“Onvoorwaardelijke aanhangers van Israël weten dat de feiten niet aan hun kant staan”

Sahar Aziz

Het feit dat het islamofobienetwerk, dat sterke banden heeft met veel rechtse zionistische groeperingen, Rashida Tlaib aanviel zodra ze verkozen werd, is een bewijs van hun anti-Palestijnse racisme en hun islamofobie. Ze willen niet dat “ons volk” gelijkwaardige burgers is. Ze geloven niet dat we mensen zijn en dat we het recht hebben om ons kandidaat te stellen voor een verkozen ambt, te winnen en onze perspectieven en analyses te uiten.

Maar toen 7 oktober plaatsvond, werd het exponentieel erger omdat zij niet alleen de enige Palestijnse in functie is, maar ook niet bereid is het teken te zijn. Sommige minderheden trappen uiteindelijk in de valkuil van racistische omkoping omdat ze voorwaardelijk worden toegelaten tot de club van de macht, maar zij doet dat niet.

Ze is ook een doelwit omdat elke keer dat Israël Gaza sinds 2008 heeft aangevallen, de steun voor de Palestijnse mensenrechten in de VS is uitgebreid. Steeds meer mensen zijn kritisch over Israël omdat ze met eigen ogen zien – vooral nu we sociale media hebben – de wreedheden die Israël tegen de Palestijnen begaat. Ze zien zelf in dat de leugens die ze in de reguliere media of op school te horen krijgen over Israël als slachtoffer niet waar zijn, omdat Israël in feite een onderdrukker is van veel Palestijnse burgers, en hoewel zelfverdediging zeker hun recht is, wat ze ook waar we ons mee bezighouden gaat veel verder dan zelfverdediging. Het is een collectieve bestraffing en het aanvallen van burgers, in plaats van binnen de grenzen van het oorlogsrecht en het internationaal recht te blijven om zichzelf als staat te beschermen.

Uit peilingen blijkt dat onder de mensen onder de vijfendertig de meerderheid de Palestijnse mensenrechten steunt en kritisch staat tegenover Israël. Als je naar de Democratische kiezers kijkt, ligt deze ergens in de buurt van 70 procent. Hoe meer die verschuiving organisch plaatsvindt, hoe harder, agressiever en vijandiger pro-Israëlische groepen zijn tegenover iedereen waartoe ze toegang hebben, vooral als ze een prominente rol spelen, maar zelfs als het gemiddelde studenten zijn.

Waarom maken deze pro-Israëlische organisaties, die opscheppen over de grote budgetten die ze hebben en enorm succesvol zijn in het werven van fondsen, zich druk over wat studenten op universiteitscampussen doen? Studenten hebben geen macht: ze hebben geen inkomen, ze hebben geen baan, ze zijn jong. Dat komt omdat ze niet willen dat iemand de feiten kent over wat er in Palestina gebeurt. Wat studenten heel goed doen, is dat ze informatie delen, praten en debatteren, discussiëren en nadenken. Ze bevinden zich in fasen in hun leven waarin ze niet zo bereid zijn om propaganda te voeren. Daarom hebben we universiteiten.

Onvoorwaardelijke aanhangers van Israël weten dat de feiten niet aan hun kant staan, en zij zijn bereid het Amerikaanse hoger onderwijs, de academische vrijheid en de vrijheid van meningsuiting op universiteitscampussen te saboteren. Dat is een van de duidelijkste Amerikaanse tradities, een die honderdduizenden studenten uit verschillende disciplines naar Amerika brengt omdat onze universiteiten open en vrij zijn en we de markt van ideeën laten werken en als mensen het er niet mee eens zijn, zijn ze het niet eens over de merites. ze houden zich niet bezig met ad hominem-aanvallen, ze zitten elkaar niet uit te schelden. Ze zijn bereid dat op te offeren en te saboteren voor hun eigen ideologische doeleinden.

We zullen op de lange termijn allemaal schade ondervinden als we een nieuwe norm ontwikkelen waarin universiteiten een plek zijn voor censuur, en niet een plek voor debat, discussie en onenigheid.