Amerikaanse media papegaaien Israëlische propaganda om bombardementen op Libanese burgers te rechtvaardigen

Afgelopen vrijdag, Israël een bijeenkomst van Hezbollah-leiders aanviel in de zuidelijke wijk Al-Qaem in Beiroet. Het was een moordaanslag na de detonatie, dagen daarvoor, van duizenden piepers en portofoons die vol explosieven zaten.

In al-Qaem pochte het Israëlische leger over een “precieze aanval” in het “hart van Hezbollah’s bolwerk in Beiroet.” De taal riep beelden op van een schaamteloze operatie tegen een goed beveiligd militair complex, een Pentagon in zijn soort, een volkomen dappere onderneming.

In werkelijkheid was dit een enorme aanval die een woongebouw volledig met de grond gelijk maakte, waarbij Hezbollah-leiders net zoveel omkwamen als talloze families die erin zaten. Veel van die families liggen nog steeds onder het puin, terwijl anderen nog steeds vermist zijn.

Bijna elke keer dat er nieuws uit Zuid-Beiroet verschijnt, papegaaien de westerse nieuwsmedia de taal van het Israëlische leger na, alsof “Hezbollah bolwerk” deel uitmaakt van de naam van de wijk. Verdedigers van dit soort taalgebruik kunnen wijzen op het gebruik van “bolwerken” om bases van steun voor de Democratische Partij of de Britse Labour te beschrijven, maar dit zijn gebruiken in een westerse context, een gebruik waar niemand door in verwarring raakt.

In Libanon zijn de connotaties duidelijk. En ze dienen direct de Israëlische belangen.

Door Zuid-Beiroet, in het Arabisch bekend als Dahiya, als militair bolwerk te beschouwen, geeft Israël toestemming om massaal geweld in te zetten – door civiele infrastructuur als onderdeel van zijn hoofddoelstelling aan te vallen, net zoals het dat met Hezbollah-leiders zou doen. Het verklaarde doel is om toekomstige aanvallen af ​​te schrikken door Hezbollah’s meest geconcentreerde basis van steun te raken. Israël laat burgers de prijs betalen voor wat Hezbollah ogenschijnlijk ook doet en geeft Hezbollah daarna de schuld van de doden die de Israëli’s zelf veroorzaken.

De strategie heeft zelfs een naam: de Dahiya Doctrine, bedacht nadat Israël het gebied bijna had verwoest in de oorlog met Hezbollah in 2006. Het zou de modus operandi van Israël worden in toekomstige oorlogen, en de routekaart voor de totale vernietiging van Gaza van vandaag.

Nu de Israëlische aanvallen op Libanon snel toenemen, komt de Dahiya-doctrine weer terug naar huis – gerechtvaardigd door de taal van het gebied als een militant “bolwerk.”

“Dahiya-doctrine”

Dahiya is een verzameling van overwegend sjiitische moslimbuurten net buiten de stadsgrenzen van Beiroet, waar honderdduizenden mensen wonen. Het is veel dichter bevolkt dan de hoofdstad zelf. Binnen Dahiya zijn er verschillende vluchtelingenkampen voor Palestijnen en andere groepen, die nog dichter bevolkt zijn dan de stedelijke gemeenten eromheen.

In de jaren 80, tijdens de 15 jaar durende burgeroorlog in het land, werd het gebied het doelwit van bloedbaden door leden van door Israël gesteunde rechtse Libanese christelijke paramilitairen. Dahiya leed vervolgens opnieuw immense moordpartijen in 2006 toen het het onderwerp was van massale Israëlische bombardementen tijdens de oorlog tussen Israël en Hezbollah.

Groeperingen als Hezbollah die zich verzetten tegen de organisaties die deze verwoesting aanrichtten, genieten aanzienlijke steun in het gebied. Hezbollah is een politieke partij, met zowel militaire als civiele vleugels, een organisatie die samenwerkt met staatsinstellingen en meedoet aan verkiezingen, net als elke andere politieke partij in Libanon. Als je door Dahiya loopt, vooral tegenwoordig, moet je blind zijn om foto na foto van gevallen Hezbollah-strijders of portretten van Hezbollah-secretaris-generaal Hassan Nasrallah te missen.

Hoewel de naam “Dahiya Doctrine” pas later zou komen, spraken Israëlische militaire functionarissen kort na de oorlog openlijk over hun aanpak in Dahiya en kondigden ze een beleid af dat expliciet de intentie had om geen onderscheid te maken tussen civiele en militaire infrastructuur.

In een interview uit 2008 maakte de Israëlische generaal Gadi Eisenkot, die de doctrine hielp formuleren, duidelijk dat disproportionele aanvallen op civiele infrastructuur de strategie waren en geen onbedoeld effect.

“Wat er in 2006 in de wijk Dahiya in Beiroet gebeurde, zal in elk dorp gebeuren van waaruit Israël wordt beschoten,” zei hij. “We zullen onevenredig veel geweld gebruiken [the village] en daar grote schade en vernietiging veroorzaken. Vanuit ons standpunt zijn dit geen burgerdorpen, maar militaire bases.”

Hij voegde toe: “Dit is geen aanbeveling. Dit is een plan. En het is goedgekeurd.”

Libanese levens zijn te verspillen in de strijd tegen Hezbollah, zo simpel is het. De nagalm van deze expliciete verschuiving is nog duidelijker geworden in de Gazastrook.

Gaza als Hamas-basis

Maandenlang hebben we het ene na het andere rapport gehoord waarin werd gesteld dat vrijwel alles in de Gazastrook een Hamas-basis is – een plek waar Hamas-terroristen verblijven, een Hamas-commandocentrum.

Moskeeën, ziekenhuizen en scholen zijn allemaal expliciete doelen voor het Israëlische leger, en hun connecties met Hamas worden vaak nooit verder uitgewerkt. Wanneer er uitleg wordt gegeven, baseren ze zich op enige interactie met Hamas — de heersende regering van het gebied waarin ze zich bevonden.

De westerse mainstream media zijn plichtsgetrouw meegegaan met deze taal, en hebben de basis gelegd voor plekken als het al-Shifa ziekenhuis om te worden vernietigd zonder veel fanfare — of veel bewijs. De heropleving van de Dahiya Doctrine in Libanon gebruikt dezelfde logica: alles wat Hezbollah aanraakt, wordt automatisch een militair doelwit op de meest uitgebreide manier die mogelijk is.

De westerse media zouden dit soort taalgebruik tegen Israëliërs echter nooit tolereren. Geen enkel Amerikaans nieuwsmedium zou ooit serieus het argument overwegen dat de Israel Defense Forces “menselijke schilden” gebruiken door hun hoofdkwartier in het centrum van Tel Aviv te hebben.

Het Israëlische leger reageerde op zijn beurt op een Jemenitische drone-aanval in Tel Aviv met een illustratie van het gebied, die de nabijheid van belangrijke civiele infrastructuur aantoonde, en hekelde de roekeloosheid ervan. Blijkbaar zagen ze de ironie niet.

Het doel van deze taal is duidelijk: het uitwissen van het bestaan ​​van deze plaatsen, steden, dorpen en buurten zoals Dahiya als levendige bevolkingscentra, met politieke complexiteit zoals op veel andere plaatsen, maar vooral als woonplaats voor miljoenen mensen die hun dagelijkse leven leiden.

Zolang ze buiten de Amerikaanse en Israëlische invloedssferen bestaan, worden de levens van deze mensen als wegwerpbaar beschouwd, gemaakt om als collateral damage opzij te worden gezet op manieren die Amerikanen en Israëli’s nooit zouden tolereren. Hun levens krijgen alleen betekenis als ze kunnen worden gebruikt als een knuppel tegen groepen waar het Westen zich tegen verzet, en als ze weigeren mee te gaan, worden ze net zo snel vergeten.

Dahiya, met al haar mensen, zou haar menselijkheid niet aan de wereld hoeven te bewijzen. Het zou een gegeven moeten zijn.