De manier waarop schrijver-regisseur Eli Roth omgaat met Grensgebieden is zo afschuwelijk dat het op filmscholen bestudeerd zou moeten worden om beginnende filmmakers te leren wat ze niet moeten doen.
Het is verbazingwekkend hoe Roth (Doodswens, Hutkoorts, Herberg) slaagt erin om alles fout te doen, op een manier die typerend is voor beginnende filmmakers, wanneer ze nog niet weten hoe ze de aandacht van de kijker moeten vasthouden.
Om te beginnen is zijn script een massa saaie sci-fi-avonturenclichés. Vervolgens is de camerapositie altijd verkeerd — te dichtbij, te ver weg, op de een of andere manier verkeerd gepositioneerd, zodat je altijd het gevoel hebt dat je de duidelijk bedoelde emotionele kern van elke opname en scène mist. Komische grappen worden door andere zaken vertrapt. Als er een dramatisch moment is dat aangrijpend zou moeten zijn, valt het in het niet, niet alleen omdat de scène op zo’n banale manier is geschreven dat er geen lading meer in zit, maar ook omdat je weer bent afgeleid door een willekeurig visueel element zoals het stomme haar van Cate Blanchett, een stijve oranje zijwaartse veeg die wild gepunched zou moeten zijn, maar er gewoon ongemakkelijk en dwaas uitziet.
De vuurgevechten en achtervolgingsscènes zijn herhalingen van duizend eerdere actiefilms. De CGI-achtergronden zijn verlammend in hun saaiheid.
De film is gebaseerd op de gelijknamige videogame en is zo slecht dat je je meteen afvraagt waarom Blanchett, een uitstekende actrice en een echte filmster, zichzelf in dit ding vernedert. Als je googelt op “Waarom is Cate Blanchett in Grensgebieden?”, verschijnen er meteen meerdere sites met interviews met Blanchett waarin haar herhaaldelijk versies van die vraag worden gesteld. Haar voornaamste antwoord is dat ze graag onverwachte rollen op zich neemt en dat ze daarnaast ook nog eens aan een mentaal overspannen wanhoop leed toen ze tekende bij Grensgebieden:
Ik denk dat er ook een beetje COVID-gekte was — ik bracht veel tijd door in de tuin en gebruikte de kettingzaag iets te vrij. Mijn man zei: “Deze film kan je leven redden.”
Blanchett heeft eerder ook met Roth samengewerkt en speelde samen met Jack Black in de kinderfantasy Het huis met een klok in de muren (2018), dus het lijkt erop dat ze niet afgestoten wordt door de Roth-factor.
In dit geval is het jammer voor Blanchett dat ze zo boeiend is op het scherm, want als je kijkt Grensgebieden je gaat je op haar concentreren, en dat betekent dat ze deze hele stomme bende in haar eentje draagt. Je gaat je zeker niet op Kevin Hart concentreren, die in eerste instantie de centrale heldenrol lijkt te spelen als een huurling die op hol is geslagen en Roland heet. Na de openingssequentie te hebben gedomineerd, wanneer hij blijkbaar de gekke, explosieven-liefhebbende Tiny Tina (Ariana Greenblatt) ontvoert uit een afgesloten faciliteit die hij moet bewaken, brengt Hart een hoop tijd buiten beeld door, alsof hij uit verschillende sequenties is geschreven of bewerkt.
Blanchett neemt het snel over als de stoere premiejager Lilith. Ze wordt ingehuurd door de machtige corporate bastard Atlas (Edgar Ramírez) om zijn dochter Tiny Tina terug te halen van Roland. Om haar lucratieve missie te volbrengen, moet Lilith terugkeren naar Pandora, de verwoeste thuisplaneet van haar traumatische jeugd.
Lilith ontdekt al snel dat Tina eigenlijk een weggelopen vrouw is die probeert te ontsnappen aan Atlas. Atlas wil haar gebruiken als de laatste sleutel om een legendarische kluis op Pandora te openen. Er gaan geruchten dat deze kluis alle verloren technologie bevat van het geavanceerde ras Eridianen dat er ooit leefde.
Om Tina te redden, wisselt Lilith van kant en sluit zich aan bij een van die bonte groepen die zo uitgekauwd zijn in dit soort films. Het bevat Roland en de gespierde psycho Krieg (Florian Munteanu) die zich toelegt op het bewaken van Tiny Tina en haar liefde voor chaos deelt. Er is ook Tina’s pleegmoeder, wetenschapper Dr Patricia Tannis (Jamie Lee Curtis), en de kleine driehoekige robot, Claptrap (stem van Jack Black), die op mysterieuze wijze is geprogrammeerd om Lilith te helpen bij haar missie.
Het Claptrap-personage is vermoedelijk bedoeld als een komische omkering van Artoo Detoo in Star Wars. In plaats van een gewaardeerd lid van het team, wordt hij constant gekleineerd en vergeten en gebruikt voor schietoefeningen, en in plaats van innemende piepjes en boeps, houdt hij een non-stop patroon van sarcastische klachten over Liliths stoere, schietgrage karakter en haar afwijzende behandeling van hem. Niets van dit muur-aan-muur commentaar is grappig. Omdat ik me kan herinneren dat Jack Black erg grappig was — het was een tijdje geleden — vond ik dit opvallender dan jongere leden van het publiek misschien zouden doen.
Maar wat zeg ik? Er zullen geen jongere toeschouwers zijn, omdat Grensgebieden is een groot succes aan de kassa.
Hoewel het moeilijk is om te wedden op wat het publiek tegenwoordig zal omarmen. Tegelijk met de opening Grensgebiedendie vreselijk uitziende soapserie Het eindigt bij ons, gebaseerd op de bestseller van Colleen Hoover en met Blake Lively in de hoofdrol, gaat over een vrouw die verscheurd wordt door twee geliefden, waarvan er één gewelddadig is, en de film draait in de bioscopen door het hele land. Ik had een kilometer in strakke schoenen gerend om die film te vermijden.
Augustus blijkt de wreedste maand te zijn, als je maanden beoordeelt op basis van de kwaliteit van de filmreleases. Woef!
Bron: jacobin.com
