Andreas Dinkelaker
Werknemers en hun families vormen de ruggengraat van elke samenleving, en het zijn de werknemers die doorgaans de dupe worden van de tragedie en het trauma van oorlog. Werknemers overal ter wereld willen banen voor een leefbaar loon, betaalbare gezondheidszorg, onderwijs, huisvesting, pensioen en andere noodzakelijke diensten voor hen en hun gezinnen.
Dit geldt voor werknemers hier in de Verenigde Staten, voor werknemers in Palestina en voor werknemers in andere delen van de wereld. Vrede en veiligheid kunnen het beste worden bereikt als iedereen dezelfde toegang heeft tot hulpbronnen en dezelfde kans op welvaart. Zolang er echter economische en politieke systemen bestaan om werknemers tegen te houden, waar het gebruikelijk is om te zwoegen voor hongerlonen zonder enige democratische bescherming om beleid en programma’s veilig te stellen die de meerderheid ten goede komen, is het moeilijk om goede lonen te handhaven of omstandigheden waar dan ook.
Slechte lonen en arbeidsomstandigheden in andere landen zijn niet natuurlijk of onvermijdelijk – ze zijn vaak het gevolg van militaire interventie (hetzij door de Verenigde Staten, hetzij door andere regeringen). En het geld dat de Verenigde Staten uitgeven aan oorlog voor Israël zijn fondsen die een diefstal zijn van het verbeteren van de levensomstandigheden van de arbeiders hier.
Bron: jacobin.com
