Het Amerikaanse volk valt hard voor Luigi Mangione – zo hard dat het in de hoofden van de elites een crisis kan worden.
De stroom van steun voor de jongeman die ervan wordt beschuldigd Brian Thompson, CEO van UnitedHealthcare, op klaarlichte dag in New York City te hebben vermoord, is onthutsend. Vrouwen en mannen op internet verklaren dat ze hem lusten. Er is een wijdverbreide veroordeling van degene die hem heeft aangegeven, met online recensies van de Altoona McDonald’s waar hij werd aangehouden, waarin werd gewaarschuwd dat het verkooppunt besmet is met ‘ratten’. In een filmpje dat je moet zien om het te geloven, riepen zijn medegevangenen in de gevangenis “Bevrijd Luigi!” live op het tv-nieuws.
Het fandom blijft zich verspreiden, in die mate dat de New York Times zullen geen foto’s meer publiceren van zijn gezicht of lichaamsbouw – vermoedelijk ziet hij er te knap uit – noch zullen ze zijn vermeende verklaring publiceren waarin hij zijn moord uitlegt, een afstand doen van de fundamentele journalistieke verantwoordelijkheid om een grote publieke gebeurtenis als deze volledig uit te leggen. De papieren lijken bang dat zijn heetheid tot copycat-moorden zal leiden. Andere liberale poortwachters hebben ook nood geregistreerd bij Luigimania, met Graeme Wood van de Atlantische Oceaan Hij benadrukt dat het niet aantoont dat het gezondheidszorgsysteem kapot is, maar dat ‘veel mensen dat wel zijn’.
Buiten de grenzen van de respectabele opinie heeft de gebeurtenis velen geïnspireerd om hun eigen verhalen te vertellen over gruwelijke mishandelingen door de zorgverzekeringssector: ouders die huiveringwekkende verhalen vertellen over de dagelijkse strijd om hulp voor terminaal zieke kinderen, volwassenen die zich herinneren hoe hun ouders stierven als gevolg van de gevolgen van de ziekte. vertragingen in de benodigde zorg, en nog veel meer die de voortdurende bezorgdheid beschrijven over de vraag of de benodigde medicijnen of procedures zullen worden gedekt of geweigerd.
Amerikanen tolereren politiek geweld in de regel niet. Toch lijken veel mensen deze moord schokkend goed te vinden. Eén regel in de verklaring van Mangione leek vooral weerklank te vinden: “Eerlijk gezegd hadden deze parasieten het al te pakken.” Het klinkt als een vreselijke uitspraak over een ander mens; gegeven hoeveel schade deze industrie aanricht, is dat ook niet bijzonder verrassend. Medische schulden zijn een van de belangrijkste oorzaken van faillissementen voor Amerikanen, en onze levensverwachting en andere gezondheidsindicatoren zijn schrikbarend laag voor zo’n rijk land.
Mangione heeft gebruik gemaakt van iets dat de meeste Amerikanen delen: een diepe haat tegen ons zorgverzekeringssysteem en tegen de profiteurs die zo onverschillig lijken tegenover ons lijden en onze dood. Hij is nog steeds niet genoemd door Donald Trump, die zich moet realiseren dat Mangione’s fandom geen politieke grenzen kent.
De kwestie die Mangione blijkbaar onder de aandacht wilde brengen heeft uiteraard een geweldloze politieke oplossing: gezondheidszorg voor één betaler, oftewel Medicare for All, een systeem dat de zorgverzekeringssector zou afschaffen en iedereen eenvoudigweg de medische zorg zou geven die hij of zij nodig heeft. De socialistische campagnes van Bernie Sanders voor het presidentschap in 2016 en 2020 benadrukten de noodzaak van gesocialiseerde geneeskunde in dit land en het wijdverbreide lijden dat het op winst gerichte gezondheidszorgsysteem veroorzaakt.
Toch heeft de rest van de politieke klasse de kwestie feitelijk genegeerd.
Joe Biden heeft tijdens zijn ambtsperiode niet geprobeerd om Medicare for All uit te voeren of er zelfs maar over te praten. Zonder Sanders in de race was er dit jaar weinig discussie over de gezondheidszorg tijdens de presidentiële campagne. De bekentenis van Trump in het debat dat hij op het gebied van de gezondheidszorg “concepten van een plan” had, werd breed en terecht bespot, maar de fragmentarische aard van dit lopende werk weerhield hem er niet van om voor een tweede ambtstermijn te worden gekozen. Kamala Harris was niet veel beter: nadat ze Medicare for All had gesteund in een competitieve voorverkiezing in 2020, gedomineerd door Bernie Sanders, kwam ze dit jaar nooit meer terug in haar walk-on rol als Democratische genomineerde.
De wijdverbreide bewondering voor Luigi Mangione en zijn misdaad is dus symptomatisch voor het falen van een crimineel in onze nationale politiek. De Democraten hebben jarenlang vrijwel niets gezegd over de kwestie van de gezondheidszorg en vragen zich nu af waarom ze zojuist een verkiezing hebben verloren. Weinigen – op enkele uitzonderingen na, waaronder Sanders, vertegenwoordiger Alexandria Ocasio-Cortez, senator Elizabeth Warren en vertegenwoordiger Ro Khanna – hebben dit moment gezien als een geschikt moment om over hervormingen in de gezondheidszorg te praten. Net na de overwinning van Trump is het duidelijk dat het negeren van de kwestie die bij de veronderstelde linkse partij hoort een groot eigen doel is geweest.
Gevraagd in een interview met Jacobijn Of de Amerikanen zich hadden neergelegd bij de status quo van ons gezondheidszorgsysteem, riep Sanders: “NEE! Is dat duidelijk genoeg?” Hij wees erop dat, hoewel we dit probleem niet kunnen oplossen door meer mensen te doden, ons zorgverzekeringssysteem ook mensen doodt – en dat de oplossing politiek is.
Het veld ligt wijd open voor campagnes voor hervorming van de gezondheidszorg op lokaal en staatsniveau, evenals voor uitbreiding van Medicaid en zelfs voor één betaler. In New York heeft de moord de discussie over de New York Health Act nieuw leven ingeblazen; Misschien zullen we elders een soortgelijke discussie zien, zelfs nu Trump op het punt staat aan de macht te komen. We hebben meer Medicare for All-kampioenen nodig in het Congres en tijdens de presidentiële campagne.
Al dit enthousiasme suggereert dat er nu momentum zou kunnen zijn voor de hervorming van de gezondheidszorg, zelfs zonder te wachten op de volgende verkiezingen. Als we niet meer politiek geweld willen zien – en wie wil dat dan wel? – we moeten dit culturele moment grijpen, genieten van de helderheid en focus ervan, en het politieke systeem in een geheel nieuwe richting duwen.
Tegelijkertijd kunnen en mogen we de libidineuze dimensie van dit culturele evenement niet negeren. Wanneer was de laatste keer dat een crimineel zo aantrekkelijk was dat de New York Times geweigerd om ze visueel te reproduceren? Op cultureel vlak ontbreekt het het liberalisme aan alles wat de diepste driften van mensen zou kunnen bevredigen; Terwijl mensen zich in haat rond rechts hebben verenigd – tegen liberalen, tegen ‘wakkerheid’, en nog veel verontrustender tegen migranten en andere minderheden – heeft centrumlinks droge halve beleidsmaatregelen en lauwe uitbranders aangeboden. Ze hebben op dezelfde manier gereageerd op Luigimania. Het zal niet werken.
Onze oplossing – en die welke Bernie Sanders aanbeveelt – is om het systeem te veranderen en de particuliere ziektekostenverzekering af te schaffen. De collectieve uitstorting van liefde voor Mangione laat zien hoezeer wij Amerikanen dit systeem haten.
Maar het betaamt ook links nauwgezet aandacht te schenken aan de atavistische verlangens die velen ertoe aanzetten hem aan te moedigen. Zoals Richard Seymour in zijn nieuwe boek schrijft: Ramp nationalisme,,We hebben brood en boter nodig. Wij vinden het zelfs leuk. Maar wij houden er niet van.” Hij benadrukt dat het eerder de passie is die een historische kracht is.
Het Trumpisme, een fenomeen van passie, biedt Amerikanen extatische ervaringen van collectieve liefde en haat. Luigi ook. En dat geldt ook voor elke effectieve vorm van populisme. Als we elkaar uit het fascisme willen leiden naar iets beters, moet links bedenken hoe we hetzelfde kunnen doen. Ja, we hebben een beweging voor Medicare for All nodig, maar om te winnen hebben we ook het soort eros, solidariteit en woede nodig dat we de afgelopen acht dagen hebben gezien.
Bron: jacobin.com
