Dit verhaal werd ondersteund door de journalistieke non-profitorganisatie The Rapportageproject over economische tegenslagen.
Eind oktober, President Joe Biden heeft twee aanvullende financieringsverzoeken ingediend. De eerste, voornamelijk ter ondersteuning van de oorlog van Israël tegen Gaza en de oorlog van Oekraïne tegen Rusland, werd de National Security Act ter waarde van 95 miljard dollar, die de Senaat in februari goedkeurde. Deze week drong Biden er bij de leiders van het Huis op aan om het wetsvoorstel zo snel mogelijk goed te keuren.
Nooit eerder leek de president meer toegewijd aan het bevorderen van een van zijn prioriteiten. Biden hield een zeldzame Oval Office-toespraak specifiek om het plan op de markt te brengen – iets wat hij voor geen enkel ander voorstel heeft gedaan – en bestempelde de financiering als ‘noodbehoeften’. In de weken en maanden die volgden zorgde hij ervoor dat het onderwerp bovenaan de agenda van het Congres bleef staan, ook al betekende dat vertragingen voor andere wetgevende zaken. Zijn harde werk heeft zijn vruchten afgeworpen: het huidige wetsvoorstel geeft Biden vrijwel precies waar hij om vroeg.
Het tweede voorstel is half zo groot als het eerste en financiert binnenlandse programma’s zoals subsidies aan aanbieders van kinderopvang en rampenbestrijding. Dit verzoek was niet aangemerkt als nooduitgaven.
Hoewel Biden er persoonlijk en herhaaldelijk bij het Congres op aandrong zijn plan voor het buitenlands beleid goed te keuren, is er geen enkel geval waarin hij zijn binnenlandse voorstel zelfs maar in een verklaring vermeldde sinds hij het op 25 oktober aanbood. Het is niet verschenen op zijn persoonlijke of presidentiële X. rekeningen ook niet. De manier waarop het voorstel is geschreven suggereert dat Biden nooit de bedoeling had gehad dat het serieus zou worden genomen. Het verzoek om buitenlands beleid is een volledig opgesteld wetsvoorstel van 69 pagina’s dat formeel is gericht aan de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden; het binnenlandse verzoek is een samenvattende tabel van twee pagina’s.
De onevenredige hoeveelheid politiek – en regulier – kapitaal dat Biden in zijn voorstel voor militaire uitgaven heeft gestopt, vergeleken met zijn binnenlandse armoedebestrijdingsmaatregel, karakteriseert de discrepantie tussen Washingtons idee van ‘nationale veiligheid’ en wat veiligheid feitelijk betekent voor mensen en gezinnen uit de arbeidersklasse. Als er overeenstemming zou zijn, zou het binnenlandse voorstel inmiddels een wetsontwerp zijn.
De National Security Act 2024 zet de VS op het goede spoor om dit jaar meer aan hun leger uit te geven dan gemiddeld jaarlijks tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zeventig procent van het wetsvoorstel van 95 miljard dollar is bestemd voor het Pentagon, net als nog eens 886 miljard dollar die het Congres in december heeft goedgekeurd. In totaal bedraagt de lopende begroting van het Pentagon voor het begrotingsjaar 2024 953 miljard dollar.
Maar terwijl Biden aandringt op het grootste militaire budget in het naoorlogse tijdperk, zegt 63 procent van de Amerikaanse volwassenen dat stijgende prijzen een bron van ontberingen zijn; 41 procent geeft aan moeite te hebben met het betalen voor basisbehoeften zoals voedsel, huisvesting, kinderopvang en nutsvoorzieningen; en 23 procent zei dat ze het afgelopen jaar de energierekening niet volledig konden betalen. Deze maatstaven van financiële nood zijn allemaal hoger dan gemiddeld in de begrotingsjaren 2021, 2022 of 2023. Te midden van een crisis op het gebied van de kosten van levensonderhoud ligt de focus van de president op wapens.
Te midden van een crisis op het gebied van de kosten van levensonderhoud ligt de focus van de president op wapens.
De grootste voorziening in het binnenlandse plan is een verlenging met één jaar, $16 miljard, van het Child Care Stabilization-programma van het American Rescue Plan, dat de toch al kwetsbare kinderopvangsector tijdens de pandemie van de ondergang heeft gered door werknemers aan het werk te houden en de kosten voor gezinnen laag te houden. Meer dan 220.000 kinderopvangprogramma’s kregen hulp, waaronder het Sammy Center, een kleuterschool zonder winstoogmerk in Salt Lake City, Utah. “Ik ben eeuwig dankbaar voor de stabilisatiesubsidies”, vertelde oprichtster Maria Soter mij. “De financiering was mijn reddingslijn.”
Het aflopen van de stabilisatiesubsidies op 30 september zette een ramp in gang. Om het financieringstekort te compenseren, worden in het hele land kinderopvangprogramma’s gesloten, ingekrompen, de lonen verlaagd of de kosten verhoogd. In oktober zei ruim een derde van de aanbieders die ooit stabilisatiefinanciering ontvingen dat ze het collegegeld al hadden verhoogd. Wetende dat ze het lesgeld op haar kleuterschool zou moeten verhogen, zei Soter dat in de aanloop naar het aflopen van de beurzen “er nachten waren dat ik niet sliep.” Hoewel de meeste ouders zich de extra $ 300 per maand konden veroorloven om hun kind ingeschreven te houden, verloor ze door de stijging vier studenten.
Zonder nieuwe stabilisatiefinanciering zouden 3,2 miljoen kinderen de toegang tot kinderopvang kunnen verliezen. De financiële problemen zullen waarschijnlijk ook erger worden: veel werkende ouders betalen nu meer voor de kinderopvang of werken minder om die taken zelf op zich te nemen. Verwacht wordt dat huishoudens jaarlijks bijna 9 miljard dollar aan inkomsten zullen mislopen doordat ouders hun werkuren verminderen of hun baan volledig opzeggen om de nieuwe gaten in de dekking van de kinderopvang te dichten.
Het uitgeven van 16 miljard dollar aan kinderopvang zou de toenemende financiële problemen afzwakken en het welzijn van kinderen bevorderen. De National Security Act besteedt ondertussen 16,5 miljard dollar aan het voortzetten van de Israëlische oorlog tegen Gaza, waarbij meer dan 12.500 Palestijnse kinderen zijn omgekomen.
Dit wetsvoorstel zou om een andere reden niet moeten bestaan. Voor het verlenen van militaire hulp aan Oekraïne zou geen aanvullend wetsvoorstel nodig zijn als Biden de financiering daarvoor niet had uitgesloten van de Pentagon-begroting van 886 miljard dollar, in de hoop compromissen te vermijden.
Tot grote vreugde van militaire aannemers werkte zijn plan. Alles bij elkaar genomen zou de Amerikaanse wapenindustrie een meevaller van ongeveer 64 miljard dollar uit de National Security Act moeten verwachten, of vier maal zoveel als nodig zou zijn om de Amerikaanse kinderopvangcrisis te verzachten.
Bron: theintercept.com
