Het uithongeren van een gekoloniseerd volk is lange tijd een favoriet beleid van de imperiale machten geweest.
Neem bijvoorbeeld India en Ierland onder Brits koloniaal bewind. Volgens onderzoek door Dylan Sullivan en Jason Hickel, leed India tussen 1881 en 1920 165 miljoen extra sterfgevallen, grotendeels als gevolg van hongersnood. Een miljoen Ieren (een kwart van de bevolking) verhongerde tijdens de ‘Grote Hongersnood’ tussen 1845 en 1851; hun aardappelen werden geëxporteerd om Groot-Brittannië te voeden. Zowel Indiërs als Ieren vormden bijkomende schade in een systeem van ‘laissez-faire’-kapitalisme, opgelegd door hun Britse koloniale meesters.
De letterlijke vertaling van ‘laissez-faire’ is ‘laat het gebeuren’. En ‘laat het maar gebeuren’, dat deden ze.
India exporteerde ooit kwaliteitstextiel naar alle uithoeken van de wereld. Onder Britse heerschappij werd de Indiase textielindustrie van rijkdom tot vodden gereduceerd. Het koloniale regime schafte de tarieven af om Britse goederen de binnenlandse markt te laten overstromen en maakte de Indiase boerenarbeiders ondergeschikt aan goedkope katoenproducenten om de “donkere, satanische molens” van de Britse industrie te voeden.
Mike Davis, in zijn monumentale boek Laat-Victoriaanse Holocaustsdocumenteert dat de hongersnoden die India, Noord-China en Noordoost-Brazilië teisterden niet simpelweg historische ongelukken waren, maar het directe gevolg waren van de kapitalistische ‘modernisering’ die door de Europese imperiale machten werd nagestreefd.
Tegenwoordig worden meer dan twee miljoen Palestijnen in Gaza met hetzelfde lot geteisterd.
Maar liefst 85 procent van de bevolking van Gaza – 1,9 miljoen mensen – is gedwongen ontheemd geraakt tijdens het huidige Israëlische offensief. volgens de VN. Hun huizen zijn tot puin gereduceerd door een meedogenloze Israëlische bombardementscampagne, mogelijk gemaakt door overvloedige Amerikaanse militaire hulp.
Terwijl Israëlische strijdkrachten naar het zuiden trekken, is de dakloze bevolking van Gaza samengekomen op Rafah, het enige kruispunt tussen Egypte en het belegerde Palestijnse gebied. Meer dan de helft van de bevolking van Gaza zit nu opeengepakt in door de VN beheerde scholen, openbare gebouwen en uitgestrekte tentensteden, met als enige levensader een dunne rij hulpvrachtwagens.
Israëlische controleposten zorgen ervoor dat het straaltje hulp dat binnenkomt lang niet genoeg is om in hun levensonderhoud te voorzien. Het Wereldvoedselprogramma schattingen dat een half miljoen mensen honger lijden. Hepatitis A en cholera verspreiden zich nu door deze kampen als gevolg van slechte voeding en gebrek aan sanitaire voorzieningen.
De ineenstorting van het gezondheidszorgsysteem verergert de crisis. Slechts veertien van de 36 ziekenhuizen in Gaza zijn nog open. Ze zijn allemaal het doelwit geweest van de militaire operaties van Israël: ze missen allemaal de middelen die nodig zijn om effectieve zorg te bieden. In december UNICEF gerapporteerd dat bij meer dan 1.000 kinderen ledematen zijn geamputeerd, waarbij de meeste operaties zonder verdoving zijn uitgevoerd.
Op 26 januari kondigden de Verenigde Staten en Canada een stopzetting aan van hun financiering van de United Nations Relief and Works Agency (UNRWA), de belangrijkste bron van hulp aan behoeftige Palestijnen. De volgende dag volgden Groot-Brittannië, Australië, Duitsland, Frankrijk, Japan, Zwitserland, Nederland, Italië en Finland dit voorbeeld.
Het zwakke voorwendsel voor de aanval op de financiering van de UNRWA was de bewering van Israël dat twaalf in Gaza gevestigde UNRWA-medewerkers (van de 13.000) hadden deelgenomen aan de ontsnapping van Hamas uit Gaza op 7 oktober en de daaropvolgende ontvoering van Israëlische burgers. Het enige bewijsmateriaal dat door Israëlische functionarissen werd geleverd, waren ‘bekentenissen’ van gevangengenomen Palestijnse strijders, waarschijnlijk onder marteling verkregen.
Op 28 januari heeft de New York Times gerapporteerd dat zijn journalisten een Israëlisch inlichtingendossier hadden beoordeeld waarin het aantal betrokken UNRWA-werknemers was teruggebracht tot slechts zes en waarbij de afluistering van sms-berichten als bron van de bewering werd aangevoerd. Niettemin ontsloeg de UNRWA negen van de verdachten op staande voet, zonder onafhankelijk onderzoek.
In een nieuwe aanval op het VN-agentschap heeft de Israëlische premier Benjamin Netanyahu verteld VN-ambassadeurs zeggen dat “UNRWA volledig is geïnfiltreerd bij Hamas” en dat het onmiddellijk moet worden gesloten.
Israël maakte zijn valse beweringen over de UNRWA bekend op dezelfde dag dat het Internationaal Gerechtshof (ICJ) bepaald dat Zuid-Afrika aannemelijk had gemaakt dat Israël genocide pleegt tegen de Palestijnen in Gaza. De interim-uitspraak van het Internationaal Gerechtshof riep Israël op om de levering van hulp aan Gaza niet langer te belemmeren en alle maatregelen te nemen die binnen zijn macht liggen om genocide te voorkomen en het aanzetten tot genocide te bestraffen.
Deze bezuiniging is niet zomaar een oefening in de collectieve bestraffing van de Palestijnen: het toont de medeplichtigheid van het Westen aan de genocide van Israël aan. De gecombineerde aanval op de UNRWA en de zaak die ertegen is aangespannen, dienen als een handig tegenverhaal om te impliceren dat het bewijsmateriaal dat door UNRWA-functionarissen aan het Internationaal Gerechtshof wordt geleverd ter ondersteuning van de Zuid-Afrikaanse beweringen over genocide, niet geloofwaardig is.
Sinds 1949 heeft UNRWA een levenslijn van hulp geboden aan 1,5 miljoen Palestijnen die in vluchtelingenkampen in Jordanië, Libanon, Syrië, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook verblijven, door werkgelegenheid, onderwijs, gezondheidszorg en voedselhulp te bieden. De oprichting ervan volgde op de Palestijnse Nakba (catastrofe), toen 750.000 Palestijnen in ballingschap werden gedwongen om plaats te maken voor de nieuw opgerichte staat Israël.
UNRWA diende destijds de belangen van Israël. Door een afzonderlijk orgaan op te richten naast de Internationale Vluchtelingenorganisatie (voorloper van de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de VN) ondermijnde het het idee dat Palestijnen echte vluchtelingen waren, zoals joden na de Tweede Wereldoorlog, en daarom bescherming verdienden. En het voorzag andere staten van een middel om de rekening te betalen voor de etnische zuivering en brute bezetting van Palestijns grondgebied door de zionistische staat. Niettemin bleef het volhouden dat de Palestijnen een ontheemd volk waren met rechten die gerespecteerd moesten worden, waaronder het recht op terugkeer naar hun voorouderlijk land, zoals vastgelegd in VN-resolutie 194.
De overgrote meerderheid van de bevolking van Gaza bestaat uit vluchtelingen, of afstammelingen van vluchtelingen, uit het Palestina van 1948 – het land dat Israël werd. Bijgevolg wil de regering-Netanyahu hen uit Gaza verdrijven naar de Sinaï-woestijn en alle banden die zij nog met hun thuisland hebben, vernietigen. De huidige Gaza Nakba echoot 1948: Israël achtervolgt dezelfde doeleinden. Alleen deze keer heeft het de ongekwalificeerde ondersteuning van de VS, de enige mondiale supermacht ter wereld.
Zowel de staat Israël als zijn Amerikaanse zionistische aanhangers proberen al jaren een storm op te wekken over de veronderstelde hulp van de UNRWA aan het Palestijnse “terrorisme” (antikoloniaal verzet). UNRWA vertegenwoordigt iets dat Israël veracht: het gezonde gevoel van nationale identiteit van de Palestijnen.
In 2018 trok de Amerikaanse president Donald Trump op aandringen van Netanyahu eenzijdig alle Amerikaanse financiering aan de UNRWA in. Trump kondigde vervolgens de verhuizing aan van de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem en zijn toezegging om Israëls annexatie van kolonistenenclaves op de Westelijke Jordaanoever te steunen, in de overtuiging dat hij met geweld een regeling aan de Palestijnen zou kunnen opleggen die hij begroette als “de deal van de eeuw”. .
Net als elk ander door de VS gesponsord ‘vredesplan’ bood het de Palestijnen niets. De regering-Biden hervatte stilletjes de Amerikaanse financiering, terwijl ze Tel Aviv alle militaire en diplomatieke steun bood die het nodig had om haar woede tegen de Palestijnen voort te zetten.
Het voortbestaan van de Palestijnen als volk staat momenteel op het spel. De uitspraak van het Internationaal Gerechtshof biedt een belangrijke rechtvaardiging voor de pro-Palestijnse stemmen die zijn genegeerd of bekritiseerd omdat ze de oorlog van Israël noemden wat het is: genocide. Maar het zal de machthebbers die toezicht willen houden op de eliminatie van de Palestijnen niet afschrikken.
De huidige imperiale machten zijn – net als die van de negentiende eeuw – bereid om op grote schaal honger en ellende te veroorzaken om hun orde te handhaven, waar handel en winst mensenlevens overtroeven. We moeten de straat op blijven gaan en eisen dat Palestina vrij is: van de rivier tot de zee.
Bron: redflag.org.au
