Duizenden verzamelden zich in Aotearoa (Nieuw-Zeeland) in protesten opgeroepen door Te Feest Maori (De Maori Party) toen in december een nieuwe conservatieve regering aantrad. Organisatoren van de rally hebben de beweging “Toitū te Tiriti”, verwijzend naar de noodzaak om Te Tiriti o Waitangi (Het Verdrag van Waitangi) te handhaven en te versterken tegen de racistische aanvallen van de nieuwe regering. De organisatoren nodigden mensen van alle rassen uit om deel te nemen, en er was een aanzienlijke minderheid van niet-leden–Maori demonstranten.
Eén demonstrant, Quack Pirihi zei tegen Re: news, een online mediakanaal: “Als we nu niet opstaan en protesteren, zullen er geen andere mogelijkheden zijn. Dit is waar onze toekomstige nakomelingen ons om zullen herinneren”. Nog een demonstrant, Awhina Twomey zei dat ze marcheerde “om op te staan en geteld te worden en om iets te doen, niet alleen voor Māori maar voor iedereen”, omdat het beleid van de regering “niet goed zal zijn voor de meerderheid, ze zal alleen goed zijn voor de minderheid”.
Protesten vonden plaats in Te Tai Tokerau (de noordkust), Wellington (Wellington), Wairarapa, Auckland (Auckland), Hauraki-Waikato, Waiariki en Te Tai Hauāuru (de westkust). Door het protest in Whanganui werd de snelweg naar de stad kortstondig afgesloten.
De straatmarsen vielen samen met een protest van De Feest Maori Kamerleden in het parlement. In plaats van alleen maar trouw te zweren aan de koning, alle zes De Feest Maori Kamerleden zwoeren eerst trouw aan hun mokopuna (kleinkinderen of nakomelingen). Sommige parlementsleden noemden koning Charles ‘Hare Hare’, wat zich vertaalt naar zowel Charlie als huiduitslag of korst.
De protesten waren een reactie op historische aanvallen op het land Maori rechten van de nieuwe regeringscoalitie van rechtse racisten. Christopher Luxon (premier en leider van de Nationale Partij), Winston Peters (vicepremier en leider van New Zealand First) en David Seymour (vicepremier en leider van Act) hebben een beleidsplatform aangekondigd dat zich richt op aanvallen Maoriwerknemers, de armen en het milieu.
Seymour heeft meer dan tien jaar ervaring met het aanvallen van de rechten van werknemers Maori. Hij omschrijft zichzelf als een libertariër, net als de nieuwe extreemrechtse president van Argentinië, Javier Millei. Dit soort politiek veracht staatssteun voor arbeiders en armen. Seymour sneed zijn tanden in Canada, bij het Frontier Centre for Public Policy en het Manning Centre, beide conservatieve denktanks met een lange geschiedenis van racistische campagnes die de voortdurende effecten van kolonisatie en kapitalisme op de inheemse bevolking ontkennen.
Seymour is sinds 2014 parlementslid voor Epsom. Epson is de rijkste electoraat van het land, met een gemiddeld gezinsinkomen van NZ $ 118.300. Hij werd een begrip tijdens de pandemie, waarin hij zich verzette tegen bijna alle gezondheidsmaatregelen die werden genomen om de verspreiding van het virus te stoppen.
Winston Peters is een bekender gezicht, aangezien hij vijftien keer in het parlement is gekozen. Hij begon zijn carrière als nationaal parlementslid in 1975. Nadat hij de Nationale Partij had verlaten, richtte hij New Zealand First op, een rechtse partij. De steun van Peters concentreert zich onder de zestigplussers en hij staat bekend om zijn racistische, anti-immigratie- en sociaal-conservatieve retoriek. Hij stemde tegen de decriminalisering van homoseksualiteit in 1986 en de huwelijkswijzigingswet die het homohuwelijk in 2012 legaliseerde.
Christopher Luxon is een baas die politicus is geworden en was voorheen CEO van Unilever Canada en Air New Zealand. Terwijl hij de leiding had over Air New Zealand, ondersteunde de business unit van het bedrijf, Gas Turbines, schepen van de Royal Saudi Navy terwijl de schepen de humanitaire hulp naar Jemen blokkeerden.
De regering trekt de wetten op het gebied van eerlijke beloning in (die door Labour zijn ingevoerd om minimumlonen en -voorwaarden in hele sectoren mogelijk te maken), verlengt de proefperiodes van 90 dagen naar meer werkplekken, introduceert sancties tegen uitkeringsgerechtigden die niet aan de eisen voldoen, en bezuinigt op de Core Crown-uitgaven (uitgaven aan sociale voorzieningen). diensten als welzijn, gezondheidszorg en onderwijs) om belastingverlagingen voor de rijken te financieren. Ze zijn aan het herstellen hypotheekrenteaftrek voor huurwoningen en het aanvallen van de rechten van huurders, met speciale aanvallen op huurders in Kāinga Ora (volkshuisvesting).
Tegelijkertijd heeft mEr wordt geld in de politie en gevangenissen gepompt, waaronder het creëren van een nieuwe “categorie jonge ernstige delinquenten” en “militaire academies voor jonge delinquenten”, waarbij in wezen jeugddetentie wordt ingevoerd. Maori zijn nu al de meest gedetineerde bevolkingsgroep in Aotearoa (meer dan 40 procent van de gedetineerde mannen en 60 procent van de gedetineerde vrouwen, ondanks dat ze slechts 18 procent van de totale bevolking uitmaken), en deze maatregelen zullen alleen maar intensiveren de onderdrukking van Maori bij de staat.
De nieuwe regering begint ook een cultuuroorlog tegen de Māori-bevolking en de winsten die zij de afgelopen eeuw hebben geboekt. Een wetsontwerp inzake de beginselen van het Verdrag, dat de inhoud van Te Tiriti o Waitangi (Het Verdrag van Waitangi) ter discussie en wijziging stelt, zal aan een beperkte commissie worden voorgelegd. Te Aka Whai Ora (de Māori Health Authority) wordt ook ontmanteld.
Bovendien is Te Reo, de Maori taal, effectief verboden zal worden binnen de overheid. Alle communicatie op afdelingen van de openbare dienst en alle afdelingen moeten worden genoemd (tenzij specifiek gerelateerd aan Maori) uitsluitend in het Engels.
Deze historische aanvallen op Maori rechten worden opgedrongen door Peters en Seymour, zelf beiden Maori voorgeslacht. Zij beweren dat Te Tiriti, en Maori medebestuur, antidemocratisch voorstander Maori en zijn te duur om voortgezet te worden. Dit leidt gemakkelijk af van de kosten van levensonderhoud en schuift de schuld voor de crisis op de schouders Maoridie het het meest moeilijk hebben. De realiteit is Maori lopen nog steeds achter op bijna alle sociale maatregelen. Bijna een kwart van Maori en Pasifika-mensen zullen waarschijnlijk aanhoudende deprivatie ervaren, hoger dan welke andere demografische groep in het land dan ook. Levensverwachting voor Maori mannen ligt 7,3 jaar lager dan het landelijk gemiddelde, en ligt 6,9 jaar lager voor Maori vrouwen.
Te Tiriti o Waitangi is het oprichtingsdocument tussen Britse kolonisten en Maorien gevestigde Tino rangatiratanga, of zelfbeschikking, voor Maori, naast andere rechten. Te Tiriti werd echter doelbewust in vage bewoordingen geschreven door de Britten, vooral wanneer het in Te Reo werd vertaald. Het document was altijd bedoeld om de militant te onderwerpen Maori oorlog tegen de kolonisatie en het stelen van land onder legale dekking. Daaropvolgende regeringen, zowel links als rechts, zijn doorgegaan met het stelen van land en het op flagrante wijze breken van Te Tiriti o Waitangi. Vijfennegentig procent van het land in Aotearoa is vervreemd Maori. Het Verdrag gaat niet ver genoeg bij het verdedigen van MAori-rechten, vandaar de vraag om Te Tiriti te handhaven en te versterken.
De rijkste 10 procent van de bevolking van Aotearoa bezit 25 procent van de bezittingen van het land, terwijl de armste 50 procent slechts 2 procent bezit, aldus Max Rashbrooke, auteur van Ongelijkheid: een crisis in Nieuw-Zeeland. Het zijn de rijken die antidemocratisch worden bevoordeeld, en het beleidsprogramma van de nieuwe regering zal dit alleen maar overdrijven.
De coalitie heeft nog maar net een meerderheidsregering samengesteld, waarbij de Nationale Partij slechts 38 procent van de stemmen won, Act minder dan 9 procent en Nieuw-Zeeland eerst 6 procent. Tegelijkertijd is er steun voor de Groenen en Te Feest Maori groeide. Er vindt polarisatie plaats en de steun voor het centrum neemt af.
Onder degenen die electoraal naar links opschuiven, veroorzaakt de nieuwe regering verontwaardiging. Maori hebben een lange geschiedenis van krachtige bewegingen die concessies hebben gewonnen. Van herhaalde landmarsen tot protesten tegen de All Blacks-rugbytour door Zuid-Afrika, die alleen voor blanken toegankelijk is. Maori vormen vaak een uitdagende, militante minderheid. Maar Maori kunnen deze regering niet alleen verslaan. De protesten die al samen zijn gekomen Maori en niet-Maori mensen die tegen de regering zijn, zijn een hoopvol teken voor de toekomst.
Bron: redflag.org.au
