Van persoonlijke financiële influencers op sociale media (‘finfluencers’) tot budgetboekgidsen: er heeft recentelijk een explosie plaatsgevonden in populair geldadvies gericht op gewone mensen. Hoewel de details variëren, is de basisblauwdruk hetzelfde: begroot zorgvuldig, bouw noodbesparingen op en plan vooruit.
Maar er is één gemeenschappelijke factor die het volgen van de blauwdruk vrijwel onmogelijk maakt: volatiele inkomsten. Het is moeilijk om een begroting te maken als u niet weet of het salaris van volgende maand uw basisuitgaven zal dekken, laat staan dat er nog iets overblijft om te sparen.
Miljoenen Amerikanen werken hard, maar hebben nog steeds moeite om elke maand rond te komen, omdat hun inkomen onvoorspelbaar op en neer beweegt. Dat is de conclusie van een nieuwe studie van Julie Yixia Cai en Emma Curchin, onderzoekers van het Center for Economic and Policy Research, een vooruitstrevende denktank in Washington. Uit hun onderzoek blijkt dat het hebben van een volatiel inkomen de financiële zekerheid voor werknemers op alle inkomensniveaus ondermijnt.
Yixia Cai en Curchin beoordeelden gegevens over de maandelijkse inkomens, kosten en schulden van mensen van verschillende rassen en jaarlijkse inkomensniveaus uit het hele land van 2018 tot 2022 om een beeld te krijgen van hoe ‘economische volatiliteit’, of de afhankelijkheid van een inkomen, die van de ene maand op de andere op en neer gaat, in lijn met andere maatstaven van economische onzekerheid. Hoewel het voor sommige raciale en geografische groepen in de nasleep van de COVID-19-pandemie anders is gegaan, blijkt uit het onderzoek dat volatiliteit consequent schadelijk is voor vrijwel iedereen – zelfs voor mensen met een inkomen dat hen ruim boven de armoedegrens brengt.
“Volatiliteit is op zichzelf een probleem voor werknemers van alle inkomens”, schreef het tweetal.
Een onvoorspelbaar inkomen van maand tot maand is niet alleen een probleem van de lage lonen; het veroorzaakt stress en financiële problemen voor werknemers op alle inkomensniveaus. Maar het is vooral zwaar voor werknemers met een laag inkomen: bijna de helft van de mensen die minder dan $ 25.000 verdienen, heeft te maken met onvoorspelbare loonstrookjes, vergeleken met ongeveer een kwart van degenen die zes cijfers verdienen.
De volatiliteit van inkomen is een onderbelicht probleem, gezien de ernstige gevolgen ervan. Volgens het onderzoek hadden mensen met een volatiel inkomen 3 procent meer kans op ongedekte schulden (dat wil zeggen schulden die niet door onderpand gedekt zijn) en 7 procent meer kans op problemen bij het betalen van gezondheidszorg – beide financiële problemen die stressvol kunnen zijn om te leven. met en dat kan in de loop van de tijd erger worden.
Inkomensvolatiliteit komt vooral veel voor onder groepen die meer kans lopen op andere vormen van economische tegenspoed. Binnen de steekproefgroep meldde ongeveer 38 procent van de Latijns-Amerikaanse werknemers dat ze volatiliteit ervoeren – ongeveer 10 procent meer dan het aandeel blanke werknemers. Zwarte werknemers kenden een vergelijkbare mate van instabiliteit als Spaanse werknemers, maar hoewel het aandeel Spaanse werknemers die instabiliteit ondervonden na de pandemie daalde, was er voor zwarte werknemers weinig veranderd.
Andere factoren die sterk correleerden met de inkomensvolatiliteit waren het feit dat ze alleen een middelbare schoolopleiding hadden gevolgd, en dat ze in bepaalde zuidelijke staten woonden. Iets meer dan een derde van alle werknemers in Texas, Arkansas, Oklahoma en Louisiana rapporteerde inkomensvolatiliteit vóór de pandemie en tijdens het herstel.
Het patroon is pijnlijk duidelijk: de werknemers die met de meest onvoorspelbare inkomens worden geconfronteerd, worden vaak het minst beschermd als het leven zijn onvermijdelijke tegenslagen met zich meebrengt. Het is waarschijnlijker dat ze geen ziektekostenverzekering hebben als ze ziek worden, geen spaargeld hebben als de auto kapot gaat, en geen familievermogen hebben waarop ze kunnen terugvallen in noodgevallen. Inkomensvolatiliteit maakt het niet alleen moeilijker om te plannen; het vergroot ook de onvoorspelbaarheid van het leven in het algemeen, waardoor elke onverwachte uitgave een potentiële crisis wordt.
Een belangrijk aandachtsgebied voor Yixia Cai en Curchin was hoe de veel gehypte baneneconomie in de eerste twee jaar van het pandemische herstel de inkomensstabiliteit van werknemers beïnvloedde. Over het geheel genomen fluctueerde de inkomensvolatiliteit voor de meeste werknemers niet substantieel tussen de twee jaar vóór de pandemie en twee jaar erna. Maar er was een grote uitzondering: de dienstensector. Van 2021 tot 2022 rapporteerde bijna de helft van de horeca- en vrijetijdswerkers volatiele inkomens – een lichte maar merkbare stijging in de periode 2018 tot 2020.
De dienstensector is op dit moment bijzonder opmerkelijk, aangezien deze bedrijfstakken tot de weinige in de Amerikaanse economie behoorden die in de begindagen van de pandemie mensen aanwerven. Fastfoodarbeiders werden opnieuw geclassificeerd als ‘essentiële werknemers’, omdat fastfoodrestaurants een enorme toename van het verkeer via hun drive-thru-straten kenden. De kluseconomie heeft ook een vlucht genomen: mensen die onlangs ontslagen waren van (vaak betrouwbaardere) banen en ouders die op zoek waren naar avondbaantjes nadat ze overdag op hun kinderen hadden gelet, wendden zich tot bezorgdiensten, zoals DoorDash en Instacart, voor werk net als die bedrijven zagen hun klanten stijgen.
Volgens gegevens van het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics waren in 2019 gemiddeld 19 procent van alle niet-agrarische aanwervingen in de VS per maand in de vrijetijds- en horecasector. Maar in juni 2020 waren horeca en vrije tijd goed voor een recordaantal van 27 procent van de aanwervingen in het land. (Sinds augustus 2020 ligt dat cijfer op ongeveer 18 procent.)
De toename van het aantal banen in de dienstensector tijdens de pandemie had verborgen kosten: het duwde meer werknemers naar sectoren die bekend stonden om hun grillige schema’s en onbetrouwbare werkuren. Terwijl Amerikanen deze posities innemen, wordt inkomensvolatiliteit een steeds vaker voorkomend kenmerk van het leven in de arbeidersklasse.
Voor veel werknemers is inkomensvolatiliteit, vooral tijdens de ergste dagen van de pandemie, een noodzakelijk gevolg van een eigenschap die zij in een baan willen hebben: flexibiliteit. Maar veel werknemers die een vaste baan willen, moeten het doen zonder te weten hoeveel uur ze in een bepaalde week of maand zullen werken, en hoeveel geld ze daarvoor zullen hebben.
Zoals Yixia Cai en Curchin opmerken, kunnen de problemen die verband houden met inkomensvolatiliteit grotendeels te wijten zijn aan het onvermogen om te plannen. Omdat ze niet weten hoeveel geld ze volgende maand kunnen verwachten, sparen mensen minder, en dat zorgt ervoor dat ze afhankelijk zijn van schulden zonder onderpand, zoals creditcardschulden, om de basisuitgaven te dekken.
Terwijl individuen moeite hebben om het in het systeem te laten werken, is het mogelijk om het systeem zelf te verbeteren. In 2014 startte San Francisco de trend van zogenaamde ‘wetten op het gebied van voorspellende planning’, die werkgevers verplichten hun werknemers vooraf roosters te geven en rekening te houden met de inbreng van werknemers bij het plannen van hun tijd op het werk. Deze wetten zijn al van kracht geworden in Seattle, New York City, Philadelphia, Chicago, Los Angeles en elders. Vorig jaar hebben senator Elizabeth Warren en congreslid Rosa DeLauro de Schedules That Work Act opnieuw ingevoerd om van voorspellende planning een federale wet te maken.
Een nationale garantie is een goed idee. Terwijl slechts één staat, Oregon, een staatsbrede voorspellende planningswet heeft aangenomen, zijn elf staten in het zuiden en middenwesten de tegenovergestelde richting opgegaan en hebben ze wetgeving aangenomen die staats- en lokale overheden verbiedt de planning van werknemers te reguleren. Om enige stabiliteit te brengen in de inkomens van werknemers is wetgeving nodig die het recht van werknemers om hun roosters vooraf te kennen, boven het recht van werkgevers stelt om ze in te plannen zoals zij dat willen.
Bron: jacobin.com
