Pat Carta, een buitengewone organisator bij Local 34 en een van de grote leiders van de vakbonden bij Yale, is overleden.
Ik heb nauw samengewerkt met Pat tussen 1993 en 1996. Ze heeft me opgeleid tot organisator en hoewel ik niet denk dat ze dat ooit heeft beseft, voelde ze als familie voor me. Ze deed me zelfs heel erg denken aan mijn familie, met name mijn moeder. Ze was stoer, warm, slim, liefdevol, moeilijk, charismatisch, krachtig, onvermoeibaar, veeleisend, eerlijk en onbevreesd. Ik heb altijd gewild dat ik haar kon vertellen wat ze voor me betekende, maar ze was niet iemand die dat soort openheid uitnodigde. Tenzij je het van een afstandje zei. Zoals ik nu doe.
Hoewel het inmiddels bijna dertig jaar geleden is, vallen twee dingen bij Pat op.
Ten eerste begreep ze angst als geen ander die ik ooit heb ontmoet. Elke organisator weet wat angst is — de angst voor de baas, de angst voor vergelding, de angst voor kwetsbaarheid. Pat begreep nog iets anders, iets diepers, over angst: de angst die we hebben voor onze eigen macht, met name wanneer we die gebruiken tegen mensen die autoriteit over ons hebben of mensen die we respecteren.
Onder elke angst voor iemand met macht, dacht Pat, schuilt onze angst om die macht te verslaan of te overwinnen. Pat begreep dat omdat we allemaal opgroeien met angst, we leren leven met onze angst. We passen ons eraan aan, onze ledematen en organen groeien eromheen, we internaliseren het, het wordt een deel van ons. Als het tijd is om het los te laten, kunnen we plotseling en verrassend terughoudend zijn om dat te doen. We zijn er te gehecht aan geraakt.
Psychoanalytici en politieke theoretici — Plato en Jean-Jacques Rousseau schieten me te binnen — weten alles over dit soort dingen. Pat ook. En gaf me een klaslokaalervaring in het overwinnen ervan, een ervaring die ik nooit van iemand anders heb geleerd.
Ten tweede heb ik nog nooit iemand ontmoet met een sterker arbeidersklassebewustzijn.
Veel mensen, met name in de academische wereld en de journalistiek, hebben veel meningen en ideeën over de arbeidersklasse in Amerika. En natuurlijk is er, net als in elke groep mensen, een duizelingwekkende hoeveelheid diversiteit in de arbeidersklasse. Ik weet dat het moeilijk is om dit te geloven, en het is zeker moeilijk om het te zeggen, maar Pat leek dat allemaal te overstijgen. Ik heb nog nooit iemand de verschillen tussen mensen zien overbruggen — mensen die naast haar aan een tafel zitten — door een combinatie van liefde en confrontatie. Vanuit die combinatie creëerde ze klassenbewustzijn.
Pat was een blanke, Italiaanse, katholieke vrouw, een moeder, een echtgenote, een grootmoeder, een dochter. Bovenal was ze lid van de arbeidersklasse. Ze begreep en voelde de grieven ervan, ze haatte de vernedering en vernedering die arbeiders leden, ze wist hoe slim arbeiders konden zijn, ze kende het verschil tussen wrok enerzijds en rechten en respect anderzijds. Ze voelde die dingen scherp, of ze nu van dichtbij of van veraf was. Ze wist hoe ze erover moest praten. Ze wist hoe ze ervoor moest vechten.
Pat is onderdeel van een generatie van werknemers en organisatoren wiens kennis je nooit in een boek zult vinden. Sterker nog, ze lachte altijd, op een leuke manier, om afgestudeerde studenten die aantekeningen maakten tijdens het organiseren van vergaderingen. Alles wat belangrijk was, zei ze, stond hierboven, wijzend naar haar hoofd, en hier, wijzend naar haar hart. Je kunt het niet opschrijven.
Nou Pat, hier ben ik dan, ik schrijf het op.
Bron: jacobin.com
