Al Gore wist dat het stoppen van de klimaatverandering moeilijk zou zijn – maar niet zo moeilijk – Mother Jones

Dit verhaal is oorspronkelijk gepubliceerd door Maalkoren en wordt hier weergegeven als onderdeel van de Klimaatbureau samenwerking.

Op een congres Toen Al Gore, destijds lid van het Huis van Afgevaardigden uit Tennessee, in 1981 over het broeikaseffect hoorde, merkte hij op dat het moeilijk was om in het reine te komen met het feit dat de stijgende uitstoot van kooldioxide onze wereld radicaal zou kunnen veranderen. “Eerlijk gezegd was mijn eerste reactie enkele jaren geleden er één van ongeloof”, zei hij. “Sindsdien heb ik geduldig gewacht tot het weg zou gaan, maar het is niet weggegaan.”

Gore’s hoorzittingen brachten niet de openbaring teweeg waarop hij had gehoopt onder zijn medeleden van het Congres. Meer dan veertig jaar later heeft het probleem nog steeds geen weerklank gevonden bij velen van hen, ook al zijn de verwoestende weersveranderingen waar wetenschappers voor waarschuwden werkelijkheid geworden. Bosbranden hebben steden in de as gelegd, en de regen die wordt veroorzaakt door stormen als de orkaan Helene heeft zelfs zogenaamde klimaatparadijzen als Asheville, North Carolina, in een post-apocalyptische staat achtergelaten, met elektriciteitskabels die als spaghetti heen en weer worden geslingerd.

“Ik moet toegeven dat ik verrast ben hoe moeilijk het is geweest om het soort beleid te implementeren dat de klimaatcrisis zal oplossen”, zei Gore in een interview met Maalkoren.

Hij is dus niet bepaald verrast dat de kwestie dit verkiezingsseizoen op een laag pitje staat. Toen vice-president Kamala Harris vorige maand tijdens het presidentiële debat werd gevraagd naar hun plannen om de klimaatverandering te bestrijden, verzekerde hij de kiezers dat ze niet tegen het fracken voor aardgas was, terwijl voormalig president Donald Trump het had over de binnenlandse autoproductie. Het onderwerp kreeg een prominentere rol in het vice-presidentiële debat van afgelopen dinsdag, toen de Republikein, senator JD Vance uit Ohio, zich indeed door de opwarming van de aarde ‘rare wetenschap’ te noemen zonder deze daadwerkelijk af te wijzen, en de Democraat, gouverneur Tim Walz. uit Minnesota, voorzag dat Amerika ‘een energiesupermacht voor de toekomst zou worden’. En dat was het dan ook.

“Aangezien de strijd om stemmen bijna altijd gericht is op onbesliste kiezers, waarvan de meesten zich in het midden van het politieke spectrum bevinden, is het helemaal niet ongebruikelijk om directe, diepgewortelde kwesties zoals banen en de economie op de voorgrond te zien komen,” zei Gore.

Zoals verteld in de documentaire Een ongemakkelijke waarheidGore’s interesse in klimaatverandering werd voor het eerst aangewakkerd aan de Harvard University, waar Gore een cursus bevolkingsstudies volgde die werd gegeven door Roger Revelle, een klimaatwetenschapper die een cruciale rol had gespeeld bij het opzetten van experimenten om de stijgende niveaus van koolstofdioxide in de atmosfeer te meten. Het waren de jaren zestig, een decennium waarin het Amerikaanse publiek voor het eerst begon te leren over de gevaren van het verbranden van fossiele brandstoffen. Gore was verbijsterd door het bewijsmateriaal dat Revelle naar voren bracht, maar ‘had nooit gedacht dat het mijn leven zou overnemen.’

Sinds tientallen jaren heeft hij gepleit voor klimaatactie. Als vice-president onder president Bill Clinton in de jaren negentig drong hij er zonder succes op aan om het Kyoto-protocol goed te keuren, de eerste internationale poging om landen ertoe aan te zetten hun uitstoot van broeikasgassen te beperken. Zes jaar nadat hij in 2000 de presidentsverkiezingen verloor van George W. Bush, Een ongemakkelijke waarheidde documentaire die van zijn reizende diavoorstelling over klimaatverandering een hit maakte, lanceerde de kwestie in het nationale gesprek. Tegenwoordig leidt hij de educatieve non-profitorganisatie The Climate Reality Project, die mensen traint hoe ze hun buren kunnen mobiliseren om klimaatkampioenen te kiezen, greenwashing tegen te gaan en groene oplossingen te bevorderen.

Als prominente Democraat wordt de hartstochtelijke belangenbehartiging van Gore ervan beschuldigd dat klimaatverandering een liberale zaak lijkt om zich zorgen over te maken. Voor Gore is dit een voorbeeld van het aanvallen van de boodschapper zonder te kijken naar de diepere redenen waarom klimaatverandering überhaupt politiek controversieel is. “Zelfs als paus Franciscus zich er in godsnaam over uitspreekt, vallen ze hem aan en zeggen dat hij zich met partijdigheid bemoeit.” Als er iemand verantwoordelijk is voor de polarisatie, zei hij, dan is het wel de fossiele brandstoffenindustrie, die heeft geprobeerd de controle over het gesprek over klimaatverandering over te nemen.

“Dit is de machtigste en rijkste zakenlobby in de geschiedenis van de wereld, en zij sparen kosten noch moeite om enige vooruitgang te blokkeren”, aldus Gore. “Wie zijn of haar hoofd boven de grond uitsteekt, krijgt vuur van de vervuilers van fossiele brandstoffen, en zij gebruiken hun historische netwerken van economische en politieke macht om te proberen elke vorm van oplossing te blokkeren die het verbruik van fossiele brandstoffen zou kunnen verminderen.”

In de decennia waarin hij met het publiek over klimaatverandering heeft gesproken, zegt hij dat hij een aantal dingen heeft geleerd. U moet rekening houden met een ‘tijdsbudget’ dat mensen u geven om met hen te praten, evenals een ‘complexiteitsbudget’, zodat u voorkomt dat u feiten en cijfers op mensen dumpt. Ten slotte, zegt hij, moet je een ‘hoopbudget’ toewijzen, zodat ze niet te overweldigd en depressief raken.

Hoewel de vooruitgang trager verloopt dan hij had gehoopt, ziet Gore tekenen dat de zaken de goede kant op gaan. Vorig jaar kwam bijvoorbeeld 86 procent van de nieuwe elektriciteitsopwekking die wereldwijd werd geïnstalleerd, uit hernieuwbare energiebronnen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het Congres, waar de klimaatwetgeving allang was uitgestorven, er in 2022 eindelijk in slaagde een historische klimaatwet aan te nemen, de Inflation Reduction Act, die tot doel heeft de Amerikaanse uitstoot drastisch terug te dringen door middel van groene prikkels en kortingen.

“Het is het soort uitdaging dat zo boeiend is – als je het eenmaal hebt opgepakt, kun je het niet meer neerleggen – omdat het werkelijk van ieder gewetensvol mens vereist dat hij eraan blijft werken, denk ik, totdat we het soort uitdaging hebben vooruitgang die nodig is.”