We hopen dat alle lezers van The Intercept deze feestdagen genieten van vrede en tevredenheid met hun families. Dat komt omdat menselijke vreugde een gruwel voor ons is, en het ons institutionele beleid is om dergelijke emoties te lokaliseren en te vernietigen.
We hebben eerder geprobeerd uw kerstgeluk te vernietigen door de kinderen groot te brengen in angst voor onze moordende drones en hoe het kapitalisme ons allemaal doodt. Dit jaar willen we erop wijzen dat in elk rechtvaardig universum iedereen, van de VS tot de Europese Unie, momenteel gevangen zou zitten in de internationale gevangenis van Den Haag in Nederland.
We hebben allemaal veel misdaden begaan, maar de meest opvallende vandaag de dag is onze medeplichtigheid aan het ultrageweld van de afgelopen maanden in Israël en Palestina. Dit omvat medeplichtigheid aan de aanvallen van Hamas van 7 oktober, op dezelfde manier waarop blanke Amerikanen die er niet in slaagden de slavernij te ontwortelen medeplichtig waren aan de dood van de vijf dozijn mannen, vrouwen en kinderen die in 1831 door Nat Turner en zijn volgelingen werden vermoord.
De gevangenis in Den Haag – officieel de “Detentie-eenheid van de Verenigde Naties” – heeft momenteel een capaciteit van 52 personen. Omdat er in Amerika en de EU 750 miljoen mensen zijn, zouden ze de gevangenis een beetje moeten uitbreiden. Maar het zou niet zo erg zijn. Het detentiecentrum omvat toegang tot “frisse lucht, lichaamsbeweging, medische zorg, ergotherapie [and] spirituele begeleiding.” Dat laatste is vooral belangrijk, omdat we een wezen van oneindige barmhartigheid nodig hebben om ons uit deze situatie te halen.
Dit is geen advies voor ons om bij de pakken neer te zitten gevoel schuldig. Dat doet niemand goed, en zeker niet de mensen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Maar wij geloven dat we 1) moeten erkennen dat we Zijn schuldig zijn, 2) onderzoeken hoe we deze misdaden hebben gepleegd, en 3) zo snel mogelijk stoppen met het plegen ervan.
Dit klinkt allemaal verschrikkelijk. Vrolijk kerstfeest, laten we aan de slag gaan.
Mislukking van de verbeelding
Onze grootste misdaad is ingebouwd in het haperende besturingssysteem van de menselijke hersenen. Mensen houden er instinctief van om andere mensen te helpen, en dat is prachtig. Het probleem is dat we cognitief niet in staat zijn om ruim 150 anderen als volledig menselijk te beschouwen. De overige 8 miljard mensen op aarde vormen een ongedifferentieerde massa protoplasma waarvan we er gemakkelijk van kunnen overtuigen dat het ons probeert te doden.
Hillel de Oudere probeerde dit probleem aan te pakken door uit te leggen: “Wat jou haat, doe dat je medemens niet aan: dit is de hele Thora; de rest is de verklaring.”
Slechts een paar jaar later was Jezus sluwder en vertelde hij zijn kudde: ‘Voorwaar, Ik zeg u: Voor zover u dit aan een van de minste van mijn broeders hebt gedaan, hebt u het Mij aangedaan.’
Met andere woorden, Jezus zei tegen zijn toehoorders: “Jullie kennen mij en jullie vinden mij aardig, toch? Ik ben een van de 150 mensen die jij als menselijk beschouwt? Nou, houd je verdomde hoed vast, want alle anderen op aarde is ook een mens zoals ik.”
Deze kerst zou Jezus zeggen: “Verschillende baby-Jezusjes zijn afgeslacht in een kibboets. Bovendien wordt een stel baby-Jezusjes gebombardeerd door Lockheed-straaljagers met bommen uit de General Dynamics MK80-serie. Honderden baby-Jezusjes zijn verscheurd en vernield. Toen werden veel van deze baby’s per ezel naar het ziekenhuis gebracht over met puin bezaaide wegen, maar dat had geen zin omdat het ziekenhuis al lang geleden zonder verdoving en voorraden was. Sinds 7 oktober is het explosieve equivalent van de atoombom die de VS op Hiroshima hebben gebruikt, op de 2,3 miljoen baby-Jezusjes en voormalige baby-Jezusjes van Gaza gedropt.”
Paradoxaal genoeg hebben mensen een krachtige verbeeldingskracht nodig om de werkelijkheid waar te nemen, inclusief de realiteit dat anderen ook mensen zijn. We zijn er niet in geslaagd onze verbeeldingskracht te gebruiken om echt te begrijpen wat Hillel en Jezus ons probeerden te vertellen. Dus hier zijn we.
Mislukking van actie
Ons gebrek aan verbeeldingskracht heeft geleid tot het mislukken van actie, vooral van de kant van de Amerikaanse regering. Als we de wereld helder hadden gezien, zouden we hebben begrepen dat de Israëlische bezetting van Gaza en de Westelijke Jordaanoever al 56 jaar zowel een voortdurende menselijke noodsituatie als een groot probleem voor het Amerikaanse imperium is.
In de autobiografie ‘My American Journey’ van minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell beschreef hij de USS New Jersey die Beiroet in 1983 beschoot ter ondersteuning van de Israëlische invasie van Libanon. ‘Wat we in dergelijke situaties vaak over het hoofd zien, is dat andere mensen net zo zullen reageren als wij’, schreef Powell. “En omdat ze het slagschip niet konden bereiken, vonden ze een kwetsbaarder doelwit.” Dit waren Amerikaanse en Franse militaire kazernes, die gelijktijdig werden verwoest door vrachtwagenbommen, waarbij 307 mensen omkwamen.
We hadden het keerpunt van 11 september 2001 kunnen gebruiken om Powells wijsheid te begrijpen – dit zijn moeilijke woorden om te schrijven. De aanslagen van 11 september waren in belangrijke mate ingegeven door de wens van Al Qaeda om macht te verwerven in de Arabische wereld door wraak te nemen op de VS vanwege onze steun aan het Israëlische beleid. En dit was geen teken dat moslims ‘inherent slecht’ zijn. Het laat eerder zien dat het mensen zijn zoals wij, en daarom zullen sommigen van hen onvermijdelijk net zo weerzinwekkend zijn als sommigen van ons.
Als we dit hadden gezien, hadden we ervoor gezorgd dat we onmiddellijk een einde hadden gemaakt aan de Palestijnse nachtmerrie – zowel op grond van fundamentele rechtvaardigheid als op grond van ons eigenbelang. Maar in plaats daarvan hebben we onze ogen nog strakker gesloten. De Israëlische regering maakte zichzelf zo blind met racisme dat ze de leden van Hamas zagen als geestelijk gehandicapte wilden die nooit een aanval als 7 oktober zouden kunnen uitvoeren. Ze hadden die kunnen tegenhouden als ze hadden begrepen dat ze precies zoals zij zijn: intelligent , georganiseerd en in staat tot spectaculaire wreedheid.
Gebrek aan toewijding en creativiteit
Als de Amerikaanse potentaten er niet in zijn geslaagd in hun eigen belang te handelen, is dat voor alle anderen geen probleem geweest. Er is veel actie geweest door de rest van ons. Het probleem is dat we geen enkele institutionele structuur hebben gecreëerd die al deze actie in duurzame macht kan vertalen. En een van de belangrijkste redenen daarvoor is ons falen op het gebied van creativiteit.
Het is niet eerlijk om Amerikaans links te bekritiseren, om dezelfde reden is het niet eerlijk om de Kerstman te bekritiseren: geen van beide bestaat. Naar historische en vergelijkende maatstaven is Amerika een vreemde uitschieter: geatomiseerd, gedepolitiseerd, gecomplexeerd.
In theorie zouden presidentiële campagnes voertuigen kunnen zijn om georganiseerd links te genereren. In de praktijk is de Democratische Partij hier fundamenteel tegen, dus als je het gaat proberen, kun je dat maar beter weten als je erin gaat. Toen George McGovern in 1972 de Democratische kandidaat was, cultiveerde hij een enorme nieuwe generatie vrijwilligers en kleine donoren. . Nadat hij had verloren, droeg hij zijn database over aan het Democratic National Committee, dat gooide het weg. Nadat Barack Obama in 2008 een soortgelijk tij naar de overwinning had gereden, zei hij feitelijk tegen iedereen dat ze naar huis moesten gaan en dat hij het van daaruit zou afhandelen.
Helaas geldt hetzelfde grotendeels voor Bernie Sanders. We weten nu dat het opbouwen van een duurzame beweging niet de focus van zijn campagnes was. Dit is vooral hartverscheurend omdat de golf van Amerikaanse protesten tegen de Israëlische aanval op Gaza grotendeels voortkomt uit zijn campagnes – gewoon zonder zijn betrokkenheid of steun. Je kunt je alleen maar voorstellen wat ermee mogelijk zou zijn. Op een dag zal er weer een linkse vaandeldrager op die schaal actief zijn, en we kunnen hun inzet om te beginnen beter vastleggen op iets dat verder gaat dan zijzelf.
Hoe dan ook moeten we het feit onder ogen zien dat het veranderen van iets belangrijks in de Amerikaanse politiek de rest van ons leven zal vergen. En om dat draaglijk te maken, moet het iets zijn waar iedereen echt van geniet en dat het liefst wil doen.
We weten niet zeker wat het antwoord hier is, vooral in een land waar zoveel goede tv te kijken is. Maar we zijn er vrij zeker van dat er iets nodig is dat mensen nergens anders kunnen krijgen. Laten we beginnen met een paar goede liedjes die iedereen kan zingen, plus misschien wat niet-nazi-fakkelmarsen en vrolijke virale dansen zoals die in Iran, die de machthebbers bang maken.
Ga weer aan het werk
De afgelopen maanden heeft de Christmas Grinch onze hand gepakt en ons naar de top van zijn kleine Grinch-berg geleid. Daar stonden we met hem, met uitzicht op het verlaten autokerkhof van de Amerikaanse oorlog tegen het terrorisme. Ten eerste wees de Grinch naar de geul met de bloedige beerput van twintig jaar in Afghanistan en Pakistan – bijna een kwart miljoen mensen dood. Toen trok hij ons dichterbij en las voor van de Costs of War-website. ‘Als je Irak, Syrië en Jemen erbij optelt, zijn ruim 940.000 mensen omgekomen bij direct geweld,’ fluisterde hij. “3,6 tot 3,8 miljoen mensen zijn indirect omgekomen in de oorlogsgebieden van na 11 september.”
Vervolgens liet hij het gebied zien dat hij had aangewezen voor dode Palestijnen. Het was al behoorlijk vol, maar hij had een aangrenzend gebied gereserveerd om er zeker van te zijn dat er voldoende ruimte was om te groeien.
Dit is allemaal echt, geen verhaal voor kinderen. Het enige wat we kunnen doen is de waarheid onder ogen zien en leren van onze fouten uit het verleden. Dan moeten we weer aan de slag en kijken of we kunnen voorkomen dat we onvrijwillig naar Nederland afreizen.
Bron: theintercept.com
