Bedankt, Ron DeSantis, voor het lachen

We kregen al vroeg een hint dat DeSantis’ run groter zou zijn Politieschool dan Warmte vanaf de lancering, toen de gouverneur van Florida de verbijsterende beslissing nam om zijn bod uit te brengen op de buggy Twitter Spaces. “Geen enkele grote presidentskandidaat heeft ooit op deze manier zijn kandidatuur op sociale media aangekondigd”, zei durfkapitalist David Sacks terwijl hij zich voorbereidde om DeSantis te introduceren, en al snel werd duidelijk waarom.

Het zou een slecht idee zijn geweest, wat er ook daarna zou gebeuren. In plaats van een opwindende aftrap met een grote menigte die de supporters energie zou hebben gegeven, zijn steun onder de bevolking had getoond en B-roll-beelden voor tv-nieuws had opgeleverd, zou de campagne in plaats daarvan in feite beginnen op een podcast, met drie mannen die zachtjes in de microfoons mompelden. .

In de praktijk was het nog erger dan dat. De lancering werd geplaagd door herhaalde crashes, audioproblemen, duizenden gebruikers die willekeurig werden afgetrapt en lange periodes van stilte, tussen verontschuldigend gemompel van Sacks en Twitter-CEO Elon Musk. Er ging bijna een half uur voorbij voordat de kandidaat kon spreken. “Het is ongelukkig. Ik heb dit nog nooit eerder gezien”, zei Musk op een gegeven moment, terwijl hij onbedoeld de oordelen van de meeste mensen samenvatte.

Bijna iedereen bespotte DeSantis vanwege het fiasco, inclusief zowel Joe Biden als Trump, wiens campagne een vernietigende, door AI gegenereerde parodievideo uitbracht van de vastgelopen lancering, waarin Musk, George Soros, Dick Cheney, Hitler en de Duivel allemaal door elkaar heen praatten en DeSantis terwijl hij zijn aankondiging probeerde te doen. DeSantis had een indrukwekkende dubbele klap behaald, waarbij hij tegelijkertijd zijn aanspraak op competentie ondermijnde en de beschuldigingen aanwakkerde dat hij veel te online was.

DeSantis kwam terug van het debacle met een eveneens bizarre campagneadvertentie. Vermoedelijk bedoeld om de chaotische lancering te redden, legde de video de toespraak van DeSantis die dag over een cyclische montage van DeSantis-actiefoto’s. . . en, op onverklaarbare wijze, beelden van Musk: glimlachend, uit een vrachtwagen stappend, een vlammenwerper gebruikend, en dansend, alsof hij een acteur was die werd geïntroduceerd in de aftiteling van een sitcom.

Het was de eerste van verschillende multimediaflops. In juli haalde de campagne de krantenkoppen voor een video waarin Trump werd aangevallen als te ‘wakker’ en die erin slaagde zowel homofoob als homo-erotisch te zijn, waarbij trots de krantenkoppen werden gepost over DeSantis’ vervolging van LGBTQ-mensen boven afbeeldingen van shirtloze bodybuilders, de knappe fictieve sociopaat Patrick Bateman en een pruilende man. Brad Pitt uit de film Troje. Het ergste van twee werelden: de video werd zowel bespot als fel bekritiseerd omdat hij onverdraagzaam was, ook door de Log Cabin Republikeinen.

Later die maand greep de campagne opnieuw in, toen bleek dat een campagnemedewerker letterlijk fascistische pro-DeSantis-video’s had gedeeld. Men vergeleek hem schijnbaar goedkeurend met Hitler en Mussolini. In een andere – waarvoor de medewerker een voormalig schrijver is Nationale recensie, maakte zichzelf – DeSantis spreekt voor het staatszegel van Florida, dat oplost in het Sonnenrad ‘Black Sun’-symbool dat door de hedendaagse blanke supremacisten is overgenomen en de uitdrukking ‘Make America Florida’ bevat, terwijl colonnes gewapende soldaten de horizon in marcheren. De stafmedewerker werd snel ontslagen, maar er was geen even elegante oplossing voor de kandidaat zelf die herhaaldelijk suggereerde dat slavernij nuttig zou kunnen zijn geweest voor bijscholing.

Je kandidaat stellen voor welk ambt dan ook, laat staan ​​het Amerikaanse presidentschap, betekent dat je de pers en een leger van vreemden moet hebben die al je tic, zwakheden en fouten uit elkaar halen, en daarom leent het zich voor mensen die veilig zijn en van nature gezellig in gezelschap zijn. Het werd al snel duidelijk dat DeSantis geen van beide is.

De man die een schriftelijke herinnering nodig had om ‘sympathiek’ te zijn, bleek op schokkende wijze een hekel te hebben aan menselijke interactie, en hij verdween al snel in de arena van de retailpolitiek. Ten eerste waren het alleen maar berichten over DeSantis die in de hoek stond om niet met donoren te praten, of dat hij zich een weg baande door lange rijen kiezers die hem graag wilden ontmoeten. Toen konden we het met eigen ogen zien, terwijl video’s uit DeSantis druppelden worstelen om elementaire beleefdheden uit te wisselen in een restaurant in New Hampshire (“Good to s – hoe heet je?” “Ik ben Tim Anthony.” “Oké.”) of onthullend zijn onorthodoxe methode om te reageren op een klein kind dat een Icee vasthoudt (opmerkend: “Dat is waarschijnlijk veel suiker, hè?”, Gevolgd door een stevige handdruk en een “Goed je te zien”).

We kwamen er al snel achter dat DeSantis’ ongemak met fundamenteel menselijk gedrag verder ging dan praatjes en zich uitstrekte tot eenvoudigweg glimlachen en lachen, toen video’s en beelden van de gouverneur van Florida die maniakaal kakelde tijdens banale praatjes met kiezers viraal gingen. Daarna volgden zijn pijnlijke en onzekere pogingen om in de debatten een glimlach te laten horen, die deden denken aan een gigantisch insect dat wanhopig probeerde de spieren te trainen onder het DeSantis-pak dat het droeg.

Deze kleine momenten waren misschien gekomen en gegaan voor een andere kandidaat, maar een pers die DeSantis haatte – zowel omdat ze geschokt waren door zijn wreedheid in Florida als omdat hij er een punt van maakte ze als vuil te behandelen – maakte er een volwaardig mediaverhaal van. , waardoor de inzet voor elke wenkbrauwoptrekking en uiting in DeSantis’ publieke optredens hoger wordt. Het resultaat was dat, toen zijn campagne op een muur stuitte, verslaggevers hem virtueel begonnen te pesten. Het onderzoek naar zijn laarzen en of ze liften verborgen hielden, duurde wekenlang en bereikte zijn vernederende hoogtepunt toen podcastpresentator Patrick Bet-David een ongemakkelijke DeSantis er rechtstreeks mee confronteerde en een paar Ferragamo-schoenen tevoorschijn haalde die hij kon aantrekken (DeSantis weigerde – “Ik accepteer geen geschenken, ik kan het niet accepteren”).

Terwijl zijn campagne vastliep – de peilingen bleven ver achter bij Trump, donoren sprongen in het diepe, geldproblemen, golven van ontslagen van campagnestaf – kwam DeSantis op een oplossing: hij zou all-in gaan in Iowa, op een pagina van senator Chuck Grassley, die acht termijnen had. en maak persoonlijk een rondreis door alle negenennegentig provincies van de staat. “Ik denk dat dat is wat kiezers willen zien. Ik denk dat ze je willen ontmoeten, ze willen je vragen kunnen stellen”, zei DeSantis.

Het bleek dat dat niet het geval was – althans niet DeSantis, die op dat moment voldoende bewijs had geleverd dat een persoonlijke ontmoeting met hem gepaard zou gaan met een handschoen van schaamte. Erger nog, terwijl hij koppig door de staat trok, zaaide kop na kop twijfel over het verkiezingsargument dat centraal stond in zijn kandidatuur, waarbij opiniepeilingen erop wezen dat DeSantis niet populair was onder de Republikeinse kiezers. Hij kon ternauwernood vasthouden aan zijn status op de tweede plaats – tegen een onbekende als Vivek Ramaswamy, niet minder – en werd uiteindelijk ingehaald door Nikki Haley, aan wie DeSantis zijn felbegeerde titel als Trump-moordenaar verloor.

In juli nam de grote menigte die hij tijdens zijn eerste bezoeken aan de staat had getrokken, af. Een maand na de caucus bracht moderator Megyn Kelly de verkiezings- en geldproblemen van de campagne rechtstreeks ter sprake bij DeSantis tijdens een landelijk uitgezonden debat. ‘Kijk eens naar dat gezicht,’ zei een panellid die het pijnlijke moment opnieuw bekeek, later per ongeluk commentaar op een hete microfoon. ‘Hij ziet eruit alsof hij zijn hond heeft neergeschoten’

Wat een triomfantelijk moment had moeten zijn, toen DeSantis zijn tournee door negenennegentig provincies afrondde, werd in plaats daarvan herdacht met het nieuws over ontslagen bij de pro-DeSantis Never Back Down super PAC, waarmee de campagne al maanden ruzie had gehad, en wiens CEO de afgelopen maanden veel tijd had besteed aan de strijd tegen DeSantis. uren van de laatste week voorafgaand aan de stemming verdiept in een puzzel van duizend stukjes in plaats van zijn werk te doen. Twee dagen voor het stemmen overhandigde een kiezer tijdens een campagne-evenement een zichtbaar gekwetste DeSantis een deelnametrofee, omdat “je de verkiezingen waarschijnlijk niet gaat winnen, maar we zijn trots op je omdat je het probeert”, wat tot gelach leidde onder zowel de aanwezigen als de kiezers. DeSantis’ eigen vrouw. ‘Hij is speciaal, hij is uniek, en hij is ons kleine sneeuwvlokje,’ zei de man, terwijl hij nog meer lachte.

Uiteindelijk leek DeSantis’ tour er vooral in te zijn geslaagd Iowans te overtuigen niet om hem te steunen – hij verloor elke provincie die hij bezocht, en op één na ging het allemaal voor Trump, die nauwelijks de moeite nam om campagne te voeren in de staat, en Haley pikte de achterblijver op. Volgens een conservatieve schatting heeft DeSantis $53 miljoen uitgegeven om 23.420 stemmen en negen afgevaardigden te winnen, of ongeveer $2.262 per kiezer en bijna $6 miljoen per afgevaardigde. Hij ging op een onvriendelijke Fox News af om de nederlaag te verdraaien, waarbij hij wanhopig een lijst opsomde van de verkiezingsdebatten waarvan hij beweerde dat hij die in de aanloop had gewonnen. ‘Maar je hebt toch geen enkele provincie gewonnen, toch?’ antwoordde gastheer Neil Cavuto.

Presidentiële campagnes tillen een politiek figuur vaak naar een hoger niveau, waardoor ze een paar treden hoger op de carrièreladder komen, waardoor ze toekomstige kanshebbers worden of ze lucratieve boek- en mediadeals binnenhalen. In andere gevallen kunnen presidentiële biedingen een kandidaat zwakker maken dan toen hij begon, waardoor hun toekomstperspectieven mogelijk worden ontwricht.

De campagne van DeSantis valt stevig in die tweede categorie. Het belangrijkste neveneffect ervan is dat zijn belangrijkste bron van politieke veiligheid wordt ondermijnd: zijn dominantie over Florida. Al vier maanden geleden bespraken de politieke insiders van de staat niet of, maar hoeveel zijn mislukte campagne hem thuis pijn zou doen, met DeSantis’ gevoel van onverzettelijkheid – aangewakkerd door een verpletterende herverkiezingsoverwinning in november 2022, die hem tot een grote winnaar maakte. dreiging voor Trump in de eerste plaats – die halverwege het jaar was verdwenen.

De lange lijst met figuren die DeSantis in Florida kwaad had gemaakt, stond in de rij om hun kans te wagen, met verbitterde voormalige stafleden die zich bij de campagne van Trump hadden aangesloten en leden van de congresdelegatie van de staat die naar Trump overliepen. Ze kondigden hun steun aan de voormalige president een voor een aan, net toen DeSantis zich voorbereidde op een reis om zijn steun in Washington te versterken, en om het echt in te wrijven nam Trump later de ongeveer twaalf wetgevers uit Florida mee naar de Iowa State Fair als DeSantis was aan het grillen.

Terwijl zijn campagne haperde, daalde ook de goedkeuringsscore van DeSantis in de staat, waarbij een GOP-strateeg uit Florida speculeerde dat er een langere periode van lamme eend zou volgen. In de laatste verontwaardiging stapte DeSantis uit de race door Trump te steunen, een man die eerder impliciet hij was een zedendelinquent.

Er is geen reden om medelijden te hebben met Ron DeSantis. Hij is een vreselijk mens, iemand die niet heeft geaarzeld om zijn ambities voort te zetten bovenop de wraakzuchtige kansen die zich tegen de onderdrukten aandienden, bijvoorbeeld door migranten virtueel te ontvoeren en te dumpen op Martha’s Vineyard, waardoor het voor arbeiders moeilijker wordt om samen te werken om verbeteringen te bewerkstelligen. hun loon- en arbeidsomstandigheden, of het effectief criminaliseren van jonge kinderen en hun leraren vanwege hun seksuele geaardheid. En hoe gênanter en wanhopiger de campagne van DeSantis werd, hoe gemener en dommer hij werd, waarbij hij dreigde Mexico binnen te vallen, pro-Palestijnse studentengroepen te verbieden en vrolijk anti-islamitische scheldwoorden te uiten.

De nationale vernedering die DeSantis het afgelopen jaar heeft ondergaan, is bij lange na niet voldoende als compensatie voor wat hij mensen tijdens zijn verschrikkelijke carrière heeft aangedaan. Maar in een politiek systeem waarin de politieke elite zelden of nooit enige gerechtigheid onder ogen ziet vanwege hun wreedheid, zal het wel moeten lukken.