Financiële instellingen houden ervan om lippendienst te bewijzen aan de klimaatramp om hun publieke imago op te poetsen. Dat is ongetwijfeld wat BlackRock-voorzitter Larry Fink, die meer geld beheert dan het gezamenlijke BBP van Japan en Duitsland, in gedachten had toen hij vier jaar geleden verklaarde dat “klimaatrisico een beleggingsrisico is.”
De aankondiging schokte destijds financiële waarnemers, die doorgaans wachten op Finks jaarlijkse brief aan CEO’s alsof het een nieuwe reeks geboden is. Ze speculeerden dat Finks nieuwe focus op het milieu de regels van de wereldwijde financiën zou kunnen herschrijven, waardoor BlackRocks meer dan $ 10 biljoen aan activa onder beheer achter “groenere” financiën zou komen te staan.
De daaropvolgende jaren zagen een geconcentreerde tegenreactie van investeerders, wetgevers en bedrijven toen bedrijven met minder dan groene geloofsbrieven in paniek raakten. Republikeinse staatswetgevers schreven brieven, staatsbesturen begonnen BlackRock op de zwarte lijst te zetten van publieke fondsen en Huisleiders dienden dagvaardingen in, waardoor de vermogensbeheerder op de achtervoet werd gezet.
Na de tegenreactie stemt BlackRock voor het minste aantal milieu-, sociale en bestuursgerelateerde (ESG) voorstellen in jaren. Het is zelfs actief begonnen met het promoten van zijn investeringen in fossiele brandstoffen.
Vier jaar na Finks openhartige verklaring krijgt de wereld een ontnuchterende herinnering dat het redden van de wereld, voor zover het de investeerders in het hart van het wereldwijde financiële systeem betreft, niet echt het punt is. Wat Larry Fink betreft, hij doet niet eens meer alsof het hem iets kan schelen.
Voor echte gelovigen in groene financiën leek Finks open brief in 2020 een overwinning in een decennialange, zware strijd. Net als concurrenten Vanguard en State Street is BlackRock een passieve manager die enorme bedragen investeert voor grote aantallen mensen (meer dan vijfendertig miljoen Amerikanen hebben geld in BlackRock-fondsen) in een groot aantal bedrijven. Terwijl sommige vermogensbeheerders zorgvuldig beleggingen selecteren en selecteren, wedden passieve beleggers erop dat beleggingen meestal in waarde stijgen. Als je alles koopt, verdien je uiteindelijk geld.
Dat plan werkte voor BlackRock, waardoor Fink een miljardair werd en zijn bedrijf de grootste vermogensbeheerder in de geschiedenis. Onderweg verwierven zowel Fink als zijn bedrijf een reputatie voor het zorgvuldig, zelfs ergerlijk neutraal zijn, het vermijden van het innemen van sterke standpunten over controversiële kwesties of het bevoordelen van bepaalde bedrijven of strategieën.
De standaardmodus van BlackRock is kopen en vasthouden. Als gevolg hiervan hebben passieve managers aanzienlijke belangen in een breed scala aan bedrijven verzameld. De enorme omvang van de operatie betekent dat de investeringen van BlackRock er veel toe doen.
Theoretisch gezien had BlackRock, als het bereid was geweest om woorden met daden te volgen en te beginnen met stemmen voor groene aandeelhoudersvoorstellen, de basis van het financiële systeem kunnen hervormen — vandaar de stortvloed aan vieringen en veroordelingen. Kwarts kopte het, en vatte de ernst van de reactie samen: “BlackRock dwingt de financiële sector om klimaatrisico’s serieus te nemen.”
Verbazingwekkend genoeg heeft BlackRock de financiële sector niet gedwongen om klimaatrisico’s serieus te nemen. Een bedrijfsrapport van eind vorige maand onthulde dat BlackRock slechts 4 procent van de ESG-voorstellen in het jaar tot juni 2024 heeft gesteund, een daling ten opzichte van 7 procent het jaar daarvoor. Het jaar daarvoor was het percentage meer dan 20 procent.
BlackRock bleef in alle opzichten stevig op het hek zitten. Hoewel de totale steun voor voorstellen daalde, stemde het bedrijf ook tegen achtentachtig voorstellen die het management van het bedrijf zouden dwingen om duurzaamheidsinspanningen terug te draaien. Morningstar, een financieel onderzoeksbedrijf, ontdekte een grote stijging in anti-ESG-resoluties in het proxy-stemseizoen van dit jaar.
Ondertussen heeft BlackRock een webpagina opgezet die “de feiten op een rijtje zet” over zijn energie-investeringsbeleid. Op de site trompettert het bedrijf met de 225 miljard dollar die het heeft geïnvesteerd in Amerikaanse energiebedrijven.
“BlackRock is ervan beschuldigd energiebedrijven te ‘boycotten’,” aldus de website. “Het is juist het tegenovergestelde: de klanten van BlackRock behoren tot de grootste investeerders in de energiesector.”
Een ondertitel op de pagina zegt het nog botter: “WIJ boycotten de energiesector NIET.”
“Sinds onze oprichting weerspiegelt onze groei de keuzes die onze cliënten maken en hun vertrouwen in ons als fiduciair”, aldus een woordvoerder van BlackRock in reactie op Jacobijn verzoek om commentaar, eraan toevoegend dat de activa van cliënten in strategieën die als “duurzaam” zijn aangemerkt, de afgelopen vijf jaar met meer dan 760 procent zijn gegroeid.
Sommige van de luidere protesten tegen de aankondiging van BlackRock over groene investeringen zijn waarschijnlijk verbonden aan een gezamenlijke poging van rechtse groeperingen om het bedrijf te brandmerken als ‘woke’ kapitaal. Tucker Carlson ontving bijvoorbeeld een gast die sociaal bewust investeren de schuld gaf van inflatie. De gast was net geïnformeerd door Strive, een anti-ESG vermogensbeheerder die wordt gesteund door Peter Thiel.
Tegenstand tegen BlackRock’s ESG-push werd een cause célèbre. Finks verklaring zorgde ervoor dat verschillende staten, waaronder Texas en Florida, het bedrijf op de zwarte lijst van staatsinvesteringen zetten. De staatssecretarissen van Mississippi en Indiana stuurden allebei een cease-and-desist-brief naar het bedrijf, waarin ze BlackRock beschuldigden van het misleiden van investeerders. Het bedrijf “zou cliënten hebben geïnformeerd dat ze betere financiële vooruitzichten en financiële resultaten op de lange termijn zouden zien via ESG-gesteunde fondsen”, aldus de klacht in Indiana. BlackRock noemde de brief een politiek gemotiveerde aanval.
In maart vorig jaar schreven eenentwintig procureurs-generaal aan vermogensbeheerders om te waarschuwen voor de toenemende focus op ESG. In de brief werd BlackRock eruit gepikt omdat het stemacties had ondernomen tegen drieënvijftig bedrijven die “onvoldoende vooruitgang hadden geboekt op het gebied van klimaatrisicobeheer”, zoals bleek uit het stewardshiprapport van het bedrijf uit 2020.
In het stemrapport van het bedrijf uit 2024 was de BlackRock-lijn daarentegen resoluut neutraal en stelde: “Bedrijven bepalen de beste aanpak voor het aanpakken van materiële klimaatgerelateerde risico’s en kansen, indien van toepassing, gezien hun bedrijfsmodellen, sectoren en operationele gebieden.”
Eind vorig jaar dagvaardde de Commissie Justitie van het Huis van Afgevaardigden zowel BlackRock als State Street voor “documenten en communicatie met betrekking tot het onderzoek van de commissie naar de toereikendheid van de huidige antitrustwetten om geheime afspraken aan te pakken om linkse milieu-, sociale en bestuursdoelen (ESG) te promoten en te omarmen.”
Onder druk moest BlackRock de balans opmaken en zichzelf afvragen wat het moest doen. Echt waar ik om gaf. Het antwoord was eenvoudig — en dat was niet het milieu.
Dit alles zou niemand moeten verbazen. BlackRocks schichtigheid en loze woorden zijn onderdeel van het product. BlackRock bestaat niet om de ergste effecten van klimaatverandering te verzachten, en is er ook niet om bedrijven in een meer verantwoorde richting te duwen. BlackRock heeft, net als elk ander financieel bedrijf dat ooit heeft bestaan, één doel: geld verdienen.
Het bedrijf zelf is niet verlegen om dit punt te maken. In communicatie naar de pers benadrukte het bedrijf herhaaldelijk zijn fiduciaire plicht (een wettelijke verplichting om te handelen in het beste belang van cliënten) boven alles. Uiteindelijk was de grap gericht op hoopvolle waarnemers die iets anders verwachtten.
De korte periode waarin het leek alsof BlackRock afrekende met zijn status als grootste investeerder ter wereld en zijn plicht jegens de planeet onder ogen zag, is voorbij. Laat het een herinnering zijn voor degenen die dachten dat het financiële systeem in staat was om te veranderen: groene financiën zijn een contradictio in terminis.
De financiële wereld erkent misschien dat klimaatrisico een investeringsrisico is. Maar ze is fundamenteel niet in staat om er iets aan te doen, behalve lege persberichten en waardeloze brieven van een investeerder die er geen bal om geeft.
Bron: jacobin.com
