Ik ben de enige huurder in de gemeenteraad van Los Angeles. In een stad waar huurders bijna tweederde van de bevolking uitmaken, worden huurders routinematig buiten de besluitvorming van de stad gehouden. Om Los Angeles voor de meerderheid van de inwoners leefbaar te maken, moeten stadspolitici de rechten van huurders serieus nemen – maar ze zullen er nooit voor kiezen om het op eigen kracht te doen. Huurders moeten voor zichzelf opkomen, en daarom organiseert mijn kantoor huurders wier naam voorkomt in de uitzettingsdatabases van de stad.
Decennia lang werden wij als huurders beschouwd als ongewenste personen die de waarde van onroerend goed zouden verlagen, dus werden appartementsgebouwen stelselmatig gemeden ten gunste van de eengezinswoning. Ondertussen spelen de overblijfselen van redlining en raciale verdragen nog steeds een rol in de politieke dynamiek van de stad. Hoewel de stad divers is, waren buurten ooit strikt gescheiden op basis van ras en klasse, patronen die tot op de dag van vandaag bestaan. Hoewel dit beleid in de loop der jaren langzaam is verbeterd, blijven huurders de weerklank ervan voelen als de naschokken van een aardbeving.
De huizen- en dakloosheidscrisis in Los Angeles is een van de ergste van het land. Ons catastrofale gebrek aan meergezinswoningen, vooral woningen die werknemers zich echt kunnen veroorloven, drijft de huisvestingskosten op en stimuleert de gentrificatie van gekleurde arbeidersgemeenschappen. Voor inwoners van Los Angeles is het geen schok dat schattingen aantonen dat we een half miljoen nieuwe eenheden nodig hebben alleen al om de markt te stabiliseren. Het wordt des te logischer als je dat leert we hebben geen enkele sociale woningbouw gebouwd sinds de Dodgers naar de stad kwamen.
Het is geen verrassing dat de belangrijkste oorzaak van dakloosheid de kosten van huisvesting zijn. Als gevolg van de erfenis van diep racistisch beleid en economische machteloosheid over generaties heen, worden raciaal gemarginaliseerde groepen het meest getroffen door pieken in de huisvestingskosten. Zwarte Angelenos vormen ruim 30 procent van de ongehuisveste bevolking, ook al maken ze slechts 8 procent van de stad uit.
Wat we ook doen om mensen op straat te helpen, voor elke persoon die aan huisvesting wordt geholpen, vallen er meer uit. Huisuitzettingen achtervolgen onze stad, en de leiders van Los Angeles hebben zich historisch gezien meer bekommerd om de lobby van bedrijfseigenaren dan om de 63 procent van de Angelenos die huren.
Het beleidslandschap begon er beter uit te zien tijdens de COVID-pandemie, die de gemeenteraad van Los Angeles motiveerde om de beste huurdersbeschermingen in de geschiedenis van onze stad in te voeren, waaronder een huurbevriezing, een bevriezing van de huisuitzetting (met uitzondering van ernstige criminele activiteiten) en robuuste huurverlaging. Er was echter een onheilspellende spanning die aan dit alles ten grondslag lag: in tegenstelling tot de economische verwoesting voor miljoenen gezinnen waren deze waarborgen slechts tijdelijk. Tegen de tijd dat andere progressieven en ik werden verkozen, hing er een teken aan de wand. Dit geweldige beleid zou binnen enkele maanden worden ingetrokken door de meerderheid in de raad of door de rechtbanken. We hadden één kans om dit beleid te vervangen door iets dat de omstandigheden ter plaatse zelfs maar gedeeltelijk in stand zou houden, anders zouden we een tsunami van uitzettingen zien.
Gelukkig hebben we de ergste scenario’s kunnen tegenhouden. De factoren die daarvoor te danken zijn, zijn onder meer het ongelooflijke leiderschap en beleidsinzicht van mijn collega-raadslid Nithya Raman, ons vermogen om huurdersgroepen te organiseren, en het onvermoeibare werk van de Democratic Socialists of America (DSA), sommige vakbonden en andere progressieve raadsleden die werken aan de binnen.
Eén stuk wetgeving van Nithya Raman, destijds ondergewaardeerd, opende een mogelijkheid die mogelijk zou kunnen leiden tot een grootschalige organisatie van huurders die ongekend was in de geschiedenis van Los Angeles. Nu werpen we ons volle gewicht erachter.
Het klinkt belachelijk, maar vóór dat pakket aan huurdersbescherming hield Los Angeles eenvoudigweg de uitzettingsaanvragen niet bij. Er was geen manier om te weten wie er uitgezet werd, waar ze woonden en welke huisbazen de zwaarste overtreders waren. Wat Nithya eenvoudig en effectief deed, was zeggen: ‘Hé huisbazen! Je moet het ons vertellen als je van plan bent iemand op straat te gooien.”
Nu hebben we eindelijk het aantal uitzettingen, en de gegevens die daaruit voortvloeien zijn angstaanjagend. Van februari tot juli, alleen al in ons district, ruim zevenduizend uitzettingen werden ingediend. Met deze informatie hadden we nu de mogelijkheid om rechtstreeks met een huurder in crisis te spreken. Wij zouden ze kunnen helpen vechten.
Als reactie op deze crisis wist ik dat we deze mensen moesten ontmoeten waar ze zijn: bij hen thuis. Ik heb een lange geschiedenis in het aankloppen en opzetten van campagnes, dankzij mijn zestien jaar ervaring als organisator bij de plaatselijke hotelvakbond, UNITE HERE Local 11. Dus besloot ik die ervaring en kennis in te zetten, ter voorbereiding op een campagne ter plaatse opzetten om huurders te organiseren die genoemd worden in de nieuwe uitzettingsdatabase.
Voor deze campagne had ik een hoofdorganisator nodig die begrijpt hoe je macht kunt opbouwen. We creëren geen programma alleen maar om stadsdiensten te verlenen vanuit de bureaucratie; Wij willen huurders trainen om voor zichzelf op te komen. Ik kwam terecht bij Collin Baker, die medevoorzitter was van de DSA-LA-werkgroep voor mijn campagne en leiding gaf aan een poging om in slechts een paar maanden tijd bij twaalfduizend deuren aan te kloppen.
Collin ging aan de slag met organiseren binnen DSA en van andere ondersteunende vrijwilligers. Toen we ons systeem bouwden, begonnen we de gegevens over de uitzetting te ontvangen. De eerste batches die we kregen bestonden alleen uit bouwadressen, geen eenheidsnummers – en erger nog, we kregen te horen dat we geen enkele informatie met onze vrijwilligers konden delen, alleen met stadsmedewerkers. Daarom hebben we een onderzoeker ingehuurd om ons personeel te versterken en met hele appartementsgebouwen te praten. We brachten vrijwilligers naar buurten waarvan we wisten dat ze met de meeste ontheemding kampten, en doorzochten hele blokken. Hoewel we ons niet op specifieke huurders konden richten, wisten we dat we dat moesten doen iets.
Deze huurders hebben slechts een paar dagen de tijd om op hun kennisgevingen te reageren voordat ze hun zaak feitelijk verliezen. Iedere persoon die we niet konden helpen, betekende een nieuw gezin dat op het punt stond op straat te belanden. Elke week krijgen we een lijst van alle personen wiens huisbaas een uitzettingsverzoek heeft ingediend, waar ze wonen, hoeveel ze verschuldigd zijn en waarom hun huisbaas ze eruit wil schoppen. In de eerste paar uur van onze zoektocht hebben we twee dozijn mensen verzameld om aan te kloppen bij bijna vijfhonderd huurders die in de hel staan en denken dat het hun regering niets kan schelen.
Vijfennegentig procent van de aangiften betreft niet-betaling van de huur, en de grootste oorzaak daarvan is COVID. We waren verrast toen we ontdekten dat het gemiddelde uitstaande huurbedrag slechts $ 3.445 bedraagt, wat ongeveer hetzelfde is als een maand huur voor de gemiddelde woning met twee slaapkamers in Los Angeles, een stad waar 66 procent van de huurwoningen eigendom is van zakelijke verhuurders. Het lijkt barbaars om iemands leven voor zo’n klein bedrag op zijn kop te zetten, alleen maar ten voordele van een mega-verhuurder uit Wall Street die dat bedrag in een seconde verdient. Het is zelfs nog erger als je beseft dat het overweldigende aantal huisuitzettingen plaatsvindt in gekleurde arbeiderswijken die het grootste risico lopen op gentrificatie, en dat bedrijfshuisbazen een overweldigend grotere kans hebben om uitzettingen aan te vragen dan kleinere huisbazen.
Nu we onze wervingsoperatie operationeel hebben, denken we al na over wat er daarna komt. Om te beginnen verwijzen we mensen naar de Power to the Tenants-werkgroep van DSA-LA, die zich uitsluitend bezighoudt met het organiseren van huurders. We identificeren leiders in gebouwen met slechte verhuurders en grote bewoonbaarheidsproblemen en stellen hen in staat hun buren te organiseren. We bouwen vrijwilligerscapaciteit op door huurders aan te sluiten die andere huurders willen helpen leren en bouwen zoals zij dat hebben gedaan. We brengen huurders online en in de echte wereld samen om te informeren, anderen in dezelfde positie te ontmoeten en te laten zien dat ze niet alleen zijn. En terwijl we onze organisatie uitbreiden, hopen we deze huurders te mobiliseren in wetgevingsstrijd die huurders overal ter wereld zal helpen, zoals handhaving van de anti-intimidatie door huurders, het beperken van huurverhogingen, het recht op een advocaat bij de uitzettingsrechtbank en het creëren van echte sociale huisvesting.
Hoewel we nog maar aan het begin van dit hoofdstuk van de strijd staan, weten we dat de enige manier om te winnen ondanks schijnbaar onmogelijke kansen eenvoudig is: solidariteit. Om de profeet van de hoop uit Los Angeles, Mike Davis, te citeren:
Wat ons uiteindelijk op de been houdt, is onze liefde voor elkaar, en onze weigering om onze hoofden te buigen en het vonnis te aanvaarden, hoe almachtig het ook lijkt. Dat is wat gewone mensen moeten doen. Je moet van elkaar houden. Je moet elkaar verdedigen. Je moet vechten.
Bron: jacobin.com
