“We zullen je vinden, we zullen je opsporen, je zult deze schulden moeten betalen en je kunt in de gevangenis belanden.” Dat was Alan Tudge, de liberale minister voor sociale diensten, die in 2016 de media gebruikte om uitkeringsgerechtigden te bedreigen, toen de overheid wist dat haar methode om die robodebts te berekenen onnauwkeurig en illegaal was.
In december 2020, Rode vlag
stelde de vraag: “Waarom zit er niemand in de gevangenis vanwege robodebt?” Drie en een half jaar later stellen we deze vraag nog steeds.
Catherine Holmes, hoofd van de koninklijke commissie voor het plan, rapporteerde op 7 juli 2023 aan de gouverneur-generaal. Ze verwees een geheime lijst van zes personen naar de National Anti-Corruption Commission (NACC) en andere instanties voor civiele en strafrechtelijke vervolgingen. Maar de NACC, met veel bombarie opgezet door Labor, weigert onderzoek te doen.
Colleen Taylor werkte bij Centrelink en controleerde schulden onder het robodebt-programma. Een van de vele werknemers die herhaaldelijk bezwaar maakten tegen het programma, schreef in februari 2017 aan haar superieuren: “We worden gevraagd om fraude te plegen”. In ABC’s 7.30 programma op 17 juni reageerde ze op het excuus van de NACC dat een ander onderzoek deze individuen, die Taylor omschreef als “monsters”, zou kunnen “onderdrukken”. Ze herinnerde zich de hel die hun slachtoffers ervoeren en zei simpelweg: “Het is gewoon verschrikkelijk”.
Maandenlang hoorde commissaris Holmes hartverscheurende verhalen van slachtoffers van het robodebt-regime en onderzocht de acties van degenen die het initieerden en toezicht hielden. Ze concludeerde dat het plan “een buitengewone saga was, die een veelvoud aan manieren illustreert waarop dingen fout kunnen gaan door corruptie, incompetentie en lafheid”. Nu heeft de NACC een aanwijzing: corruptie. Het betekent bereidheid om beloningen te accepteren voor corrupte doeleinden. En toch heeft de anti-corruptiecommissie geen interesse in onderzoek.
Moeten we geloven dat dit een geval was van iets dat gewoon “misging”? Scott Morrison, de zelfbenoemde “welfare cop”, was verantwoordelijk voor robodebt als minister van sociale diensten van december 2014 tot september 2015, en als premier vanaf 2018. Holmes concludeerde: “Hij verzuimde zijn ministeriële verantwoordelijkheid te nemen om ervoor te zorgen dat het kabinet goed werd geïnformeerd over wat het voorstel daadwerkelijk inhield en om ervoor te zorgen dat het rechtmatig was”.
Het plan draaide de gebruikelijke veronderstelling van onschuldig tot het tegendeel bewezen is om, en joeg onschuldige mensen op om schulden terug te betalen, belast met de bewijslast tegen hun aanklagers, hun aanklagers waren de machtige en goed gefinancierde staat. Sommigen werden ervan beschuldigd meer te moeten betalen dan ze ooit hadden verdiend, hetzij op het werk of via overheidssteunbetalingen.
Verwarde en wanhopige pogingen om loonstrookjes en gewerkte uren van zeven jaar eerder terug te vinden, lastiggevallen worden door agressieve incassobureaus, wegzakken in armoede terwijl ze probeerden schulden af te betalen die ze nooit hadden gemaakt, zorgden er voor dat velen, zoals verwacht, angstig, getraumatiseerd en te mentaal ziek werden om te werken.
Morrison bespotte Holmes’ naïviteit en zei dat haar bevindingen “gebaseerd zijn op een fundamenteel misverstand over hoe de overheid functioneert”. Dus hier hebben we het van een voormalige premier: overheden die illegaal opereren, en volgens elke maatstaf van menselijk fatsoen corrupt, is de geaccepteerde norm. Dat lijkt het geval te zijn, aangezien de commissie heeft vastgesteld dat Morrison, topbureaucraten en andere politici voortdurend ontkenden dat het plan illegaal was, verklaringen die later leugens bleken te zijn.
Begin 2015 waarschuwde een executive minute aan Morrison dat het plan wetgevende verandering nodig had. Maar een zin die het probleem aangaf werd geschrapt – onverklaarbaar, volgens Kathryn Campbell, toenmalig secretaris van het Department of Human Services. Liberaal senator Marise Payne was minister van Human Services toen het programma werd bedacht. Haar dagboeknotitie van 2 februari 2015 zegt: “hard aanpakken – wat kunnen we doen zonder [without] wetgeving moeten maken[?]Ze beweerde dat ze niet wist waarom die mening later ‘van de radar’ was verdwenen.
In 2016-17 waren er zoveel klachten in de media dat de ombudsman een onderzoek instelde. Hij ontdekte dat het Department of Human Services, onder minister Campbell, belangrijke documenten had achtergehouden die twijfel zaaiden over de legaliteit van het plan tijdens de ontwikkeling ervan. Verbazingwekkend genoeg stond de ombudsman toe dat het departement dat het onderzocht de formulering van zijn rapport beïnvloedde, dat de coalitieregering vervolgens gebruikte om robodebt te verdedigen.
In juni 2017 waarschuwde een vooraanstaand advocaat, Peter Hanks KC, dat robodebt potentieel illegaal was. In die kamer zaten topbureaucraten en advocaten binnen het Department of Social Services, waaronder Secretary Kathryn Campbell en Chief Legal Counsel Annette Musolino.
Toen, in 2017, in de eerste van vele succesvolle bezwaren bij het Administrative Appeals Tribunal, oordeelde emeritus hoogleraar Terry Carney dat schulden die aan uitkeringsontvangers werden toegeschreven, illegaal werden berekend. Omdat het departement ervoor koos om niet in beroep te gaan tegen deze uitkomst, werd het geheim gehouden, opnieuw onder toezicht van Campbell. Een onderzoek in 2017, waarvan werd gezegd dat het robodebt had veroordeeld, werd opgeschort.
Toen, in 2018, adviseerde het advocatenkantoor Clayton Utz dat robodebt illegaal was. Maar het rapport verliet nooit de conceptvorm, wat betekende dat er geen actie op hoefde te worden ondernomen. Uiteindelijk, toen de klachten een hoogtepunt bereikten, resulteerde het advies van de procureur-generaal in september 2019 in het stopzetten van het plan.
Voor gewone stervelingen klinkt dit als corruptie om de partij-ideologie te bevorderen die prioriteit geeft aan het demoniseren van de armen en kwetsbaren. De weigering van de NACC om de rol van degenen die dit plan uitvoerden te onderzoeken, toont het probleem aan van het vertrouwen op dergelijke instellingen om corrupte ambtenaren ter verantwoording te roepen.
Afgelopen december beweerde de procureur-generaal van Arbeid, Mark Dreyfus, dat de nieuw opgerichte NACC “de toewijding van de Albanese regering aantoont om corruptie te bestrijden en integriteit, eerlijkheid en verantwoording aan de overheid te herstellen”. Integriteit, eerlijkheid en verantwoording waren wat de half miljoen burgers wilden, wier leven in een levende hel was veranderd vanwege het robodebt-plan.
De koninklijke commissie oordeelde dat Campbell “verantwoordelijk was voor een departement dat een onwettig programma had opgezet, geïmplementeerd en onderhouden”. De commissie oordeelde dat ze al die tijd wist dat een wetswijziging nodig was om het plan te implementeren, “maar niets wezenlijks deed” om de overheid hiervan op de hoogte te stellen.
Het bleek dat Dreyfus’ dreigement, “Ik wil dat mensen bang zijn als ze zich schuldig hebben gemaakt aan corrupte activiteiten”, onzin was om de campagnevoerders voor een anti-corruptiewaakhond van hem af te krijgen.
Waarom gingen zoveel mensen akkoord met een illegaal beleid van zulke wreedheid?
Volgens Holmes wist Campbell dat Morrison het voorstel wilde “doorzetten en dat de overheid de beloofde besparingen niet kon realiseren” zonder het voorstel. Pas nadat dit vernietigende rapport openbaar werd, trad Campbell af, in tegenstelling tot een onbekend aantal lagere ambtenaren die in wanhoop en afkeer ontslag namen in plaats van het onmenselijke plan uit te voeren.
De commissie vond dat Morrison duidelijk aan het publiek en de departementsbazen communiceerde dat zijn aanpak van de portefeuille was om “hard op te treden” tegen uitkeringsfraudeurs die het systeem “misleiden”. “Daarmee droeg dhr. Morrison bij aan een bepaalde sfeer waarin alle voorstellen die aan zijn verzoek voldeden, zouden worden ontwikkeld”, concludeerde Holmes.
Colleen Taylor vertelde ABC’s 7.30 dat de werknemers wisten dat de hoeveelheid fraude enorm werd overdreven. Vanuit hun ervaring dachten ze dat het slechts 2 procent was, zeker niet meer dan 5.
Het is niet zo moeilijk om te zien waarom Labor niet aandringt op een onderzoek door de NACC. Ze delen deze politiek van het victimiseren van de kwetsbaren. Wanneer zouden ze willen dat bureaucraten een onrechtvaardig plan uitvoeren om hun agenda te bevorderen? En ze profiteren van een cultuur van straffeloosheid voor politici, wat voor hen belangrijker lijkt dan het grijpen van deze kans om hun rivalen te spietsen.
De beloften van Labor dat de NACC corruptie door ambtenaren zou opsporen, waren duidelijk holle retoriek. Wie van de elite van politici en ambtenaren wil een duidelijke definitie van corruptie, of wil weten dat ze ter verantwoording kunnen worden geroepen, zelfs gestraft?
Om het nog erger te maken, zijn de namen van degenen die zijn doorverwezen voor een civiel of strafrechtelijk onderzoek geheim, in tegenstelling tot de ten onrechte beschuldigde uitkeringsontvangers van wie de gegevens naar de media zijn gelekt. Rachelle Miller, senior media-adviseur voor de toenmalige minister voor Human Services Alan Tudge, vertelde dat Tudge details eiste en ontving van iedereen die met de pers over hun intimidatie sprak. Die details, met opmerkingen om hen te belasteren als uitkeringsfraudeurs, werden gelekt naar de Australischdie het allemaal plichtsgetrouw publiceerde. Tudge bedacht dit plan om een “georkestreerde campagne” in wat hij beschouwde als “de linkse pers” tegen te gaan. “Dit zou een duidelijke boodschap sturen … dat het misschien [going to the media] twee keer. Er waren minder mensen die zich uitspraken in de media, wat onze bedoeling was”, getuigde Miller.
Miller vertelde de koninklijke commissie ook dat ze feedback had ontvangen van het kantoor van premier Malcolm Turnbull, de lieveling van de liberale middenklasse, dat het verhaal van ‘hard optreden tegen uitkeringsfraudeurs’ goed aansloeg in marginale ‘belangrijke’ kiesdistricten, zoals die in westelijk Sydney.
Holmes merkte op: “Het is opmerkelijk hoe weinig interesse er lijkt te zijn geweest in het waarborgen van de legaliteit van het plan, hoe overhaast de implementatie ervan was, hoe weinig aandacht er werd besteed aan de gevolgen voor de uitkeringsgerechtigden en hoe ver ambtenaren bereid waren te gaan om ministers te verplichten in een zoektocht naar besparingen”.
Degenen die door het robodebt-plan zijn belasterd en beschadigd, hebben er recht op om te weten of de veelgeprezen NACC van Labor vindt dat het willens en wetens uitvoeren van een illegaal en onrechtvaardig plan als corruptie wordt beschouwd. Er was veel enthousiasme voor een anti-corruptiecommissie tijdens de laatste federale verkiezingscampagne, van de Groenen en onafhankelijken, maar de oprichting ervan heeft tot nu toe alleen maar het cynisme en wantrouwen jegens politici aangewakkerd dat het juist moest verhelpen.
De reactie van gewone overheidsdienaren biedt een glimp van een alternatieve manier om corrupte ambtenaren te laten boeten voor hun misdaden. Het vertrouwt op de fatsoenlijkheid van werknemers in plaats van op een staatsinstelling als de NACC.
In januari 2017 schreef onafhankelijk parlementslid Andrew Wilkie aan de ombudsman van het Gemenebest over de vele zorgen die dergelijke werknemers bij hem hadden geuit. Ze hadden dagelijkse quota’s voor schuldhandhaving en het management liet het personeel concurreren om de meeste handhavingen. Degenen die sympathie toonden voor de slachtoffers van robodebt werden uit het departement gezet.
“Agenten worden ontmoedigd om te veel aandacht te besteden aan complexe zaken en zijn uit de schuldinvordering geloodst als er te veel vragen worden gesteld”, schreef Wilkie. “Agenten zijn gestraft voor het actief suggereren [repayment deferral] aan klanten als een optie.”
Colleen Taylor vertelde de commissie dat ze in januari 2017 aan DHS-secretaris Kathryn Campbell schreef na een e-mail aan alle medewerkers waarin ze werknemers verzekerde dat er geen verandering was in de manier waarop het departement schulden berekende. Ze vertelde Campbell dat er een “drastische verandering” was geweest tussen de vorige handmatige beoordeling van betalings- en inkomensverschillen en het nieuwe systeem dat sterk afhankelijk was van inkomensgemiddelden.
Ze vertelde de hoorzitting dat een van haar collega’s ontslag nam vanwege het plan, terwijl anderen bespraken hoe ze het konden stoppen. “Er werd veel gesproken over hoe oneerlijk het was, en er was sympathie voor de informatie die in de media naar buiten kwam”, vertelde Taylor de commissie. Zelfs in een zaak die onjuist was gemaakt door een typefout van een werkgever, “betoogde ik het punt en zeiden ze: ‘Nou, als je het niet leuk vindt, kun je gewoon gaan’.”
Aangezien de NACC-definitie van corruptie inhoudt dat ambtenaren “het publieke vertrouwen schenden”, “hun ambt misbruiken” of “informatie misbruiken”, zou je denken dat er één, twee of meer in de gevangenis zouden moeten belanden. Maar ik zou mijn adem niet inhouden.
Is het waarschijnlijk dat de Partij van de Arbeid ooit zal toegeven dat haar anti-corruptiecommissie is ontworpen om de bevoorrechten te beschermen?
In plaats van campagne te voeren voor een anti-corruptie-orgaan, zouden onze energieën veel beter besteed kunnen worden aan het herbouwen van fatsoenlijke vakbonden en het opbouwen van een links dat zich organiseert om gevechtom onze collectieve kracht te gebruiken om kracht
regeringen terugdeinzen.
Er waren werknemers die dapper probeerden om hun bazen te trotseren in plaats van fraude te plegen. Als ze georganiseerd waren in een collectieve strijd, hadden ze een betere kans geboden om robodebt te stoppen dan te vertrouwen op een instituut als de NACC. Zulke organisaties zullen altijd geleid worden door bureaucraten die steevast de waarden delen die door Catherine Holmes zijn blootgelegd. Waarom zouden we erop vertrouwen dat zij de elite en machtigen ter verantwoording roepen?
Bron: redflag.org.au
