Gisteren was het vijfenzeventig jaar geleden dat de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) werd opgesteld. De UVRM, overgenomen uit de littekens van de Tweede Wereldoorlog, schetste dertig onvervreemdbare rechten en vrijheden die ons allemaal toebehoren, ongeacht geslacht, geslacht, seksuele geaardheid, ras, etniciteit, geloof, taal, religie of achtergrond. Rechten op leven, vrijheid en privacy. Vrijheid van meningsuiting, vergadering en beweging. Vrijheid van marteling, willekeurige arrestatie of ballingschap. Rechten op sociale zekerheid, onderwijs, gelijke beloning en een fatsoenlijke levensstandaard, inclusief voedsel, kleding, huisvesting en medische zorg. Het recht om asiel aan te vragen.
De omvang van deze prestatie mag niet worden onderschat. Dit document verankerde voor het eerst de fundamentele mensenrechten van individuen overal ter wereld. Sindsdien heeft het gediend als basis voor mensenrechtenactivisten om de waardigheid en gelijkheid van mensen over de hele wereld te verdedigen. Vandaag is het echter geen tijd voor feest. Het is een tijd voor reflectie.
Vijfenzeventig jaar na dit mijlpaaldocument worden miljoenen mensen nog steeds de fundamentele rechten en vrijheden ontzegd die het bedoeld was te verankeren. Op dit moment leven zevenhonderd miljoen mensen in extreme armoede en moeten rondkomen van minder dan 2,15 dollar per dag. Twee derde zijn kinderen. In 2022 kwamen ruim 238.000 mensen om bij conflicten – dat is het hoogste dodental sinds het begin van de eeuw. Vluchtelingen – die op de vlucht zijn voor oorlog, vervolging, mensenrechtenschendingen en klimaatrampen – verdrinken op zee.
Deze groteske niveaus van armoede, geweld en wanhoop zijn niet de schuld of het falen van de UVRM. Ze zijn de schuld en het falen van regeringen die lippendienst bewijzen aan een document waarvan ze de grondbeginselen blijven ontheiligen.
Vandaag vieren parlementsleden de verjaardag van de UVRM door samen te komen voor een wake bij kaarslicht, onder de titel ‘Parlementariërs voor Vrede’. Hoe ironisch dat de meerderheid groen licht heeft gegeven voor enkele van de meest weerzinwekkende niveaus van dood en vernietiging die we in decennia hebben gezien.
De afgelopen twee maanden zijn 1.200 mensen in Israël en 17.700 mensen in Gaza vermoord. Gedurende die tijd zijn 1,8 miljoen mensen in Gaza ontheemd geraakt. De helft van alle woningen is verwoest. Als het gezondheidszorgsysteem niet wordt hersteld, zouden er meer mensen kunnen sterven aan ziekten dan aan bombardementen. Vorige maand stemde het Parlement over de oproep tot een staakt-het-vuren. Kamerleden stonden voor een eenvoudige morele keuze: steunt u het willekeurig doden van mensen, of wilt u het verdere verlies van mensenlevens stoppen? Het is een schande dat de meerderheid van de parlementsleden tegen een staakt-het-vuren heeft gestemd. Tegenwoordig leven de mensen in Gaza met de gevolgen.
Komen Palestijnen niet in aanmerking voor het onvervreemdbare recht op leven dat in de UVRM is vastgelegd? Verdienen Palestijnse kinderen het niet om ook op school met hun vriendjes te lachen en te spelen? Mensen in Gaza betalen de prijs voor een gruwelijke misdaad die ze niet hebben begaan. Het is een vorm van collectieve bestraffing die lijnrecht in tegenspraak is met de centrale mantra van de UVRM: dat mensen niet mogen worden gediscrimineerd op basis van hun etniciteit of achtergrond. De UVRM wordt begraven onder het puin, samen met de mensen wier rechten dit document is geschreven om te beschermen.
Over de hele linie geven onze politieke vertegenwoordigers blijk van monsterlijke hypocrisie in hun inzet voor een document dat zij op geen enkele manier respecteren. Op dit moment probeert onze regering het internationaal recht te omzeilen om haar aanval op de rechten van vluchtelingen uit te voeren. En ze worden aangemoedigd door een frontbank van de oppositie die weigert een moreel pleidooi te houden voor het recht op asiel. De Tories hebben niet ‘gefaald’ op immigratiegebied omdat ze ‘de controle over de grenzen hebben verloren’. Ze hebben gefaald omdat ze niet in staat zijn gebleken de mensenrechten te beschermen van degenen die een veilige plek zoeken. Vluchtelingen zijn geen politieke pionnen waarover wordt gedebatteerd en die hun macht moeten ontnemen. Het zijn mensen wier hoop en dromen niet mogen worden opgeofferd om de rechtse pers tevreden te stellen.
De oprichting van de UVRM was bedoeld als een mijlpaal. Des te schandaliger dus dat veel van de luidruchtigste deelnemers de basis voor het bestaan van het document blijven verraden. Vandaag moeten we onze toewijding aan de universele mensenrechten hernieuwen. Die belofte klinkt hol tenzij we bereid zijn ons te organiseren voor die eisen die essentieel zijn voor de verwezenlijking van de UVRM.
We zullen blijven demonstreren voor een permanent staakt-het-vuren, de vrijlating van alle gijzelaars, het einde van de belegering van Gaza en de enige weg naar een rechtvaardige en duurzame vrede: het einde van de bezetting van Palestina.
We zullen campagne blijven voeren voor een menselijk asielsysteem, voor veilige routes, en voor een samenleving waarin iedereen met waardigheid en zorg wordt behandeld, ongeacht hun achtergrond.
Wij zullen doorgaan met mobiliseren voor een meer gelijke wereld. Een wereld waarin rijkdom wordt gedeeld en niet wordt opgepot. Een wereld die prioriteit geeft aan menselijke behoeften, en niet aan hebzucht van bedrijven. Een wereld die de schending van de mensenrechten waar dan ook erkent, is overal een schending van de mensenrechten. Een wereld die, net als de UVRM, erkent dat “de gelijke en onvervreemdbare rechten van alle leden van de menselijke familie het fundament vormen van vrijheid, gerechtigheid en vrede in de wereld.”
Bron: jacobin.com
