranten een punt hadden – maar beweerde dat 80 procent van de activiteiten van de fabriek bestemd was voor commerciële luchtvaartmaatschappijen, en niet voor militaire toepassingen.
Eén demonstrant was Zad, lid van de London Renters Union; haar familie is van Libanese afkomst, maar raakte ontheemd door een eerdere Israëlische bombardementencampagne. Zij zei Jacobijn dat “dat denk ik absoluut [unions have a duty to support actions like this]. Vakbonden in Palestina hebben de arbeiders gevraagd dat te doen. De arbeiders in de wapenfabrieken beschikken over een enorme hoeveelheid macht. Als ze zouden zeggen dat ze zouden gaan staken totdat er een staakt-het-vuren is, zou dat het spel volledig veranderen.”
Over de hele wereld hebben arbeiders het advies van Zad opgevolgd. In België hebben de transportarbeidersvakbonden een verklaring uitgegeven waarin ze weigeren om met Israël bestemd militair materieel te handelen dat via Belgische luchthavens gaat terwijl “genocide aan de gang is in Palestina.” Op dezelfde manier hebben havenarbeiders in Barcelona geweigerd militair materieel te laden of te lossen en hebben havenarbeiders in Genua geweigerd wapens te hanteren en de grenscontrolepost van San Benigno geblokkeerd om te voorkomen dat rederij Zim wapens naar Tel Aviv zou transporteren.
Groot-Brittannië is een bijzonder broeinest voor solidariteit met Palestina, vooral in vergelijking met vergelijkbare landen als Frankrijk en Duitsland. Eén belangrijke reden is dat Stop the War een van de grootste sociale bewegingen van de afgelopen kwart eeuw was. Deze coalitie, opgericht om campagne te voeren tegen de oorlog in Afghanistan van 2001, mobiliseerde vervolgens miljoenen mensen om te protesteren tegen de Britse betrokkenheid bij de oorlog in Irak, die in 2003 begon. Tot op de dag van vandaag heeft Stop the War een indrukwekkend vermogen om mensen de straat op te roepen. De historische rol van Groot-Brittannië bij de oprichting van de moderne Israëlische staat is ook een interne motor van de Palestijnse solidariteit. De afgelopen jaren is Jeremy Corbyns onwrikbare inzet voor solidariteit met het Palestijnse volk een hardnekkige albatros geworden voor de Labour-leider van 2015-2020. Maar het had ook tot gevolg dat een nieuwe generatie activisten, gepolitiseerd door zijn leiderschap, kennis maakte met de Palestijnse zaak.
Sinds duidelijk werd dat Israëls reactie op de Hamas-aanvallen van 7 oktober een belegering van Gaza zou zijn, schijnbaar met de bedoeling de Palestijnse bevolking etnisch te zuiveren, is er in Groot-Brittannië een spectrum van verschillende soorten acties ontstaan. Het grootste deel van deze actie vond plaats op straat, waarbij honderdduizenden marcheerden en betogingen hielden om een staakt-het-vuren te eisen. Een deel van deze menigten stroomt vervolgens naar de Londense treinstations en houdt ze een uur lang vast, waardoor de treinen worden verstoord in een poging de aandacht te trekken en gevolgen te hebben voor een regering die weigert een staakt-het-vuren te steunen. Verderop in het continuüm bevinden zich de blokkades van wapenfabrieken en vervolgens – aan het meest controversiële einde – de sabotageacties tegen de Israëlische wapenfabrikant Elbit Systems door Palestine Action.
Deze groep voor directe actie ontstond in 2020, maar volgens activist Huda: “Wij intensiveren onze acties tegen de Israëlische oorlogsmachine in dit land. We hebben altijd geprobeerd proactief te zijn, omdat het constant is wat er in Palestina gebeurt, maar bepaalde momenten vereisen een hoger niveau van interventie.”
Het werk van Palestine Action richt zich vooral op de bestrijding van de productie van drones. Hoeda vertelde het Jacobijn dat “de militaire drones die ze gebruiken voortdurend mensen in Gaza in de gaten houden [and were even] vóór 7 oktober. Het is al een hele tijd aan de gang. Ze houden voortdurend toezicht [Palestinians] en ze zijn uitgerust om raketten te vervoeren. Dezelfde drones die ze elke dag kunnen horen, die hen elke dag in de gaten houden, zijn dezelfde drones die hun families zouden kunnen afslachten, en we weten dat we in dit land onderdelen aan het bouwen zijn.” Huda beweerde dat motoren voor de Hermes 450-drone zijn vervaardigd door Elbit Systems-dochter UAV Engines in Shenstone en dat delen van Israëlische Merkava-tanks die worden gebruikt bij de inval in Gaza in Tamworth zijn gemaakt. Ze voegde eraan toe: ‘Je kunt een route bepalen [these arms] terug naar wapenfabrieken voor onze deur.”
De tactieken van Palestine Action variëren van het beklimmen van de daken van fabrieken en het vernielen van de airconditioningunits, het inbreken in faciliteiten om de apparatuur binnenin te vernielen, of het blokkeren van ingangen, zoals Workers for Palestine is begonnen te doen. Het streeft ook naar secundaire targeting via beroepen en piketten van leveranciers op de locaties. Als gevolg hiervan is Palestine Action geen onbekende in het rechtssysteem, en hoewel het enige verliezen heeft geleden bij de rechtbanken, zijn de activisten ook vrijgesproken op grond van interventie om levens te redden. In augustus van dit jaar werden Palestine Action-activisten die zich hadden opgesloten aan voertuigen die de ingangen van UAV-motoren blokkeerden en verf over de hekken hadden gegooid tijdens een aanhoudend kamp op de locatie, vrijgesproken van alle aanklachten. Vrijheid New rapporteerde dat “de rechter vond dat hun actie evenredig was in vergelijking met de misdaden tegen de menselijkheid die ze probeerden te stoppen.”
Hoeda vertelde het Jacobijn dat de wapenfabrikanten
zijn de oorlogsmisdadigers, die profiteren van genocide, wapens testen op een bezet volk, een illegale bezetting handhaven. Niets van wat ze doen is legaal of moreel. Voor ons is het dus een noodzaak om dit soort acties te ondernemen. Bijvoorbeeld als iemands huis in brand stond en iemand het raam kapot sloeg om te redden [them], niemand zou zich om dat raam bekommeren. Voor ons is het hetzelfde principe. Hun eigendom is van geen enkel belang vergeleken met het recht van de Palestijnen om bevrijd te worden van een vijfenzeventig jaar durend apartheidsregime en militaire bezetting.
In augustus werd gemeld dat de Israëlische ambassade probeerde te lobbyen bij de Britse procureur-generaal om tussenbeide te komen in de rechtszaken van Palestine Action-demonstranten om “vervolgingen tot stand te brengen”.
Terug in de fabriek in Rochester vertelde demonstrant Jamie Jacobijn dat dit niet de laatste actie zou zijn. Hij zei,
Of je nu een arbeider bent die wil weigeren wapens te laden of iemand die deze gebouwen wil blokkeren, ik zou iedereen willen aanmoedigen om het te doen. Er zijn Elbit-fabrieken in Kent, ik weet dat er één is in Bristol, ik weet dat er minstens drie zijn in Leicester. Als je vrije tijd hebt, als je een student bent, ga dan naar beneden en blokkeer deze fabrieken. Absoluut [there will be more actions by us]hopen we dat dit meer zal inspireren.
Terwijl het moorden in Gaza voortduurt, lijkt het erop dat de materiële actie om de Israëlische oorlogsmachine te ontmantelen ook niet zal verdwijnen.
Bron: jacobin.com
