Als enige Palestijnse Amerikaan in het Congres heeft vertegenwoordiger Rashida Tlaib naam gemaakt als de leidende congresstem voor de Palestijnse bevrijding. Haar uitgesproken kritiek op de Israëlische apartheid en militaire bezetting, en nu op de genocide op de Palestijnen in Gaza, heeft haar een belangrijk doelwit in de rug gelegd. Terwijl de regering-Biden het bloedbad steunt en aanmoedigt, hebben de Republikeinen en Democraten in het Congres Tlaib bekritiseerd omdat hij erop stond dat de Palestijnen het verdienen om in vrijheid te leven.
Deze pogingen om haar te isoleren lijken niet te werken. Hoewel congreslid Tlaib misschien weinig bondgenoten heeft in Washington, blijkt uit haar recente fondsenwervingscijfers dat ze weinig reden heeft om zich alleen te voelen. In het laatste kwartaal van 2023 – de periode waarin Hamas zijn aanval van 7 oktober lanceerde, Israël zijn genocidale oorlog begon en het Congres Tlaib veroordeelde – bracht haar herverkiezingscampagne een verbazingwekkende $3,7 miljoen op.
Dit niveau van fondsenwerving voor een herverkiezingscampagne voor het Huis van Afgevaardigden is – afgezien van een dure mediamarkt als New York – vrijwel ongehoord. Ter vergelijking: collega Squad-lid Jamaal Bowman, die de Bronx en de buitenwijken van New York vertegenwoordigt, haalde in dezelfde periode slechts $ 724.000 op. Senator Ted Cruz heeft 3,4 miljoen dollar opgehaald voor zijn herverkiezingscampagne – een race over de hele staat in Texas, waar bijna dertig miljoen inwoners wonen. Wat nog indrukwekkender is, is dat Tlaib, die donaties van bedrijven weigert, donaties ontving van meer dan 32.600 supporters, van wie 22.700 voor het eerst doneerden. Hun gemiddelde donatie was $ 75.
Decennia lang hebben progressieve politici vocale steun voor Palestina vermeden uit angst dat het innemen van het principiële standpunt zou neerkomen op politieke zelfmoord. De Israëlische lobby oefent grote invloed uit en geeft veel geld uit aan het tegenwerken van kandidaten die zelfs maar een greintje sympathie tonen voor het lot van de Palestijnen. Maar Tlaib bewijst dat onafhankelijke, anti-establishmentpolitiek een massale kiesdistrict heeft.
Palestina is een beruchte derde spoor van de Amerikaanse politiek. Over het hele politieke spectrum kan steun voor Palestina of harde kritiek op Israël gemakkelijk het etiket antisemiet en de status van persona non grata opleveren. Progressieven zijn historisch gezien terughoudend in het bekritiseren van Israël, uit angst voor de Israëllobby en de buitensporige politieke uitgaven. Tijdens de afgelopen verkiezingscyclus hebben de American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) en de Democratic Majority for Israel (DMFI) gezamenlijk ruim 42 miljoen dollar gedoneerd bij voorverkiezingen en algemene verkiezingen. Alleen al in de komende cyclus is AIPAC van plan meer dan 100 miljoen dollar uit te geven om Tlaib en de andere zes leden van de Squad, die allemaal achter een staakt-het-vuren hebben gestaan, af te zetten.
Zelfs politici die geen bijzonder felle critici van Israël zijn, zijn in het vizier van de Israëllobby terechtgekomen. Nina Turner en Andy Levin steunen bijvoorbeeld niet de Boycott, Divestment, and Sanctions-beweging (BDS), die zeer populair is onder aanhangers van de Palestijnse zaak. Toch overspoelde de Israëlische lobby hun districten nog steeds met miljoenen dollars voor hun tegenstanders bij de verkiezingen van 2022, waarbij Turner werd verslagen en Levin werd onttroond, een van de weinige Joodse congresleden die openhartig was over de misdaden van Israël.
Op dezelfde manier heeft vertegenwoordiger Jamaal Bowman in het verleden gestemd voor de financiering van het Israëlische Iron Dome-raketsysteem. Toch heeft zijn steun voor een staakt-het-vuren ertoe geleid dat de liberale zionistische lobbygroep J Street haar steun aan het congreslid heeft laten varen, en AIPAC heeft nu ruim 600.000 dollar gedoneerd aan zijn uitdager, die in totaal bijna het dubbele van Bowmans totaal heeft opgehaald in het afgelopen kwartaal.
Tlaibs moeilijkste strijd ligt nog voor haar. De Israëlische lobby heeft twee Senaatskandidaten in Michigan al 20 miljoen dollar aangeboden om uit hun race te stappen en in plaats daarvan tegen congreslid Tlaib op te treden; beiden weigerden. Hoewel 3,7 miljoen dollar verbleekt in vergelijking met de oorlogskas van AIPAC en DMFI, worden Tlaibs campagne en fondsenwerving gesteund door haar standvastige steun voor de Palestijnse vrijheid, ook al was die bijzonder impopulair, en haar leiderschap in de beweging voor een staakt-het-vuren.
Tegenwoordig steunt een meerderheid van de Amerikanen een staakt-het-vuren in Gaza, waaronder meer dan driekwart van de Democraten, en de helft van de Biden 2020-stemmers gelooft dat Israël een genocide pleegt. Op 7 oktober en de dagen erna was dat niet het geval. Toen Hamas en andere strijdkrachten voor het eerst door de barrière heen braken die Gaza gevangen hield, gingen de Amerikaanse media onmiddellijk in overdrive om toestemming te verkrijgen voor de onvermijdelijke vergelding van Israël.
Links mobiliseerde zich ter ondersteuning van Palestina, ondanks bekende risico’s voor hun werkgelegenheid en reputatie. Congresvrouwen Tlaib en vertegenwoordiger Cori Bush speelden een sleutelrol door HR 786 naar voren te brengen ter ondersteuning van een staakt-het-vuren en door te weigeren hun kritiek op de regering-Biden te matigen. De media bestempelden deze inspanningen als antisemitisch, terwijl het Congres Tlaib overweldigend veroordeelde.
Maar Tlaib is nu de kampioen van het standpunt dat wordt gesteund door een meerderheid van de Amerikanen en een supermeerderheid van de eigen partij van de president. Ondertussen blijft de populariteit van Biden dramatisch dalen.
In 2016 liet de verkiezingscampagne van Bernie Sanders miljoenen Amerikanen zien dat de politiek niet het domein van de ultrarijken hoefde te zijn. Zijn campagne demonstreerde dat een ander soort politiek mogelijk was: men kon zich kandidaat stellen voor het presidentschap, in tegenstelling tot de bedrijven die onze regering domineren, op een platform van universele programma’s zoals Medicare for All, dat zich richtte op de basisbehoeften van mensen en een boodschap over de noodzaak om over de macht van de ultrarijken.
De campagne van Sanders (en zijn daaropvolgende run in 2020) liet zien dat je een competitieve, door mensen gefinancierde campagne kunt voeren die steunt op de energie van de basis en een groot aantal donaties van kleine dollars. Velen gaven gehoor aan de oproep van Sanders om betrokken te raken bij de politiek en werden verkozen zonder bedrijfsgeld aan te nemen, een golf die Tlaib in 2018 naar het Congres bracht.
Nu laat Tlaib zien dat confronterende, pro-Palestijnse politiek populair is – en een echte kans heeft om de Israëllobby te verslaan. Hopelijk inspireert ook zij een generatie kandidaten om haar voorbeeld te volgen.
Bron: jacobin.com
