Na de afgelopen weken de druk op Hongarije te hebben opgevoerd, hebben de Europese leiders premier Viktor Orbán ervan overtuigd te stoppen met het blokkeren van een cruciale uitbreiding van de hulp aan de oorlogsinspanningen van Oekraïne. De deal kwam voort uit een bijeenkomst van de Europese Raad in Brussel afgelopen donderdag, waar de regeringsleiders van de Europese Unie (EU) overeenstemming bereikten over een hulppakket in de vorm van een vierjarige reddingslijn van € 50 miljard naar Oekraïne.
Nu het conflict tussen Rusland en Oekraïne de afgelopen maanden is verworden tot een vrijwel hopeloze uitputtingsoorlog, is de steun voor Kiev vanuit de Verenigde Staten en Europa steeds kwetsbaarder geworden. In Washington raakt de financiering van Oekraïne verstrikt in de modder van de Republikeinse pogingen om scherpe concessies af te dwingen van de Democraten in het Congres en de regering-Biden op het gebied van immigratie. Tijdens het EU-debat werd Oekraïne ook een onderhandelingstroef. De extreemrechtse regering van Orbán, die te maken heeft gehad met een reeks fiscale sancties vanuit Brussel vanwege haar aanvallen op het maatschappelijk middenveld en de rechterlijke macht, is wanhopig op zoek naar invloed op EU-planners in haar pogingen om bevroren EU-fondsen die bestemd zijn voor Hongarije, terug te draaien als onderdeel van de regering van het blok. recente stimuleringspakketten.
De Europese Raad was in december voor het laatst bijeengekomen om de financiering van Oekraïne te bespreken, toen Hongarije een overeenkomst blokkeerde. Dit gebeurde ondanks het besluit van het orgaan om 10 miljard euro vrij te maken voor Boedapest, nominaal op grond van het feit dat Orbán vooruitgang had geboekt bij het inwilligen van de eisen van de EU voor liberale politieke hervormingen, zoals EU-functionarissen beweerden. rechtsstaat. Deze olijftak van de Europese Commissie diende echter alleen om het Hongaarse veto op te heffen tijdens een stemming over het verlenen van de status van kandidaat-lidstaat aan Oekraïne voor het EU-lidmaatschap. Orbán verliet de zaal tijdens de eindstemming en onthield zich feitelijk van een stemming die anders door de oppositie van één lidstaat zou zijn veto uitgesproken.
In de aanloop naar de bijeenkomst van afgelopen donderdag hadden EU-functionarissen gedreigd met drastische vergeldingsmaatregelen tegen Hongarije als het zou blijven doorgaan met het blokkeren van een nieuw Europees hulppakket waarvoor unanieme goedkeuring nodig was. Volgens de Financiële tijdenAmbtenaren van de Commissie waren plannen aan het opstellen om een run op de Hongaarse munteenheid, de forint, uit te lokken. Orbán wees aanvankelijk wat hij ‘chantage’ vanuit Brussel noemde af, maar die bedreigingen lijken succesvol te zijn geweest. De Hongaarse premier trok zich terug op de minder ambitieuze eis dat er jaarlijks over het financieringspakket voor Oekraïne zou worden gestemd. In het definitieve akkoord dat donderdag naar voren kwam, werd dit teruggebracht tot een jaarlijks debat met de mogelijkheid voor een inhoudelijke herijking na twee jaar.
Het veiligstellen van de financiering door de EU door de EU zou reden tot opluchting moeten zijn. Er valt veel te zeggen over de diepere oorzaken die de volwaardige invasie van Rusland mogelijk hebben gemaakt, maar de oorlog in Oekraïne (sinds 2014, en vooral sinds deze vanaf februari 2022 de volledige aandacht van Europa en de Verenigde Staten trok) is categorisch defensief en verhindert een oorlog. herschikking van de grenzen door Russische tanks. De hulp die al is verleend, heeft de ineenstorting van Oekraïne in het licht van een buitenlandse invasie helpen voorkomen. Het veiligstellen van een financieringspakket over een periode van vier jaar zal die steun beschermen tegen de politieke wisselvalligheden van een EU die van crisis naar crisis sjokt.
Maar een nieuwe ronde van het versterken van de Oekraïense defensie zal de flagrante afwezigheid van een serieus strategisch debat over de vraag waar dit conflict naartoe gaat en wat er van de Europese investeringen daarin mag worden verwacht, niet compenseren. In plaats daarvan is er veel op de borst gebonkt en met de vingers gezwaaid – zowel bij Orbán, beschouwd als de eigen Vladimir Poetin van de EU, als bij iedereen die werd gelokt door de zogenaamde ‘Oekraïense vermoeidheid’.
In het openbaar hebben de aanhangers van Oekraïne er lang op aangedrongen dat alleen Kiev zal beslissen over de voorwaarden en inhoud van de onderhandelingen met Rusland, wanneer die uiteindelijk ook plaatsvinden. De EU-machten zijn geenszins medestrijders in dit conflict, ook al hebben zij de zelfverdediging van Oekraïne tot hun eigen nationale belang gemaakt. Maar door substantiële steun te verlenen zouden ze op zijn minst moeten bespreken wat kan worden verwacht of gehoopt van hun betrokkenheid bij het conflict. Na twee jaar oorlog tussen staten is er echter nergens meer te vinden in de reguliere berichtgeving en het politieke debat over de contouren van een mogelijke oplossing.
“We roepen vrienden en partners van Oekraïne op om zich opnieuw in te zetten voor duurzame steun op lange termijn voor Oekraïne als een gezamenlijke Europese verantwoordelijkheid”, schreven vijf EU-regeringsleiders, waaronder de Duitse bondskanselier Olaf Scholz, in een openbare brief aan de vooravond van de EU-Raad. bijeenkomst in Brussel. “Rusland wacht op niemand en we moeten nu handelen. Als Oekraïne verliest, zullen de gevolgen en kosten op de lange termijn voor ons allemaal veel hoger zijn.’
Het hulppakket dat donderdag werd veiliggesteld, is ongetwijfeld van cruciaal belang om Oekraïne daarbij te helpen niet dit conflict verliezen. Europese – en mogelijk Amerikaanse – hulp zal verdere Russische vooruitgang helpen tegenhouden, maar is er grotendeels niet in geslaagd de balans van het conflict fundamenteel te doen kantelen. Tegenwoordig wordt het steeds onduidelijker hoe een Oekraïense overwinning eruit zou kunnen zien. Dat zei de opperbevelhebber van het Oekraïense leger, Valery Zaluzhny, tegen de krant Econoom in november is de oorlog in een ‘patstelling’ terechtgekomen. Het gerucht gaat dat Zaloesjny mogelijk wordt ontslagen als gevolg van zijn verslechterende relatie met president Volodymyr Zelenski.
Toen ik afgelopen winter deze keer met de doorgewinterde Franse specialist op het gebied van de internationale betrekkingen, Bertrand Badie, sprak, betoogde hij dat het eerste jaar van de oorlog en het mislukken van de eerste Russische blitzkrieg de grenzen van de militaire macht aantoonden voor het bereiken van concrete politieke doelstellingen. Een jaar later bieden deze observaties nuttige lessen over de teleurstellingen van Oekraïnes eigen tegenoffensief – en voorzichtigheid voor degenen die maximalistische resultaten verwachten van de huidige en toekomstige hulppakketten. Sinds de laatste grote successen van Oekraïne eind 2022, toen het gedemoraliseerde Russische leger zich terugtrok uit Charkov in het noordoosten of Cherson in het zuidwesten, zit het conflict grotendeels vast. Maandenlang zijn de berichten over het offensief van Oekraïne, of de occasionele Russische tegenmanoeuvre, gemeten aan de hand van honderden meters land dat door beide partijen werd ingenomen door brute loopgravenoorlog.
De strategische omzwervingen van de EU zijn vooral schokkend omdat het blok in november wellicht nog verder geïsoleerd raakt. Planners in Brussel zouden natuurlijk kunnen hopen dat de institutionele traagheid in het Pentagon en het ministerie van Buitenlandse Zaken elke Trumpiaanse wens om de Amerikaanse steun voor Oekraïne in te trekken zal ondermijnen (en het conflict in één dag zal oplossen, zoals de voormalige president heeft gezegd). Maar deze berekeningen zijn gebaseerd op veel wensdenken. De zeer mogelijke terugkeer van Donald Trump naar de macht doet ernstige twijfel rijzen over de aanhoudende Amerikaanse steun aan Oekraïne. En Europa heeft een gevaarlijk gebrek aan partners elders.
De weifelende Amerikaanse belangstelling en betrokkenheid vormen immers slechts een onderdeel van de provincialisering van de Russisch-Oekraïense oorlog, wat misschien wel het grootste voordeel is dat Vladimir Poetin sinds februari 2022 heeft behaald. Ook de Europeanen hebben dit aan zichzelf te danken. Afgezien van het beteugelen van verdere Russische vooruitgang, zal een daadwerkelijke regeling die gunstig is voor Oekraïne alleen tot stand komen onder intense diplomatieke druk van de wereld buiten Washington of de hoofdsteden van West-Europa – juist die actoren waarvan Europa zich nog verder heeft geïsoleerd in de maanden sinds Israël zijn eigen grootschalige invasie van Gaza.
Deze week hebben werkelijk twee financieringsdrama’s plaatsgevonden, die samen de Europese incoherentie perfect weerspiegelen. Voordat ze een overeenkomst met Hongarije over de financiering van Oekraïne sloten, hebben zogenaamde verdedigers van het internationaal recht zoals Frankrijk, Duitsland en de EU de stekker uit het stopcontact getrokken en de hulp aan de United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees (UNRWA) opgeschort, na beschuldigingen uit Israël dat een handvol van zijn arbeiders had deelgenomen aan de door Hamas geleide aanval van 7 oktober.
De Europese pleidooi voor Oekraïne is gemaakt in naam van het internationaal recht, in tegenstelling tot de flagrant illegale landroof door Rusland. Maar deze beweringen zijn aan dovemansoren gericht als mensen over de hele wereld de holle en gedempte kritiek van het blok op Israëlische oorlogsmisdaden beschouwen. De hoorzittingen van het Internationaal Gerechtshof over de Russische invasie van Oekraïne werden door de westerse leiders toegejuicht; Zuid-Afrika’s eigen zaak tegen Israël wegens genocide heeft preutse en korte reacties gekregen van de Europese hoofdsteden. In een mondiale situatie waarin zij niet langer in staat zijn het gewenste resultaat af te dwingen, kunnen de Europeanen zich dergelijke inconsistenties niet langer permitteren.
Bron: jacobin.com
