President Joe Biden gaf donderdagavond een middelmatige prestatie tijdens een persconferentie die bedoeld was om wijdverbreide zorgen over zijn leeftijd en mentale bekwaamheid weg te nemen – een andere wending in de saga van de elites van de Democratische Partij die zich realiseerden dat Biden te zichtbaar seniel en fysiek in verval zou kunnen zijn om Donald Trump te verslaan. Tegelijkertijd pleiten veel socialisten en anti-oorlogsactivisten er ook voor dat Biden zich terugtrekt, met het argument dat zijn in staat stellen van de oorlog in Gaza hem diskwalificeert voor een nieuwe termijn. Een recente Lancet Uit het rapport blijkt dat, omdat niemand weet hoeveel lichamen er onder het puin liggen, het Palestijnse dodental sinds 7 oktober veel hoger zou kunnen zijn dan eerder werd gemeld: een verwoestend aantal van 186.000 mensen.
Omdat niemand links wil dat Trump president wordt – een scenario dat er angstaanjagend mogelijk uitziet, vooral na de moordpoging van zaterdagavond – is Biden volgens deze visie gevaarlijk, ongeacht of hij wint of verliest: hij zou Palestijnse kinderen kunnen blijven vermoorden, of hij zou kunnen verliezen van Trump, een fan van Benjamin Netanyahu die nog minder controle zal hebben op de genocide in Israël dan Biden, en wiens presidentschap catastrofaal zou zijn voor zowel de thuis- als de rest van de wereld.
Sinds oktober heeft Gaza het imago van de president beschadigd onder cruciale groepen, waaronder jongeren, progressieven en moslims (de laatsten vormen een klein deel van de Amerikaanse bevolking, maar zijn van cruciaal belang voor zijn overwinning in Michigan, een cruciale swing state). Vanwege Gaza heeft de Uncommitted-coalitie zich aangesloten bij de oproepen aan Biden om zich terug te trekken. De campagne had enig succes met het organiseren van mensen om gekozen functionarissen onder druk te zetten om een staakt-het-vuren te steunen; tijdens de voorverkiezingen was Uncommitted een verbazingwekkend succes, met name in Michigan. “Het blies gaten in het mediaverhaal over Biden als de vermoedelijke genomineerde”, zegt Ashik Siddique, een lid van het National Political Committee van de Democratic Socialists of America. (DSA heeft zich aangesloten bij Uncommitted-inspanningen in het hele land.) Nu Bidens eigen snelle neergang dat verhaal nog verder heeft verscheurd, ziet de campagne een kans om Gaza verder naar het centrum van het Amerikaanse politieke discours te duwen.
Maar links is niet verenigd in de oproep om Biden af te zetten. Zaterdag riep Bernie Sanders op tot Bidens herverkiezing in een New York Times opiniestuk. Alexandria Ocasio-Cortez heeft gezegd dat Biden de genomineerde is en dat “de zaak is opgelost.”
Deze linkse vaandeldragers waarderen Bidens binnenlandse beleidsbijdragen, die beter zijn dan verwacht. Ze geloven waarschijnlijk dat Biden Trump kan verslaan, misschien zelfs dat hij onder druk gezet kan worden om de oorlog in Gaza te beëindigen. Maar de feiten die we op dit moment tot onze beschikking hebben, ondersteunen dit niet: Bidens herverkiezingspeilingen zien er niet goed uit, en Bidens koppige vasthoudendheid om tot nu toe achter Israël te staan ook niet.
Toegegeven, het is niet vanzelfsprekend dat er goede dingen zullen gebeuren als Biden afhaakt. Trump kan nog steeds winnen. En zelfs met een nieuw Democratisch gezicht in het Witte Huis, zouden de Verenigde Staten een holocaust in Gaza kunnen blijven faciliteren.
De anti-oorlogslinkse kant kan geen enkel alternatief voor Biden goedkeuren, aangezien er geen persoon is die de verkiezingen zou kunnen winnen en een verstandig, humaan standpunt heeft ingenomen over de relatie van de VS met Israël en het afgelopen jaar van slachting dat de wereld heeft meegemaakt. Siddique erkent dat er “geen voor de hand liggend alternatief is, geen Democratische optie die een vrij Palestina zal eisen.”
De miljonairs- en miljardairsklasse is het er blijkbaar mee eens. Als het verdrijven van Biden gegarandeerd een einde zou maken aan de oorlog, is het onwaarschijnlijk dat de donorklasse zich in steeds georganiseerdere aantallen zou aansluiten bij de oproepen aan de president om af te treden, zoals ze nu doen. Een van de stemmen van de heersende klasse die Biden aanspoort om af te treden, is Whitney Tilson, een hedgefunder met een vermogen van zo’n $ 50 miljoen die prominent mede-plutocraten aanspoorde om donaties aan Harvard in te trekken als vergelding voor de tolerantie van de campusprotesten tegen oorlog.
Het is vreemd dat de linkse anti-oorlogsbeweging aan dezelfde kant staat als Tilson tegenover Bernie Sanders en Alexandria Ocasio-Cortez. Maar zoals Siddique zegt, Biden eruit krijgen zou “het terrein veranderen. Het zou laten zien dat er iets kan veranderen.”
Bovendien, hoewel Kamala Harris nauwelijks een bondgenoot is van de onderdrukten, zou ze marginaal beter kunnen zijn dan Biden, mogelijk meer verkiesbaar op dit punt en meer duifachtig over kwesties in het Midden-Oosten. Interessant genoeg suggereert een intern overheidsrapport dat is gelekt naar journalist Ken Klippenstein dat moslims in het buitenland optimistischer zouden zijn met een president Kamala Harris in functie. Het rapport toonde wijdverbreide wanhoop over het Amerikaanse beleid in de moslimwereld — begrijpelijk — maar met vicepresident Harris die algemeen wordt beschouwd als een individu met de macht om dat imago te verbeteren.
Er is blijkbaar een realiteit die deze percepties onderbouwt. Harris heeft, volgens Politiekvroeg het Witte Huis om meer aandacht te besteden aan de Palestijnen en wordt door mensen die dicht bij het Witte Huis staan ook gezien als iemand die minder positief staat tegenover Israëls aanhoudende woedeaanvallen.
Ze scoort beter dan Biden en als jongere kandidaat met meer toekomst voelt ze zich misschien meer onder druk gezet om te luisteren naar het groeiende aantal kiezers dat graag een einde aan de oorlog wil zien. Biden is niet alleen chronologisch oud, maar zit ook vast in het verleden, gelovend in een Amerikaanse elitefantasie van Israël als een kracht voor democratie en een met een gunstige relatie met de Verenigde Staten, een illusie die zelfs velen in het buitenlandpolitieke establishment niet langer delen. Zoals Klippenstein schreef over het debat over de vraag of president Biden zich moet terugtrekken en Harris de genomineerde moet worden: “Waarschijnlijk zouden sommigen bij het ministerie van Buitenlandse Zaken opgelucht zijn als ze dat deed.”
Een nieuwe Democratische genomineerde zou het gevoel van onvermijdelijkheid en ondergang kunnen verlichten, zowel over de verkiezingen als over de oorlog. Het zou de Democratische basis kunnen motiveren om Trump te verslaan. Het zou ook een beter voorteken kunnen zijn voor Gaza: hoewel het Amerikaanse beleid ten aanzien van Israël niet van de ene op de andere dag zal veranderen, zou een jongere, minder resoluut pro-Israëlische president een verbetering zijn. Bidens betrokkenheid bij de genocide in Gaza is deels een structureel kenmerk van zijn presidentschap van de Verenigde Staten, een langdurige bondgenoot van Israël, maar het is ook geworteld in een diepe persoonlijke toewijding van hemzelf. Biden heeft een koppige persoonlijkheid en is niet bereid om de feiten op de grond – de kinderen zonder ledematen, vaders en moeders en het stijgende dodental – zijn mening te laten veranderen, zelfs terwijl veel andere Democraten zijn veranderd als reactie op publieke druk en nieuwe informatie. Zijn tolerantie voor het bloedbad in Israël heeft, zoals Siddique zegt, “grote delen van zijn basis zo diep gedesillusioneerd.”
Het is een verwarrend moment. Siddique merkt op dat het ongewoon is om de anti-oorlogsbeweging te zien ingrijpen in een nationale verkiezing, wat “nog nooit eerder in mijn leven is gebeurd.” Eén scenario lijkt echter zeker te eindigen in een catastrofe: Biden blijft de genomineerde terwijl de oorlog in Gaza onverminderd doorgaat.
Bron: jacobin.com
