Francisco Lezama
Het is merkwaardig hoe de reguliere cinema complexe onderwerpen als taal of semiotiek heeft onderzocht – De Matrixbijvoorbeeld – maar heeft zich zelden verdiept in de economie, laat staan de inflatie. Dit zou kunnen komen doordat de belangrijkste centra van de filmindustrie zich in de Verenigde Staten en Europa bevinden, waar inflatie tot voor kort geen noemenswaardige zorg was.
In Argentinië daarentegen is een praktisch begrip van de economische dynamiek gebruikelijk onder mensen van alle sociale klassen. Toen ik schreef Een vreemde wendingIk wilde een valutarun vertellen, wat een enigmatisch en ingewikkeld fenomeen is. Ik ontwierp de plot met zijn wendingen – die ‘verhalende excuses’ waar Alfred Hitchcock het over had – maar tijdens de opnames concentreerde ik me op het documenteren hoe een dergelijke gebeurtenis de stedelijke sfeer in Buenos Aires en de rest van het land transformeert.
De inflatie erodeert de lonen in pesos, waardoor mensen Amerikaanse dollars kopen om hun toevlucht te zoeken. Dit soort speculatieve weddenschappen, noodzakelijk om spaargeld veilig te stellen, heeft invloed op vele dimensies van het leven: werk, relaties en zelfs romantiek. In het licht van de inflatie lijken financiële speculatie en esoterische waarzeggerij een eigenaardige vorm van gemeenschappelijke taal te hebben gecreëerd, een taal die al diep geworteld is in Argentinië, bijna als folklore.
Bij een valutarun verdeelt de samenleving zich in het geheim in twee groepen: degenen die het zich kunnen veroorloven dollars te kopen, en degenen die dat niet kunnen. Het is een stille maar diepgaande breuk. De eerste groep geniet van een tijdelijke verlichting, terwijl de tweede groep ziet hoe hun spaargeld en lonen in waarde afnemen. Wat in de lucht blijft hangen is een mysterieuze samensmelting van melancholie en spanning.
In die zin ben ik er niet helemaal zeker van of de korte film universeel begrijpelijk is, maar ik vertrouw erop dat cinema verder gaat dan alleen het vertellen van verhalen, door sferen, ritmes en bewegingen weer te geven die het rationele overstijgen. Zoals de Amerikaanse komedies uit de jaren dertig, die onbedoeld de decadente sfeer van de Grote Depressie vastlegden. Ik hoop dat komedies, zoals poëzie of muziek, het ontastbare via het tastbare kunnen overbrengen.
Bron: jacobin.com
