Elf dagen geleden begon Israël een bombardementscampagne gericht op het vluchtelingenkamp Jabalia in het noorden van Gaza, waar ruim honderdduizend Palestijnen wonen. Beelden die Israëlische soldaten – ogenschijnlijk trots op de vernietiging die ze hebben aangericht – online hebben gedeeld, tonen de omvang van de gruwel, die het leven heeft geëist van meer dan driehonderd inwoners van Gaza.
Lichamen liggen nog steeds op straat en door Israëls bombardement op elk ziekenhuis in Gaza hebben de gewonden weinig overlevingskansen. Palestijnen die de aanval hebben overleefd, worden met geweld ontheemd; Hongersnood en ziekten, veroorzaakt door de weigering van Israël om hulp sinds 1 oktober het gebied binnen te laten, zijn wijdverbreid geworden.
Twee weken lang heeft Israël het noorden van Gaza effectief belegerd en het van Gaza-stad afgesloten met een land-, zee- en luchtblokkade, terwijl gepantserde voertuigen van de Israel Defense Forces (IDF), geladen met tonnen explosieven, hele huizen en gebouwen tot ontploffing hebben gebracht waar weerloze burgers zich bevonden. zijn aan het schuilen.
“Mensen in Jabalia worden gedood – zowel in groepen als één voor één”, aldus de getuigenis van een VN-waarnemer. Anderen hebben de Israëlische aanval omschreven als een ‘dodenmars’. Duizenden zijn het kamp ontvlucht sinds het begin van de bombardementen, maar omdat er weinig plekken zijn om naartoe te gaan, zijn mensen in het kamp, uit angst dat de dood hen te wachten staat, ertoe overgegaan hun laatste berichten op sociale media te delen.
“Vijandelijke tanks bevinden zich op minder dan 700 meter afstand van ons. De artillerie beschiet ons en de quadcopters controleren de bewegingen van mensen en schieten op ons. We beleven letterlijk onze laatste momenten. O Allah, schenk ons een goed einde”, pleitte Hossam Shabat, een van de weinige overlevende journalisten van Gaza, zondag.
Op Israëlische sociale media zijn video’s en afbeeldingen van IDF-soldaten die de vernietiging vieren gebruikelijk. In één ervan pocht een soldaat dat “WE ZULLEN ZE NIETS LATEN LAATTEN” terwijl een camera over het puin van huizen en winkels zweeft voordat hij stopt bij een graafmachine terwijl hij bezig is een achtergelaten motorfiets te verpletteren, vermoedelijk eigendom van een Palestijn wiens lot onbekend is. In een verklaring op zaterdag juichte de Israëlische premier Benjamin Netanyahu: “Onze dappere soldaten bevinden zich nu in het hart van Jabalia, waar ze de bolwerken van Hamas ontmantelen.” IDF-‘helden’ filmden zichzelf ongestraft terwijl ze door de kleerkasten van vermoorde Palestijnse kinderen in Jabalia snuffelden, terwijl ze grapjes maakten: ‘Het roze staat je beter.’ In de tussentijd, Maariveen Hebreeuwstalig dagblad in Israël, heeft artikelen gepubliceerd waarin wordt toegegeven dat de invasie van Noord-Gaza niet bedoeld is om Hamas te ontmantelen, maar om de Palestijnen te vernietigen of hen uit de Gazastrook te verdrijven.
Dit is niet de eerste Israëlische campagne om Jabalia weg te vagen. Afgelopen juni vielen Israëlische troepen het kamp binnen, onderwierpen het aan meedogenloze bombardementen en grondaanvallen, belegerden de uitgehongerde vluchtelingenbevolking van het kamp en vernietigden duizenden huizen en waterputten, waardoor het kamp in totale ruïnes achterbleef. Honderden lichamen werden later ontdekt in massagraven in het verwoeste kamp.
Jabalia, opgericht in de nasleep van de Nakba, de gedwongen verdrijving van 750.000 Palestijnen na de oprichting van de staat Israël, is het eerste en grootste vluchtelingenkamp van Gaza en de geboorteplaats van de eerste massale opstand, of de Eerste Intifada, tegen Israël in 1987. Het kamp, een smal stukje land van nauwelijks 1,4 vierkante kilometer, is ook het dichtstbevolkte vluchtelingenkamp ter wereld. Als gevolg van Israëls meedogenloze bombardementen en gedwongen ontheemding is de bevolking van het kamp sinds afgelopen oktober geslonken van 120.000 naar 60.000 Palestijnen.
Maar Jabalia is niet de enige die lijdt onder de willekeurige bombardementencampagne van Israël. Zaterdag bombardeerde de IDF het vluchtelingenkamp Nuseirat in centraal Gaza, waarbij een gezin van acht – ouders en hun zes kinderen – om het leven kwam, wier lichamen op de grond werden gelegd, gewikkeld in zwart-witte plastic zakken. Zondag pleegde Israël een gruwelijke slachting onder kinderen nabij Ghaben Café in het Al-Shati-kamp ten westen van Gaza-stad, waarbij een bloedbad van doden en gewonden achterbleef. Rouwende Palestijnen hielden een massabegrafenis voor de vijf kinderen die werden afgeslacht in de Israëlische drone buiten het café in het Al-Shati-kamp. Hartverscheurende beelden tonen een door verdriet getroffen Palestijnse vader die zijn vermoorde kind smeekt om ‘wakker te worden’.
Bij een andere brute kindermoord op zondag hebben Israëlische troepen een VN-school bestormd die ontheemde gezinnen in het Nuseirat-kamp onderdak bood, waarbij meer dan twintig mensen om het leven kwamen, waaronder minstens vijftien vrouwen en kinderen. Het gebied was door Israël aangewezen als een ‘veilige humanitaire zone’.
Tijdens de zoveelste tentenbloedbad bombardeerden Israëlische troepen vannacht de tenten van ontheemden die zich schuilhielden in het Al-Aqsa Martyrs Hospital in Deir al-Balah, waarbij gezinnen en kinderen levend werden verbrand terwijl ze sliepen. In video’s is het gejammer van Palestijnen, volwassenen en kinderen, te horen terwijl ze branden. “Dit is geen bloedbad, maar een holocaust”, in de woorden van een Palestijn.
Deze laatste aanval op de civiele infrastructuur komt een jaar nadat Israël het Al-Ahli-ziekenhuis heeft gebombardeerd. Destijds schokten de acties van Israël de waarnemers zo dat Netanyahu zich verplicht voelde leugens te verzinnen over mislukte Hamas-raketten. Maar sinds die aanval is Israël doorgegaan met het bombarderen van nog veel meer ziekenhuizen, vrij van wroeging of de noodzaak om excuses te verzinnen en aangemoedigd door de onvoorwaardelijke steun van de Verenigde Staten. Maar met elke moord eist Israël niet alleen het leven van Palestijnen op, maar degradeert het, misschien wel onherroepelijk, het hele idee van het internationaal recht, waardoor de verschrikkingen worden genormaliseerd waartegen het hele bouwwerk van de mensenrechten is opgericht.
Bron: jacobin.com
