De Amerikaanse president Joe Biden blijft het tot de tanden bewapenen van Israël voor zijn genocidale oorlog tegen Gaza combineren met hypocriete uitspraken over het steunen van een “rechtvaardige” langetermijnoplossing voor het Palestijnse volk – een zogenaamde Palestijnse staat naast Israël. De andere westerse machten beroepen zich op soortgelijke platitudes over een “tweestatenoplossing”, waaronder de minister van Buitenlandse Zaken van Labour, Penny Wong, die zichzelf er niet toe kon brengen zelfs de Israëlische blokkade te bekritiseren die de voedsel-, water- en medische toevoer naar de burgerbevolking van Gaza afsloot. .
Laten we ter zake komen: de VS en hun bondgenoten zijn niet van plan Israël te dwingen de Palestijnen een oprecht hun eigen staat.
Praten over een tweestatenoplossing door de grote mogendheden en hun mainstream media-acolieten is niets anders dan een vijgenblad om hun gezamenlijke steun voor Israëls decennialange oorlog tegen het Palestijnse volk te verdoezelen. En het zijn niet alleen de westerse mogendheden. De Arabische kapitalistische regimes, zoals Egypte, Saoedi-Arabië en de Golfstaten, gebruiken ook cynisch retoriek over een tweestatenoplossing in een poging de aandacht af te leiden van hun onwil om het westerse imperialisme te trotseren en enige betekenisvolle steun te geven aan de onderdrukte Palestijnse massa’s.
Er wordt al ruim vijftig jaar gesproken over een zogenaamde tweestatenoplossing, maar er is nog geen enkele serieuze stap gezet in de richting van het bereiken van dat doel. Waarom? Omdat Israël een agressief expansionistische koloniale staat is die intrinsiek vijandig staat tegenover de Palestijnen die enig recht hebben op nationale zelfbeschikking en een eigen staat.
De zionisten hebben zelfs lange tijd het bestaan van het Palestijnse volk ontkend. De zionisten hielden vast aan hun eigen versie van niemandsland: Palestina was “een land zonder volk voor een volk zonder land”.
Volgens de voorstanders van een tweestatenoplossing zou de Westelijke Jordaanoever (het gebied ten westen van de Jordaan) in combinatie met de kleine Gazastrook de basis vormen van een Palestijnse staat. Maar sinds de Israëlische invasie van de Westelijke Jordaanoever in 1967 hebben zionistische kolonisten, gesteund door het Israëlische leger, meedogenloos steeds meer land in beslag genomen en steeds meer Palestijnen uit hun huizen verdreven.
De Westelijke Jordaanoever is nu bezaaid met Israëlische militaire buitenposten en zionistische nederzettingen, en het tempo van landinbeslagnames en moorden op Palestijnen door extreemrechtse zionistische kolonisten is de afgelopen tien jaar dramatisch toegenomen. Er zijn nu ongeveer 430.000 zwaarbewapende Israëlisch-Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, evenals 220.000 in Oost-Jeruzalem.
De Palestijnen worden gereduceerd tot leven in kleine stukjes ommuurd land, vergelijkbaar met de bantustans van de apartheid in Zuid-Afrika of de voorbehouden die de Amerikaanse staat gebruikte om indianen op te sluiten toen deze hun land stal. Het proces van onteigening dat in Noord-Amerika honderden jaren duurde, heeft zich echter in Palestina in enkele decennia voltrokken.
Aan zijn eigen middelen overgelaten zou de Israëlische staat nooit machtig genoeg zijn geweest om dit voortdurende project van etnische zuivering uit te voeren. Het had de militaire en financiële steun nodig van de Amerikaanse imperiale macht.
De VS beschouwen Israël al lang als een essentiële beschermer van de westerse imperialistische belangen, vooral van olie en handel via het Suezkanaal, in deze politiek onstabiele regio. Juist omdat Israël zo’n cruciale strategische rol speelt voor het wereldkapitalisme, zijn de VS eenvoudigweg niet bereid het soort beslissende maatregelen te nemen die nodig zouden zijn, waaronder het stopzetten van de wapenleveringen, om Israël te dwingen de oprichting van een werkelijk soevereine Palestijnse staat te aanvaarden. met een onafhankelijk buitenlands beleid en een eigen strijdkrachten en veiligheidsapparaat.
Het hoogste dat Israël ooit met tegenzin heeft willen accepteren is een Palestijnse ministaat op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza, geregeerd door de corrupte Palestijnse Autoriteit (PA) om namens de VS en Israël toezicht te houden op de Palestijnse bevolking. De autoriteiten op de Westelijke Jordaanoever hebben nooit echte autonomie of controle gehad over hun veronderstelde grondgebied, en Israël heeft nooit de terugkeer toegestaan van de Palestijnse vluchtelingen en hun nakomelingen die tijdens de Nakba (catastrofe) van 1948 waren verdreven.
Israël en de VS controleren effectief de financiering van de PA, en het Israëlische leger voert voortdurend militaire operaties uit op de Westelijke Jordaanoever, waarbij Palestijnse vluchtelingenkampen worden aangevallen en de extreemrechtse Joodse kolonisten worden gesteund die Palestijnen vermoorden en hun land in beslag nemen.
De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) was op haar radicale hoogtepunt in de jaren zestig tegen elk idee van een tweestatenoplossing. De PLO was voor één democratische staat voor het hele Palestijnse volk – zowel Arabieren als joden.
Na de ernstige nederlaag die het Palestijnse verzet door het Jordaanse leger werd toegebracht tijdens het bloedbad in Zwarte September in 1970, en de daaropvolgende nederlagen in Libanon, werd de visie van de PLO echter aanzienlijk beperkt. Zij trok zich terug van de mobilisatie om de zionistische staat te confronteren en vertrouwde in plaats daarvan steeds meer op diplomatiek lobbywerk, moties in de VN en pleidooien aan de Amerikaanse regering om als eerlijke bemiddelaar op te treden bij de onderhandelingen over de oprichting van een Palestijnse ministaat op de Westelijke Jordaanoever.
Tegen de tijd van het Oslo-akkoord van 1993 was de PLO, onder leiding van Yasser Arafat’s Fatah en met de steun van de Palestijnse kapitalistische klasse, bereid de paar kruimels die nog op tafel lagen te accepteren. In ruil voor de toestemming om de Palestijnse Autoriteit op te richten, stemde de PLO ermee in om namens de VS en Israël een politiemacht te zijn over haar eigen volk op de Westelijke Jordaanoever en Gaza.
Ondanks de capitulatie van de PLO was Israël nooit bereid zijn kant van het Oslo-akkoord uit te voeren. Het land bleef steeds meer land op de Westelijke Jordaanoever in beslag nemen, het gezag van de PA schenden met herhaalde militaire aanvallen en de economie van de Westelijke Jordaanoever saboteren.
De tweestatenoplossing van een Palestijnse kapitalistische staat naast Israël is nu totaal niet levensvatbaar. Toch blijven liberale en sociaal-democratische politici en sommigen ter linkerzijde over de hele wereld vasthouden aan deze impasse, omdat ze weigeren een revolutionaire uitdaging voor de staat Israël te aanvaarden. De realiteit is voor hen te moeilijk om onder ogen te zien: dat voor elke hoop op Palestijnse bevrijding de macht van de Israëlische staat zal moeten worden gebroken. Er is simpelweg geen andere weg vooruit.
De voortdurende strijd van de Palestijnen is van cruciaal belang voor het uitdagen van de onderdrukkende Israëlische staat. Maar op eigen houtje, hoe heldhaftig hun verzet ook is, zullen de Palestijnse massa’s niet in staat zijn de macht te breken van de zwaar gemilitariseerde Israëlische staat, gesteund door alle macht van de VS, nog steeds de grootste imperialistische macht ter wereld. Om te slagen hebben ze bredere steun en solidariteit nodig.
De arbeidersklasse van Egypte en de andere Arabische staten hebben keer op keer laten zien dat ze bereid zijn in opstand te komen tegen hun eigen corrupte kapitalistische heersende klassen en het Palestijnse volk te steunen. Het is deze massale kracht van de arbeidersklasse die moet worden gestimuleerd als we enige hoop willen hebben op het beëindigen van de genocide op het Palestijnse volk en het winnen van vrijheid en democratie voor alle onderdrukten in de regio.
De opstanden die in 2011 de regio overspoelden, laten zien dat dit mogelijk is, maar ook dat de doelstellingen van eventuele massabewegingen die ontstaan van cruciaal belang zijn. Het eenvoudigweg ten val brengen van dictators, of het verwerven van beperkte democratische rechten, is niet voldoende om de situatie fundamenteel te veranderen of de bevrijding te bewerkstelligen. De radicale herordening van de samenleving, gebaseerd op de massale arbeidersklasse-democratie, dat wil zeggen het socialisme, is nodig om dat doel te bereiken, en de noodzaak om de krachten op te bouwen van mensen die zich voor dat doel inzetten is even urgent als altijd.
Bron: redflag.org.au
