‘Amerika is geen racistisch land’: hoe Nikki Haley Israëls kandidaat voor het Witte Huis werd

Hoewel beweerd wordt dat de zogenaamde Amerikaanse droom allang dood is, is Nikki Haley het bewijs dat de droom nog leeft. Helaas is de ‘droom’ alleen van haar.

Tot voor kort wilde Haley, een naaste vertrouweling van de voormalige Amerikaanse president Donald Trump en zijn pro-Israëlische kring, de volgende Amerikaanse president worden. Op 14 februari stelde ze zich officieel kandidaat en vanaf februari volgend jaar zal ze het officieel opnemen tegen haar voormalige bazen in de Republikeinse voorverkiezingen.

Het is waar dat haar populariteit onder aanhangers van de Republikeinse Partij tussen de 3-4 procent schommelt, maar Haley heeft nog steeds het gevoel dat ze kan winnen, als ze haar kaarten goed speelt. Hoewel ze een overwinning behaalde in een partij die noch op vrouwen, noch op minderheidspolitici gesteld is, heeft ze genoeg succesverhalen om haar het nodige vertrouwen te geven.

“Zelfs op onze slechtste dag zijn we gezegend dat we in Amerika wonen”, zei Haley in haar campagnelanceringsvideo. Hoewel een dergelijke verklaring bij dergelijke gelegenheden enigszins typerend kan lijken voor Amerikaanse politici, bevat de verklaring van Haley verborgen, zo niet verontrustende, insinuaties.

Haley beschouwt haar leven als een bewijs van de ahistorische bewering dat “Amerika geen racistisch land is”, een gezang dat ze leidde tot gejuich van duizenden van haar aanhangers tijdens haar eerste campagnebijeenkomst op 15 februari in Charleston, South Carolina.

Voor Republikeinen is het Haley-profiel van cruciaal belang omdat het ongewoon is. Ze begrijpen dat een zwarte kandidaat niet goed zal presteren in hun kiesdistrict of dat van de Democratische Partij. Toch hebben ze dringend behoefte aan een ‘persoon van kleur’ ​​die ontgoochelde kiezers uit minderheden zou aanspreken, als die kandidaat de reeds bestaande overtuigingen van de meeste Republikeinen bevestigt: dat Amerika een geweldig land is vrij van racisme en ongelijkheid, met veel gevaarlijke buitenlandse vijanden en dat Israël zijn meest vertrouwde bondgenoot is. Haley heeft die rol al jaren enthousiast gespeeld.

“Ik was de trotse dochter van Indiase immigranten. Niet zwart. Niet wit. Ik was anders’, zei ze. Deze ogenschijnlijk onschuldige uitspraak is Haley’s centrale boodschap geweest in haar politieke carrière sinds ze in 2011 het kledingbedrijf Exotica International van haar familie verliet om zich kandidaat te stellen voor het kantoor van de gouverneur in South Carolina, en won.

In 2017 ging het succesverhaal van Haley verder. Ze werd de Amerikaanse ambassadeur bij de VN. Dit standpunt is historisch gezien veel relevanter geweest voor de Israëlische belangen dan voor die van de VS, omdat de VN een van de weinige internationale platforms is waar Palestijnen en hun aanhangers, hoewel vaak tevergeefs, proberen Israël ter verantwoording te roepen voor zijn illegale praktijken in de bezette gebieden. Palestina.

Decennia lang hebben de VS zich verzet tegen elke poging van Arabische en andere landen om Israël te straffen voor zijn militaire bezetting en voortdurende mensenrechtenschendingen in Palestina. De tientallen veto’s die door de VS zijn gebruikt om elke poging om het Israëlische kolonialisme of oorlogsmisdaden in de VN-Veiligheidsraad te veroordelen, te blokkeren, vertellen slechts een deel van het verhaal.

Binnen de relatief korte tijdsspanne van twee jaar diplomatie die voornamelijk gericht was op het dienen van Israël, slaagde Haley erin om met succes te helpen bij het blokkeren van Amerikaanse financiering van het VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen (UNRWA). Ze zorgde er ook voor dat haar land uit de VN-Mensenrechtenraad (UNHRC) stapte vanwege de kritiek op Israël.

Ze wordt ook gecrediteerd voor het feit dat ze deel uitmaakte van het besluit dat leidde tot de abrupte terugtrekking van de VS uit het Joint Comprehensive Plan of Action, en was een cruciaal lid van het Trump-team achter de zogenaamde ‘Deal of the Century’, die uiteindelijk is bruiste van lege retoriek.

Nu hoopt Haley – letterlijk – geld te verdienen met haar toewijding aan Israël en aan het agressieve buitenlandse beleid van haar land in het Midden-Oosten. Een bewering die ze herhaaldelijk heeft gedaan aan haar donoren, die voornamelijk uit pro-Israëlische miljardairs bestaan, is dat ze alle beloften die ze tijdens de AIPAC-conferentie van 2017 aan Israël heeft gedaan, is nagekomen. Dat heeft ze inderdaad.

Haar optreden op de jaarlijkse beleidsconferentie van de lobbygroep bracht ‘het publiek in vervoering’, meldde de Times of Israel vervolgens. In haar toespraak verklaarde Haley, bedwelmd door het politieke potentieel van het winnen van staande ovaties van 18.000 AIPAC-conferentiedeelnemers, zichzelf een “nieuwe sheriff in de stad”, die ervoor zal zorgen dat “de dagen van Israël-bashing bij de VN voorbij zijn”.

Wat Israël betreft, heeft de sheriff gezegevierd, waarmee Israëls gouden eeuw bij de VN werd ingeluid en blijvende vriendschappen werden gesmeed tussen Haley en Israëlische topambtenaren en donoren.

Haley werd een “bron van trots voor agressieve aanhangers van Israël voor het leiden van de strijd tegen anti-Israëlische resoluties”, schreef het joodse weekblad The Forward op 14 februari.

Met name een vier seconden durende opname in Haley’s campagnelanceringsvideo was in Israël, met name in de buurt van het hek met het belegerde Gaza. Naast haar loopt de voormalige Israëlische ambassadeur bij de VN, Danny Danon. Terwijl ze bij de VN waren, ontwikkelden ze een “unieke werkrelatie – en een duurzame vriendschap”, meldde de Forward, daarbij verwijzend naar Danon, momenteel lid van de Likud-partij van Benjamin Netanyahu.

Het is veelbetekenend dat de voormalige Israëlische ambassadeur gelooft dat als “Haley zich kandidaat had gesteld voor het presidentschap in Israël, ze gemakkelijk zou hebben gewonnen”. Gezien haar slechte prestaties onder Amerikaanse kiezers, moet men de vraag stellen: waarom zou een Amerikaanse presidentskandidaat veel populairder zijn onder Israëli’s dan onder Amerikanen?

Haley’s strategie werpt echter vruchten af, althans financieel. Jacob Kornbluh ging in op de financieringsbronnen voor Haley’s super PAC, Stand for America. Een groot deel van de 17 miljoen dollar die tijdens de laatste verkiezingscyclus werd ingezameld, was afkomstig van “prominente joodse donoren”. Ze omvatten Miriam Adelson, echtgenote van wijlen pro-Israëlische casinomagnaat Sheldon Adelson, samen met geld van onder andere Paul Singers, Bernie Marcus en Daniel Loeb.

Het lijkt misschien vreemd dat dergelijke fondsen worden geïnvesteerd in een kandidaat die, althans voorlopig, weinig kans heeft om de Republikeinse nominatie te winnen, maar het geld is niet verspild. Tel Aviv beloont gewoon Haley’s vele gunsten, wetende dat Haley, ongeacht haar exacte positie in de regering, altijd voorrang zal blijven geven aan de belangen van Israël in haar politieke agenda, en indien nodig zelfs vóór die van haar eigen land.