“Er is geen veilige ruimte in Gaza en de wereld zou zich moeten schamen.”
De slottoespraak van Blinne Ní Ghrálaigh bij het Internationale Gerechtshof (ICJ) zal mij voor altijd bijblijven. Ní Ghrálaigh was zowel verwoestend als forensisch en sprak namens miljoenen mensen over de hele wereld die volkomen geschokt zijn door de verschrikkingen die zich live op onze schermen afspelen. “Dit is de eerste genocide in de geschiedenis waarbij de slachtoffers hun eigen vernietiging in realtime uitzenden,” zei ze, “in de wanhopige en tot nu toe ijdele hoop dat de wereld iets zou kunnen doen.”
Hier was een Ierse advocaat – die eerder aan het Bloody Sunday Inquiry had gewerkt – die namens Zuid-Afrika sprak ter ondersteuning van het Palestijnse volk. Voor de Ieren en de Zuid-Afrikanen is het lot van de bezette volkeren maar al te bekend. Het hoeft dan ook geen verrassing te zijn dat de Zuid-Afrikaanse zaak werd geopend door de laatste activiteiten van Israël te plaatsen “in de bredere context van Israëls vijfentwintig jaar durende apartheid, zesenvijftig jaar durende bezetting en zestien jaar durende belegering van de Gazastrook. .” Het was opmerkelijk verfrissend om Zuid-Afrika iets te horen verwoorden dat zo voor de hand ligt, maar toch routinematig wordt genegeerd door politici in dit land. Door de oppervlakkige toestand van ons eigen politieke systeem bloot te leggen, zal de hoorzitting de geschiedenis ingaan als een gedenkwaardig vertoon van internationale solidariteit van een volk dat weet hoe het is om apartheid te doorstaan – en te ontmantelen.
Deze solidariteit is steeds groter geworden; De zaak van Zuid-Afrika kreeg uiteindelijk de steun van veel landen, waaronder Bolivia, Brazilië en Colombia, maar ook van interstatelijke actoren zoals de Arabische Liga. Politici in dit land kunnen het ontkennen zoveel ze willen: miljoenen mensen over de hele wereld willen wanhopig graag dat er een einde komt aan de massamoord op mensen, en zullen de inspanningen om een rechtvaardige en duurzame vrede tot stand te brengen, blijven steunen.
We moesten vóór zes uur ‘s ochtends bij het Hof zijn om toegang te krijgen, terwijl we in wanhopig koud weer in de rij stonden. Het Internationale Gerechtshof in Den Haag is een prachtig gebouw. Het werd gebouwd na de Eerste Wereldoorlog, toen er reële hoop bestond dat de Volkenbond en zijn rechtssysteem vrede tot stand zouden brengen. Er was iets aangrijpends aan de Palestijnse mensen die familieleden hadden verloren in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever, en die buiten het Hof stonden om getuigenis af te leggen op zoek naar gerechtigheid.
Zuid-Afrika presenteerde zijn zaak tegen Israël op grond van de Genocideconventie. De hoorzitting was verwoestend: horror na horror, duidelijk zichtbaar voor iedereen. De argumenten zijn op briljante wijze naar voren gebracht door Zuid-Afrika, en daarvoor moeten ze worden geprezen. Het is betreurenswaardig dat de meeste van onze media deze argumenten niet belangrijk genoeg vonden om te publiceren. De BBC zorgde niet voor een livestream van de Zuid-Afrikaanse zaak, maar koos ervoor om de volgende dag alleen het antwoord van Israël te tonen. Het strekt Al Jazeera tot eer dat zij de hoorzitting niet alleen live hebben uitgezonden, maar ook voortdurend en nauwkeurig verslag hebben gedaan van het conflict, ondanks dat zij getuige waren geweest van de dood van hun collega’s in het proces.
Zuid-Afrika wees erop dat de Genocideconventie bestond om alle mensen te beschermen, en dat de Israëlische actie voldeed aan de vereisten van de conventie wat betreft de opzettelijke en systematische vernietiging van het burgerleven in Gaza. Zuid-Afrika citeerde ook verschillende verklaringen van Benjamin Netanyahu en andere Israëlische politici die beloofden de bevolking van Gaza met minstens 90 procent te verminderen. Zuid-Afrika liet zien wat de Palestijnen ons al die tijd proberen te vertellen: dit was geen oorlog tussen gelijken, maar de systematische slachting van het Palestijnse volk.
Zuid-Afrika is vastbesloten om niet alleen aan de goede kant van de geschiedenis te staan, maar ook om de loop ervan te veranderen – en als het Internationale Gerechtshof trouw zou blijven aan zijn naam, zou het de Zuid-Afrikaanse zaak terdege in overweging nemen. Het zou tot de conclusie komen dat het bombardement verkeerd is, dat het illegaal is, en dat het bombardement de collectieve bestraffing van het Palestijnse volk vertegenwoordigt. En het zou bepalen dat er genocide is gepleegd door de Israëlische regering.
In de tussentijd vroeg de Zuid-Afrikaanse zaak om voorlopige maatregelen, waarvoor een snelle oproep tot een onmiddellijk staakt-het-vuren nodig zou zijn. Het is een oproep die iedere politieke vertegenwoordiger waar ook ter wereld zou moeten doen die zich inzet voor de bescherming van het burgerleven. Het is tot grote schande van de Britse en Amerikaanse politieke systemen dat relatief weinig gekozen vertegenwoordigers in beide landen deze oproep hebben gesteund om een einde te maken aan het verlies van mensenlevens.
Er bestaat geen andere uitweg dan een door alle partijen in acht genomen staakt-het-vuren, dat de mogelijkheid zou bieden om een rechtvaardige en vreedzame toekomst uit te stippelen. Dit is een beslissing die moet worden genomen door het Palestijnse volk, niet door degenen onder ons die hen steunen. Daden van solidariteit kunnen niet inhouden dat anderen worden verteld wat ze moeten doen.
Buiten, nadat de hoorzitting was afgelopen, beantwoordde het fantastische team van advocaten vragen van een enorme groep journalisten op de trappen van het Internationaal Gerechtshof, in uiterst ijskoude omstandigheden. Ik was daar namens de Progressieve Internationale. We hielden een media-evenement op straat voor ons en bepleitten dat de stem van gewone mensen over de hele wereld er een van vrede is, en dat we campagne zouden voeren zo lang als nodig is om gerechtigheid voor de Palestijnen tot stand te brengen. mensen.
“We hebben gedaan wat we konden. Herinner ons.” Ní Ghrálaigh rondde haar toespraak af met het tonen van twee foto’s van een whiteboard in een ziekenhuis in Gaza. Op de eerste stond een handgeschreven bericht van een arts. De tweede foto was van hetzelfde whiteboard na een Israëlische aanval op het ziekenhuis. Het toonde aan dat het bord volledig verwoest was. De auteur van het bericht was vermoord.
Miljoenen mensen zijn geschokt en kijken in realtime naar de vernietiging van mensenlevens in Gaza. De geschiedenis zal degenen die weigerden Palestijnse en Israëlische levens met gelijke waarde te behandelen niet vergeten. Maar ook zij zullen niet degenen vergeten die vastbesloten zijn campagne te voeren voor een vreedzamere wereld.
Bron: jacobin.com
