De Israëlische premier klonk alsof hij woensdag sprak op de Republikeinse Nationale Conventie. Gripas Yuri/Zuma.
Op woensdag, De Israëlische premier Benjamin Netanyahu sprak het Congres toe als een partijdige. Hij sprak niet zozeer als een buitenlandse leider, maar als een man uit Pennsylvania die deelneemt aan de binnenlandse politiek van de Verenigde Staten en leiding geeft aan het Amerikaanse rechts.
De Israëlische premier is natuurlijk het meest bezorgd over de politiek van zijn thuisland, maar die politiek is onlosmakelijk verbonden met Amerikaanse beslissingen. Zoals president Joe Biden suggereerde, zou Netanyahu waarschijnlijk de macht kunnen verliezen zonder de oorlog in Gaza. En hij kan die campagne niet voeren zonder Amerikaanse wapens en geld, die niet zouden doorgaan, zonder voorwaarden, zonder steun van Amerikaanse wetgevers, en met name Republikeinen.
Veel buitenlandse leiders vertrouwen op Amerikaanse steun, maar Netanyahu is uniek omdat hij vaak de minister van Buitenlandse Zaken, de president en zelfs leden van het Congres kan en zal omzeilen om rechtstreeks een beroep te doen op Amerikaanse kiezers. Dat deed hij woensdag in een voor tv gemaakte toespraak in de stijl van de State of the Union, compleet met familieleden van gijzelaars en Israëlische soldaten als rekwisieten.
Netanyahu beweerde iedereen aan te spreken. Maar hij sprak vooral tot zijn Amerikaanse kiezers. Dat zijn niet alleen Amerikaanse Joden meer. Het zijn conservatieven. Netanyahu deed een beroep op GOP-kiezers die waarschijnlijk zijn oproep voor volledige, preventieve Amerikaanse steun voor alle acties van Israël zouden omarmen, ongeacht hoeveel burgers er worden gedood, samen met zijn bewering dat elke kritiek op de oorlog antisemitisch is, door Iran wordt gefinancierd, of beide.
Netanyahu en zijn extreemrechtse, expliciet racistische coalitie zijn gelieerd aan het Amerikaanse rechts. Dat is al een tijdje zo, maar wetgevers zijn nu in principe gestopt met doen alsof het anders is.
De toespraak van de premier bevatte enkele standaard platitudes en beleefde dankbetuigingen aan de vertrekkende president Biden voor zijn decennia als een “trotse Iers-Amerikaanse zionist”. Maar de bipartizane façade vervaagde snel. Netanyahu gaf blijk van zijn voorkeur door uitgebreid “President Trump” te prijzen voor de Abraham-akkoorden, de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem te verplaatsen en de Golanhoogten te erkennen. Netanyahu noemde vicepresident Kamala Harris niet, die de toespraak niet bijwoonde.
Netanyahu zei, zonder enig bewijs, dat “voor zover wij weten, Iran de protesten financiert” die plaatsvonden buiten het Capitool terwijl hij sprak. Hij zei dat demonstranten tegen de Israëlische campagne in Gaza – die ongeveer 40.000 mensen heeft gedood, de overgrote meerderheid van hen burgers, zonder de gestelde doelen te bereiken – “Hamas steunen.” En hij hield vol, met weinig bewijs, dat de oorlog van Israël met Hamas in werkelijkheid een oorlog met Iran is, een conflict waar hij de Verenigde Staten toe aanspoorde zich bij aan te sluiten.
De berichtgeving over de toespraak heeft de partijdige verdeeldheid over de toespraak benadrukt. Talrijke Democraten, waaronder Harris en voormalig voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Nancy Pelosi (D-Calif.), waren niet aanwezig.
Maar het feit dat de Democraten niet naar Bibi willen luisteren, is meer een erkenning van de huidige stand van zaken dan een oorzaak ervan.
Netanyahu’s toespraak in 2015 tot het Congres waarin hij de nucleaire deal met Iran aanviel, in weerwil van het Witte Huis van voormalig president Barack Obama, en in het bijzonder zijn poging om binnenlandse Amerikaanse oppositie tegen de deal op te wekken, was een keerpunt: een belangrijke intrede van een buitenlandse leider in de Amerikaanse zaken. Zijn vocale lof voor Trump aan de vooravond van de verkiezingen van 2020 was bijna een goedkeuring.
In 2021 bekritiseerde Trump Netanyahu omdat hij Biden feliciteerde met zijn overwinning. “Fuck him,” vertelde Trump aan een interviewer. Trump was boos op Netanyahu omdat hij er niet in slaagde een verkiezingswaarheidsgetrouwer te zijn. De twee leiders hebben het inmiddels bijgelegd, maar de ruzie toonde de mate van steun die de voormalige president van Bibi eist. En Netanyahu, die vrijdag een ontmoeting met Trump in Mar-a-Lago heeft, lijkt gretig om te leveren.
Netanyahu’s steeds openlijker verbond met de Amerikaanse rechterzijde wordt weerspiegeld door het American Israel Public Affairs Committee, dat een van de belangrijkste bronnen is geworden die geld van Republikeinse donoren doorsluisde om progressieve Democraten aan te vallen tijdens de voorverkiezingen.
De oproep van de leider van de meerderheid in de senaat, Chuck Schumer, in maart voor een nieuw leiderschap in Israël was een ongekende duik van een Amerikaanse politicus in Israëlische aangelegenheden. Maar het leek ook op een verklaring van een nieuwe realiteit. Netanyahu en zijn extreemrechtse, expliciet racistische coalitie zijn gelieerd aan het Amerikaanse rechts. Dat is al een tijdje zo, maar wetgevers zijn er bijna mee gestopt om anders te doen.
Het hoogtepunt van Netanyahu’s toespraak woensdag was een aandringen dat de Amerikaanse en Israëlische belangen volledig op één lijn liggen. “Onze vijanden zijn jullie vijanden,” zei hij. “Onze strijd is jullie strijd. En onze overwinning zal jullie overwinning zijn.”
Hij bedoelde het niet zo, maar je kon je wel voorstellen dat de Democraten ook zijn vijanden waren, en dat hij hoopte dat de overwinning in november zou komen.
Bron: www.motherjones.com
